پاورپوینت کامل شکل گیری شخصیت مسیحایی در اسلام و ویژگی های آن; مهدی عج ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شکل گیری شخصیت مسیحایی در اسلام و ویژگی های آن; مهدی عج ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شکل گیری شخصیت مسیحایی در اسلام و ویژگی های آن; مهدی عج ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شکل گیری شخصیت مسیحایی در اسلام و ویژگی های آن; مهدی عج ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۷

اشاره:

مسیحیان در انتظار بازگشت عیسی مسیح(ع) هستند و یهودیان در انتظار مسیحایی هستند که
مسیحیان معتقدند همان عیسی مسیح(ع) بوده و یک بار ظهور کرده است. اما اکثر یهودیان
و مسیحیان نمی دانند دین ابراهیمی سومی هم به نام (( اسلام))، اعتقاد به شخصیتی
مسیحایی با نام (( مهدی(عج))) را تأیید می کند.

در طول تاریخ اسلام عقاید و مکاتب مختلفی در مورد هویت مهدی(عج) در میان فرقه های
متعدد اسلامی پدید آمده است. اما ایده مهدویت ـ با وجود تحکیم و گسترش آن در میان
بسیاری از مسلمانان شیعه ـ هرگز به عنوان یک آموزه دینی در میان اهل سنت تبدیل نشد.

در این مقاله، ابتدا ریشه انشعاب مسلمانان به دو مذهب تشیع و تسنن مورد بررسی قرار
گرفته و سپس به بحث درباره جایگاه امامت در میان ارکان اعتقادی شیعه پرداخته شده
است و در ادامه به بعضی از نهضت ها و قیام هایی که با عنوان مهدویت، علم عدالت را
در مقابل حاکمان جور، به پا داشتند اشاره می شود. اختلاف عقاید فرقه های مختلف شیعی
در مورد هویت مهدی و مصداق وی، از جمله مباحثی است که به طور خلاصه در این مقاله به
آنها اشاره می شود و در آخرین و مهم ترین قسمت مقاله عوامل ظهور آموزه مهدویت در
شیعه مورد بررسی قرار گرفته است.

اکثر مسیحیان و یهودیان با مفاهیم مسیحایی دین خود آشنایی دارند: مسیحیان در انتظار
بازگشت عیسی مسیح هستند و یهودیان در انتظار مسیحایی هستند که مسیحیان معتقدند همان
عیسی مسیح بوده و یک بار ظهور کرده است. اما اکثر مسیحیان و یهودیان نمی دانند دین
ابراهیمیِ سومی هم به نام (( اسلام)) اعتقاد به شخصیتی مسیحایی را تأیید می کند.
(( مهدی)) شخصیت اصلی مسیحایی در اسلام است. اعتقاد گسترده بر این است که مهدی، (به
درستی هدایت شده)[۱] نام (( یکی از شخصیت های آخرالزمان است که با ظهور خود، عصر
عدالت و ایمان واقعی قبل از آخرالزمان را به وجود می آورد)).[۲] نکته حایز اهمیت
این است که واژه (( مهدی[۳] اصلاً در قرآن ـ که کتاب دینی اصلی مسلمانان است ـ ذکر
نشده و فقط از ریشه عربی آن، به شکل مجهول چهار بار آمده است امّا مدارکی که بر
اثبات وجود مهدی دلالت می کند به طور کامل در احادیث ـ یعنی گفتار مکتوب محمد(ص) ـ
آمده است.[۴] هر چند مسلمانان شیعه و سنی جوامع حدیثی خاص خود را دارند ـ جوامع
حدیثی آن ها بازتاب عقاید آن هاست ـ امّا برخی از احادیث آن ها با هم مطابقت
دارد.[۵] [از طرف دیگر] اگرچه نام مهدی به طور صریح در قرآن ذکر نشده، اما به
نزدیکی روز قیامت تأکید شده است ـ روزی که زمین لرزه بزرگ رخ می دهد، آسمان درهم
می پیچد، مردگان زنده می شوند، قوای شیطان مغلوب می گردند، همه در برابر خداوند سر
تعظیم فرود می آورند و… .[۶] و مهدی ارتباط بسیار نزدیکی با روز قیامت و مفاهیم
آخرالزمانی مربوطه دارد.

