پاورپوینت کامل حقیقت یا دروغ؟ کدام را ترجیح می دهید؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حقیقت یا دروغ؟ کدام را ترجیح می دهید؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حقیقت یا دروغ؟ کدام را ترجیح می دهید؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حقیقت یا دروغ؟ کدام را ترجیح می دهید؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۶۲

مردم یا صادق اند یا ریاکار. چیزی به عنوان صداقت نسبی وجود ندارد ؛
زیرا صداقت، مثل راستگویی، یک فضیلت مطلق به شمار می رود. شما نمی توانید در مورد
مسائل کوچک، ریاکار باشید و در مورد مسائل مهم، صادق.

کسی که یک گردو می دزدد، اگر فکر کند که می تواند بدون اینکه شناخته شود، فرار
کند، هزار روپیه هم می دزدد. تنها می توانید با آگاهی از گذشته یک فرد، در مورد
آینده او نیز نظر دهید. اگر بخواهید عکسش را عمل کنید، به منزله این است که از
واقعیت، فاصله گرفته اید و خود را برای رو در رو شدن با حرف راستی که به ضررتان
است، آماده کرده اید.

همان طور که خصوصیات اولیه انسانْ دستخوش تغییر نمی شود، یک دزد هم به طور ناگهانی
و بدون هیچ دلیل یا انگیزه ای، به یک انسان شریف، تبدیل نمی شود. همین در مورد
یک درغگو هم صادق است.

متأسفانه بعضی از آدمهای کاملاً غافل، ترجیح می دهند به فردی که می دانند دروغگوی
معروفی است، اعتماد کنند تا اینکه حرفهای فرد دیگری را که می دانند هرگز یک
کلمه حرف دروغ نگفته است، بپذیرند. من تصوّر می کنم این مسئله به لجاجت
فوق العاده طبیعت انسان بستگی دارد.

اغلب به این نکته پی برده ام که مردم، دروغ پر زرق و برق را به حقیقتِ ساده ترجیح
می دهند. در هر کدام از این موارد، دروغی که به زیبایی بیان شده است، عجیب تر
از حقیقت به نظر می رسد. اینکه دروغ بگوییم و بر گفته خود مُصر باشیم، شیوه ای
کاملاً نادرست است ؛ زیرا دروغِ آدم فاش می شود و هیچ کس هم به چنین بیچاره
احمقی که سعی دارد با دروغ در میان مردمْ اعتماد کسب کند، توجهی ندارد تا زمانی
که همه مردم بفهمند او یک دروغگوست.

یک اتّفاق جالب

به یاد می آورم که شاهد اتفاق جالبی بودم که با دیدن آن به اختلاف عقاید مردم در
مورد صداقت پی بردم. مردی که بچه های زیادی همراهش بود، نتوانست به موقعْ خود
را به قطاری که در یک ایستگاه کوچک فرعی واقع شده بود، برساند. او به
بلیت فروش، یک چک ده روپیه ای داد و به سرعت به طرف زنانی که همراهش بودند،
دوید تا به آنها کمک کند که خودشان را به قطاری که در حال حرکت بود برسانند ؛
قطاری که خودش هم با سختی فراوان سوار شد. همان طور که قطار، ایستگاه را ترک
می کرد، مأمور بلیت فروش درحالی که کنار قطار می دوید، بلیت و باقی پول مرد
مسافر را به او پس داد. مرد، بلافاصله مأمور را مطلع کرد که باقیمانده پولش
اشتباه است. مأمور، خشمگینانه جواب داد: «نه، نه، آقا! بقیه پولت درست است. من
هرگز پول اشتباه نمی دهم».

مسافر فریاد زد: «اما این دفعه اشتباه کردی. قطار را نگه دار».

– «نه، نه، نگهبان! به راهت ادامه بده، قطار را نگه ندار. باقی پول، درست است».

مسافر هنوز پافشاری می کرد: «نگهبان! قطار را نگه دار و به حرف

این مرد گوش نده، او اشتباهی به من پول داده است».

قطار ایستاد. مأمور بلیت فروش به سرعت به سمت مسافر رفت و به خاطر اینکه باعث
ایستادن قطار شده بود با لحن تندی با او شروع به حرف زدن کرد! او همچنین به
خاطر زیر سؤال رفتن صداقتش عصبانی بود، آن هم در حضور مسافرانی که سرشان را از
قطار بیرون آورده بودند و به دیده تمسخر به آنها نگاه می کردند.

