پاورپوینت کامل «تأمّلی در «سلامتِ اجتماعی ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «تأمّلی در «سلامتِ اجتماعی ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «تأمّلی در «سلامتِ اجتماعی ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «تأمّلی در «سلامتِ اجتماعی ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

«سلامت اجتماعی»، بخشی از سلامت فرد است که در عرصه اجتماع به ظهور می رسد.
زمانی شخص را واجد سلامت اجتماعی می شمریم که بتواند فعّالیّت ها و نقش های
اجتماعی خود را در حدّ متعارف بروز و ظهور دهد و با جامعه و هنجارهای اجتماعی،
احساس پیوند و اتّصال کند.

«هنجارهای اجتماعی» همان قواعد شکل یافته بر بنیاد بایدها و نبایدها هستند که
چگونگی رفتارها و روابط ما را در جامعه معیّن می سازند و برای هر کنش و واکنش،
حدود و ثغوری تعیین می کنند.

هنجارهای اجتماعی هستند که تعیین می کنند چه باید بگوییم، از گفتن چه سخنانی پرهیز
کنیم، چگونه برخورد کنیم و حتّی احیاناً چگونه بیندیشیم. مقبولیّت این هنجارها
در جامعه سبب می گردد ما برای عضویّت در اجتماع، به این هنجارها پایبند باشیم و
رفتار و گفتار خویش را با آنها وفق دهیم.

می توان پرسید اساساً چرا آدمی باید عضو جامعه باشد و عضویّت در یک اجتماع، چه
اثری بر زندگانی فرد می گذارد؟ باید گفت: انسان، موجودی اجتماعی است و تنها از
رهگذر زندگی جمعی می تواند نیازهای مادی و معنوی خود را به کمال برآورده سازد.
آدمی افزون بر آب و غذا و خواب و تنفّس و… نیازهای دیگری دارد، مانند نیاز به
معاشرت، تقسیم کار، احساس همدلی، گفت و شنودِ محبّت آمیز، و… . تنها با توجّه
به این نیازها و برآوردن آنهاست که بشر، زندگی خود را غنا می بخشد، به رفاه
انسانی دست می یابد و از حدود زندگی حیوانی فراتر می رود؛ و تنها از طریق ایفای
نقش اجتماعیِ سالم است که این نیازها برآورده می شوند و در سلامت فردی نیز نقشِ
مؤثّر و کارساز بر عهده می گیرند.

افراد جامعه بشری، به ویژه جوانان که معمولاً در آستانه ورود به اجتماع هستند برای
شناختِ نقش اجتماعی خویش و موفّق شدن در ایفایِ بسزایِ آن، باید نخست به
ساختارِ شخصیّت خود و چگونگی اثرگذاریِ «وراثت» و «محیط» برآن پی ببرند.

ویژگی های موروثی هر فرد (مانند هوشِ موهبتی، ساختار کلّی اندام، رنگ چشم و پوست و
موی سر و مانند آنها) از شخصی به شخص دیگر متفاوت اند، و در عین حال، در
برخوردهای اجتماعی و نحوه سازگاری با محیط، نقشی انکارناپذیر دارند. همه این
ویژگی ها در شکل دادنِ کمّ و کیف معاشرت، مهرورزی، جلب توجّه، میزان تفاهم و…
مؤثّرند.

چیزهایی هم که ما از محیط کسب می کنیم، مثلاً نحوه تربیت و پرورش که پیرامونیانْ
در حقِّ ما اِعمال می کنند، اثر مستقیم بر خُلق و خوی رفتار و تعامل ما با
دیگران دارد؛ از این رو در سلامت اجتماعی ما دخیل می شود.

یکی از مهم ترین ابعادِ شخصیتی ما که ریشه در ویژگی هایِ وراثتی و اکتسابی دارد و
در سلامتِ اجتماعیِ ما نیز بسیار تأثیر می گذارد، «احساسِ ارزشمندی» یا به
تعبیر دقیق تر: «عزّتِ نفس» است.

عزّتِ نفس (گرامی داشتنِ خویش) ارزش و بهایی است که ما برای خود قائل هستیم. در
واقع، عزّتِ نفس از مجموعه اندیشه ها، عواطف و تجاربِ شخصیِ ما نشأت می گیرد و
مسلّماً ارزش و اعتباری هم که دیگران برایِ ما قائل شوند، در میزانِ عزّتِ نفسِ
ما اثر خواهد گذاشت.

یکی از نیازهایِ اساسیِ روانِ ما همین است که برداشتِ خوشآیندی از خود داشته باشیم
و همچنین احساس کنیم موردِ پذیرش و تأیید دیگران هستیم. این برداشت و احساس،
برایِ تعادلِ روانی و تأمین و حفظ سلامت اجتماعی ما بسیار ضروری است.

تصویری که هر کس در ذهن خویش از خود دارد – که در اصطلاحِ روان شناسی، «خود
پنداره» گفته می شود – ، نمایانگر عزّت نفس اوست.

معمولاً ثمره تصوّر شخص درباره خودش در یکی از این سه قالب می گنجد:

۱ . تنفّر از خود . در کسانی که احساس می کنند دوست داشتنی نیستند، به شدّت از
خویشتن انتقاد می کنند، زود دلسرد می شوند و انتظار شکست می کشند، و از ورود به
موقعیّت هایِ خطیر اجتماعی بیمناک اند و در مقابل انتقاد، حسّاسیّتِ فراوان
نشان می دهند؛ این افراد معمولاً عزّتِ نفسِ کمی دارند.

۲ . تردید و شک درباره خود . در کسانی که معمولاً احساس می کنند به تأیید
پیرامونیان نیاز دارند، به خود و برداشت و داوریِ خود تکیه نمی کنند و می کوشند
ایفاگرِ نقشی باشند که دیگران را خشنود کند؛ این افراد نیز از عزّتِ نفسِ کافی
برخوردار نیستند.

۳ . تأیید خود . در کسانی که به خود اعتماد دارند و از این رو، به استقبالِ مسائل
می روند، ابراز وجود می کنند، در برابر تهدیدها ایستادگی می نمایند، تنها و
گوشه گیر نیستند، در برابرِ انتقاد بی تاب و بی قرار نمی شوند و شکست، آنها را
از پا در نمی آورد، از زندگی لذّت می برند و از خوب و بدِ خویش با خَبَرند؛
اینان عزّت نفس فراوان دارند.

طبعاً این حسّ «تأییدِ خود» اگر به افراط