پاورپوینت کامل گشتی در آسمان ها ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گشتی در آسمان ها ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گشتی در آسمان ها ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گشتی در آسمان ها ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

چرا ستاره ی قطبی را همیشه در یک نقطه ی ثابت می بینیم؟

زمین دور محوری می چرخد که اگر این محور را به سمت شمال امتداد دهیم، در فاصله ی بسیار دوری به ستاره ی قطبی خواهیم رسید. فاصله ی ستاره قطبی از منظومه ی شمسی ما آن قدر زیاد است که مدار گردش زمین دور خورشید، مانند چرخش یک نقطه ی بسیار ریز می ماند. اگر فردی در قطب شمال زمین ایستاده باشد، ستاره ی قطبی را درست بالای سر خود خواهد دید. البته امتداد محور چرخش زمین در فضا ثابت نیست و در یک دوره ی هزار ساله دور یک دایره می چرخد؛ به طوری که تا دو هزار سال دیگر امتداد محور چرخش زمین به ستاره ی دیگری به نام «نسر واقع» (وگا) ختم می شود و پس از یک دوره ۲۶هزار ساله، دوباره امتداد محور چرخش زمین با ستاره ی قطبیِ فعلی منطبق می شود.

ستاره شناسان چگونه فاصله ی ستارگان تا زمین را محاسبه می کنند؟

همان طور که می دانید، فاصله ی برخی از ستاره ها تا زمین به هزاران سال نوری می رسد. اگر ستاره شناسان می خواستند با محاسبه ی زمانِ ارسال و برگشت پرتوهای نوری یا امواج، فاصله ی زمین تا ستاره ها را اندازه بگیرند، باید هزاران و حتّی میلیون ها سال منتظر می ماندند.

دانشمندانِ ریاضی دان راهِ حلّ ساده ای به نام اختلاف منظر یافته اند که با این شیوه می توان به راحتی فاصله ی اجسام دور را محاسبه کرد. برای فهمِ بهتر، ابتدا مثالی می زنیم: مدادی را مقابل چشمان خود بگیرید. ابتدا چشم چپ را ببندید و با چشم راست به آن نگاه کنید. بعد چشم راست را ببندید و با چشم چپ به آن نگاه کنید. حتماً به نظرتان آمده که مداد چند سانتی متر جابه جا شده است. با همین روش ساده بود که ستاره شناسان توانستند شعاع کره ی زمین و به دنبال آن فاصله ی ماه و خورشید از زمین را پیدا کنند. با دانستنِ فاصله ی زمین تا خورشید می توان به راحتی فاصله ی زمین تا ستاره ها را محاسبه کرد.

ستاره شناسان از یک ستاره ی مشخص، دو عکس به فاصله ی شش ماه از هم می گیرند. وقتی این دو عکس را با هم مقایسه می کنند، به نظر می رسد که ستاره چند درجه در آسمان جابه جا شده است. با داشتنِ فاصله ی زمین تا خورشید و زاویه (نصف زاویه ای که به نظر، ستاره جابه جا شده) و به کمک فرمول مثلثاتی ساده می توان فوراً فاصله ی چند سال نوری از زمین تا این ستاره را محاسبه کرد.

سحابی چیست؟

در بسیاری از مناطق فضای میان ستاره ای ابرهای بزرگی از گاز و غبار وجود دارد که آن ها را سحابی (به معنی ابر) می نامند. سحابی ها را به سه گروه رده بندی می کنند: سحابی های نشری، بازتابی و تاریک.

در سحابی های نشری یک یا چندین ستاره ی بسیار سوزان (از رده های طیفی O یا B) جا دارند. این ستاره های بسیار داغ، موجب تحریک گازها و درخشش سحابی می شوند. نمونه ی جالب از این گونه، سحابیِ بزرگ «جبار» است. این سحابی با چشم غیرمسلح به صورت توده ی مه آلود کم نوری دیده می شود. اگر ستاره ها مقداری سردتر باشند یا این که چگالی گازها در سحابی زیاد باشد، گازها فقط نور ستاره ها را بازتاب می دهند. دراین صورت سحابی را بازتابی می نامند. سحابی ای که ستاره های خوشه ی پروین را دربر گرفته، از نوعِ بازتابی است.

در برخی موارد هم هیچ گونه ستاره ای در درون یا نزدیکی سحابی قرار ندارد. برای همین سحابی را تاریک می نامند. مشاهده ی سحابی های تاریک فقط درصورتی ممکن است که درمقابل سحابی های نشری یا بازتابی قرار گیرند. سحابی های تاریک نور ستاره های پشت خود را جذب می کنند. ستاره شناسان عقیده دارند که ستاره ها در درون این سحابی ها متولّد می شوند. سحابی «سر اَسبی» نمونه ی جالبی از این گونه سحابی هاست.

جدا از سه گروه سحابی ها برخی از سحابی ها از ستاره ها تشکیل می شوند. ستاره هایی مانند خورشید در پایان زندگی خود یعنی در مرحله ی غول سرخی، لایه های بیرونیِ جَوِ خود را به صورت سحابی در فضا می پراکنند. این سحابی ها را سیاره نما می نامند. زندگی ستاره های پرجِرم تر از خورشید با انفجاری ابرنواَختری پایان می یابد و سحابی بزرگ و گسیخته ای از انفجار به جا می ماند که آن را سحابی باقی مانده ی انفجار ابرنواَختری می نامند.

تفاوت بین تلسکوپ های شکستی و بازتابی چیست؟

در ساختار تلسکوپ های شکستی، نورهای رسیده از اجرام آسمانی از عدسی هایی عبور می کنند. ساده ترین نوعِ تلسکوپ های شکستی به این صورت است که دو عدسی در دو سر لوله ی تلسکوپ قرار می گیرد. آن عدسی را که رو به سمت اجرام آسمانی مانند ستاره ها و ماه و… قرار دارد عدسی شیئی می نامند و عدسی دیگری را ک