پاورپوینت کامل نگاهی به روابط فرهنگ ها وتمدّن ها ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به روابط فرهنگ ها وتمدّن ها ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به روابط فرهنگ ها وتمدّن ها ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به روابط فرهنگ ها وتمدّن ها ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

نخست

گاندی می گوید: «من دوست دارم پنجره های خانه ام را به سوی فرهنگ های دیگر بگشایم
تا آنها چونان نسیم بوزند و خانه مرا تازه کنند؛ امّا دلم نمی خواهد هیچ نسیمی
خانه مرا از جا بکند».(۱)

انسان، به خاطر غریزه های ثابتی که در وجودش می شناسیم، در هر جای زمین یا تاریخ،
در برابر رویدادها و موضوعات، عکس العمل های نسبتاً مُشابهی از خود نشان
می دهد. به عنوان نمونه، همه انسان ها به داشته های مادّی و معنوی خویش تعلّق
خاطر دارند و آنها را پاس می دارند (غریزه اوّل). از طرف دیگر، گرایش درونی به
آزمودن چیزهای تازه و عرصه های نامکشوف (غریزه دوم) و انگیزه قوی برای رفع
نیازهای مادّی و معنوی (غریزه سوم) نیز در نهاد انسان، شناخته شده است. بدین
ترتیب، انسان به طور دائم در معرض کشمکش درونی میان این سه غریزه است.

فرد یا جامعه انسانی، در جریان شناخت فرهنگ یا تمدّنی جدید، چه رفتاری از خود،
نشان می دهد؟ آیا با تمام وجود، سنّت ها، اسطوره ها، باورها و حتّی میراث مادّی
خود را نگه می دارد و به مقاومت در برابر فرهنگ و تمدّن جدید و طرد آن
می پردازد؟ یا خود را می بازد و مسحور فضاهای تازه و محصولات نادیده و مفاهیم
ناشنیده می شود؟ یا این که دست به انتخاب می زند و به قدر نیاز و در ابعاد و
سطوحی که داشته های خود را ناکارآمد می بیند، از عناصر فرهنگ و تمدّن دیگر،
برداشت و آنها را جایگزین داشته های خود می کند؟

اگر در تاریخ انسان، نمونه های گوناگونی برای هر سه فرض یاد شده، به چشم می آید،
نباید آن را به حساب بی ضابطگی رفتار انسان و جوامع انسانی گذاشت؛ چرا که بدون
اطلاع دقیق از کارآمدیِ «داشته ها» و «یافته های» یک جامعه، نمی توان درباره
رفتار آن جامعه در مواجهه با فرهنگ و تمدّن دیگر، اظهار نظر کرد.

به عنوان نمونه، فرهنگ اسلامی – عربی در قرن نخست هجری،از نظام اداری (دیوانی)
ایران برای بودجه نویسی و سرشماری و گردآوری مالیات و… استفاده کرد. ما امروز
برای قضاوت درباره این رفتار اعراب مسلمان، باید بدانیم که آیا آنها خودشان
نظام اداریِ کارآمدی داشتند یا نه. اگر نداشتند، باید گفت که این رفتار آنها،
در واقع، نه مسحور شدن است و نه خود را باختن! بلکه انتخابی درست برای تقویت
خویش و رسیدن به زندگی بهتر است.

فرهنگ و تمدّن

در تعریف «فرهنگ» گفته اند: «فرهنگ، مجموعه ای است از رفتارهای آموختنی، باورها،
عادت ها و سنّت ها که میان گروهی از افراد بشر، مشترک است و به گونه ای متوالی
توسّط دیگرانی که وارد آن گروه (جامعه) می شوند، آموخته و به کار گرفته
می شود».(۲)

«تمدّن» را نیز: «مجموعه اندوخته ها و ساخته های مادّی یک جامعه بشری»
دانسته اند.(۳)

