پاورپوینت کامل روح سبز دریا ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روح سبز دریا ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روح سبز دریا ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل روح سبز دریا ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

همشاگردی هایش او را می ستودند و خانواده اش او را به دیده تحسین می نگریستند. امتحانی سخت در پیش بود، نهایی و سرنوشت ساز؛ امّا رضا با اطمینان خاصّی از موفّقیت می گفت و به دیگران نیز امید می داد.

آرامش او زبانزد همگان بود. به راحتی می خوابید، به آسانی برمی خاست و منظّم و برنامه ریزی شده، درس هایش را می خواند و کارهایش را به انجام می رساند؛ بی اضطراب و بدون دردسر و ناراحتی.

او چه داشت؟ چه کرده بود و چگونه می زیست که این قدر، آرام بود؟

این پرسش را با آیات و احادیث در میان نهادیم. به ما گفتند: عوامل پیدایش آرامش را بیابید و سپس یک یک آنها را در خود ایجاد کنید و پیش از هرچیز، بدانید که آرامش واقعی و پایدار، تنها نصیب دوستان خدا می شود:

إذا أحَبَّ اللَّهُ عَبْداً زَیَّنَهُ بِالسَّکینَهِ و الحِلْمِ؛

چون خداوند بنده ای را دوست بدارد، او را با آرامش و بردباری می آراید.

(هو الذی أنزلَ السَّکینَهَ علی قلوبِ المؤمنین)؛(۲)

خداست که آرامش را در دل های مؤمنان افکنده است.

۱) ایمان و یقین

بزرگ ترین عامل ناآرامی و اضطراب، تردیدهای خزیده در جان و شک های خلیده در ذهن آدمی است. شک های همیشگی بشر که در هر دوره بلوغِ فکری انسان، او را فرا می گیرد و انسان را درباره هستی و هستی بخش و خلقت و خالق و حقیقت زندگی به اندیشه وا می دارد؛ شک هایی کهنه و همزاد بشریت، امّا برای هر جوان، تازه و نوپدید و هراس آور.

دل در جولان میان این تردیدها به راه می افتد و آرام و قرار از کف می دهد و در چنان توفانی از سؤال ها و گمان ها و تردیدها گرفتار می آید که به خود و استعداد و قابلیت و توانایی هایش نیز شک می کند. در انتهای این مسیر پراضطراب، تنها حقیقت و راستی و درستی است که ساحل آرامشِ این دریای توفان زده می گردد و لنگرگاه وصول جان. امام صادق(ع) می فرماید:

القَلبُ لَیَتجَلجَلُ فی الجوفِ، یَطلُبُ الَحقّ فَإذَا أصابَه إطْمَأَنَّ و قَرَّ؛(۳)

دل در میان آدمی بالا و پایین می رود و حق را می جوید و چون بدان رسید، آرام و قرار می گیرد.

رسیدن به این حقیقتِ کشف شده و دست یافتن به این واقعیت، هرگاه به تسلیم کشد و باور را بارور کند، ایمان را تولید و آرامش را پدیدار می نماید و در این صورت، دل را پایگاه نزول آرامش الهی می سازد:

المُؤمِنُون هُمْ أهْلُ الفَضَائل، هَدْیُهُم السُّکُوت و أولئکَ المُؤمِنُون المُطْمَئِنُّون؛(۴)

مؤمنانند که اهل فضیلت اند، سیره و شیوه آنان سکوت و هم آنان، مؤمنان در امنیت و آرامش اند.

۲) یادکردِ خدا

انسانی که با ایمان به آرامش رسیده، باید بکوشد تا این سوسوی نوظهور را آن قدر در دلِ خود بپاید تا نوری تابان گردد و همه جان و روح او را روشن سازد و این تنها با پاسداشتِ ریشه آن امکان پذیر است؛ یعنی یاد کردِ همیشه خداوند و ورود به قلعه محکم و پناهگاهِ ذکر الهی.

انسانی که خدا را از یاد ببرد، از حوادثِ متزلزل کننده زندگی، وحشت می کند و آرامش خود را از دست می دهد؛ امّا انسان باورمند و متذکّر به قدرت و رحمت الهی، حجم حادثه ها را با قدرت بی کران خدا می سنجند و بی رحمی سختی هایِ رنج آور را در برابر مهربانی و لطف خدای بزرگ و بزرگوار قرار می دهد. از سرنوشت خود، هرچند مبهم و دور و شبح آلود، اضطرابی به دل راه نمی دهد؛ زیرا به خدا منتهی می شود:

(إلَی اللَّهِ تُرجَعُ الأموُر… و إلیه المَصیر)؛(۵)

همه کارها به سوی خدا باز گردانده می شوند… و بازگشت همه به سوی خداست.

