پاورپوینت کامل شور زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شور زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شور زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شور زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۵۳

در آن دورها پیرمردی بیل به دست، دیده می شد. حرکات دستش نشان می داد که به شخم زدن زمین مشغول است. اندکی این سوتر، مردی با سیمای پیامبران نشسته بود. دستان پیامبر به دعا بالا رفت و دستان پیرمرد فرود آمد. اندکی بعد پیرمرد خواب بود و پیامبر به دعا و گفتگویی دیگر. پس از گفتگوی پیامبر، پیرمرد برخاست، همان جدیّت و همان کار.

پیامبر نزدیک آمد، شرح ماجرا را پرسید. دعاهای خود را می دانست: نخستین بار، از خدا خواسته بود آرزو را از دل پیرمرد بگیرد و بار دوم، خواسته بود بازگرداند. اینک پیرمرد می گفت:

نخستین بار، با خود گفتم: «ای پیرمرد تا به کی؟! چه قدر کار می کنی؟ چه نیازی است، کجا می خواهی بروی؟». بیل را نهادم و دست از کوشش کشیدم. دوباره که دعا کردی، کسی از درونم نداد داد: «تا زنده ای باید بکوشی و هنوز زنده ای». پس به سوی بیل و شخم و کار رفتم.(۱)

آری! اگر آرزو نباشد، چه کسی درخت می کارد و کدام مادر به کدامین امید و آرزو، فرزندش را شیر دهد. آرزو، رحمت است و رفیق و همدم انسان.(۲)

آرزو، مرکب حرکت انسان است. مرگ به دنبال انسان است و انسان، به سوی آرمان و آرزویش.(۳)

آرزو به انسان نیرو و انگیزه می بخشد و او را آماده گذر از گردونه های صعب و سخت زندگی می کند. جوان است و آرزو و خطر و جسارت؛ راه دور زندگی است و ابهام ها و ناخوانده ها و شکست و پیروزی. و چنین است که خدا این مایه جریان زنده زندگی را برای همیشه و تا آخرین لحظه حیات انسان، با وجود او سرشته است.آرزوها پی درپی، بر دل انسان وارد می شوند و این رشته بی پایان، هر روز، جوان تر از دیروز، رخ می نماید و ما را به آخرین نقطه اوج حرکت انسان می رساند.

مهم آن است که راه درست، گزیده و مقصد به نیکی، دیده شده باشد و از شیوه ها و عواملی استفاده کنیم که که ما را به آرمان نهایی برساند و موانع و آفات راه بشناسیم و به کناری بنهیم. پس راهنمایی پیشوایان ره یافته خود را در سه بخش می آوریم. کسانی که خود این راه را پیموده و دانایی خود را برای ما به یادگار نهاده اند.

۱ – کدام آرزو؟

احادیث موجود در این زمینه، همگی بر یک نکته اساسی تأکید دارند و آن همان معنای آیه چهل و ششم سوره کهف است: دل بستن به آرمانی باقی، ثابت و استوار؛ یعنی آرزوی همیشگی انسان، پیوستن به ماندگار و گسستن از ناپایدار، اتصال به حقیقت، زیبایی و محبّت و در اوج بودن، برای ابدیّت و این همه، در نزد هستی بخش ازل، یافت می شود!

مَنْ رَغِبَ فیما عِنْدَاللَّهِ بَلَغَ آمالَهُ؛(۷)

آن کسی که به آنچه نزد خداست دل بندد به آرزوهایش می رسد.

و مَنْ أمَّلَ غَیْرَ اللَّهِ سُبْحانَهُ، أکذَبَ آمالَهُ؛(۸)

کسی که به جز خدا دل بندد، به آرزوهایش نخواهد رسید.

