پاورپوینت کامل ضرورت توسعه و فرهنگ عدل پذیری برای نیل به جامعه عدل موعود ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ضرورت توسعه و فرهنگ عدل پذیری برای نیل به جامعه عدل موعود ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ضرورت توسعه و فرهنگ عدل پذیری برای نیل به جامعه عدل موعود ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ضرورت توسعه و فرهنگ عدل پذیری برای نیل به جامعه عدل موعود ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۱

چکیده

در این مقاله ضمن اشاره به اهمیت نقش اجرای عدالت در افزایش انسجام اجتماعی و اصلاح امور جامعه، مبحثی درباره مبانی
روانشناختی تمایل به عدالت و ظلم مطرح می شود و با تأمل بر بنیانهای روانشناختی رفتارهای متمایل به ظلم یا ستم پذیری، برخی
ترفندهای دفاعی ظلمه و ظلم پذیران ، برای کاهش ناهنماهنگی شناختی، مورد بررسی قرار می گیرند. سپس با اشاره به خطاهای
ادراکی محتمل در ارزیابی رفتارهای اجتماعی و کژکارکردیهای تمایل به ظلم در مواجهه با نابرابریهای منفی و مثبت، بر اهمیت نقش
پذیرش فرهنگی در «تحقق جامعه عدل و پایداری آن» تأکید می شود.

همچنین ضمن تأمل بر دشواری اقدام در عرصه فرهنگ جامعه، بر نقش خرده سیستمهای آموزشی سیستم اجتماعی، در هدایت
فرهنگ آن تأکید شده، ضمن نتیجه گیری، نکاتی برای بهبود راهکارها و راهبردهای آموزشی معطوف به ترویج روحیه عدالت
خواهی و شعور عدل پذیری مطرح می شود.

و در نهایت، تأکید می شود که امید عناصر شکل دهنده جامعه به تحقق جامعه عدل و باور آنها به امکانپذیر بودن استقرار نظام
حکومتی مبتنی بر عدالت اجتماعی، لازمه دستیابی به مشخصه های جامعه عدل موعود است؛ جامعه ای که تعین یافتن آن مستلزم
تلاش و مجاهدت مستمر عناصر اجتماعی در اعتراض به وضع موجود و قیام برای احیاء وضع مطلوب است.

اصطلاحات و واژه های کلیدی:

۱ ـ عدالت خواهی و عدل پذیری

۲ ـ بنیانهای روانشناختی ظلم

۳ ـ ترفندهای دفاعی ظلمه

۴ ـ نابرابریهای مثبت و منفی

۵ ـ پذیرش فرهنگی و بلوغ عدل پذیری

۶ ـ خرده سیستمهای آموزشی جامعه

۷ ـ امید به تحقق جامعه عدل موعود

مقدمه: عدالت اجتماعی، لازمه انجام و مشارکت آگاهانه جامعه

عرصه فرهنگی، عمیق ترین و ذهنی ترین عرصه فعالیت هر سیستم اجتماعی است؛ از این رو
برنامه ریزی و مبادرت به اقدام هدفمند در آن دشوار بوده، متضمن ملاحظه روابط پیچیده عناصر و
فراگردهایی است که سبب پویایی و تحول فرهنگ می شوند.

جالب توجه آنکه پایدارترین رفتارها و کارکردهای عناصر اجتماعی از فرهنگ جامعه ریشه می گیرند و
ترویج روحیه عدل پذیری نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ از این رو اقدام در عرصه فرهنگ، علی رغم
همه دشواریهای آن، ضروری تحقق جامعه عدل است و در واقع، احیای مشخصه های جامعه عدل موعود
تا حد زیادی مستلزم اصلاحات عمیق فرهنگی است؛ به گونه ای که مردم را مشتاق زندگی در سایه
حاکمیت عدل نماید و برای واکنش فعال در برابر هرگونه تمایل به تسری ظلم در جامعه، مستعد سازد.

مطرح شدن ضرورت اصلاحات فرهنگی، بر وجود فاصله قابل توجه میان وضع موجود و وضع مطلوب
تأکید دارد.

در واقع هدف از اصلاحات اجتماعی، دستیابی به مختصات وضعیت مطلوب و شکل دهی جامعه نمونه و
آرمانی است.

برای اصلاح رفتار سیستم های اجتماعی، باید رفتار فردی و گروهی عناصر شکل دهنده آنها اصلاح گردد و
جهت این «تغییر رفتار» باید متوجه منافع، اهداف، و نیازهای اساسی جامعه باشد.

