پاورپوینت کامل راهی به فردا در گفتگو با محمدعلی حاجی ده آبادی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهی به فردا در گفتگو با محمدعلی حاجی ده آبادی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهی به فردا در گفتگو با محمدعلی حاجی ده آبادی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهی به فردا در گفتگو با محمدعلی حاجی ده آبادی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۵۰

کارشناس میهمان این گفتگو، آقای محمدعلی حاجی ده آبادی است. ایشان درحالی که ۳۶ سالگی را سپری می کند، کارشناس ارشد تعلیم و تربیت و دانشجوی دکتری حقوق جزا و مدرّس دانشگاه است. با او در «مرکز مطالعات تربیت اسلامی» به گفتگو نشستیم.

از فرصتی که به این گفتگو اختصاص دادید، سپاسگزارم. تصوّر می کنم برای شروع، لازم است تعریفی از «امید» مطرح کنید و در ضمن، بفرمایید که اصولاً چه مرزی میان امید و آرزو و هوس و خوش بینی و خوش خیالی هست؟

«امیدواری» حالتی نفسانی است که در آن انسان با اموری که هم اکنون وجود ندارند، ولی انتظار وجود آنها را دارد، نوعی دلبستگی و تعلّق خاطر پیدا می کند؛ باغبانی که درختچه یا بذری را در زمین می کارد، در ذهن خود، ثمرات و نتایج کارش (مثلاً میوه ها و باغستانی سرسبز و آباد) را تصوّر می کند که برای او ارزش و اهمیت فوق العاده ای دارد؛ چرا که نیازهای او را برطرف می کند. به همین سبب، اینها را مطلوب می بیند و طالب و دلداده آنها می شود و در او نوعی دلدادگی به آنها پدید می آید و آرزوی وجود آنها را می کند و یا مثلاً مادری که با هزاران رنج و زحمت، نوزاد کوچک خویش را تر و خشک می کند، غذا می دهد، او را تمیز می کند، گریه ها و ناله های او را به آرامی و صبر تمام تحمل می کند، در ورای امروز، آینده ای را می بیند که این کودک، بزرگ شده و به هنگام پیری مادر، کمک کار و حامی او خواهد بود، عنصری افتخارآفرین در جامعه شده است و… به این موجود خیالی امروز، ولی (احتمالاً) واقعی فردا دل می بندد و امیدوار می شود.

پس می بینید که در امیدواری، هم «آرزو» هست و هم «خوش بینی» و «خوش خیالی»؛ چرا که محال است انسان، نسبت به چیزی بدگمان باشد، اما در عین حال امیدوار به آن! آن باغبان اگر بداند یا احتمال بیشتر دهد که نتیجه «باغبانی» او جز «خارستانی» نخواهد بود، هیچ گاه به مرحله امیدواری نمی رسد؛ ولی باید توجه داشت که درست است که امیدواری، با آرزو و خوش بینی و خوش خیالی ارتباط دارد، ولی هر آرزو، یا خوش بینی و خوش خیالی ای امیدواری نیست؛ مثال اینها مثال «گرد» و «گردو» است. شنیده اید که می گویند: «هر گردویی گرد است؛ ولی هر گردی که گردو نیست». انسان ممکن است نسبت به چیزی خوش بین یا خوش خیال باشد، ولی هرگز به آن امیدوار نباشد؛ آرزو نیز صرفاً بیانگر یک حالت عاطفی انسان است؛ ولی امیدواری، چیزی بیش از یک حالت عاطفی است.

به نظر من، امیدواری یک مقوله سه جزئی است: شناختی، عاطفی و حرکتی.

بخش شناختی عاطفی همان تصوّر و تصدیق (در این جا تصدیق لزوماً به معنای یقین نیست؛ بلکه احتمال راجح را نیز شامل می شود) به اموری است که اکنون وجود ندارند. بخش عاطفی نیز همان آرزو کردن و دلدادگی و تعلّق خاطر به آن امور است. این که آن امور را بخواهم و مشتاق آنها باشم. بخش حرکتی نیز مسئله بسیار مهمی در امیدواری است. امیدواری بدون حرکت در جهت دستیابی به امیدها معنا ندارد، وگرنه چیزی جز خوش بینی یا خوش خیالی یا آرزو نیست؛ انسان امیدوار، انسان سرزنده، پویا، پرتحرّک و شادابی است که در جهت دستیابی به «امید»های خود حرکت می کند.

