پاورپوینت کامل دینگ، دانگ، دینگ. .. وقت بیداری سحر است ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دینگ، دانگ، دینگ. .. وقت بیداری سحر است ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دینگ، دانگ، دینگ. .. وقت بیداری سحر است ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دینگ، دانگ، دینگ. .. وقت بیداری سحر است ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

بیداری برای سحری در فرهنگ مردم ایران

در اوّلین روز ماه رمضان، همه از اشتیاق خوابشان نمی بَرد. شاید در هرخانه بیش از یک ساعت کوک شده باشد تا مبادا برای سحری خواب بمانند. به کمک گوشی های تلفن همراه هم که صدای ربّنا همه را از خواب بیدار می کند و در همان سحری آدم یاد افطار می افتد و بیشتر گرسنه اش می شود.

امّا در گذشته خبری از ساعت، گوشی و تلفن و… نبود تا مردم به راحتی برای سحری بیدار شوند. اصلاً در گذشته، مردم ساعت دقیق سحری و اذان را نمی دانستند. حتماً می پرسید پس چه کار می کردند؟

در گذشته، روش ها و باورهای جالبی برای بیدار شدن بوده که با توجّه به شهرها و مناطق مختلف فرق می کرده است.

ماه و مهتاب

از روی تجربه می توان تشخیص داد وقتی ماه به محلّ معیّنی در آسمان برسد سحر نزدیک است. هم چنین اهالی مناطق مختلف از روی خطوط و زوایایی که پرتو ماه با یکی از اجزای ساختمانِ خانه یا چیز ثابتی مثل درخت و تیرک پیدا می کند، متوجّه می شوند سحر شده است.

ستارگان

بشر از روزگاران کهن با علم نجوم آشنا بوده و از روی ستارگان، وقت، زمان و سعد و نحس بودن آن را پیش بینی می کرده است؛ ازاین روی یکی از متداول ترین روش ها برای تشخیص سحر از دیرزمان، شناختنِ ستارگان و جای آن ها در آسمان بوده است. در بیش تر شهرها ازجمله در مناطق کویری و جنوبی کشورمان مثل یزد، کرمان و فارس که صافیِ آسمان و درخشندگی ستارگانش مشهور است، بسیاری از مردم به ویژه پیرمردان و پیرزنان از روی ستارگان و موقعیّتشان سحر را تشخیص می دهند. مردم هر شهر و دیاری برای ستارگانِ سحری اصطلاحات و نام های ویژه ی خود را دارند که بسیار شنیدنی است.

در یزد از روی مجموعه ستاره های «نیم گَزَک»، «گزوپرویز» و «گزوترازو» وقت سحر را تشخیص می دهند. ستاره «نیم گَزَک» از چند ستاره تشکیل می شود که در خط مستقیمی قرار دارند و طول آن ها به علت خطای چشم، نزدیک به نیم گز به نظر می رسد؛ برای همین در میان عوام به این نام شهرت یافته است.

در مشهد از روی سه ستاره که به «نیم ذرع» مشهور است، وقت سحر را معین می کنند. ستاره های نیم ذرع باید همان ستاره هایی باشند که در یزد «نیم گزک» نامیده می شوند. آن طوری که پیرمردان مشهد می گویند، اوّل شب این ستاره ها در جنوب غربی قبله به صورت عمودی دیده می شوند که کم کم به وسط آسمان می آیند و نیمه شب به صورت افقی روبه روی قبله ظاهر می شوند. از نیمه شب ستاره ها به سمت جنوب شرقی قبله سرازیر می شوند و لحظاتی بعد از سحر، محو می شوند. با ناپدید شدن این ستارگان، صدای اذان صبح از گل دسته های مسجدها بلند می شود. باید بگوییم هرچه روز کوتاه تر شود، ستاره های نیم ذرع زودتر نمایان می شوند و هرچه روز بلندتر شود، دیرتر دیده می شوند.

هم چنین در مشهد از روی ستاره های «هف برارو» که در نقاط دیگر به «هفت برادر» مشهور هستند، سحر را تشخیص می دهند. ریش سفیدان مشهد می گویند دو مجموعه ستاره ی «هفت برارو» در آسمان وجود دارد که هرمجموعه، شامل هفت ستاره است. یکی از این مجموعه ها به ستاره «هف براروی بزرگ» یا «خرس بزرگ» و مجموعه ی دیگر به «هف براروی کوچک» یا «خرس کوچک» مشهور است.

در اراک زمانی که ستاره «هفت برادران یا خرس بزرگ» نزدیک به پنجاه ذرع مانده به مغرب برسد، سحر است و وقتی ستاره ی هفت برادران به پشت کوه می رود، ستاره ی «سهیل» که به ستاره ی «ظلّ صبح» مشهور است، بیرون می آید. وقتی «ظلّ صبح» پنجاه ذرع از مشرق بالا آمد، وقت اذان صبح است. فصل به فصل و بسته به بلند و کوتاه شدن شب، جای ستارگان هم به همان نسبت تغییر می کند.