آنچه برای همه سیستمهای اجتماعی اهمیت دارد، حفظ موجودیت و تأمین امنیت است. همواره تلاش
برای بقا، بخش عمده ای از تلاشهای سیستمهای مذکور را متوجه خود ساخته است. مساعی متفکران و
صاحبنظران در اداره امور دولت ها، به شکل گیری مجموعه متنوعی از نظریه ها و حتی آموزهای سیاسی
اقتصادی و فرهنگی برای بقا و توسعه جوامع انجامیده است. تنوع این آموزه ها به حدی است که از «تجویز
استبدادی ترین رویه های کنترلی» تا «تحریم هر گونه رویه مداخله آمیز در امور جامعه» امتداد می یابد.(۲)

می گردند.

برای پایدار ساختن اصلاحات، باید عرصه اقتصادی و فرهنگی جامعه را نیز مورد توجه قرار داد؛ توجه به
تعیّن مسائل اقتصادی و عمق مسائل فرهنگی، فرصت ارزنده ای برای طراحی برنامه های اصلاحی پایدار
فراهم می سازد. ضرورت توجه به فرهنگ از آن روست که استمرار موفقیت برنامه های اصلاحات
اجتماعی در گرو پذیرش و مشارکت آگاهانه عناصر شکل دهنده آن است و رعایت عدالت، لازمه مشارکت
آگاهانه است.

در واقع، عدالت(۳) از جمله لوازم حیاتی هر نوع مشارکت اجتماعی است؛ به طوری که حتی در ضعیفترین
تشکّلّهای انسای نیز استمرار حضور داوطلبانه افراد، در گرو ادراک آنان از نحوه و میزان رعایت انصاف(۴)
و عدالت است؛ هر چه افراد، رفتار سیستم اجتماعی را عادلانه تر ادراک کنند، تعهد آنان به مشارکت برای
حفظ و توسعه آن بیشتر می شود.

از حضرت امام علی «علیه السلام» روایت شده است که فرموده اند:

«اَلعدلُ أَقوی أَساسٍ(۵)؛ عدل قویترین بنیانهاست».

و: «اَلاِنصافُ یَألِفُ القلوُب(۶)؛ انصاف و عدل دلها را پیوند می دهد».

(۷)(۸)

۱۹۹۸، ×ii).

عدالت بن مایه مشروعیت حاکمیت است و می توان آن را به مثابه سنگ پایه(۹) اصلاحات اجتماعی در نظر
گرفت.

از امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) نقل شده است که چنین فرموده اند: «جامعه را چیزی جز اجرای
عدالت اصلاح نمی کند(۱۰)».

و اینکه:

«در حاکمیت اسلامی، هیچ هزینه مندی بی هزینه نخواهد ماند و به هیچ کس (مسلمان یا غیر مسلمان) ظلم
نخواهد شد(۱۱)».

از حضرت امام موسی کاظم «علیه السلام» نیز روایت شده است که :

«اگر عدالت اجرا شود، همه مردم بی نیاز می شوند(۱۲)».

همچنین از حضرت امام رضا (علیه السلام) روایت شده است که:

«چون عدالت اجرا نشود حاکمیت از چشم مردم می افتد.»(۱۳)

می گردد (کمپبل، ۲۰۰۱،۱).

ضمن اینکه «عدل پذیری» مقوله ای فرهنگی است که زمینه های سیاسی و اقتصادی تحقق عدالت اجتماعی
را تحت تأثیر قرار می دهد: در واقع، استقرار «جامعه عدل» موکول به مشارکت مشتاقانه و فعالانه عناصر
اجتماعی است؛ از این رو فرهنگ عدل پذیری به مثابه ضروری ترین الزامات دستیابی به جامعه عدل در
نظر گرفته می شود.

مبانی روانشناختی عدالت و ظلم

انسانها در برابر بی عدالتی واکنشهای متفاوتی از خود نشان می دهند. اگر پیوستاری از واکنشهای روانی در
برابر عدالت و بیعدالتی را در نظر بگیریم، احتمالاً دو حالت افراطی تمایل به ستمگری و تمایل به
ستم پذیری موجب می شود که افراد کمتر عادلانه رفتار کنند. به هر حال می توان چنین فرض کرد که در
حالت تمایل متعادل به حق پذیری، میزان رعایت عدالت در رفتار بیشتر است (نمودار شماره ۱)

نمودار ۱

از این رو می توان انسانهای حق طلب و عدل پذیر را در یک گروه (ب) و در برابر انسانهای ستمگر و
ستم پذیر (الف و ج) قرار داد. قرار دادن افراد ستمگر و ستم پذیر در یک گروه از آن روست که فرض
می شود «افراد ستم پذیر به نوعی بر مشروعیت ستمگری صحه می گذارند». همچنین می توان فرض کرد
«کسانی که به هنگام ضعف به راحتی در برابر ظلم تسلیم می شوند، احتمال بیشتری دارد که در زمان
قدرتمندی به گروه ستمگران بپیوندند».