خدایی برتر از همه قدرت ها و اراده ها، پناهگاه پناهجویان، با پاداش هایی فراوان و نعمت هایی بی کران. یادکرد چنین خدایی، در هر حادثه ای، تلخ و شیرین، کوچک و بزرگ و سخت و راحت، انسان را آرام می دارد و از این روست که امام علی(ع) با بهره گیری از آیه ۲۸ سوره رعد(۶) می فرماید:

(ذکرُ اللَّهِ جَلاءُ الصُدورِ و طُمَأنینَهُ القَلب)؛(۷)

یاد خدا، صیقل سینه ها و آرامش دل هاست.

نکته مهم در این جا، نحوه ذکر و چگونگی یادْکرد خداست. خواندن اوراد و اذکار زبانی تنها یکی از این راه هاست و راه دیگرش، اعمال صالحه و طاعت های الهی است که برترین آنها، نماز است. نماز پناهگاه همیشگی پیامبران، امامان و پیشوایان دینی ما بوده است. حذیفه، یکی از اصحاب پیامبر(ص) می گوید:

کَانَ النَبیُ إذَا حُزنه أمرٌ صلّی؛(۸)

هرگاه پیش آمد مهم و یا غمباری برای پیامبر رخ می داد، نماز می خواند.

و امام علی(ع) هرگاه از چیزی اندیشه ناک می شد، به نمازْ پناه می برد و سپس این آیه را تلاوت می کرد:

(اِستَعینُوا بالصَّبرِ والصَّلاه(۹)؛(۱۰)

از شکیبایی و نماز، یاری جویید.

و امام صادق(ع) این را به همه امت توصیه می کرد و چنین می فرمود:

ما یَمْنَعْ أحَدَکُم إذَا دَخَل عَلیهِ غَمٌّ مِن غُمومِ الدُّنیا أن یَتَوَضَّأ ثُمَّ یَدخل مَسجِدَه و یَرکعُ رُکعَتَینِ فَیدعُوا اللَّهَ فیهما. أما سَمِعتَ اللَّهَ یقولُ: (واستَعینُوا بالصَّبرِ والصَّلاهِ)؟(۱۱)

چه چیز مانع آن می گردد که هرگاه بر یکی از شما اندوهی از اندوه های دنیا رسید، وضو بگیرد، سپس به مسجد برود و دو رکعت نماز بگزارد و خدا را در آن بخواند؟ آیا نشنیده ای که خداوند می گوید: «و از شکیبایی و نماز یاری بجویید»؟

۳) نترسیدن

ترس، از عوامل مهم اضطراب است. موقعیت های هراس انگیز زندگی، ما را مضطرب می کند و آرامش ما را از میان می برد و ما را به جای رویارویی با مشکل و حادثه ناگوارِ پیش آمده به فرار از آن فرا می خواند. ترس، قدرت تصمیم گیری را در ما کاهش می دهد و افزون بر تأثیرات جسمی همچون، تپش قلب و عرق سرد، روح و اراده ما را نیز سست می کند که در نتیجه آن، احساس عدم توانایی به ما دست می دهد و به دنبال پناهگاه و گریزگاهی می گردیم و چون روانه شویم و از مقابله بگریزیم، به ناامیدی و بی اعتمادی به خود، منتهی می شود.

روایات، برای فرار از این حلقه بسته و گریز از آن، دو راهِ حل به ما می نمایانند:

الف) راه حل عملی

درباره این شیوه، امام علی(ع) می فرماید:

إذا هِبت أمراً فَقَعْ فیه؛ فإن شدّه توّقیه أعظم مِمّا تَخاف منه؛(۱۲)

هرگاه از چیزی ترسیدی، خود را در آن بیفکن که سختی حذر کردن، بزرگ تر از چیزی است که از آن می ترسی.

گفتنی است که این رویارویی و تمرین، باید مکرّر، تدریجی و مستمر باشد و از کم به زیاد و پایین به بالا صورت گیرد؛ یعنی از حادثه های کوچک تر و هراس های کم تر آغاز کند و همچون تمرین های ورزشی، هرگاه از آن

نترسید و رویارویی برایش آسان شد، به رویارویی با حادثه ای ترسناک تر روی بیاورد. مثال هایی از این دست را می توان در جریان یک اردوی کوه نوردی، نوشتن مقاله و خواندن آن در سر صف و یا ترس از شب و تاریکی و گورستان را عملی ساخت.

ب) راه حل فکری

راه حل فکریِ برکندن ترس و غلبه بر اضطراب های حاصل از آن، همان است که در عامل قبلی یعنی ذکر و یاد خدا گفتیم. همچنان که قوّت ایمان و یقین که در عامل نخست بدان اشاره شد، می تواند در این جا نیز کارساز باشد، شناخت درست خدا و زنده داشتن این شناخت و باور در درون جان، به ساختن درست شخصیت انسان می انجامد و امام علی به این دو اشاره کرده است:

«الجُبنُ والحِرصُ والبُخل غَرائزُ سُوءٍ یَجْمَعُها سوءالظنِ باللَّه سبحانه؛(۱۳)

ترس و حرص و بخل، خوی های بدی اند که از بدگمانی به خدای سبحان سرچشمه می گیرند.

