پاورپوینت کامل نمایش هنر در گفت و گو با آقای مصطفی رحماندوست ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمایش هنر در گفت و گو با آقای مصطفی رحماندوست ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمایش هنر در گفت و گو با آقای مصطفی رحماندوست ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمایش هنر در گفت و گو با آقای مصطفی رحماندوست ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۶

نام مصطفی رحماندوست برای کمتر جوان و نوجوانی است که شناخته شده نباشد. بچه ها از
دوران دبستان با اشعار او آشنا و کتاب ها و داستان های او را به خاطر دارند. او
همه همت، استعداد و ابتکار خود را برای ادبیات کودک و نوجوان صرف کرده است.
توانایی های علمی، ذوق سرشار، اخلاق و منش متعهدانه، از وی چهره ای ساخته که
حرف هایش برای همه دلنشین و جذّاب است. خصوصاً که وی با قرآن کریم پیوندی عمیق
دارد. چندی پیش در اتاق کارش (در انتشارات مدرسه) با او دیدار کردیم. عکس
دختربچه ای روستایی که بسیار پرمعنا و زیبا بود و حکایت از عمق علاقه وی به بچه
داشت، توجه ما را به خود جلب کرد.

پرسیدیم: این عکسِ کیست؟

سال ها پیش این عکس را در مجله کیهان بچه ها دیدم. خیلی برایم جالب بود. عکاسش را
پیدا کردم و از او خواستم تا عکس بزرگی برایم تهیه کند. نشانی دخترک را گرفتم. در
یکی از روستاهای استان کهکیلویه و بویر احمد بود. رفتم، پیدایش کردم. همراه گله ای
از گوسفندان بود.گفتم: من مصطفی رحماندوست هستم. مرا می شناسی؟ گفت: آری، می خواهی
یکی از شعرهایت را بخوانم؟ ایستاد و خواند…. آن گاه رفت دنبال گوسفندانش.

مطمئناً برای شما لذت آور است وقتی که می بینید اثر و کار شما تا دور دست ها می رود
و بچه ها با آن آشنا هستند، همینطور است؟

من همیشه در کنار این لذت که البته طبیعی است مشکلی داشته ام و آن، چگونگی طرح
مسایل دینی برای بچه هاست. خیلی دنبال این قضیه رفتم. هم سعی کردم از کتاب های علمی
و روان شناسی ایرانی و خارجی استفاده کنم و هم در متون اخبار و احادیث به نکات خوبی
دست یافتم، ولی آن احساس، همچنان برای من باقی است، زیرا کار در این زمینه بسیار
مشکل است.

ما خودمان به نوعی در بیان موضوعات دینی و کارهایی که به نوعی با دین مربوط است با
این مشکل رو به رو هستیم، ولی به نظر می رسد مشکل کار هنری مضاعف است، زیرا یک شاعر
یا نویسنده در مرز واقعیت و تخیل حرکت می کند و وارد کردن عنصر تخیل در مفاهیم
دینی، دقت، ظرافت، علم و توانایی هایی می طلبد که همه ندارند.نظر شما در این باره
چیست؟

درست است، هنرمند اگر تخیلش را رها کند و فقط واقعیت ها را دنبال کند، دیگر هنرمند
نیست و اگر هنرمند در ادبیات دینی بخواهد واقعیت و حقیقتی که در دین آمده، نادیده
بگیرد که دین نیست و اگر بخواهد هر دو را با هم داشته باشد، مشکلات بسیاری خواهد
داشت. از یک نکته در ادبیات دینی خودمان نباید غافل باشیم و آن این که ما همیشه در
بیان تاریخ وقایع دینی چیزی به نام زبان حال داشته ایم. مثلاً: زبان حال حضرت
زینب(س) در صحرای کربلا و یا زبان حال امام حسین(ع) در زمانی که علی اکبر را روی
دستش گرفته، در حالی که می دانیم امام حسین(ع) هیچ یک از این حرف ها را نزده است.
خوب راوی قضیه پیش خود اینطور فکر می کند و این نکته بسیار مهم است. اگر بچه من بر
روی دستم تیرسه شعبه بخورد، چه حالی دارم؟ راوی دارد حال خودش را بیان می کند.
البته به یک معنا کار خطرناک و بسیار بدی کرده است، چون خودش را جایگزین معصوم کرده
است، اما به یک معنا کار کاملاً هنری کرده است، چون هنرمند کسی است که بتواند فضا
را حس کند و آن را در درون خود به گونه ای بپرود و ارائه بدهد که آن کسی هم که آن
فضا را حس نکرده، خودش را در آن فضا ببیند. این همان کاری است که در ادبیات
عاشورایی ما اتفاق افتاده است. اما وقتی که مثلاً می خواهیم وارد حیطه قرآن، اخبار
و احادیث معصومین(ع) بشویم و همان کار را انجام دهیم، دچار اشکال می شویم. لذا کار
در حیطه ادبیات مذهبی به مراتب سخت تر از ادبیات کودکان است، چرا که ادبیات کودکان
مدّعی ندارد ولی ادبیات مذهبی مدّعیان زیادی دارد.

نویسنده کتاب جهان انسانیت که تفسیر رمان گونه ای از سوره یوسف را به رشته تحریر
در آورده، در ابتدای کتابش می گوید: لزوماً برای همه حرف هایی که می زنیم، مأخذ و
منبع نداریم، ولی بالاخره با عقل خود و درک حالات و شرایط می فهمیم که مثلاً در
فلان صحنه، حضرت یوسف (ع) مضطرب بوده، نگران بوده، دویده است و چه بسا می خواسته
زمین بخورد و… نویسنده که خود دارای مراتب عالی علم و فضل می باشد، با این روش،
داستان را آغاز و به انجام رسانده است، ولی ما مجموعاً کاری نداریم که بتوانیم به
جوان دبیرستانی و دانشگاهی ارائه بدهیم و خیلی هم توجه به این مهم نداریم. مشکل
کجاست؟

شما باید بهتر بدانید مشکل چیست ولی این کاملاً خلاف چیزی که در ادبیات دینی مسیحی
اتفاق افتاده است. بعضی از قصه هایی که برای حضرت مسیح (ع) و یاران او نگاشته اند
آنقدر مؤثر است که انسان مبهوت می شود. در هنر نقاشی و مجسمه سازی نیز همین طور
است. مجسمه هایی از حضرت عیسی(ع) ـ بر اساس عقاید خودشان ـ ساخته اند که انسان را
کاملاً به همان زمان می برد. هنرمند آن چنان حس خود را به مخاطب منتقل می کند که
ایشان کاملاً بردار شدن مسیح(ع) را به چشم خود می بیند. ما این چیزها را نداریم. هم
تمرین نکرده ایم و هم موانع زیادی بر