پاورپوینت کامل حقیقت یک عبادت ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حقیقت یک عبادت ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حقیقت یک عبادت ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حقیقت یک عبادت ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

روزه عبادتی است که در همه ادیان قبل از اسلام سابقه داشته است؛ حتّی قبایل بدوی
برای به دست آوردن خشنودی خدایان خود روزه می داشتند. اعراب جاهلی نیز نوعی روزه و
امساک را به عنوان عبادت و خودسازی باور داشتند.

قرآن کریم در این مورد چنین می فرماید:«یا ایها الّذین ءامنوا کتب علیکم الصّیام
کما کتب علی الّذین من قبلکم لعلّکم تتّقون؛ ای کسانی که ایمان آوردید روزه بر شما
واجب شد همچنان که بر آنان که پیش از شما بودند واجب شد، باشد که بپرهیزید».(سوره
بقره، ایه ۱۸۳)

در حدیث شریف قدسی خداوند متعال چنین می فرماید:«روزه برای من است و من پاداش آن را
می دهم». به علاوه روزه یکی از ارکان پنج گانه اسلام شمرده شده است،۱همانگونه که
امام باقر(ع) فرمودند:«اسلام بر پنج چیز استوار است: نماز، زکات، حج، روزه و
ولایت».

روزه در اصطلاح فقه، اسمی است برای عبادتی مخصوص و منظور از آن، امساک و خودداری
شخص روزه دار از مفطرات است و در آن قصد قربت شرط شده است و مجموعه این عمل و
نیت،گواهان اعتقاد دینی و خدا باوری هستند؛ چرا که «اصلاح باطنی و ظاهری» دو شرط
لازم در عبادات است.

این نماز و روزه و حـج و جهـاد
خود گواهی دادن است از اعتقاد

در ایه ای که ذکر شد به «تقوا» اشاره شده و آن خدا ترسی در ظاهر و باطن است.واژه
تقوا و مشتقات آن حدود ۲۵۸بار در قرآن مجید ذکر شده،تصریح و اشاره به تقوا به این
تعداد، نشانه اهمیت و ویژگی آن در پیشگاه مبارک پروردگار و دلیل بر ارزش و نقش
سازنده آن در حیات دنیا و آخرت انسان است.

تقوا نیرویی معنوی است که بر اثر خود نگهداری های مکرّر و مطابق با دستورات قرآن و
عترت و تمرین های معقول و تداوم ترک گناهان در ظاهر و باطن، بدست می اید. تا جایی
که آتش نفس اماره را خاموش و نفس مطمئنه را برای انجام عبادات و درک خوبی ها تقویت
می نماید.از آنجا که بیشتر گناهان از دو ریشه غضب و شهوت سرچشمه می گیرند ، روزه
این دو غریزه را کنترل کرده و کاهش می دهد.

روزه و شکوفایی باطن

هر کسی به میزان درک و معرفت خود، از عباداتش بهره می برد و این بسته به آن است که
او بستر روح و روانش را تا چه حد برای بهره مندی از خوان گسترده الهی آماده سازد و
در این معنا فرقی ندارد که در عبادت، به انجام کاری امر یا از آن نهی شود. کسانی که
به دنبال کسب رضای حق و در پی التذاذ معنوی هستند، از هر دو مقوله امر و نهی در
گزاره های دینی، استقبال کرده و اطاعت و تسلیم را تنها راه برای تهذیب نفس
می دانند. در این میان عرفا با الهام از دستورات دینی، روزه را زکات بدن دانسته اند
و در فضیلت روزه گفته اند که آدمی با روزه، خوی و خصلت فرشتگان را کسب می کند؛ زیرا
از طعام مادی چشم می پوشد و به ذکر و تسبیح و تهلیل۲ می گراید.در روایات شیعه این
لب فروبستن و آراستن سخن به یاد خدا بسیار ستوده شده است. امام صادق(ع) در این
زمینه می فرمایند:«وقتی روزه گرفتی، خود را تا جایی که می توانی به سکوت ملزم کن؛
مگر در ذکر خداوند». در حقیقت شخص روزه دار با تمام مراقبت در رفتار و گفتارش،
گرسنگی و تشنگی عارفانه ای را انتخاب می کند و از این طریق روحش را مصّفا و سیراب
می سازد و آن امساک و این ارتزاق معنوی موجب شکوفایی باطن وی می شود.

مولوی، عارف رومی این معنا را چنین زیبا به نظم کشیده می فرماید:

این دهان بستی دهانی باز شـد

کم خورنده ی لقمه های راز شد

گر ز شیر دیو، تـن را وا بــری

در فطام۳او بسی نعمت خوری

لب فرو بند از طعام و از شراب

سوی خوان آسمانی کن شتـاب

دم بـه دم از آسـمـان می ایـدت

آب و آتـش رزق می افـزایـدت

گر تو این انبان زنان خالی کنی

پر زگوهرهای اجـلالی کـنی

ای اسیر رزق مادی اگر دهان ظاهری را فرو بندی دهان دیگری برای تو گشوده می شود و آن
دهان معنوی است و لقمه های اسرار ربّانی را دریافت می کند.

اگر جسم خود را(مانند طفلی که او را از شیر می گیرند) از شیر شیطان باز گیری،
نعمتهای روحانی فراوانی خواهی خورد.

دهانت را بر آب و غذای دنیایی ببند و به سوی سفره آسمانی بشتاب.

خواهی دید لحظه به لحظه از آسمان معنوی، باران عنایت و حرارت شوق و جذبه ربّانی
می رسد و رزق معنوی تو را می افزاید.

اگر تو انبان درونت را از نان و طعام مادی و دنیوی، خالی نگه داری درونت از گوهرهای
گرانقدر معرفت و یقین، انباشته گردد.

امام رضا(ع) در مورد روزه و برخورداری از نعمتهای بهشتی می فرمایند:« هر کس که
روزه، او را از غذاهای مورد علاقه اش باز دارد، بر خداست که به او از غذاهای بهشتی
خوراند و از نوشیدنی های بهشتی بنوشاند».۴

اندکی زین شرب کم کن بهر خویش

تـا کـه حـوض کوثـری
یابی به پیش

امساک از حلال و حرام

روزه دار نه تنها از حرام می پرهیزد، بلکه از برخی از حلالها باید اجتناب کند.منع
از حلال در روزه، سبب می شود که نیروی بازدارنده یا همان تقوا در انسان تقویت شود،
تا از ارتکاب حرام به طور جدّی بتواند خودداری کند . از لقمه حلال نمی خورد تا به
هنگام وسوسه شیطان در لقمه حرام بتواند آزادانه نخوردن را اختیار و تجربه کند و
از آن آزمایش سربلند بیرون اید.

نهی از حلال، در غیر روزه هم وجود دارد، چنانکه حضرت رسول اکرم(ص) می فرمایند:«لا
یدخُلُ مَلَکوتَ السَماوات و الارض مَن مَلَا بَطنُهُ»۵

در اینجا حضرت از پرخوری نهی کرده، می فرمایند:«جان کسی که شکم خود را انباشته
باشد، به ملکوت آسمان راه نیابد».

البته این امتناع و مراقبت فقط در خوردن طعام نیست؛ بلکه منظور پرهیز از هر