پاورپوینت کامل فردوسی پیام آور اسلام راستین ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فردوسی پیام آور اسلام راستین ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فردوسی پیام آور اسلام راستین ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فردوسی پیام آور اسلام راستین ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۵۵

در میان شاعران ایران زمین حکیم ابوالقاسم فردوسی، جایگاهی خاص دارد. فردوسی در
جای جای شاهنامه یا «نامه باستان» انسان را به خداپرستی دعوت کرده، و آن را نشانه
خردمندی و یگانه راه سعادت می داند. حکیم توس چون با دانش عمیق و ژرف اندیشی به
مذاهب و فرقه ها نظر افکنده، تشیع را آرمانی انسانی و تنها راه رستگاری می شمارد.
او خداپرستی توحیدگرا است و از شرک سخت گریزان:

خداوند کیوان و گردان سپهر

خداوند ناهید و رخشنده مهر

سخن هیچ بهتر ز توحید نیست

به ناگفتن و گفتن ایزد یکی است

استاد فضل اللّه رضا در این باره می نویسد:

ایمان و اعتقاد فردوسی به کردگار جهان و نیایش و ستایش او از بخش های برجسته
شاهنامه است و تصور می کنم مناسب باشد رساله ای جداگانه در این باب تنظیم شود.
سخنان زیبای فردوسی، مناجات های سحرگاهی و خطبه های بسیار بلیغ و دعاهای هیجان
انگیز اسلامی را به خاطر می آورد. در ستایش خداوند که در آغاز شاهنامه آورده شده،
فردوسی نکته های زیر را چه نیکو بیان می کند:

الف. او است آفریننده کیهان اعظم؛ گسترنده زمان و مکان؛ فروزنده خورشیدها و
ستارگان؛ فرازنده فلک ها و گرداننده این گنبد تیز گرد. کیهان اعظم دستگاه
آفریننده و متحرک است و هر روز نقش های تازه و نمودهای نو می آفریند؛ این دستگاه
عظیم فرسودگی نمی پذیرد و مانند آرمی زودگذر نیست؛ زیست دیرپای او در برابر زیست ما
جاوید است.

پدید آمد این گنبد تیزرو شگفتی فزاینده نو به نو

نه گشتِ زمانه بفرسایدش نه این رنج و تیمار بگزایدش

نه از گردش آرام گیرد همی نه چون ما تباهی پذیرد همی

ب . او است خداوند آفریننده جهان و خرد: رُستنی ها را آفرید، سپس جُنبنده ها پدید
آمدند و بر رُستنی ها استوار شدند:

وز آن پس چو جنبده آمد پدید همه رُستنی زیر خویش آورید

این ها موجوداتی بودند بدوی که از دانش و خرد بهره ای نداشتند. سرانجام، انسان پدید
آمد که به نیروی سربرافراشت و رُستنی ها و دد و دام را به فرمان خویش در آورد.

سرش راست برشد چو سرو بلند به گفتار خوب و خرد کار بند ۱

حکیم توس هر آن چیز را که فاقد صبغه و رنگ و بوی خدایی است، اهریمنی می داند:

هر آن چیز کان نز ره ایزدی است همه راه اهریمن است و بدی

و یأس و ناامیدی از رحمت الهی را سرآغاز بدبختی می شمرد:

چو نومید گردد ز یزدان کسی از او نیکبختی نیابد بسی

او ناسپاسی نسبت به خدا را هراس انگیز می خواند:

به یزدان هر آن کس که شد ناسپاس به دلش اندر آید زهر سو هراس

و از انسان می خواهد که در دشواری ها و سختی های زندگی به خدا پناه برد:

به جایی که تنگ اندر آمد سخُن پناهت به جز پاک یزدان مکن

او نیکبختی و سعادت انسان را در خشنودی خدا می بیند:

که تو نیکبختی ز یزدان شناس مدار از تن خویش هرگز سپاس

و از انسان می خواهد که پیوسته به خشنودی خدا بیندیشد:

ز خشنودی ایزد اندیشه کن خردمندی و راستی پیشه کن

فردوسی انسان بدکیش را شایسته دوستی نمی داند و می گوید:

