پاورپوینت کامل هنوز فرصت هست ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنوز فرصت هست ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنوز فرصت هست ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنوز فرصت هست ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

از کران تا به کران لشکرظلم است، ولی

از ازل تا به ابد، فرصتِ درویشان است

اگر شیطان یا هر موجود پلید دیگری بتواند امید را از انسان بگیرد، او را به خاک
سیاه نشانده است. در این شک نکنید! کسی که عنانِ خود را به دست نومیدی می دهد، همه
سرمایه ها، استعدادها، موقعیت ها و قابلیت های خود را هدر داده است و قدم از قدم
نمی تواند بردارد.

برای همین است که قرآن چندین بار مؤمنان را از دیو یاس پرهیز داده و فرشته نوید را
به جای آن پیش نهاده است. گویاترین کلمات در این باره همان عبارتِ معروف قرآنی است
که درسوره زمر آمده است:

قل یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لاتقنطوا من رحمه اللّّه إنّ اللّه یغفرالذنوب
جمیعاً إنّّّه هو الغفور الرحیم.

«بگو ای بندگانم که بر خود اسراف کردید، از رحمت الهی نومید نباشید، به حتم او
همه گناهان را می بخشد که او آمرزگار مهربان است.»۱

غیر از این ایه که به صریح ترین زبان و ساده ترین بیان، وعده آمرزش داده و نومیدی
را ـ به قول مولان گردن زده است، ایات دیگری نیز هست که با همین صراحت و کرامت،
بذر امید را در زمین جان مؤمنان می پراکنند. قرآن در یکی از ایات خود، نومیدی را
زشت و ممنوع می شمارد و از آن نهی می کند. سپس می افزاید که جز کافر که پوشاننده
حق است، ناامید نمی شود.

ولاتیئسوا من روح اللّه إنّه لاییئسُ من روح اللّه الاّ القوم الکافرون.۲

«و نومید مباشید از رحمت خدا، چه، تنها کافران از رحمت الهی ، نومیدند.»

بشنوید از مولوی:

سایــه حــق بــر ســر بـنــده بـــود عـاقـبـت، جــویـنـده یابـنـده
بـــود

گـفـت پیغمـبـر کـه چـون کـوبی دری عــاقـبـت زان در بـــرون ایــد ســری

چــون نشینی بــر ســر کــوی کـسی عــاقـبـت بینی تــو هـم روی کـسی

چــون زچـاهی می کنی هر روز خـاک عــاقـبـت انـــدر رسی در آب پــاک۳

انـبیاء گـفتـنـد نـومیــدی بــد است فضل و رحمت های باری بی حد است

از چـنیـن مُحـسـن نشایـد نـا امیـد دسـت در فــتـراک ایـن رحـمـت
زنیـد

بعد نـومیـدی، بسی امیـدهـا است از پس ظلمت بسی خـورشیدهـا است۴

سـوی نــومیـدی مــرو امیـدهـاست سـوی تـاریکی مرو، خـورشیدهاست

نــاامیــدی هـا بـه پیـش او نـهیــد تــا زدردِ بی دوا
بیـــرون جــهیـد۵

به حق که چنین است و دردی صعب العلاج تر از ناامیدی نیست. پس باید خود را پایید و
چنان پرورید که هرگز به این دام هولناک شیطانی نیفتیم. مولوی توصیه می کند که
ناامیدی های خود را گرد آورده، یک جا پیش او نهیم، تا او خود، ما را از این درد
بی دوا خلاصی دهد. اما این که چر نباید نومید بود، پاسخش را حافظ داده است:

چون هنوز فرصت باقی است و از ازل تا به ابد، وقت و فرصت است برای رسیدن به مقصود.

قرآن هم که با آن صراحت و با آن لطف بیان می فرماید: لا تقنطوا من رحمه الله، یعنی
از رحمت خدا نومید نشوید؛ خود را بازیابید؛ ناهمواری ها و دشواری های راه را نبینید
و چنان محکم گام بردارید که گویی در یک قدمی مقصود هستید. آدم نومید، به هر گناهی
تن می دهد و چون همه پُل های پشت سر خود را خراب و ویران می بیند، چهار نعل در
مسیر تباهی می تازد؛ بی آن که با خود بیندیشد که «تباهی» و «شکست» راه نیست، پایان
است؛ پایانی ناخوشایند و دلخراش.

مولوی هم از کسانی است که آثار خود را از «نوید» و «امید» پُر کرده است. این مصراع
او در مثنوی بسیار معروف است: ناامیدی را خدا گردن زده است.۶

روح های کوچک و فرسوده و زبون، زودتر ناامید می شوند و تا چند روز از عمر خود را در
سختی و مشقّت می گذرانند، جهان در نظرشان تنگ و تاریک می شود. در مقابل، انسان های
بزرگ و خود ساخته، همیشه به پایان های خوش و روزگار توفیق می اندیشند و درِ قلب و
ذهن خود را به روی وسوسه های نومیدی بسته اند.

امیدواری یعنی چه؟ چرا باید امیدوار بود؟ به چه کسانی انسان های امیدمند می گویند؟
این ها سؤالات مهمّّی است که پاسخ همه آن ها از عهده این قلم و مجال او در این
مقاله، بیرون است. اما همین قدر بگوییم که امیدواری، یعنی اندیشیدن به اینده ای
درخشان و موفقیت آمیز برای خود و همراهان و همنوعان خود. قرآن نوید چنین اینده ای
را به ما داده است؛ اینده ای که اگر ما هم نبینیم، همراهان و همنوعان و هم
سرنوشت های ما خواهند دید. پیش از آن که نوید قرآنی را گزارش و بازگو کنم، این بار
نیز به سراغ حافظ می رویم تا بینیم آن نوید آسمانی، با جان شیفته و شعر عرشی حافظ
چه کرده است.در دیوان حافظ، غزل پرشوری است که خواندن آن، همیشه نشاط آور و بهجت
افزا است. بیتِ نخست آن چنین است:

روضه خُلد برین، خلوت درویشان است مایه محتشمی،خـدمتِ درویشان است

در این غزل سیزده بیتی، ابیاتی است که به راستی مصداق «انَّّّ من الشَّعرِ
لَحِکْمَه» است. قبل از آن که ـ سراغِ بیت منظور برویم، یادآوری می کنم که حافظ در
این غزل و در سرتاسر دیوانِ خود، کلمه «درویش» را به معنای مصطلح و تاریخی آن به
کار نبرده است. درویش،در بسیاری از متون کهن ما در معنای «صوفی» و «خانقاه نشین