و آن کس که به پاداش زیبای الهی چشم دوزد به حرمان از آرمان و آرزویش گرفتار نخواهد شد.(۹)

و نکته این جاست که این آرزو، برترین آرزوست؛ فراتر، دورتر و بالاتر از همه آرزوهای انسان. چه، اوست صاحب همه آرزوها و حقیقت بخش تمامی آنها و هر کس آرزویش، رسیدن به این قلّه زیبای سراسرْ جودِ وجود باشد، به دست نیافتنی ترین آرزو، نزدیک گشته است:

مَنْ یَکُنِ اللَّهُ أمَلَهُ یُدْرِکْ غایَهَ الأمَلِ َو الرَّجاءِ؛(۱۰)

هر کس، خداوند، آرزو و آرمانش باشد؛ نهایت آرزو و امید را دریابد.

راستی! چرا ما به دنبال چیزهایی باشیم که یا به آنها نمی رسیم و یا اگر برسیم روزی از ما گرفته می شوند؟ و اصلاً چرا دنبال چیزی باشیم که وجودش، زیبایی و جذّابیت خود را از دیگری گرفته است؟ چرا در پی آن که اینها را داشته و به آنها سپرده، نباشیم؟ چرا دنبال خالق زیبایی و نیکویی نباشیم و دنبال موجودات عاریه ای و متّکی به دیگری باشیم؟ بیایید برویم در پی او که خالق ما و آرزوی ماست.

جلوه دیگر این نکته، دل بستن به آرزوهای جاوید اخروی است. در پی محبوب حقیقی بودن و انتظار دیدن یار، برای همه ما میسّر نیست. ما بهشت جاودان را با گل های خوشبو و میوه های رنگارنگش می شناسیم؛ اما همین ها نیز قابل مقایسه با امیدهای واهی و خیالی این دنیایی نیستند. مالی که در لحظه ای به تصادفی گرفتار آید و جمالی که در شبی و با تبی رخت بربندد و قدرت و جاه و مقامی که با خطابی بیاید و با عتابی برود، کجا و لذّت فردوس و مستی پردیس کجا؟!

امام علی(ع) در این جا نیز یگانه خطیب بلیغ میدان است. آن که آن سوتر را دیده و خود به آن جا رسیده است. ایشان می فرماید:

نالَ المُنی مَنْ عَمِلَ لِدارِ الْبَقاءِ؛(۱۱)

آن کسی که برای سرای جاوید کوشید به آرزوی (خویش )رسید.

و یا:

مَنْ جَعَلَ کُلَّ هَمِّهِ لِآخِرَتِهِ ظَفِرَ بِالْمَأمولِ؛(۱۲)

آن که همه همّتش را برای آخرت خویش قرار داد، به آرزویش دست یافت.

۲ – عوامل دستیابی به آرزوها

۲ – ۱ – حسن نیّت

امام علی(ع) می فرماید:

جَمیلُ النِّیَّهِ سَبَبٌ لِبُلوغِ الْاُمْنِیَّهِ؛(۱۳)

حسن نیّت، موجب رسیدن به آرزوست.

اگر انسانی، خالصانه و از سر نیکی، در پی چیزی روان باشد، بدان می رسد؛ زیرا قصد و نیّت زیبا، انسان را به زیبایی می رساند و عزم نیکو، انسان را با هستی و خلقت زیبا و نیکو، هماهنگ می سازد و این هماهنگی، با خواست الهی که در خلقت و طبیعت به امانت نهاده شده، موانع و ناهمواری های راه را برمی کند و به کنار می نهد. هستی بر نیکی استوار است و انسان، بر آن گام می نهد. سازواره هماهنگ هستی، نیکی می نوازد و هر آوایی جز نیکی، محکوم به انفراد و تنهایی و ناهمگونی می گردد و تنها خود را افشا می کند. پس بیایید ساز نیکی را کوک کنیم و نیک بنوازیم و نیک بنگریم و نیک بخواهیم.

۲ – ۲ – کار نیکو

امام علی(ع):

إنَّکُم إنِ اغْتَنَمْتُمْ صالِحَ الأعْمالِ نِلْتُمْ مِنَ الآخِرَهِ نِهایَهَ الآمالِ؛(۱۴)

اگر کارهای نیکو را غنیمت شمرید، به نهایت آرزوهای اخروی می رسید.