بانگ خروس

خروس در شب سه مرتبه می خواند: مرتبه ی اوّل در نیمه شب، مرتبه ی دوّم ساعتی بعد از نیمه شب و مرتبه ی سوّم در هنگام سحر. یکی از راه هایی که از گذشته مردم برای بیدار شدن در سحر از آن استفاده می کردند، صدای بانگ خروس بود. ازاین رو وجود خروس را در خانه ی خویش، خوش یُمن می دانستند؛ به ویژه خروس سفیدِ چل تاج که نشانه ی خیر و برکت بود. می گفتند که هرکس صاحب خروس سفید چل تاج باشد، پریان و جنّیان به خانه اش نمی آیند.

مردم قمصر کاشان معتقدند خروس سفید نگهبان حضرت حجت (عج) است. هم چنین می گویند حضرت حجت (عج) در یک چاهِ نورانی پنهان است. دشمنان او در بالای چاه منتظر هستند تا هوا روشن شود و داخل چاه شوند و آن حضرت را به قتل برسانند. هنگام سحر، فرشتگان از خواب بیدار می شوند، خروس سفید را باخبر می کنند و خروس مشغول خواندن می شود. با شنیدن صدای خروس، دشمنان آن حضرت پابه فرار می گذارند.

هم چنین مردم قمصر عقیده دارند اگر هنگام خواب چند مرتبه دستشان را به لحاف و متکّا بزنند و بگویند: «دین هفتاد آسیابان به گردنت اگر موقع سحر مرا بیدار نکنی»، سحر از خواب بیدار می شوند.

مردم دماوند می گویند خروس، شب هنگام پنج مرتبه، نیم ساعت به نیم ساعت می خواند. آنان در اصطلاح، محلّ هر نوبت خواندن خروس را یک پنجمی می گویند. در پنجمیِ اوّل زنان خانه از خواب بیدار می شوند و مشغول پختن سحری می شوند. در پنجمی دوّم، سماور زغالی را آتش می اندازند. در پنجمی سوّم همه ی اعضای خانواده بیدار می شوند و سحری می خورند. در پنجمی چهارم چای می خورند و دهانشان را می شویند. سرانجام با بلند شدن صدای خروس در آخرین نوبت، یعنی پنجمی آخر، دیگر حقّ خوردن ندارند و در این هنگام صدای اذان بلند می شود.

سوره ی یاسین و طه

بعضی به نیّت این که سحر از خواب بیدار شوند، شب قبل از خواب، سوره ی یاسین و طه را می خوانند و از خدا می خواهند که هنگام سحر از خواب بیدار شوند.

چراغ روشن

پیش از این که کارخانه ی برق به ایران آورده شود، برخی از مردم، ازجمله خادمان مساجد، یکی دو ساعت به سحر مانده، چراغ هایی را روشن می کردند و در نقاط مرتفع شهر و گل دسته ی مساجد می گذاشتند تا مردم از دیدن نور چراغ، به نزدیک شدن سحر پی ببرند. چراغ ها تا هنگام اذان صبح روشن بود و همین که صدای اذان بلند می شد، آن ها را خاموش می کردند. یکی از مشهورترین چراغ ها «چراغ ملّا کاظم» در شهرستان یزد بود. ملّا کاظم که خادم مسجد جامع کبیر بود، هرشب چراغی را روشن می کرد و در یکی از گلدسته های مسجد جامع می گذاشت و هنگام اذان صبح آن را خاموش می کرد.

صدای نقاره

یکی از روش هایی که در قدیم برای بیدار شدن در شب های ماه رمضان به کار می رفت، زدن نقاره بود. نقاره عبارت بود از یک طبل بزرگ و دو طبل کوچکِ دوقلو و یک سُرنا. شهرهای بزرگ هرکدام نقاره خانه ای داشتند که معمولاً اتاقکی بالای سردر دارالحکومه بود. نقاره به وسیله ی نقاره چی های حکومتی زده می شد. نقاره چی ها از حکومت مواجب می گرفتند. در ماه رمضان نقاره چی ها دو مرتبه نقاره را به صدا درمی آوردند؛ یک مرتبه نزدیک سحر و یک مرتبه در هنگام غروب آفتاب برای اعلام وقت افطار. به غیر از نقاره چیِ حکومتی، مرشدِ زورخانه ی هر محل هم سحر طبل و نقاره می نواخت. مردم هم خود را موظّف می دانستند در روز آخر ماه رمضان انعامی به مرشد تقدیم کنند.

در مشهد، در ماه مبارک رمضان از دو ساعت بعد از نیمه شب از گلدسته های صحن مطهّر حضرت رضا (ع) و مسجد گوهرشاد صدای مناجات و