حضرت امام علی (علیه السلام) در نامه ای خطاب به حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام) می فرمایند:

وَ لاَ تَظلِمْ کما لاَ تُحِبُّ أَنْ تُظْلَمَ(۱۴)

ستم مکن چنانکه دوست نداری بر تو ستم رود(۱۵).

و اینکه: مَا أَقْبَحَ الْخُضُوعَ عِنْدَ الحاجَهِ و الْجفاء عندَ الغنی(۱۶)

چه زشت است فروتنی هنگام نیازمندی، و درشتی به وقت بی نیازی(۱۷).

ظالم است.

در واقع ستم پذیری روی دیگر ستمگری است و هر آنکه دقیقا بر صراط عدل مستقر نباشد، مراتبی از
تمایل به ظلم را در خود دارد! حال ممکن است به دلیل فقدان قدرت آن را بالفعل نسازد.

اما عدالت جویی و عدل پذیری و عدالتگری، بن مایه رفتار کسانیست که ظلم را بهیچ وجه مشروع
نمی دانند، اصالت حق را غیر قابل تحریف داسنته، و نسبیت در اجرا و تحقق آن را روا نمی دارند.

نیکولا ماکیاولی(۱۸) در کتاب شاهزاده، راهبردی ظالمانه را برای دستیابی به قدرت سیاسی و حفظ آن، شناسایی
و ترویج می نماید. به نظر او افراد مجازند برای جلو افتادن از دیگران، به هر عملی که ضرورت داشته باشد،
دست بزنند. برخی از اصول مورد نظر او عبارتند از:

۱ ـ هرگز از خود تواضع نشان ندهید؛ زیرا هنگام رفتار با دیگران تکبّر بسیار مؤثرتر است.

۲ ـ تقوی و اخلاق برای افراد ضعیف مناسبند. افراد قدرتمند آزادند که هرگاه لازم باشد برای نیل به
اهدافشان اغواگری کنند، فریب بدهند، و دروغ بگویند.

۳ ـ ترسناک بودن بسیار بهتر از مورد علاقه بودن است.

ماکیاولی اصرار داشت که افراد طالب قدرت باید فقط رویکردی را بپذیرند که بر پایه مصحلت و
سودمندی(۱۹) بنا شده باشد. به دیگران اجازه دهند که به اموری چون رفاقت و وفاداری، یا باورهایی درباره
شرم و حیا و مساوات(۲۰) بپردازند، ولی «رهبران حقیقتا موفق» باید همواره در ورای اینگونه امور رفتار کنند.
آنها باید صرفا مترصد آن باشند که به هر عملی برای برنده شدن دست یابند.

به هر حال علی رغم آنکه اکثر مردم با فلسفه سیاسی ماکیاولی موافق نیستند، چنین به نظر می رسد که برخی
از کسانی که ما با آنها سر و کار داریم به بسیاری از این اصول ایمان دارند. از این رو پذیرفتنی است که
«توافق با این آئین ظالمانه» یکی از ابعاد شخصیت این گونه افراد را شکل می دهد که با توجه به این پیشینه،
ماکیاول گرایی(۲۱) نامیده می شود.

(۲۲)

ماکیاولی، حمایت می کنند.

پژوهشهای اخیر نشان داده اند که افراد دارای تمایل زیاد به ماکیاول گرایی، شباهت بسیار زیادی به
جنایتکاران روانی(۲۳) دارند؛ چنین افرادی چرب زبان و جذاب بوده(۲۴)؛ به راحتی دروغ می گویند؛ بدون
نگرانی دیگران را استثمار می کنند و تحت سلطه خود قرار می دهند؛ به ندرت از صدمه زدن به دیگران
دچار احساس گناه یا ندامت می شوند؛ سنگدل هستند؛ احتمال کمی دارد با دیگران احساس همدلی(۲۵)
بنمایند.

بعلاوه جنایتکاران روانی تمایل دارند که از امیال آنی(۲۶) خود تبعیت کنند؛ بی مسؤولیت باشند؛ و دچار نوعی
احساس کسالت شوند. شواهد اخیر نشان می دهد که افراد دارای تمایل زیاد به ماکیاول گرایی نیز دقیقا
چنین خصلتهایی را نمایان می سازند (گرین برگ و بارون، ۲۰۰۰: ۱۱۰ و ۱۱۱).