همه آنچه که در همین چند سطر پیشین گذشت، ما را به حقیقت این گفته زیبا نزدیک می کند. منظومه هماهنگ خلقت بر مدار حق و درستی و نیکی می چرخد و هرچه جز این باشد را به خارج از گردونه پرتاب می کند. نیّت شر و کار زشت و راه باطل، نه به مقصد که به

بن بست می رساند و امید انسان را کور می کند. امید بستن به کارهای ناشایست برای رسیدن به اهداف شایسته، امیدواری به شب، برای دیدن تاریکی است و نه انتظار کشیدن برای دمیدن سپیده.

۲ – ۳ – نیکویی کار

افزون بر نیکو بودن کار و عمل، شیوه به انجام رساندن آن نیز باید نیکو باشد. احادیث متعددی به اتقان و محکم و زیبایی و درست انجام دادن کار سفارش کرده اند. رعایت مرزهای شرعی و عرف اجتماعی و هنجارهای عمومی، همه در موفقیت و به انجام رسیدن کار، دخالت کامل دارند و باطل است که بپنداریم با «کار باطل»، «شیوه باطل» و «راه باطل» به حق برسیم. آیا می توان از کژراهه به مقصد رسید؟ و آیا می توان با درستْ کار نکردن و کار درست نکردن به هدف دست یافت؟

چنین است که امام علی(ع) می فرمایند:

مَنْ أحْسَنَ عَمَلَهُ، بَلَغَ أمَلَهُ؛(۱۵)

هر کس کارش را نیک انجام دهد، به آرزویش می رسد.

و یا:

مَنْ حَسُنَ عَمَلُهُ بَلَغَ فِی الآخِرَهِ أمَلَهُ؛(۱۶)

یعنی هر کس که عملش نیکو شود، در آخرت، به آرزویش دست می یابد.

۲ – ۴ – شکیبایی

انسان، عجول است و این در سرشت او نهاده شده. او همین که دید، می خواهد و همین که به چیزی امید بست، به انتظار می نشیند. تصوّر فاصله میان آغاز تا پایان و دل بستن، تا رسیدن دشوار است و تحمّلش دشوارتر؛ امّا همین چشم مالیدن و نقطه دور پایان را جوییدن، شور و سوز حیات را در ما می افزاید و پای طلب و جستجو را به حرکت وامی دارد و در این میان، آنچه مهم است تحمّل تپش های پراضطراب انتظار است و از یاد نبردن طلوع خورشید، هرچند شب، تیره باشد و طولانی و هرچه انتظار، به درازا کشد. آری صبر، تنها مرکب رهروی این میدان است که امام علی(ع) می فرماید:

مَنْ صَبَرَ نالَ الْمُنی ؛(۱۷)

هر کس شکیبایی ورزید، به آرزویش رسید.

وگرچه ممکن است دیر برسد؛ اما حتماً می رسد:

یَوُوال أمْرُ الصَّبُورِ إلی دَرْکِ غایَتِهِ و بُلوغِ أمَلِهِ؛(۱۸)

سرانجام کار انسان شکیبا، دستیابی به هدف و رسیدن به آرزوست.

و چنین است که عیسی(ع) به یاران خود می فرماید: از سر راستی به شما می گویم که به خواسته های خود نمی رسید، جز با ترک آنچه میل دارید و به آرزوهای خویش دست نمی یابید، جز با شکیبایی بر آنچه ناپسند می شمارید.

۲ – ۵ – یاری جستن از خداوند

ما هرچه داریم از خداست و هرچه می خواهیم باید از همو بخواهیم. دعاهای رسیده به ما از سوی پیشوایان دین، محدود به درخواست های معمول و همیشگی نیست. در این دعاها، نهان ترین نیازهای انسان، عرضه شده و ناب ترین معارف توحیدی قرار داده شده است. در بخشی از مناجات شعبانیه می خوانیم:

إلهی جُودُکَ بَسَطَ أمَلی و عَفْوُکَ أفضَلُ مِن عَمَلی؛(۱۹)

خدای من! بخشندگی و سخاوت تو، آرزویم را گسترده و