پاورپوینت کامل تجلی قرآن در شعر و ادب فارسی عطر هفت شهر ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تجلی قرآن در شعر و ادب فارسی عطر هفت شهر ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تجلی قرآن در شعر و ادب فارسی عطر هفت شهر ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تجلی قرآن در شعر و ادب فارسی عطر هفت شهر ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

عطار، از عارف شاعرانی است که شیفته عرفان و قرآن است و ازین روی در سروده های او
که یکسره عرفانی ایمانی است ، باز تاب و تجلی کلام خدا را به فراوانی می بینیم،
اینک نمونه هایی:

تـــویی آن نقطه افتـــاده فـــارغ که اندر خلد خــواهی گشت بالغ

بلوغ اینجاست در عقبی ظهورش دلت اینجاست در فردوس نورش

در و دیوار جنـّت از حیـات است زمیــن و آسمـان او نجــات است

درخــت طیـبـــه آنجـــا برویــد که دست و پـا سخن آنجــا بگوید

نه آنجــا اقربـا مــاند نه اسبـــاب کــه فرزند عمــل باشنـد انسـاب

اسرار نامه، تصحیح: سید صادق گوهرین،ص ۴۶

مصرع نخست بیت سوم، الهامی است از این ایه شریفه:

«وَ انّ الدارَ الاخره لهی الحَیوان»؛ «همانا که سرای آخرت سراسر زندگی است».

(سوره عنکبوت، ایه ۶۴)

و مصرع نخست بیت چهارم اثر پذیری تلمیحی و تصویری است، از ایه:

« اَلَم تَرَ کَیفَ ضَرَبَ اللّهُ مثلاً کَلِمهً طَیبهً کَشَجَرَهٍ طَیبهٍ اَصلُها
ثابت وَ فَرعُها فی السماء»؛ «ندیده ای که خداوند مثل زده است سخن[ پدیده] پیراسته
و پاکیزه را به درختی پاکیزه و پرورده که ریشه هایی استوار و شاخه هایی سر به آسمان
دارد».

(سوره ابراهیم، ایه ۲۴)

«کم دست و پا سخن آنجا بگوید» که در مصرع دوم بیت چهارم آمده نیز بر گرفته است از
این ایه:

«اَلیوم نَختم علی اَفواهِهِم و تُکَلّمنا ایدیهِم و تَشهَدُ اَرجُلُهم بِما کانوا
یـکسِبُون»؛«امروز دهان هاشان را مهر و موم می کنیم.و دست هاشان با ما سخن می گویند
و پاهاشان بدانچه کرده اند گواهی می دهند».

(سوره یس، ایه ۶۵)

از این ایه، جلال الدین مولوی نیز ، اینگونه اثر پذیرفته:

روز محشر هـر نهان پیـدا شود هم زخود هر مجرمی رسوا شـود

دست و پا بدهد گواهی با بیـان بـر فسـاد او بــه پیش مستـعـــان

دست گویدمن چنین دزدیده ام لب بگویــد من چنین بوسیـده ام

پای گوید من شدستـم تـا منـا فـرج گویــد مـن بکـردستـم زن

چشـم گوید کرده ام غمزه حرام گوش گوید چیـده ام سوءالکـلام

مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۲۱۱ به بعد

آخرین بیت نیز بر گرفته ای است از این ایه شریفه:

«فَاِذا نُفِخَ فی الصُور فَلا اَنسابَ بَینَهُم یومئِذٍ و لا یتَسائَلون»؛ «چون در
صور دمیده شود[و قیامت به پا شود] آن روز دیگر پیوند و خویشی میان مردم نماند و کسی
حال کسی را نپرسد». (مؤمنون، ایه ۱۰۱)

*****

جوانمردا سخن در پرده می دار که بـا هر دون نشاید گفت اسـرار

مـرا عمری است تــا در بنــدآنم کـه تـا بـا هـمدمی رازی بگـویـم

نمی یــابم یکی هـمدم موافـق فغـان زین هـم نشینــان منـافــق

زیـانکاری ما از هــم نشین است عذاب دوزخ از بئس القرین است

اسرارنامه، تصحیح: سید صادق گوهرین،ص ۱۲۶

ترکیب« بئس القرین»( هم نشین بسیار بد) بر گرفته از ایه شریفه زیر است، و ایه زبان
حال فریب خوردگان شیطان است که در قیامت و در محضر خداوند از فریب کاری های شیطان
می نالند و او را بدترین هم نشین می خوانند:

«حتّی اِذا جاءَ نا قالَ یا لَیتَ بَینی و بَینَکَ بُعدُ اَلمشرِقَینِ فَبِئس
َالقَرین»؛ «آن گاه که[در قیامت، فریب شیطان خورده ای] نزد ما می اید [به شیطان]
می گوید: کاش میان من و تو دوری مشرق و مغرب می بود[تا هرگز تو را نمی دیدم] که
بسیار بدهم نشینی هستی».

(سوره زخرف، ایه ۳۷)

*****

در این وادی همه غولان خویشیم زاوّل روز مشغـولان خـویشیـم

چـو درمــانیم بـر داریـم فریــاد بلا چون رفت بگذار عیش از یاد

همان،ص ۱۴۷

این دو بیت که بیانگر ویژگی بسیاری از آدمیان است که چون در آسایش و آسودگی باشند
خدا را از یاد می برند و چون دچار درماندگی گردند، او را به یاد می آورند و
می خوانند الهام گرفته از این ایه شریفه است:

«اِذا مَسکُم الضُرُّ فَاِلَیهِ تَجئَرون، ثُمَّ اِذا کَشَفَ الضُرَّ عَنکُم اِذا
فَریق مِنکُم بِرَبِّهِم یشرِکون» ؛ «آن گاه که رنج و زیانی به شما رسد، به او پناه
می برید و چون رنج