بدین ترتیب، روشن است که فرهنگ، پشتوانه معنوی و بستر فکری تمدّن و در واقع، حوزه
نرم افزاری زندگی یک جامعه و تمدّن نیز جلوه عملی و نمود بیرونی فرهنگ و در
حقیقت، بخش سخت افزاری زندگی آن جامعه است. بر همین اساس، فرهنگ را ساختار
درونی و وجه غیر مادّی زندگی جوامع شمرده اند و تمدّن را وجه عینی و ملموس و
مادّی و ساختار بیرونی آن زندگی.(۴)

اندیشه سیاسی، مکتب فلسفی نظام تربیتی، دانش ها، ارزش های اخلاقی، باورهای دینی،
و… فرهنگ جامعه را تشکیل می دهند، و رفتارها، آثار علمی و ادبی و هنری، زبان
و ادبیات، صنایع، محصولات، فضاهای شهری، ابزارها، رسانه ها، و… تمدّن را.(۵)

پس می توان گفت که «فرهنگ» و «تمدّن»، چنان به هم گره خورده اند که نمی توان
«روابط فرهنگی» را از «روابط تمدّنی» تفکیک کرد.

رابطه

هرگونه، «کُنش و واکنش» یا «داد و ستد» و یا «وابستگی» میان دو چیز یا دو کس و یا
دو مجموعه انسانی را می توان «رابطه» نامید.(۶)

در بررسی تاریخی روابط جوامع انسانی به سه گونه موضع فرهنگی – تمدّنی (۷)

برمی خوریم:

الف) روابط برابر یا جریان دو سویه که می توان آن را تعامل یا تَعاطیِ دو جامعه یا
فرهنگ نیز نامید. نمونه های آشنایی که برای این نوع رابطه می شناسیم، عبارت اند
از: تمدن های ایران و روم، ایران و یونان، و ایران و اسلام.

ب) کُنِشگری یا فعّال بودن که به معنای توفیق یک جامعه در اِلقا یا تحمیل فرهنگ
خود بر جامعه دیگر است. از نمونه های قابل توجّه این نوع رابطه می توان به غلبه
کامل فرهنگ اسلامی – عربی بر مصر در قرون اول هجری و نیز چیرگی نسبی فرهنگ غربی
در روزگار معاصر بر تقریباً تمامی تمدّن های دیگر، اشاره کرد.

ج) کُنِش پذیری یا انفعال که به معنای تسلیم یا خودباختگی فرهنگیِ یک جامعه و قبول
مؤثّرِ فرهنگ دیگر است. به عنوان یک نمونه بارز این نوع، می توان به عقب نشینی
فرهنگ بیزانس (روم شرقی، به مرکزیّت ترکیه فعلی) در برابر فرهنگ ترکی – اسلامیِ
مهاجمان تُرک آسیای میانه در قرون پنجم تا نهم هجری اشاره کرد.

گفتنی است هر فرهنگ و تمدّن میزبان، زمانی می تواند در برابر فرهنگ میهمانْ مقاومت
کند یا دست به انتخاب بزند که خود از عناصر لازم برای ماندگاری برخوردار باشد
تا بتواند همچنان به تغذیه فکری و تأمین مادّی مردم خویش ادامه دهد.

عوامل ماندگاری یک تمّدن

تمدّن ها نیز از «روح» یا «هویّت جمعی» برخوردارند که گفته می شود همان مجموعه
عناصر اصلی فرهنگ یا مشترکات فرهنگی شهروندان آنهاست؛ همان چیزی که با همه
وام گیری ها و داد و ستدهای فرهنگی – تمدّنی، همچنان شخصیت تمدّنی جامعه را حفظ
می کند، به شهروندانْ هویت می بخشد و آنها را پایبند و علاقه مند به فرهنگ خویش
نگه می دارد.

