پاورپوینت کامل دستورالعمل های قرآنی; ارکان سلوک ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دستورالعمل های قرآنی; ارکان سلوک ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دستورالعمل های قرآنی; ارکان سلوک ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دستورالعمل های قرآنی; ارکان سلوک ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۵

معیار ثواب

اعمال عبادی چه زمانی می تواند برای آدمی مفید باشد؟ کدام عمل و با چه شرایطی دارای
ثواب است و انسان را در مسیر صلاح و هدایت، پیش می برد؟ آیا صرف انجام ظاهری اعمال،
بدون توجه به روح و معنای آن ثمری برای آدمی دارد؟

این ها پرسش هایی هستند که هر انسان مؤمنی در سلوک ایمانی و معنوی خویش با آن ها
روبه روست. ایمان جدای از عمل، معنای روشنی ندارد و ایمان، آدمی را به نوعی سلوک و
زندگانی و اعمال متناسب با خود می کشاند. البته این اعمال زمانی سودمند و راه گشا
هستند که اشاره بودن، نماد بودن و به تعبیر دینی «ذکر» بودن خویش را از دست ندهند.
بر زبان آوردن کلمه ای، نشستن و برخاستنی، خم شدن و راست شدنی و نخوردن و
نیاشامیدنی، به خودی خود، هیچ فضل و رجحانی بر اعمال و حرکات دیگر آدمی ندارد.

آن چه به این گونه اعمال، عنوان هایی هم چون «ذکر»، «صوم» و «صلاه» می دهد، هدف و
غایتی است که این اعمال به آن اشاره دارند و روحی است که در بطن این اعمال به ودیعت
نهاده شده است.

بنابراین، دل خوش بودن به کثرت ظاهری اعمال و تصور این که چون تعداد عمل هایمان ،
از لحاظ کمّی و عددی فراوان است، پس انسان با ایمان تر و معنوی تری هستیم، به هیچ
وجه درست نیست. آن چه انسان را با ایمان تر و در صراط تقوا و عبودیت، استوارتر می
گرداند، عمق و ژرفای اعمال و کیفیت آن هاست نه کمّیتشان. متأسفانه دل خوشی به
اعمال، امروز گریبان گیر بسیاری از مؤمنان اعم از عامی و عالم و عارف است. هر کدام
از این اقشار در حد و مرتبه ی متناسب با خود،نسبت به اعمال، ظاهربین و خوش بین
هستند. برای درمان این آفت، ابتدایی ترین اقدام این است که چگونگی گرایش یک فرد به
عملی عبادی و شیوه ی استمرار آن را باز شناسیم. به عبارت دیگر، به این پرسش پاسخ
دهیم که انسان با کدام انگیزه یک عمل دینی را انجام می دهد و چرا آن را ادامه
می دهد؟

یک پژوهش مشاهده ای روشن می کند که اولین و اساسی ترین انگیزه ی فرد برای آغاز
انجام یک عمل دینی، ایمان است. فردی که به ذات احدیت و نبوت خاتم الانبیا، حضرت
محمد مصطفی (ص) و روز واپسین ایمان می آورد، در اولین قدم در پی آن است که با انجام
دادن یک کار و عمل ، این ایمان را نمایش دهد و مراتب خلوص خود را نسبت به خداوند
عرضه کند. بنابراین، به انجام اعمال عبادی می پردازد و با کمال میل، سختی ها و
مشقت هایش را تحمل می کند. البته پس از آن که مدتی از انجام پیوسته و پی در پی عمل
گذشت، حالت دیگری در انسان به وجود می آید که اگر کنترل نشود، عمل را از درون می
پوساند و روح و معنایش را زایل می کند. آن حالت، «عادت» نام دارد. آن چه سبب می شود
انسان، عملی را بدون زحمت و هر روزه تکرار کند و از ترک آن ، رنجیده خاطر گردد،
عادت است. البته عادت کردن به انجام اعمال دینی به خودی خود امر ناپسندی نیست، ولی
اگر این عادت به فراموش شدن آن ایمان و معنویتی بیانجامد که در آغاز محرک و انگیزه
عمل بود، به آفت تبدیل می شود؛ زیرا پس از این مرحله، این عادت است که آدمی را بر
اجرای عمل ثابت قدم نگه می دارد. اگر هم روزی به هر دلیلی از انجام آن ناتوان شد،
به خاطر ترک عادت، پریشان خاطر و وحشت زده می شود، نه به علت اخلال در ایمان. از
این رو، در روایتی آمده است: «نماز خواندن و روزه گرفتن، علامت ایمان داشتن نیست؛
زیرا اگر فرد آن ها را ترک کند، وحشت زده می شود».

حال برای این که دچار چنین آفتی نشویم، باید تلاش کنیم عادت به اعمال ، ما را از
هدف ، روح و تأثیر معنوی و روحانی اعمال غافل نسازد. شبانه روز نمازگزاردن، ماه ها
روزه گرفتن و صدها ذکر و دعا بر زبان جاری ساختن، اگر با حضور قلب و توجه به غایت
اعمال و احساس خشیت و عبودیت در پیشگاه خداوند متعال همراه نباشد، نه تنها هیچ
ارزشی ندارد، بلکه انسان را دل زده می کند. در روایتی آمده است: «چه بسا روزه ای که
از آن جز گرسنگی برای فرد نماند و چه بسا عبادتی که جز زحمت باقی نگذارد».

بنابراین، اولین قدم در راه کمال و رشد معنوی آن است که انسان به ظاهر اعمال دل خوش
نکند، بلکه به نتایج و بهره ای که از آن به انسان می رسد، بیاندیشد. بهره مندی
انسان ها از اعمال، یکسان نیست. برخی به ثواب عمل می رسند و برخی در میان اعمال به
رضوان اللّه دست می یابند و عمل آنان پذیرفته می شود. قبولی عمل، مرتبه ای بالاتر
از آن است که عملی ثواب داشته باش