این «امیدواری» در چه بستر یا زمینه ای ظهور می کند؟ یا محصول چه محیط و عواملی است؟

شخصیت انسان، محصول وراثت و محیط است. طبیعی است آنچه به شخصیت آدمی نیز مربوط می شود جدا از تأثیر این دو عامل نخواهد بود؛ پس بخشی از زمینه های لازم برای امیدواری، به ویژگی های سرشتی انسان مربوط می شود؛ اما اساساً اینها بیشتر حالت استعدادی و زمینه ای دارند، آنچه تأثیر بیشتری دارد، محیط است. البته نوع تعلیم و تربیتی که فرد می بیند، نوع نگرش ها و بینش هایی که به فرد، ارائه می شود تا او نسبت به آینده خود تصمیم بگیرد، فرصت ها و امکاناتی که برای فرد مهیا می شود تا اساساً به امیدهایی بیندیشد، نوع فرهنگ، دین و ساختار خانواده، اجتماع، و… همه و همه قطعاً در این مهم تأثیر دارند.

به بیان دیگر، می توان از دو دسته عوامل درونی و بیرونی موثر در امیدواری سخن گفت. عوامل درونی همان ویژگی های جسمی و روانی اند. انسانِ مریض، فلج، افسرده و مضطرب قطعاً حالت امیدواری اش به مانند انسان شاداب، فعّال، پویا و سالم نیست. عوامل بیرونی نیز همان هایی بود که بیان کردم.

حالا این سؤال پیش می آید که: آیا اصولاً این «امیدواری» در «جوانی» با سایر ادوار زندگی تفاوت خاصی دارد؟

حالت های روحی و روانی انسان، تابع ظرفیت ها، استعدادها و امکانات بالقوّه و بالفعل اوست. گفتیم که امیدواری یک امری سه جزئی است (شناختی، عاطفی و حرکتی). طبیعی است انسان در دوره کودکی نه شناخت و آگاهی کافی و لازم دارد و نه قدرت بدنی کافی. از سوی دیگر، به خاطر پیوستگی و ارتباط امید و نیاز، احتیاجات کودکان نیز بیشتر محدود به مسائل مادی است. اگر شما از کودکان بپرسید که: «چه امیدی دارند؟»، معمولاً به شما پاسخ می دهند که فلان خوراکی یا فلان اسباب بازی را داشته باشند. پس به تبع شناخت ها و توان ها نوع امیدها هم فرق می کند. در پیری نیز انسان، دیگر «به لحاظ امور دنیایی» آینده ای را برای خود نمی بیند تا به این امور دل خوش کند؛ از سوی دیگر، مانند کودکی، طاقت و توان جسمی لازم را هم ندارد.

اما در دوره جوانی، اساساً وضع و حال انسان، هم به لحاظ جسمی و هم به لحاظ روحی متفاوت است؛ دورانی سرشار از انرژی ها، قدرت ها و توان ها. بی جهت نیست که در متون دینی از دوره جوانی به دوره «قوّت» یاد شده است؛ نوجوان و جوان، در اندیشه فردا و فرداهای بهتر است، چون در خود، طاقت و توان رسیدن به آنها را می بیند، می تواند افق های والاتر و بالاتری را برای خود ترسیم کند. قوّت خیال پردازی او بسیار بالاست و البته چون هنوز چندان دچار ناکامی هم نشده است، بیشتر خوش بینی دارد.

این نیروی خیال پردازی را نباید مهار کرد؟ و آیا یک جوان (یا هر انسان دیگری) از دیدگاه تربیتی، تا کجا مُجاز است برای خود، امیدسازی کند و آیا این کار، مفید است؟

امیدواری یک سازوکار «حیات» است. در روایات ما آمده است که اگر امید نبود که هیچ باغبانی، باغبانی نمی کرد و هیچ مادری، وظیفه مادری خویش را پاس نمی داشت به همین جهت است که از این حالت به «رحمت» الهی بر