پاورپوینت کامل دلتنگ مباش ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دلتنگ مباش ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دلتنگ مباش ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دلتنگ مباش ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

خطاهای انسان فراوان است؛ ولی شاید یکی از مهم ترین و خطرناک ترین آنها که گریبان
بسیاری از مردم را نیز گرفته است، خطا در تشخیص درد و نحوه ی درمان است. گاهی درد
را هم حس می کنیم و با همه ی وجود آن را در خود می بینیم، اما در شیوه ی درمان، خطا
می کنیم. خطا در درمان، درد را افزایش می دهد و بر کم و کیف آن می افزاید. وقتی
انسان ندانست که از چه دارویی برای چه دردی استفاده کند، هم درد خود را تشدید کرده،
هم عزم خود را برای درمان خویش سست کرده است. توان و امید ما محدود است. اگر
نتوانیم به موقع و در کوتاه مدت، خود را مداوا کنیم، پس از مدتی نا امید می شویم و
با درد خود می سازیم؛ یعنی همان مرگِ تدریجی یا ِ سوختن و ساختن.

زنـدگی کردنِ مـن مـردنِ تدریجـی بود آنچه جان کَند دلم عمر حسابش کردند

مرگ تدریجی و نومیدی از بهبودی وضع، خطری است که همه ی انسان ها را تهدید می کند و
تا کنون نسل های بی شماری را در کام خود فرو کشیده است. همه ی مشکل، اینجاست که درد
چیست و درمانِ آن کجاست؟

بیماری های روحی و آشفتگی های روانی، بزرگ ترین آسیب انسانی و آفت اجتماعی است.
قرنِ ما، قرن آشفتگی و اضطراب است. آمار خود کشی های وحشتناک در سراسر دنیا،
آیینه ی چنین وضع و حالی است. دلتنگی و پریشانی خاطر، اگر مزمن شود و هماره خود را
تنگ دل و محزون ببینیم، سرنوشتی شوم را برای ما رقم می زند؛ شوم تر از سرنوشت کسانی
که مبتلا به بیماری های صعب العلاج هستند. این بیماری خطرناک (آشفتگی خاطر و
اضطراب های روحی) را همه کما بیش تجربه کرده ایم و درد بودنِ آن را اذعان داریم.
اما آیا در نحوه ی درمان و معالجه ی آن نیز همداستانیم؟

مداوا ها و درمان ها، دو گونه ماهیت و سرشت دارند: برخی از آنها بیرونی و پاره ای
درونی است؛ یعنی گروه هایی از مردم، برای معالجه ی خویش و رهایی از دام تشویش که
بزرگ ترین بیماری انسانِ معاصر است، دست به دامان عوامل بیرونی می زنند؛ به تفریحات
سالم و غیر سالم تن می دهند؛ بی خبری از خود و اجتماع را پیشه ی خود می کنند؛ به
محیط های رنگارنگ و پر سر و صدا روی می آورند؛ ساز تنوع طلبی های بی حد و حصر خود
را کوک می کنند؛ بر آرایش خانه و زیبایی های در و دیوار آن می افزایند؛ به ماه پناه
می برند؛ مریخ را هدفِ گام های علمی خود می کنند؛ همه ی ساعات خود را زنگ های تفریح
می سازند؛ نوشیدنی های مفرّح به حلق خود می ریزند؛ سفره های رنگین می گسترند؛ چتری
از دود مخدّرات می سازند و به زیر آن پناه می برند؛ داروهای محرک را چون نقل و نبات
می خورند و…. عصاره و خلاصه ی این گونه درمان ها، شفا جستن از جلوه های بیرونی
زندگی و غفلت از توانایی های درمانگر درونی است. آری؛ کسانی نیز هستند که درد درون
را از راه درون مداوا می کنند. این گروه، جلوه های بیرونی و شادابی های فیزیکی را
تنها علاج خود نمی دانند. درمان همان جایی است که درد را تولید کرده است؛ یعنی درون
خویشتن. آنچه در بیرون ما می گذرد، بی قدر تر از آن است که بتواند ما را شاد یا
ناشاد کند. آدمی، کلوخ نیست که باران، آن را متلاشی کند، و ابر سبک و سرگردانِ
آسمانِ حوادث هم نیست که با هر نسیمی پراکنده شود و در مسیری نامعلوم ره سپارد. اگر
تشویش و آشفتگی ذهن و دلتنگی های جانکاه از درون می جوشد، دا