پاورپوینت کامل عالَمی دیگر بباید ساخت ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عالَمی دیگر بباید ساخت ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عالَمی دیگر بباید ساخت ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عالَمی دیگر بباید ساخت ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۸

کاش می شد عالمی داشت بدون اعتیاد، جرم، خیانت، زندان، فرار، بیماری و…
کاش می شد! امّا صد حیف و افسوس که حتی ورود آدمی به این کره خاکی از یک اشتباه،
نشئت می گیرد و اولین فرزند این بشر متفکر نیز دست به قتل برادر می آلاید. و اکنون
شاید به هر گوشه و کنار این کره پیشرفته الکترونیکی که بنگرید بتوانید مصداقی برای
کلمه «آسیب یا معضل اجتماعی» پیدا کنید؛ اما می شود بعضی از معضلات را به حدّاقل
رسانید و یا حتی جلوی خیلی از معضلات را گرفت.

چگونه؟

– آیا فکر می کنید باید به فرزندان این مرز و بوم بگوییم که بر سر این عالم، چه
دارد می آید؟ یا نه، بگذاریم بدون دغدغه های فکری پرورش یابند؟

– شما فکر می کنید تأثیر طرح معضلات اجتماعی بر جوانان ما چیست؟

– به نظر شما بیان آسیب های اجتماعی چه سود و زیانی (و چه آموزندگی ها یا
بدآموزی هایی) دارد؟

– شما راجع به روش طرح کردن اخبار و آمار معضلات اجتماعی در میان جوانان، چه نظری
دارید؟

در پی یافتن جواب هایی برای سؤالات مطرح شده و بحث کلی درباره «تأثیر طرح معضلات
اجتماعی بر جوانان» با تنی چند از جوانان به گفتگو نشسته ایم و سپس نظر کارشناس
امور آسیب دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی را جویا شده ایم که در ادامه می آید.

پیمان راتین خردمند، دانشجوی رشته شیمی دانشگاه صنعتی شریف، اطّلاع رسانی در مورد
معضلات اجتماعی را لازم می داند و اشاره می کند: اعلام اخبار و آمار، در
جوانان، تولید ترس و نوعی عبرت آموزی می کند که این عوامل می توانند از گرایش
جوانان به سوی آسیب های اجتماعی جلوگیری نمایند.

خردمند، انسان را موجودی مختار می داند که نیازمند آگاهی است. او با اظهار تأسّف،
اطلاع رسانی کنونی کشور را صحیح نمی داند.

وی معتقد است: نباید هر مشکلی را که داریم به تهاجم فرهنگی نسبت دهیم، بدون آن که
در نظر بگیریم ما خودمان انسانیم و مختار هستیم هرآنچه را که می خواهیم، انجام
بدهیم. پس لازمه این اختیار، آگاهی است، تا از به خطر افتادن، جلوگیری به عمل
آید.

به نظر خردمند، دنیای کنونی همین طور که به پیش می رود، به سمت بی بندوباری گرایش
پیدا می کند و هر کس یا هر جامعه ای که خودش را ایزوله (محصور) نماید، اگرچه
دیرتر دچار این معضلات می شود، امّا به ضعف آگاهی دچار خواهد شد که قدرت
مقاومتش را کاهش می دهد و این، زیان های بیشتری را به دنبال خواهد داشت.

وی در نهایت، در ناآگاهی نگه داشتنِ جوانان را از بدترین طرق مبارزه با معضلات
اجتماعی می داند.

فرزانه که فارغ التحصیل رشته شیمی است، هر جور اطلاع رسانی را خوب و مفید
می شمارد؛ امّا اعتقاد دارد: در حال حاضر در کشور ما اطلاع رسانی اصلاً خوب
نیست. او به برنامه ای که چند شب پیش از تلویزیون دیده است، اشاره می کند و
می افزاید: چندین کارشناس دعوت شده بودند که درباره یک موضوع واحد، هر کدام،
آمار متفاوتی ارائه می دادند. نکته ای که بیشتر برای او جالب توجه بوده است،
این بوده که هیچ کدام از آنها نیز آمار نفر دیگر را قبول نمی کرده است.

