پاورپوینت کامل سفر نامه خمین ۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفر نامه خمین ۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفر نامه خمین ۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفر نامه خمین ۱۶ اسلاید در PowerPoint :

کلی بار و بنه و لباس و وسایل بر می دارم. می گذارم توی یک چمدان بزرگ. درش را می بندم و بلندش می کنم.آخ! چقدر سنگین شده. سعی می کنم چیزهایی که کمتر توی این سفر احتیاجم می شود را بردارم. اما انگار این چمدان، سبک بشو نیست!

به خمین فکر می کنم. به جایی که قرار است بروم.به کوچه پس کوچه هایش. به خانه ای که با طلای ناب باید قاب گرفت. من دارم مسافر همان خانه می شوم. آن خانه و آدمهایش، همه سبک بار بودند. همه به خاطر سبک باریشان، توانستند کلی توی تاریخ بدوند و جولان بدهند و ماندگاری بیافرینند. پس چه نیازی به اینکه من اینهمه اسباب وسایل بردارم.

خودم را سبک کردم. آنقدرسبک که وقتی به درِ خانه ی امام رسیدم، داشتم توی ابرها راه می رفتم.

اینجا خانه ی روح الله است. خانه ای که درآن به دنیا آمد و بزرگ شد. خانه ای که صدای بازی با همسالانش در آن پیچید. صدای روحی روحی گفتن های مادرش که روح الله را روحی جان صدا می زد. صدای شیون های زنان که خبر مرگ حاج آقا مصطفی(پدر امام) را شنیدند. این خانه پر از اتفاق های رنگ به رنگ است. پر از مهربانی های عمه صاحبه که پس از مرگ زودهنگام هاجر خانوم(مادر امام)، روح اللهِ شانزده ساله را مادری کرد. پر از صدای بحث هایی که روح الله با برادرانش نوری(نورالدین) و مرتضی داشت و روح الله همیشه می گفت که باید جلوی اوباشی که با ریختن خون مردم، تفریح می کنند، ایستاد.

من این خانه را دوست دارم. کلی راه آمده ام تا بهش برسم. کلی راه آمده ام تا توی هوای این خانه نفس بکشم. توی حیاطهای باصفایش راه بروم. لی لی کنم و صورتم را با آب حوض فیروزه ای اش بشورم.آخ که چه کیفی دارد.

برج بلندی در گوشه ی این خانه هست با سوراخ های فراوانی که در تنه ی خاکی اش جا خوش کرده اند. این برج محلی بوده برای دفاع در مقابل اشرار که به کل شهر اشراف داشته و لوله های تفنگ از سوراخ های دیوار، قلب دشمن را نشانه می رفتند و مردم داخل این برج پناه می گرفتند. چهار حیاط این خانه با دالانهای کوچک و بزرگی به هم وصل می شوند و آدم را یاد بچگی ها می اندازند. بچگی هایی که دوست داری از این حیاط به آن حیاط بدوی و هی این دالانهای تنگ وگشاد را بدو بدو کنان پشت سر بگذاری. با خودم می گویم: وای! چه خانه ی نازی. اتاقها چندان بزرگ نیستند. هیچ وسیله ی آنچنانی هم توش پیدا نمی شود، اما چرا حس دلنشینی اینقدر توی قلبم ذوق ذوق می کند؟ چی توی این در و دیوار هست که با چشم دید