عوامل ماندگاری تمدّن را به اجمال، چنین می توان شمرد:

تأمین نیازهای فطری و مشترک بشر (آزادی، عدالت، معنویّت، و…)، عقلانی بودن عناصر
(تناسب آنها با عقل جمعی یا عقل مشترک انسانی)، کارآمدی و تولیدگری در عرصه های
فکری و عملی (برای پاسخگویی به نیازها و پرسش ها)، داشتن سرزمین اصلی (فرصت
زمانی و مکانی برای ظهور تمدّن)، داشتن آرمان ها و الگوها و حرف های جهانی،
امکان دسترسی شهروندان به دانش ها و آگاهی های ضروری، ساختار مناسب حکومتی (که
رضایت اکثریت شهروندان و مشارکت همگان را جلب و حقوق اقلیت را نیز تضمین
نماید)، باورهای قوی مشترک (اخلاق، دین، مذهب و قراردادهای اجتماعی پذیرفته
شده)،

نظام تربیتی کارآمد (برای انتقال و آموزش رسمی و غیر رسمی فرهنگ)، قانون
خوب و نظام قضایی سالم و قدرتمند، حفظ امنیت جامعه و مرزها، برقراری رفاه نسبی
(تناسب عرضه و تقاضا در کالاها و خدمات)، وحدت و همگرایی (با همه تنوّع شهروندان در
نژاد و مذهب و قومیّت و زبان و تمایلات سیاسی)، زبان و ادبیات مشترک و پر ظرفیت،
شبکه ای از رسانه های کارآمد، تسامح با منتقدان و مخالفان فکری، غلبه فضای شنیدن و
مفاهمه و گفتگوی درون و بیرون تمدّنی، داشتن اراده اصلاح و بازسازی خویش (عناصر
لازم برای عصری شدن و افزایش کارآمدی تمدّن)، سلامت اخلاقی نخبگان و شایستگی
رهبران.(۸)

به نظر می رسد که اگر در گذشته تمدّنی می توانست بدون برخی از این عناصر به بقای
خود در گوشه ای از جهان ادامه دهد، امروزه با وجود نفوذ روزافزون رسانه های
فراملّیتی، کم رنگ شدن مرزهای جغرافیایی، محدود شدن قدرت دولت ها، جهانی شدن
اقتصاد، قدرت یابی سازمان های بین المللی و… عملاً امکان ادامه اقتدار نخواهد
داشت و نه به آرامی، بلکه به سرعت (به سرعت همین تحوّلات)، غروب خواهد کرد؛ چرا
که از سویی قدرت اِقناع و متقاعد ساختن شهروندان خود برای پایبندی به فرهنگ
خویش را از دست می دهد و از سوی دیگر، توان بازیگری در عرصه های بین المللی و
پشتوانه لازم برای چانه زنی بر سرِ خواست های خود را نخواهد داشت و این، آغاز
فروپاشی یک تمدّن است، چه تمدّن غرب باشد، یا تمدّن کنفوسیوسی، یا تمدّن
اسلامی!

رویارویی یا گفتگوی تمدّن ها

تردیدی نیست که «هر تمدّنی دو بار، یکی به گاه تولّد و دیگر به هنگام مرگ، جامعه
را دچار بحران می کند».(۹)

اکنون، در عصر سرعت تحوّلات و کوچک شدن جهان
توسّط رسانه ها، آیا مرگ تمدّن های کهن، به سادگی اتفاق خواهد افتاد؟ و یا باید
پذیرفت که تمدّن ها در برابر یکدیگر، مقاومت خواهند کرد؟

پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱م، ساموئل هانتینگتون (استاد علوم سیاسی دانشگاه
هاروارد در امریکا) نظریه «رویارویی تمدّن ها» را مطرح کرد که بر اساس سوابق
تاریخی، پیش بینی می کرد در آینده، هفت یا هشت تمدّن زنده جهان، رویاروی یکدیگر
خواهند ایستاد و در نقاط خاصّی از جهان، موجب کشمکش ها و جنگ ها و بحران های
فراگیر خواهند شد. او معتقد است که اختلافات تمدّن ها، واقعی و درگیری آفرین و
غیرقابل رفع اند و جهان تا غلبه تمدّن غربی – مسیحی (به رهبری امریکا یا
اروپا)، صحنه این برخوردها خواهد بود. به نظر می رسد که این نظریه – با همه
ضعف هایی که در منابع و مبانی و روش تحقیق دارد – به الگویی برای رفتار برخی
رهبران زیاده خواه و خودکامه امریکا تبدیل شده است.(۱۰)