و نیز:

شِدَّه الجُبن مِنْ عَجزِ النَّفسِ و ضَعفِ الیَقین؛(۱۴)

ترس زیاد، از ناتوانی نفس و کمی اعتقاد به خداوند است.

انسان هایی این چنین، حتی ترس را به یک عامل موفقیت، تبدیل می کنند و شکست را مقدمه عبرت گرفتن و پیروزی می دانند. آنان حتی از نشان دادن اضطراب خود و جلوه ترس خود، بیمی به دل راه نمی دهند و ترس را انگیزه ای برای تلاش بیشتر می دانند. ترس از مردود شدن را عامل شبْ بیداری و درس خواندن، ترس از فقر را انگیزه کار و تلاش و ترس از مقبول نیفتادن را موجب رشد دادن استعداد و کمالات نهفته خود می سازند. دلهره را دلخوره نمی کنند و اضطراب را موجب عقب نشینی نمی بینند. آنان هرچه باد، بیشتر زوزه کشد، مصمم تر می شوند و مستقیم تر و محکم تر، گام برمی دارند.

۴) خوش بینی

زنگ انشای مدرسه را پیش خود تجسّم کنید. هرگاه رضا انشا می خواند، ردیف آخر کلاس، همگی لبخند می زنند. رضا نیز لبخند می زند و آن را تشویقی برای خود می بیند و نه پوزخندی به تمسخر.

انسان های خوشبین، لبخندها را تشویق و تعظیم ها را احترام و دستْ تکان دادن ها را ابراز محبت می بینند. آنان با خوش بینی، افکار منفی، خیال بافی و تفسیرهای بدبینانه از واقعیت ها و رفتارهای دیگران را از ذهن و اندیشه خود می رانند و بدین شیوه، یکی از مهم ترین عوامل اضطراب و ناآرامی را از خود دور می کنند. آنان نه از سر غفلت که از روی تغافل، اندکی خوش بینی را همراه چشم خود می سازند تا قلب و دل خود را راحت نمایند.

خُذْ مِنْ حُسنِ الظَنِّ بِطَرفٍ تَروحُ به قَلْبُکَ ویَروحُ به أمرُک؛(۱۵)

از خوش بینی بهره ای برگیر تا با آن دلت آرام گیرد و کارت پیش رود.

من لم یحسن ظنّه استوحش من کلّ احد؛(۱۶)

که اگر چنین نکنند و به همه بدبین باشند، از هرچیز و هر کس، وحشت می کنند و بدینسان تنها می مانند.

انسان خوش بین، هر صدایی را علیه خود نمی داند و هر حرکتی را مخالف خود نمی پندارد و از این رو نه می ترسد و نه ناآرامی می کند. او به دیگران اعتماد می ورزد و در حلّ مشکلات خود از دیگران نیز یاری می جوید و خود را در چنگال ترس و اضطراب و دوری از همگان گرفتار نمی سازد. او از شخصی سازی مشکلات خود و

دوری از گروه و اجتماع، خودداری می کند. چنین شخصی، به انجام نرساندن کار و مسئولیت را زشت می شمرد، نه کمک خواستن از دیگران را.

گفتنی است که دایره خوش بینی، بسته به صلاح و فساد محیط و اجتماع، تنگ و گسترده می شود و این عقل و خردِ انسان است که با توجه به متغیّر مستقل خوبی و بدی جامعه، بتواند متغیر تابع آن، یعنی خوش بینی و بدبینی را تنظیم کند. امام علی علی(ع) فرمود:

إذا اسْتَولَی الصَّلاحُ عَلی الزَّمان و أهلِه، ثُمَّ أساءَ رَجُلٌ الظَنَّ بِرَجلٍ لَم تُظهَر منه حوبَهٌ فَقد ظَلَم و إذا اسْتَولَی الفَساد عَلی الزَّمان و أهله فَأحسن رَجلٌ الظنَّ بِرجلٍ فَقد غرّر؛(۱۷)

هرگاه درستی و پاکی بر روزگار و مردمش حکمفرما شد، اگر کسی به دیگری – بی آن که گناهی از او پدیدار شود – گمان بد برد، ستم کرده است و هرگاه فساد بر روزگار و مردم آن، چیره شد، اگر کسی به دیگری گمان نیک برد، فریب خورده است.

۵) بی تکلّفی

بسیاری از ما به هنگام رسیدن مهمانی غریبه و یا دوستی جدید، خود را مرتّب می کنیم، اطاق را جمع و جور می سازیم و دستی به سر و رویِ وسایل خانه می کشیم. حتی گاهی در لحن گفتار خود، تغییر