پاورپوینت کامل تفسیر قرآن برادب فارسی;تجلی قرآن در شعر مولوی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر قرآن برادب فارسی;تجلی قرآن در شعر مولوی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر قرآن برادب فارسی;تجلی قرآن در شعر مولوی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر قرآن برادب فارسی;تجلی قرآن در شعر مولوی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۵۶

جلال الدین محمد بلخی ملقب به ملاّی رومی یا مولوی، مردی عارف و دانشمند بود که
سراسر زندگی خود را در راه کسب معرفت و تهذیب نفس گذراند. او با اشعارش که در قالب
غزل، رباعی و مثنوی سروده شده، با بیان حکایت ها و افسانه ها، رویدادهای تاریخی و
مسایل عرفانی کوشیده است حقایق و معارف الهی را برای مردم بیان کند.او به سان واعظ
در مجلس وعظ، سخنانش را با آیات و احادیث و بیان داستان پیامبران درهم می آمیزد تا
همگان به قدر توان خود از آن سخنان بهره مند گردند. اشعار او سرشار از مفاهیم
قرآنی، آیات الهی و تعبیرهای عرفانی است. به گفته نیکلسون، مثنوی شناس معروف
انگلیسی، مولوی برای توجیه عقاید خود به ۱۱۰۰ آیه ی قرآنی توسل جسته است.

به گفته صاحب نظران، مولوی بیش از تمام عارفان شاعر، در اندیشه ی طلب فیض از کلام
حضرت حق بوده و بیش ترین تأثیر را از قرآن گرفته که این امر در اشعارش بازتاب یافته
است.

اشعار او از زیباترین مجموعه های عرفانی به شمار می آید که از مفاهیم و آیات قرآنی
تأثیر پذیرفته تا جایی که عده ای از آن به «تفسیر عارفانه کلام اللّه مجید» یاد
می کنند. استفاده از قرآن در اشعار مولوی را می توان به چند گونه تقسیم کرد. گاه
بدون اشاره صریح به آیه، مفهوم تمام یا بخشی از آیه را در شعر خود آورده است که
خواننده ی آشنا با قرآن، بی درنگ آیه مورد نظر را در می یابد. گاه به ضرورت وزن
شعر، بخشی از آیه را بی هیچ تصرفی در شعر می گنجاند و گاه به ضرورت شعری، در الفاظ،
تصرفی می کند. مولوی در برخی از سروده هایش،پی در پی از آیات قرآنی استفاده می کند،
ولی در استفاده از هرآیه، برداشت جدیدی را مطرح می سازد که با تفسیر قبلی آیه یکسان
نیست.

به هرحال ما در این جا، به دلیل گستردگی مطلب نمی توانیم همه اشعار مولوی را که از
آیات قرآن متأثر است، بیاوریم و تنها به ذکر آیات سوره فاتحه و بقره در مثنوی
معنوی، آن هم تنها در دفتر اول و دوم بسنده کرده ایم. اشعاری که مولوی به صراحت
بخشی از آیه قرآن را در آن آورده، بدین شرح است:

از برای چـاره این خـوف ه آمد اندر هـر نمـازی «اهدنا»

کاین نمازم را میامیز ای خد با نمـاز «ضـالّین» و اهل ری

(۲/ ۳۳۹۱)

این دو بیت به آیات ۶و۷ سوره فاتحه اشاره صریح دارد: «اهدنا الصراط المستقیم. صراط
الذین أنعمت علیهم غیر المغضوب علیهم و لا الضالّین.» یعنی: ما را به راه راست
هدایت کن؛ راه آنانی که به ایشان انعام کردی، نه راه گمراهان و کسانی که برآنان غضب
کردی.

«یؤمنون بالغیب» می باید مر ز آن ببستم روزن فـانـی سر

(۱/۳۶۲۸)

روزن این دنیای فانی را به سوی آخرت برای آن بستم که احوال واقع در آخرت را غایبانه
تصدیق کنند.