به کارگیری تعبیر جنایتکار روانی یا بیمار روانی به معنای ناگزیری ظالم از ارتکاب ظلم نیست. بلکه به
تفاوت ویژگیهای شخصیتی و رفتاری افراد ستمگر با ویژگیهای شخصیتی انسانهای متعادل اشاره دارد.
واقعیت این است که افراد ستمگر و ستم پذیر در جامعه وجود دارند و بر اساس ایده های خود رفتار
می کنند. بدیهی است که هرگاه تعداد این گونه افراد افزایش یابد، جامعه با خطرات جدی مواجه می شود.

البته همواره افراد ستم پیشه و ظلم پذیر توجیهاتی برای رفتار خود دارند؛ برای مثال در وضعیت اقتدار،
دلایل رفتار خود را با اشاره به مواردی نظیر «نیازمندی دیگران به هدایت شدن توسط آنها» ؛ «ضرورتهای
زمان و مکان» ؛ «و اهمیت ایفای نقش به مثابه دیکتاتور خیرخواه»، توجیه می کنند! در وضعیت ضعف نیز
ظلم پذیری خود را با اشاره به مواردی چون «شانس و اقبال»، «تقدیر زمانه» و «الزام ستمگر به ستم گری
برای حفظ قدرت» موجه جلوه می دهند!

بنابراین افراد ظالم و ظلم پذیر «تعابیر و تفاسیر تحریف شده ای از عدالت» در ذهن خویش دارند که بویژه
هنگام ارتکاب ظلم، برای تسکین وجدان و حفظ ثبات روانی خود، از آنها استفاده می کنند.

بدین ترتیب امکان دارد که رفتارفرد ظالمانه باشد، ولی او آن را عادلانه ادراک کند؛ یا ممکن است رفتار
ظالمانه خود راتوجیه نماید و آن را کاملاً عادلانه جلوه دهد.

همچنین امکان دارد رفتاری عادلانه، تحت ملاحظاتی ظالمانه ادراک شود؛ بویژه بسیار محتمل است که
«رفتار عادلانه»، غیر منطقی، آرمانگرایانه، حیله گرانه و ناشی از ضعف ارزیابی شود یا به مقاصدی دیگر
اِسناد(۲۷) داده شود.

(۲۸)(۲۹)(۳۰)

بازیابی هماهنگی شناختی، مبادرت به اصلاح رفتار خود می کند. (هر سی و بلانچارد، ۱۹۸۸، ۲۲).

هنگامیکه افراد معتقد به ارزش عدالت در رفتار، مرتکب بیعدالتی شوند یا با ظلمه همنوا شده، ارتکاب
ظلم را با ظلم پذیری خود تسهیل نمایند، ناگزیر از آنند که برای کاهش ناهماهنگی شناختی خود تلاش
کنند. در یک حالت، ممکن است فرد رفتار و کردار ظالمانه یا ظلم پذیرانه خود را ترک کند و به هماهنگی
شناختی برسد.

در حالت دیگر ممکن است که رفتار ظالمانه خود را ادامه دهد ولی ناهماهنگی شناختی را با استفاده از
برخی ترفندهای دفاعی نظیر موارد ذیل، کاهش دهد:

۱ ـ مفهوم عدالت را تحریف نماید و رفتار خود را عادلانه بپندارد.

۲ ـ افراد عادل را «خوب»، ولی «آسیب پذیر» ارزیابی کند و عدالت پیشگی را مغایر با واقع گرایی معرفی
نماید و ادعا کند تحقق عدالت امکان پذیر نیست.

۳ ـ ارتکاب عمل ظالمانه را موقتا برای نیل به اهدافی به ظاهر مقدس و قابل احترام، ضروری قلمداد کند.

همچنین افراد ظلم پذیر ممکن است با روشهایی چون ترفندهای ذیل، خود را متقاعد سازند که باید ظلم را
تحمل کرد:

۱ ـ به خود تلقین نمایند که عدالت شعاری فریبنده و آرمانگرایانه است که در جهان واقع قابل دسترسی
نیست.

۲ ـ خود را متقاعد سازد که شرط «بقا و موفقیت»، همنوایی با صاحبان قدرت است و لااقل در کوتاه مدت
باید ظلم آنان را تحمل کرد تا در بلند مدت کامیاب گشت.

۳ ـ با تحریف مفهوم صبر، آن را به جای استقامت و پایداری، انفعال در برابر ظلم معنی کنند و خود را صبور
قلمداد نمایند.

۴ ـ ظلم را به تقدیر زمانه نسبت دهند و خود را بی گناه، مظلوم، و ناگزیر معرفی نمایند.

۵ ـ ادراک خود از وضعیت را تحریف نمایند و بیعدالتی را عدل انگاشته، رفتار خود را توجیه نمایند.

هنگام ارزیابی یک رفتار از حیث میزان عادلانه بودن، ممکن است چهار حالت افراطی در تلاقی دو
پیوستار نسبی شگل بگیرد