امّا در هر حال، اطلاع رسانی را در زمینه آسیب های اجتماعی، امری مفید می داند و
اعتقاد دارد که با این کار، حدّاقلْ خیلی ها به خودشان می آیند و در ادامه با
حالتی متعجبانه می گوید: مثلاً خود من، هیچ وقت فکر نمی کردم این قدر «بچه های
خیابانی» داشته باشیم.

فرزانه، «عنوان کردنِ» صِرف را کافی نمی داند و معتقد است باید به همراه عنوان
کردن معضلات، راه حل ها و راه کارها نیز برای پیشگیری و مبارزه بیان شوند. وی
اطلاع رسانی را بدون حد و مرز می داند و البته معتقد است نباید چیزهایی را که
باعث وحشت عمومی می شوند، بیان کرد.

وی در آخر بیان کرد: تا وقتی که نهادهای مسئول، آمارهای رسمی مربوط به کار خود را
ارائه نمی دهند و نقدی هم از سوی کارشناسان صورت نمی گیرد و مرکزی برای
استاندارد کردن آمارها وجود ندارد، من به عنوان یک جوان، چندان به اطلاعات و
ارقام مطرح در رسانه ها اطمینان ندارم.

فاطمه اکبری، فارغ التحصیل رشته زمین شناسی معتقد است: طرح معضلات اجتماعی
فایده ای ندارد. طرح این معضلات که روزبه روز نیز افزایش می یابد، باعث احساس
ناامنی در ما می شود.

وی، اطلاع رسانی کنونی را درست نمی داند و معتقد به اجرای برنامه های آموزشی
پیش گیرنده به جای «طرح معضلات» است.

فاطمه می گوید: طرح معضلات، قبح مسائل را از بین برده، آسیب پذیری جوانان را بیشتر
می کند و شاید اصلاً متناسب با نفوذ اجتماعی روزنامه ها و سایر رسانه ها باعث
افزایش این معضلات گردد.

در ادامه می افزاید: متأسفانه این اطلاع رسانی در سطح عامه مردم صورت می گیرد و در
بعضی خانواده ها این اطلاع رسانی باعث ایجاد فشارها و ممنوعیت هایی بر جوانان
می گردد و احتمالاً برخی خانواده ها به استناد آنها، مانع حرکت و رشد
فرزندانشان می شوند.

وی می گوید: در کشور ما، مردم، هر چیزی را که اخبار و یا روزنامه ها می گویند،
کاملاً می پذیرند و این طور است که برخی از خانواده ها در برابر اعتراض
جوانانشان چنین عنوان می نمایند که: «ما به تو اعتماد داریم؛ امّا جامعه مورد
اعتماد نیست».

در انتها می گوید: اطلاع رسانی تا حدّی که باعث پیشگیری شود، خوب است؛ امّا گاهی
اوقات، واقعاً مشکلات عدیده ای به وجود می آورد. به طور مثال، اعلام آمار طلاق،
ناخودآگاه، جوان ها را از ازدواج می ترساند. آمار چهار هزار ازدواج در برابر شش
هزار طلاق، انسان را به این فکر می اندازد که چرا تن به کاری بدهد که احتمال
شکستش بیشتر از احتمال موفقیتش است.

جواد شاه صفوی، دانش آموز سال دوم دبیرستان در رشته ریاضی فیزیک، ارائه اخبار
مربوط به معضلات اجتماعی را کاری درست و خوب می داند؛ امّا این کار را کافی
نمی بیند و معتقد است: این معضلات باید ریشه یابی و علّت یابی شوند تا بشود
مشکلات را قابل حل کرد.

وی در حالی که کتاب هایش را به سینه اش می فشرد، اضافه می کند: طرح معضلات، باعث
آگاهی جوان ها می شود و جوانانِ آگاه، احتمالاً کم تر دچار خطر می شوند؛ امّا
زیادی اش نیز باعث وحشت و ترس خانواده ها می شود و آنها کنترل های شدیدی را
اعمال می کنند. او بهترین راهکار را ارائه اطلاعات از طریق مدرسه به
دانش آموزان می داند.

