توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ناامیدی به سیاهی و زردی می زند ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ناامیدی به سیاهی و زردی می زند ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ناامیدی به سیاهی و زردی می زند ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

گفت و گو با مرضیه اسکندری

اشاره

مرضیه اسکندری، نوجوان دیروز و جوان امروز است. او هم شعر می گوید و هم خوش نویس است. دنیای او فرق چندانی با دنیای هنرمندان و شاعران دیگر ندارد. او هم دنبال شنیدن آواز قناری های غریب و بوییدن گل های صحرایی است.

اسکندری، خیلی زود با کتاب دوست شد و تا امروز به این دوستی اش می بالد. او قدر مخاطبانش را خوب می داند. مادر او، اولین مخاطب شعرهایش است. او از بچگی همسایه شعر بوده است و به همین خاطر هم به جای نوشتن انشا، شعر می سرود.

اسکندری، خوش نویسی را آرامش بخش جان و ذهن می داند و معتقد است که خوش نویس حرفش را پنهان می زند، چون خوش نویسی، هنری پنهان و درون گراست.

انتظار نوجوان: از اولین کتابی بگویید که شما را با دنیای شعر آشنا کرد.

اولین کتابی که مرا با دنیای شعر یا در کل با ادبیات آشنا کرد، کتاب گلستان و بوستان سعدی بود. من نوجوان بودم که با این کتاب ها آشنا شدم. بارها آن را خواندم و لذت بردم. کتاب های دیگری هم بود که به مرور زمان با آن ها آشنا شدم.

انتظار نوجوان: اولین شعری را که گفتید به یاد دارید؟

نه، چون آن زمان نوجوان بودم و از آن سال ها خیلی گذشته، ولی این شعرم را خیلی دوست دارم:

مادرم را دوست دارم، مثل گل های بهاری

لای لایی های او را می ستایم، چون قناری

در نمازش تا ستاره می رود، هر روز و هر شب

چادر و سجاده اش را در بغل می گیرم، آری

انتظار نوجوان: وقتی اولین نقدی که درباره کارهایتان شنیدید، چه حسی داشتید؟ ناراحت شدید؟ خوش حال شدید یا به تکاپو افتادید تا اثر بهتری خلق کنید؟

اولین نقد را باور نکردم. حس کردم منتقد شوخی می کند یا این که با من لج کرده، اما وقتی دقت کردم، متوجه شدم این طور نیست. اگر نقد، نقد باشد، شعر را می سازد. معمولاً از نقدی که می شنوم، ناراحت می شوم و این ناراحتی سبب می شود بکوشم تا بهتر بنویسم یا بهتر شعر بگویم و بیشتر مطالعه کنم.

انتظار نوجوان: وقتی شعر می گویید، برای اولین کسی که می خوانید، کیست؟

اولین کسی که دَمِ دستم باشد. شعرهایم را بیشتر برای مادرم یا خواهرم می خوانم. مادرم با حوصله گوش می دهد. گاهی هم شعرم را برای هیچ کس نمی خوانم تا در روزنامه یا مجله ای چاپ شود، بعد روزنامه را که به مادرم می دهم، خیلی خوش حال می شود.

انتظار نوجوان: بچه های زیادی دوست دارند شعر بگویند. از تجربه هایتان بگویید و به آن ها کمک کنید تا زودتر شاعر شوند.

حس می کردم دارم دروغ قشنگی می گویم و از آهنگین بودن کلام، لذت می بردم، مثل گوش دادن یک قطعه موسیقی یا شنیدن صدای باران. به نظرم شعر، کفرِ کلمات بود که در می آمد. شعر یک جور اعتراف بی اختیار است که در حالت بی خودی گفته می شود. به قول مولانا:

تو مَپندار که من شعر به خود می گویم

تا که هشیارم و بیدار، یکی دَم نزنم

وقتی آدم شعرش را برای کسی می خواند و او لذت می برد، احساس لذت دو چندان می شود و تشویق به باز سرودن می کند. اولین شعرهایم بر می گردد به دوران مدرسه که گاهی انشا را به صورت شعر می نوشتم.

انتظار نوجوان: شنیدم که وبلاگ هم دارید.

