پاورپوینت کامل قرآن در ادب پارسی ;تجلّی قرآن در شعر و ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن در ادب پارسی ;تجلّی قرآن در شعر و ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن در ادب پارسی ;تجلّی قرآن در شعر و ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن در ادب پارسی ;تجلّی قرآن در شعر و ادب فارسی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

دولت قرآن

اینک که گونه ها و شیوه های اثرگذاری قرآن برشعر و ادب فارسی را بررسیده و باز
نموده ایم، به سراغ بزرگان شعر فارسی می رویم وبا گلگشتی در کوچه باغ های شعر و
سرود آنان، نمونه هایی از اثر پذیری های آنان را از قرآن کریم به تماشا می نشینیم.

در این بررسی، نخست بیت یا بیتهایی از شاعری را می آوریم و سپس آیه ای را که با آن
بیت پیوند دارد. گاه نیز زیر عنوان «بسنجید با» بیت های دیگری از همان شاعر یا
شاعری دیگر می آوریم که با همان آیه، هم سمت و سو است.

این بحث و برسی را، با خواجه شعر فارسی، شمس الدین محمد حافظ آغاز می کنیم که قرآن
را در سینه داشته و آن را با چهارده روایت از برمی خوانده و تقریباً در همه عمر
خویش با آن سروسرّی داشته و بهتر از هرکس لطایف حکمی را با نکات قرآنی جمع کرده
است.

حافظ

دام سخت است مگر یار شود لطف خدای

ورنــه آدم
نبـرد صـرفـه زشیـطــان رجیـم

دیوان، ص۳۸۶

یاد آور سخن حضرت یوسف (ع): «اِنَّ النَّفْسَ لاَمّارَه بِالسُّوءِ إِلاّ ما رَحِمَ
رَبّی؛ نفس، فراوان ما را به بدی می خواند [و دامهای سخت در راه ما می گسترد] مگر
یار شود لطف خدای».(۱)

***

حافظا خلد برین خانه مــوروث مــن است

انـدر ایـن
مـنـزل ویـرانـه نشیمن چـه کنـم

دیوان، ص۳۶۴

«خلد برین خانه موروث من است» بنیاد گرفته از آیاتی است که بهشت را میراث نیکان و
پاکان دانسته، مانند؟ «تِلْکَ الْجَنَّهُ الَّتی نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ کانَ
تَقِیا؛ این است بهشتی که به بندگان پارسای خویش میراث می دهیم»(۲)؛ «وَتِلْکَ
الْجَنَّهُ الَّتی اُورِثْتُمُوها بِما کُنْتُم تَعْمَلون؛ این است بهشتی که در
برابر آنچه کردید، به ارث می برید»(۳)؛ «اُولئکَ هُمُ الوارثُون. اَلَّذِینَ
یرِثُونَ الفِرْدوسَ هُمْ فِیها خالِدون؛ اینانند [اشاره به مؤمنان] میراث برانی که
بهشت را به ارث می برند و در آن جاودانه اند»(۴)

***

از نـامـه سیــاه نـتـرسـم کـه روز حـشـر

با فیض فضل او
صد از این نامه طی کنم

دیوان، ص۳۶۷

بنیاد گرفته از آیاتی چون: «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللّهِ إنَّ اللّهَ
یغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً…؛ از بخشایش خدا نومید مباشید که خدا همه گناهان را
می بخشاید».(۵)

***

خونم بخور که هیچ ملک با چنان جمال

از دل نـیـایـدش کـه نـویـسـد گنـاه تـو

دیوان، ص۴۲۳

بنیاد گرفته از آیه: «وَاِنَّ عَلَیکُمْ لَحافِظینَ. کِراماً کاتِبِین. یعْلَمُونَ
ما تَفْعَلون؛ همانا که نویسندگان بزرگوار، شما را می پایند و آنچه را می کنید
می دانند».(۶)

***

حالی درون پرده بسی فتنه می رود

تا آن زمان که
پرده برافتد چها کنند

دیوان، ص ۲۱۱

«آن زمان که پرده برافتد» ترجمه واری است از این گزاره قرآنی در وصف قیامت، «یوْمَ
تُبْلی السَرائِر؛ روزی که پرده ها برافتد».(۷)

***

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه کـار به
نـام من دیوانـه زاند

دیوان، ص۱۹۸

بنیاد گرفته از آیه معروف امانت: «إِنّا عَرَضْنا الأَمانَهَ عَلَی السَّماواتِ
والاَرضِ وَالْجِبالِ فَاَبَینَ اَنْ یحْمِلْنَها وَاَشْفَقْنَ مِنْها وَحَمَلها
الإنسانُ اِنَّهُ کانَ ظَلوماً جَهُولاً؛ ما امانت را برآسمان ها و زمین و کوه ها
عرضه کردیم. از پذیرش آن سرتافتند و بیم کردند و انسان آن را برداشت که ستمکار و
نادان بود».(۸)

***

گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند

نـگــاه دار
ســر رشـتـه تـا نـگـه دارد

دیوان، ص۱۴۰

الهامی از آیه: «اَوْفُوا بِعَهْدی اُوفِ بِعَهْدِکُمْ؛ به پیمان من وفادار مانید
تا به پیمان شما وفادار مانم».(۹)

***

بـه مهلـتـی که سـپـهرت دهــد زراه مــرو

تو را که گفت که
این زال ترک دستان گفت

دیوان، ص۱۰۸

«مهلتی که سپهرت می دهد» کم و بیش همان است که در زبان قرآن املاء، امهال و استدراج
خوانده شده و نمونه ای است از مکر خداوند با آنان که از او روی می گردانند و چشم از
آیات او فرو می پوشند، این مکر بدین گونه است که خداوند به آنها میدان مهلت می دهد
( املاء و امهال) و همان گونه که آنها به تدریج و آهسته آهسته ( استدراج)
برگناهان خویش می