اعتقاد به مهدی در میان همه مسلمانان شیوع ندارد. در طول تاریخ، مجموعه ای از عقاید
در رابطه با نقش مهدی و هویت او، در بین فرقه های مختلف اسلامی به وجود آمده است.
به عنوان مثال، با تأیید مهدویت در میان اکثر مسلمانان شیعه، امّا هرگز این مفهوم
به بخش اساسی آموزه های دینی در میان اهل سنت تبدیل نشده است.[۷] در جهان اسلام،
شیعیان در اقلیت هستند اما اهل سنت ۸۵ درصد از جمعیت مسلمانان را تشکیل می دهند.[۸]

در این قسمت از مقاله به شرح شکل گیری گروه های مختلف در اسلام و ویژگی این
گروه ها، توصیف عقاید خاص هر گروه به مهدی، و تحلیلی مختصر از عوامل مؤثر در این
اعتقادات خواهیم پرداخت.

به اعتقاد مسلمانان، محمد بن عبدالله ـ که حدود سال ۵۷۰ م[۹] به دنیا آمده است ـ
(( خاتم)) پیامبران و آخرین حلقه از سلسله پیامبران ـ از جمله نوح، ابراهیم، موسی،
و عیسی ـ می باشد.[۱۰] اگرچه موسی و عیسی کلام خداوند را به مردم رسانده بودند امّا
جوامع یهودی و مسیحی در طول زمان، وحی الهی آن ها را تحریف کرده بودند. از این رو
خداوند، محمد را به پیامبری مبعوث کرد تا برای آخرین بار پیام او را ابلاغ نماید.
وحی محمد، یعنی قرآن، وحی ابدی و بدون تغییر الهی بود. بنابراین، محمد اصلاح گری
بود که مردم را به بازگشت برای تسلیم در برابر خدای واحد و حقیقی فرا خواند و
جامعه ای مسلمان (کسانی که تسلیم هستند) تشکیل داد.[۱۱]

پیامبر خدا، محمد، رهبری دینی و سیاسی جامعه صدر اسلام را بر عهده داشت تا اینکه در
سال ۶۳۲ م رحلت کرد.[۱۲] هنگام رحلت پیامبر، بیشتر جامعه معتقد بودند که پیامبر،
نظامی برای جانشینی خود مشخص نکرده است.[۱۳] از این رو اصحاب پیامبر، (( ابوبکر))
یعنی پدر همسر محمّد، را به عنوان نخستین جانشین او برگزیدند. ابوبکر نخستین خلیفه
(و جانشین) پیامبر، و رهبر سیاسی و نظامی جامعه گردید و همان مسئولیت های پیامبر
(به جز دریافت وحی) را بر عهده گرفت.[۱۴]

[البته] همه، ابوبکر را به عنوان جانشین حقیقی محمد نپذیرفتند؛ بلکه بسیاری معتقد
بودند که (( علی))، پسر عموی پیامبر و داماد او، همسر دخترش فاطمه، جانشین حقیقی
محمّد است. اگرچه علی سرانجام خلیفه چهارم گردید امّا طرف داران او، یعنی علویان،
معتقد بودند که سه خلیفه قبلی به ناحق، حق خلافت علی را از او گرفته اند. این گروه
از علویان وقتی که آموزه های دینی و امام شناسی [خاص خود را] بوجود آوردند (امام در
شیعه معادل خلیفه در میان اهل سنت است)،[۱۵] شیعه (شیعه علی)[۱۶] یعنی (( طرف داران
علی)) نامیده شدند.

تشیع در اصل فقط سیاسی بود که بیشتر وقت ها با رقابت های قومی تشدید می شد و خصوصیت
عمده آن (( ادعای رهبری مشروع فرزندان علی)) بود.[۱۷] با انتقال خلافت از سلسله
اعراب به افراد غیرعرب تبار [در سلسله بنی امیه]، انگیزه سیاسی این گروه کم رنگ
گردید و به فرقه ای دینی با عقاید و اصول کلامی خاص خود تبدیل شد.[۱۸]

پس از ترور علی در سال۶۶۱م، معاویه، حاکم سوریه،[۱۹] ادعای خلافت کرد و سلسله
بنی امیه را تشکیل داد. بنی امیه روش قبلی تعیین خلیفه ـ یعنی انتخاب از طریق
شورای انتخاب کنندگان[۲۰] ـ را نادیده گرفت و نظام جانشینی موروثی را بنا نهاد؛
روشی که مورد قبول علویان نبود.

