پاورپوینت کامل هدایت ها و ارزش ها;انتقاد از خود ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هدایت ها و ارزش ها;انتقاد از خود ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هدایت ها و ارزش ها;انتقاد از خود ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هدایت ها و ارزش ها;انتقاد از خود ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

«یا أیهَا الَّذینَ آمَنُوا عَلَیکُم أنفُسَکُم لایضُرُّکُم مَن ضَلَّ
إذَ اهتَدَیتُم؛ ای مؤمنان! خود را دریابید. آنگاه که هدایت شوید دیگر کسی زیانتان
نمی رساند.» (سوره مائده، آیه ۱۰۵)

خود را پاییدن و در خود کاویدن؛ اعمال و افکار خویشتن را به غربال نقد ریختن و
بیختن و به جست و جوی عیوب و رفع نواقص خود پرداختن، کلید سعادت و سلامت است. هر
چند اصطلاح انتقاد از خود در نیم قرن اخیر تداول یافته است، اما از دیرباز، ارزیابی
عملکرد خویشتن یا نقد افکار و شخصیت خویش مورد سفارش حکیمان و اندیشمندان و برتر از
آن، اولیاء و انبیاء الهی بوده است. پیامبران خدا به ما آموخته اند که باید بیشتر و
پیشتر از آن که به نقد اعمال و آراء دیگران بپردازیم، در خود بنگریم و خود را به
نقد کشیم.

از حضرت مسیح(ع) نقل است که: چرا خسی را که در پای برادرت است می بینی، اما شاخه
فرو رفته در چشمت را نمی بینی؟

و از پیامبر خاتم(ص) نقل شده است که فرمودند: یکی از شما خاشاک را در چشم برادرش
می بیند و شاخه را در چشم خود وا می نهد.

اصولاً در این دنیا حیات و رشد و حرکت افراد و مجموعه های بشری خالی از نقصان و خلل
نیست و در تنگنای این مهبط، بی خطا نمی توان زیست. اما افراد و مجموعه ها به دو
گونه با اشکالات خود برخورد می کنند:

الف) گروهی حاضر نیستند در خطای خود بنگرند و هرگز به انتقاد از خود نمی پردازند.
اینان نه خود بر ناراستی ها و کاستی های خود واقف می شوند و نه با چنین روحیه ای به
دیگران فرصت انتقاد از اعمال و افکار خود را می دهند و چون هیچ عیب و نقصی با چشم
پوشی از میان نمی رود، همواره معیوب می مانند و راه زوال و نیستی را سپری می کنند.
چنین افرادی انتقاد را چون زهری تلخ ناخوش می دارند و از آن گریزانند و بر عکس از
مدح، ثنا و تملق لذّت می برند. هر چند گاه اظهار می کنند که ما توجّهی به مدح و
ثناها نداریم و خودمان را خوب می شناسیم، اما از این نکته مهم غافلند که شیرینی
مدح، ناخواسته و نا آگاهانه، جان را به تباهی می کشد. مولوی می گوید:

تو مگو آن مدح را من کی خورم از طمع می گوید او پی می برم

مادحـت گـر هجو گوید بر مل روزها سـوزد دلت زآن سوزه

گرچه دانی کو زحرمان گفت آن کان طمع که داشت از تو شد زیان

آن اثـر می مـانـدت در انـدرون در مدیح این حالتت هست آزمون

آن اثـر هـم روزهـا بـاقـی بـود مـایـه کبـر و جـذاع جان شود

لیک ننماید چو شیرین است مدح بد نماید زآنکه تلـخ افتاد قدح

آنان که خود در پی نقد و ارزیابی خود نیستند ناقدان بیرونی را هم دشمن می دارند و
با آنان می ستیزند.

ب) گروه دیگر، قبل از دیگران، خود به نقد و اصلاح خود اقدام می کنند. اینان به خوبی
دریافته اند که بر اشکالات چشم بستن، چه پایان شومی دارد و راه کمال جز با پاکسازی
موانع پیموده نمی شود و خود به رفع موانع کمال و سعادتی که در درون خود می یابند
همت می گمارند. این افراد، انتقاد کنندگان را دوستانی می دانند که در انجام وظیفه
به یاریشان آمده اند و نه تنها بر آنان خشم نمی گیرند، بلکه از ایشان استقبال
می کنند و در نقدها به دیده امتنان می نگرند. نقد پذیری و انتقاد از خود دو روی یک
سکه اند و از هم جدای