نشاید خور و خواب و با او نشست که خستو نباشد به یزدان که هست

دلش کور باشد سرش بی خرد خردمندش از مردمان نشمرد

فردوسی به شدت تحت تأثیر آموزش های پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص) و ائمه اطهار (ع)
است. او عقیده دارد که انسان باید همیشه به عاقبت و فرجام اعمال خویش بیندیشد و در
مسیر زندگی راه «بهی» و «نیکی» را بپیماید و در این راه دشوار از «دین» و «دانش»
کمک گیرد:

چو خوهی که یابی ز هر بد رها سراندر نیاری به دام بلا،

تو را دین و دانش رهاند درست درِ رستگاری ببایدت جُست

از دیدگاه وی پرستش یزدان، فلسفه حیات آدمی است و او دانشی را ارزشمند می داند که
به پرستش یزدان و سپس به خدمت مردم منتهی شود. از دیدگاه او خردمندی و دانش ابتدا
انسان را به یزدان پرستی رهنمون می شود و پس از آن انسان و منش انسان دوستی را پی
می گیرد و این به راستی فرایند یک اندیشه عرفانی است:

گام اوّل، شناخت یزدان است:

ز دانش نخستین به یزدان گرای که او هست و باشد همیشه به جای

بدو بگروی کام دل یافتی رسیدی به جایی که بشتافتی

گام دوم، شناخت خدا است که به پرستش او منتهی می گردد:

چو یزدان پرستی، پسندیده ای جهان چون سرشک و تو چون دیده ای

بسی از جهان آفرین یاد کن پرستش برین یاد بنیاد کن

گام سوم مردم خواهی و نوع دوستی است:

چو زین بگذری مردم آمد پدید شد این بند پا را سراسر کلید

سرش راست بر شد چو سرو بلند به گفتار خوب و خرد کار بند

فردوسی، خداپرستی را تبلیغ می کند که بر اساس توحید باشد زیرا که بسیارند
انسان هایی که خود را خداپرست می دانند؛ در حالی که نوعی از بت پرستی را خداپرستی
پنداشته اند.

فردوسی و اندیشه های توحیدی :

اندیشه توحیدی فردوسی، براساس آموزه های شیعی است. از دیدگاه تشیع، پروردگار
جهانیان خدای توانایی است که اندیشه انسانی قادر به درک ذات او نیست؛ همچنان که
علی بن ابی طالب (ع) در این باره فرموده است:«او است خدای توانایی که اگر اوهام را
هوای آن در سر افتد که منتهای قدرتش را دریابد، یا اندیشه پاک از وسوسه شیطانی،
بخواهد در غیب ملکوتش به او ره جوید، یا دل ها شیفته آن گردند که به چگونگی صفاتش
پی ببرند، یا آن جا که عقول از درک صفات او باز مانند، سودای رسیدن به کنه ذاتش را
در سر پرورند، دست رد به سینه آن ها زند و باز پسشان گرداند.۲

امام علی (ع) در بخش دیگری از این خطبه شگفت به مردم عصر جاهلیت اشاره می کند که
بت ها را نمادی از خدا می پنداشتند و به ستایش آن ها می پرداختند. آنان برای این
خدا مانند انسان اعضایی چون دست و پا و سر تصور می کردند. امام درباره آنان و
اندیشه های شرک آمیزشان فرمود:

شهادت می دهم هر که تو را به آفریدگانت تشبیه کند و چنان پندارد که تو را اعضایی
است جدا از یکدیگر و مفصل هایی به هم پیوسته، پوشیده به پوست و گوشت همچون پیکر
آفریده هایت، ضمیرش به حقیقت تو را نشناخته و دلش به مرحله یقین نرسیده؛ زیرا تو
را هیچ همتایی نیست… .

دروغ می گویند، آنان که موجودی از موجودات عالم را با تو برابر دانند و تو را به
بتانشان همانند سازند و به خیال خود بر تو جامه آفریدگان پوشانند. دروغ می گویند،
آنان که از روی گمان تو را همانند انسان ، دارای اجزا دانند و برای تو پیکری با
گونه گون قوا تصور کنند… .

همانا تو آن خدایی که در خردها نگنجی تا برای تو چگونگی و ک