در سال ۶۸۰ م، در حکومت یزید ـ پسر معاویه ـ فرزند علی ـ حسین ـ قیام کرد. لشکر
بنی امیه، حسین و نیروهای اندک او را قتل عام کردند. (( شهادتِ)) نیروهای حسین،
الگوی مصیبت ها و اعتراضات را فراهم ساخت و الهام بخش و هدایت کننده اسلام شیعی
شد.[۲۱] از نظر علویان، محروم ساختن به ناحق علی از جانشینی محمد، با شهادت حسین
تکرار شد و فرزندان محمد را یک بار دیگر از به دست گرفتن حکومت محروم کردند.

(( الگوی مصائب)) فرزندان محمد ـ که اغلب با (( شرح مصائب ائمه))[۲۲] از آن یاد
می شود ـ و اعتقاد به جانشینی موروثی پیامبر، شکل گیری آموزه های خاص شیعه را بنا
نهاد. شهادت حسین نماد هم گرایی و مظهر وحدت علویان شد. به گفته محقق مشهور در
مسائل اسلامی، (( فضل الرحمان))، هر چند شیعه در آغاز شکل گیری (( پوششی برای عوامل
مختلف نارضایتی اجتماعی و سیاسی بود))[۲۳] اما پس از مرگ حسین، شکل دهی به
آموزه های خاص خود را آغاز کرد.

شیعیان شکل خاص رهبری مورد قبول خود را بر اساس جانشینی موروثی که با علی آغاز
می شود بنا نهادند. امام (رهبر، الگو، نمونه[۲۴]) رهبر دینی و سیاسی جامعه (شیعی)
است که مورد الهام به الهامات الهی، بی گناه، و معصوم است.[۲۵] امام باید فرزند
مستقیم محمد و علی ـ امام اول ـ باشد. آموزه امامت، تفاوت بنیادی بین اسلام شیعی و
سنی است.

آموزه امامت، هر چند در اصل امری ساده بوده است، امّا در طول زمان به نظریه های
پیچیده و عقایدی تبدیل گردید که مهدویت را آسان نمود:

نخست اینکه، امامان (( حق الهی برای جانشینی پیامبر)) دارند که به خاطر خویشاوندی
با محمد و (( پادشاهان)) پیشین، در هر دو زمینه دنیوی و دینی صاحب اقتدار و مرجعیت
هستند. مرجعیت نهایی در هر موضوعی بر عهده امام است، و این بر خلاف اعتقاد اهل سنت
است؛ زیرا که آنها در تصمیم گیری های معتبر، به (اجماع)[۲۶] علمای دینی روی
می آورند.

دوم اینکه، با انتصاب پدر (نص)، اقتدار و مرجعیت از پدر به پسر می رسد. امام،
اقتدار و مرجعیت خود را نه از طریق انتخاب مردم بلکه به واسطه نص ـ یعنی تعیین صریح
امام پیشین[۲۷] و در نتیجه با تعیین خداوند ـ به دست می آورد.[۲۸] این امر یادآور
جانشینی پاپ در مسیحیت کاتولیک است.

سوم اینکه، امامان به واسطه (( نور محمدی))[۲۹] قادر به درک معانی سطحی یا ظاهری و
درونی یا باطنی قرآن هستند که این نور به هر یک از امامان بعدی منتقل می شود.
(( فضل الرحمان)) این آموزه را به آموزه های عرفانی مربوط می داند که با گسترش
سرزمین مسلمانان و تلاش برای جذب افراد با ادیان مختلف، وارد آموزه های شیعه گردیده
است.[۳۰]

چهارم اینکه، چون تفسیرِ معنای باطنی قرآن مبتنی بر (( هدایت معجزه آسای خداوند))
است، امام، معصوم بوده و از خطا و گناه مبراست.

پنجم اینکه، چون امام است و در غیاب پیامبر، مؤمنین را هدایت و حمایت می کند، جهان
هرگز نمی تواند بدون امام باشد.

ششم اینکه، امامان انسان های عادی نیستند؛ بلکه جایگاه آن ها جایی بین انسان ها و
موجودات الهی است.

اعتقاد به امام را می توان (( سومین رکن اصلی دین [شیعه] دانست که پس از اعتقاد به
خدا و رسولش قرار دارد))[۳۱] (البته بجز فرقه زیدیه که بعداً ذکر خواهد شد). به
گفته (( س. ح. م. جعفری))[۳۲]، بسیاری از آموزه های مربوط به امامت به وسیله امام
جعفر صادق نهادینه گردید تا به این وسیله مشروعیت امامت را تثبیت نماید، مانع از
جذب آرمان بنیادی شیعه در ترکیب در حال ظهور گردد، و از سوی دیگر آن را از اقدامات
افراطی و عملیات های شدید منزه نگاه دار