مسافر گفت: «مرد جوان، من که به امانتداری تو شکی ندارم. این قدر مطمئن نباش که
هیچ وقت اشتباه نمی کنی».

مرد بلیت فروش، لجوجانه اصرار می کرد که آقا من مطمئنم که به شما اشتباه پول
ندادم!

پیرمرد راستگو درحالی که لبخندی به لب داشت جواب داد: «پس چه جوری است که من بلیت
دارم، کل پولم را هم دارم و چک ده روپیه ای را که به شما داده بودم را هم
دارم؟».

مأمور، بریده بریده گفت: «اوه، خدای من! آیا من چک ده روپیه ای را به شما
برگرداندم؟».

مسافر جواب داد: «البته که این کار را کردید. بفرمایید» و پول را به مأمور پس داد.

– خیلی متشکرم آقا! اگر شما پول مرا به من برنگردانده بودید، حقوقم را قطع
می کردند».

قطار به حرکتش ادامه داد و مأمور با خوشحالی دستش را برای مسافر و خانواده اش تکان
داد و به سمت دفترش بازگشت. او یک مرد خوشحال و یا به عبارتی دیگر، عاقل بود.
همه آنهایی که در قطار بودند و حتی متأسفانه خانواده خود مسافر، همگی آن مرد را
یک احمق می دانستند که این همه وقتش را برای قانع کردن مأمور لجوج، به خاطر
حماقتش تلف کرده و چک ده روپیه ای کامل را هم از دست داده بود؛ اما مسافر، طور
دیگری فکر می کرد.

اینکه «صداقت» بهترین سیاست است، شاید یک گفته بی عیب و نقص باشد ؛ ولی اغلب ممکن
است به نظر، یک راه پول ساز نیاید. خصوص، زمانی که اشخاص با سوء استفاده کردن
از صداقت و راستگویی، برای منافع خود، بازار سیاه ایجاد می کنند و مثل علف هرزه
از همه جا سردرمی آورند و مردم عادی فقیر یا باید با این شرایط بسازند و یا
برای هر آنچه که می خواهند، بهره ای گزاف و غیر منطقی بپردازند.

البته این، یک طرف قضیه است و اگر منفعت تجاری، تنها هدف رفتار صادقانه باشد، تعهد
معمولی که از روی صداقت می دهیم و برچسب درستکاری که روی کارهای تجاری مان
می زنیم احتمالاً از جمله چنین مواردی خواهد بود که با شکست مواجه می شود.

با وجود این، صادق بودن، تنها در صورت دستیابی به حقیقت، معنا می دهد. پس ارضای
عزّت نفس خود و رسیدن به آن آرامش بی نقصِ روحی را تنها می توان از طریق تلاش
مداوم برای دستیابی به حقیقت و درستکاری مطلق و صادقانه به دست آورد. آن وقت،
منافع و ملاحظات تجاری و حسابهای سود و زیان باید بدون هیچ گونه سؤالی کنار
گذاشته شوند و ما نتیجه کارمان را با دستیابی به آرامش و رضایت روحی ارزیابی
کنیم. برای همیشه وجدان راحتی داشتن و خود را در روابط با دوستان، ملامت نکردن،
از همه ثروتهای افسانه ای با ارزش تر است.

اگر مردم برای اینکه خود را بشناسند، پاره ای از مشکلات را در نظر بگیرند و
از این طریق به روشنفکری روحی برسند، به جای اینکه وقت خود را صرف اندوختن ثروتهای
غیر ضروری و بیهوده کنند، به آرامش بی حد و حصری دست خواهند یافت که در واقع،
خوشبختی واقعی را تشکیل می دهد. این، همان هدف نهایی همه انسانهاست، اگرچه متأسفانه
آنها این را نمی دانند.

هدف انسان در زندگی، کسب خوشبختی برای خود و لزوماً خوشبختی دیگران است. این دو از
هم جدا شدنی نیستند، مثل آزادی از غم، رنج، مرگ، بیماری و شک که به طبع، آخرین
مورد و مهم ترین نیز به شمار می رود.

<