وبلاگِ «کودکان» نوپاست و شعر کودک خود را در این وبلاگ گذاشتم. شعر کودک کم ندارم. اتفاقاً مخاطب کودک هم کم ندارم. بچه ها را دوست دارم و برایشان وبلاگ درست کردم، تا با شعرهایم آشنا شوند.

انتظار نوجوان: بچه هایی هستند که دوست دارند وبلاگ داشته باشند و وبلاگ هم درست می کنند، ولی به وبلاگ نویسی ادامه نمی دهند. چه حرفی برای آن ها دارید.

ادامه دادن این کار به تجربه شان در زمینه وبلاگ نویسی، اضافه، و آن ها را با دنیای جدیدی آشنا می کند و بر اطلاعاتشان اضافه می شود. باید آموزش ببینند و با ساختن یک وبلاگ زیبا و به روز، با دنیای مجازی آشنا شوند. این نکته خیلی مهمی است.

انتظار نوجوان: از بهترین خاطره و بدترین خاطره زندگی تان بگویید.

خاطرات زیادی دارم که انتخاب بهترین و بدترینش سخت است. بهترین خاطره ام آشنایی با آقای عاملی است. ایشان در زمینه شعر و خط، راهنمای من هستند و از این جهت بزرگ ترین شانس را آوردم.

معمولاً از دست دادن عزیزان، بدترین خاطره زندگی هر کس است و برای من هم همین طور بوده است.

انتظار نوجوان: شما خوش نویس هم هستید.

خوش نویسی را پیش آقای عاملی شروع کردم. به قول کارشناسان، استعداد خوبی در این زمینه دارم. مراحل و امتحانات انجمن را سریع طی کردم و در چند نمایشگاه، شرکت داشتم. خوش نویسی را دوست دارم که با آن انس گرفته ام و مشق هر شبم است. خطاطی روح و ذهن را آسوده می کند. رسم الخطی هم نوشتم که زیر چاپ است.

انتظار نوجوان: خوش نویسی چه حسی دارد؟

خوش نویسی حس های مختلفی دارد. بستگی دارد برای چه کسی می نویسید. امام زمان (عج) یا یک دوست. البته بستگی به شعری هم دارد که می نویسید. السلام علیک یا صاحب الزمان، حسش فرق می کند با السلام علیک یا اباعبدالله الحسین.

انتظار نوجوان: از تفاوت یا شباهت دنیای خوش نویسی و شعر بگویید.

خوش نویسی، آدم را به درون گرایی دعوت می کند و هنری تفکر برانگیز است. سابقه ذهنی آدم نسبت به متنی که می نویسد، اثری را خلق می کند که مثل آثار قبلی نیست و بعداً هم نمی شود مثل آن خلق کرد. حس ماندگاری که دغدغه انسان دیروز و امروز بوده و لذت بخش و وصف ناپذیر است. حس لحظه نوشتن خط با حس لحظه سرودن شعر، از یک بابت هم هماهنگ است که به آن خلاقیت گفته می شود.

شعر و خوش نویسی از نظر معنا و رسالت پیام رسانی، هر دو ظرفی خوب برای بیان احساسات هستند. در واقع خوش نویس با کارش شعر می گوید و شاعر خوش نویسی می کند، اما از نظر ظاهر، دو گونه متفاوت است. البته ارتباط برقرار کردن مردم با شعر خیلی بیشتر از ارتباط آن ها با خط است. خوش نویسی حرفش را پنهان تر و در لایه های درونی می زند، اما شعر صریح تر با مخاطب خود صحبت می کند. در واقع، یک شاعر لازم نیست، به ظاهر خوش نویس باشد. باید با شعر آشنایی کامل داشته باشد. از طرف دیگر، خوش نویسی محملی برای بیان شعر است، ولی شعر می تواند بدون این که روی کاغذ بیاید، منظور خودش را از راه کلام، اعلام کند. موسیقی ای که در شعر جریان دارد، خیلی ملموس و دست یافتنی تر است و موسیقی خط، بصری است و دیریاب تر به نظر می رسد. در نهایت تفاوت و شباهت های زیادی را می شود در مورد این دو هنر گفت.

انتظار نوجوان: روزه