مصراع اول این بیت به آیه ی ۳ سوره ی بقره اشاره دارد که می فرماید: «الذین یؤمنون
بالغیب و یقیمون الصلوه و….» یعنی: آنان کسانی هستند که به غیب ایمان می آورند و
نماز را برپا می دارند و….

هـست بـر «سـمـع و بصـر» مـهر خـد

در
حُجُب بس صورت است و بس صد

(۲/۶۷۹)

یعنی در پس حجاب ها، صورت هایی از تجلّیات رحمانی و سروش های غیبی است، ولی خداوند
به واسطه عمل انسان، برگوش و چشم او مُهر نهاد که به سان حجابی مانع شنیدن صداها و
دیدن صورت های رحمانی است.

این بیت تلمیحی است به آیه ی ۷ سوره ی بقره: «ختم اللّه علی قلوبهم وعلی سمعهم وعلی
أبصارهم غشاوه….» یعنی: خداوند بردل و گوش و چشم ایشان مُهر نهاد و حجابی قرار داد.

برق را چو «یخطف الابصار» دان نـور بـاقـی را هـمـه انـصـار دان

(۲/۱۵۴۵)

عبارت «یخطف الابصار» در آیه ی ۱۹ بقره آمده است: «یکاد البرق یخطف أبصارهم….»
یعنی: نزدیک است که برق آسمان، بینایی آنان را برباید.

«فاتقوا النار» التی أوقدتمو انکم فی المعصیه ازددتمو

(۱/۳۳۸۹)

بپرهیزید از آتشی که خود افروخته اید که همانا شما گناهان را افزوده اید.

این بیت به آیه ی ۲۴ بقره اشاره دارد که می فرماید: «فاتقوا النار التی وقودها
الناس و الحجاره و….» یعنی: بترسید از آتشی که آتشگیره آن مردم و سنگ ها (بت ها)
هستند….

تـا ابـد هـــــرچـه بُوَد، او پـیش پـیش درس کـــرد از «علّم
الاسماء» خویش

(۱/۲۶۴)

آدمـی کــه «عـلـم الاسـمـاء» بگست در تک چون برق این سگ، بی تگست

(۲/۲۷۰۸)

هردو بیت به آیه ی ۳۱ سوره ی بقره اشاره دارد: «علم آدم الأسماء کلها و….» یعنی:
خداوند به آدم (ع) همه نام ها را آموخت. معنی دو بیت نیز این است که آدم (ع) اسرار
و اسماء هرچه را که تا ابد خواهد آمد، فرا گرفته و به تعلیم الهی سرافراز شده است و
در برابر دویدن برق آسای وی، این سگ صفت (ابلیس) هیچ توان و قدرتی ندارد.

آدم «أنبئهم باسمـاء» درس گو شرح کن اسرار حق را مو به مو

(۲/۳۲۶۹)

ای آدم! نام ها و تعالیمی را که به تو آموختیم، برای آنان به طور دقیق بازگو کن.
این بیت ، اشاره ای است به آیه ۳۱ بقره: «علّم آدم… انبؤنی باسماء هؤلاء….» یعنی:
به آدم بیاموخت همه نام ها را (حقایق و معانی و اسرار الهی) و فرمود: این نام ها را
به من بگویید….

چون ملایک گو که: «لا علم لنا» «یـا الهـی، غـیـر مـا عـلـمتـنـا»

(۲/۳۱۷۵)

مانند فرشتگان بگو: خداوندا! ما را دانشی نیست جز آن چه خود به ما آموختی.

این بیت نیز تلمیحی است به آیه ی ۳۲ سوره ی بقره: «قالوا سبحانک لا علم لنا إلاّ ما
علمتنا….» یعنی: فرشتگان گفتند: پاکی تو، ما را دانشی نیست جز آن چه خود به ما
آموخته ای.

چـون بـه امـر «اهبطوا