اگر معضلات اجتماعی مطرح شوند، جوانان، خطر را بیشتر جدّی می گیرند. فریبا
که فارغ التحصیل پیش دانشگاهی از رشته علوم تجربی است و قصد رفتن به دانشگاه را هم
ندارد، پس از بیان این جمله عنوان می دارد: هرگاه معضلات به صورت صریح و آشکار بیان
گردند، احتمالاً درس عبرتی برای دیگران خواهند بود و احتمال ارتکاب آنها توسّط
دیگران کاهش پیدا می کند. طرح معضلات اجتماعی به انسان، آگاهی نیز می دهد که همین
آگاهی باعث می شود جوانان، هوشیارتر از پیش به مراقبت از خود بپردازند.

فریبا می گوید: در بیان معضلات اجتماعی نباید حد و مرزی قائل بود. مگر نه این که
اینها واقعیت دارند و در جامعه ما اتفاق می افتند؟ پس چرا باید واقعیات را
پنهان کرد و یک سری جوان های ناآگاه تربیت کرد؟

وی در عین حال می گوید: البته این آگاهی بخشی، زمانی اثر مثبت دارد که جوانان،
اوّلاً به خوبی و بر اساس ارزش های انسانی تربیت شده باشند و ثانیاً به نهاد
گزارش دهنده اعتماد کنند و اطلاعات مطرح شده را جدّی بگیرند.

صادق، دانشجوی رشته مهندسی کشاورزی (تکنولوژی آبیاری)، مطرح کردن معضلات اجتماعی
را امری بسیار صحیح می داند. او معتقد است: هرچه جوانانْ آگاه تر باشند و با
مسائل و مشکلات، بیشتر آشنا شوند، احتمال فریب خوردن آنها کاهش می یابد.

صادق در ادامه می گوید: باید تبلیغات و آگاهی ها کاملاً وسیع باشند. اعلام کردن
مسائل و مشکلات اجتماعی هیچ گاه اثر منفی «توجیه کردن» و «پنهان کاری» را
ندارد؛ زیرا هر کس که کار خلافی را مرتکب می شود، حتماً برای خودش یک سری
علت ها و توجیه هایی دارد و احتیاجی به این خبرها ندارد. بنابراین، فکر نمی کنم
اطلاع رسانی، هیچ اثر منفی ای داشته باشد.

او لازمه اصلی طرح صحیح معضلات اجتماعی را «صراحت» و «صداقت» می داند و عنوان
می کند: هنگامی که به طور مثال در جریان شرح ماوقع یک سرقت قرار می گیرم، بعدها
اگر همان موقعیت برایم پیش آمد، کاملاً آگاه و هوشیارم که مبادا به همان شکل،
فریب بخورم.

صادق برای پایان دادن به گفته هایش با لحنی کاملاً مطمئن می گوید: وقتی راجع به یک
موضوع و عوامل و عواقب آن، خام و بی اطلاع باشی، خیلی جسورانه تر آن کار را
انجام می دهی!

سارا، دانشجوی سال سوم رشته شیمی دانشگاه شهید بهشتی که هم اکنون در آزمایشگاه
پلیمر یک کارخانه قطعه سازی مشغول به کار است، می گوید: ارائه اطلاعات درباره
معضلات اجتماعی، باعث افزایش آگاهی افراد می گردد و این افزایش آگاهی، خود، تا
حدودی مصونیت ایجاد می نماید.

او در ادامه اضافه می کند: وقتی راجع به یک خطر مهم، اطلاعات کسب می کنم، در
موقعیت های مشابه، بیشترین مراقبت را از خودم به عمل می آورم.

با این حال، او برای طرح کردن معضلات اجتماعی محدودیت قائل است و می گوید: مطرح
کردن آسیب ها و خطرات موجود در جامعه نباید در حدی باشد که احساس امنیت را از
افراد، سلب نماید و مانع فعالیت اجتماعی و مشارکت آنها در امور و فعالیت ها
گردد.

سارا بعد از اندکی تأمل با خنده بیان می دارد: فکر کنم در نشریات و رسانه های
معتبر هم دروغ وجود دارد. عملکرد فعلی در زمینه بیان

معضلات اجتماعی در جامعه، کافی و صحیح نیست. اکثر روزنامه ها و یا سایر
رسانه های جمعی به بیان مشکلات می پردازند، بدون آن که حتی یک راه حل برای پیشگیری
یا درمان مشکلات ارائه نمایند. متأسفانه برای رسانه ها داشتن خبرهای داغ و تیترهای
هیجان آور، بر هدف اصلی – که همان آگاهی رسانی صحیح است –