نظریه ای دیگر که در سال ۱۳۷۶ش، از سوی سید محمد خاتمی، رئیس جمهوری اسلامی ایران
مطرح شد و بلافاصله با تأیید رسمی پارلمان اروپا و مجمع عمومی سازمان ملل، به
عنوان راه کاری برای تنظیم روابط فرهنگ ها و تمدّن ها در قرن ۲۱ معرّفی گردید،
«گفتگوی تمدّن ها» نام دارد. خاتمی در این نظریه به بحران جدّی در تمدّن
غرب (۱۱)

و سعی همیشگی غرب در انتقال بحران های خویش به دیگران، اشاره
می کند و راه برون شُد از بحران های احتمالی آینده را گفتگوی تمدّن ها از موضع
برابر، همکاری فرهنگ ها، همبستگی متقابل، و اولویت بخشیدن به فرهنگ(به جای سیاست و
اقتصاد)، معرّفی می کند.(۱۲)

نظریه اوّل، مبتنی بر فرض وجود برتری، تصادم، سلطه و بی اعتمادی است و ناگزیر به
مخفی کاری، مانع تراشی و تخریب، دعوت می کند و متضمّن خشونت و تهدید است. در
حالی که نظریه دوم، مبتنی بر فرض وجود مشترکات و تمایل به گفتگو و همکاری و
همگرایی و زمینه ساز شفافیت مواضع، همکاری های سازنده، تحمّل و مفاهمه و نیز
متضمّن مشاوره، تقویت بنیه فکری و نقد روشمند و وفاق در درون و میان واحدهای
تمدّنی (کشور – ملّت ها) است.

ما کجا ایستاده ایم؟

حتّی پس از انقلاب صنعتی اروپا (۱۷۵۰ – ۱۸۰۰م) و صنعتی شدن جهان غرب نیز ما
میراث بَران و حاملان فرهنگ ایرانی – اسلامی و شهروندان حوزه تمدّنی اسلام،
تحرّک فرهنگی – تمدّنیِ خاصّی از خود نشان ندادیم. چیرگی استعمارگران غربی بر
هست و نیست جوامع مسلمان، بیش از آن که نتیجه زورگویی و زیاده خواهی غربیان
باشد، پیامد ضعف فرهنگ و تمدّن در این جوامع بود: ضعف در پاسخگویی به نیازهای
اساسی انسان، ضعف در ساختار حکومت ها، آشفتگی نظام تربیتی، عقب ماندگی علمی و
ادبی و هنری، نبود همگرایی و وحدت میان اقوام و مذاهب و دولت ها، خودباختگی
نخبگان، و…

بدین ترتیب، می شد پیش بینی کرد که احتیاط و مقاومت جوامع اسلامی در برابر موج
مُدرنیسم (تجدّد یا نوگرایی دوره صنعتی شدن)، به خاطر سستی بنیادهای فکری و
فرهنگی و نبود جایگزین مناسب، در این جوامع، به زودی و به سختی درهم خواهد شکست
و البته چنین نیز شد.(۱۳)

ما با همه سابقه درخشان تاریخی و تمدّن طلایی گذشته مان، برای ده ها سال، اسیر
سیطره بدون منازع فرهنگ و تمدّن غربی شدیم و منفعلانه در لاک خود، فرو رفتیم و
با آن که روزی به بهانه دفاع از سنّت ها، با تِرَن و طیّاره و برق رسانی و بانک
و مجلس شورا و دیگر مظاهر تجدّد و تمدّن صنعتی غربْ مخالفت می کردیم، آرام آر