پاورپوینت کامل روزگار بهتری از راه می رسد ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزگار بهتری از راه می رسد ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزگار بهتری از راه می رسد ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزگار بهتری از راه می رسد ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۶

کسی نگفته است که زندگی کار ساده ای است، بلکه گاهی بسیار سخت و ناخوشایند
می نماید؛ امّا همین زندگی با تمام فراز و فرودهایش، از ما انسانی بهتر و نیرومندتر
می سازد.

در برخورد با هر دگرگونی در زندگی، شاید بگویی که: «نه، تاب نخواهم آورد»؛ امّا
می آموزی که کنار زدن مشکلات یکی پس از دیگری، چندان دشوار نیست. دشواری، زمانی
خواهد رسید که از برخورد با مشکل بگریزی. آن گاه است که باز می گردد و تو را به
مبارزه می خواند.

نتیجه کار در دست تو و شیوه مبارزه توست. خردمندانه زندگی کن، بردباری را پذیرا
باش و همیشه آماده رویارویی با دشواریها باش. سرچشمه توان ما گنجینه دورن ماست.
زندگی زنجیری از افقهای نو، آرزوهای نو، روزهای نو و تغییراتی است که به سوی تو
می آیند. خوش بین باش! این نگرش توست که بر محصول بسیاری از کارها نشان خود را
می زند. به هنگام نیاز به یاری، آن را طلب کن. ویژگیها، شایستگیها و هر آنچه را
تنها در توست، قدر بدان.

نیکوترین کار کدام است؟ ساده است؛ ساده: «بکوش تا می توانی». خواهی دید که همه چیز
درست خواهد شد. آغاز هر روز نو، به تو می گوید که شایسته آنی که لبخند بزنی.
آغاز هر روز نو تو را به این باور می رساند که می توانی دل دیگری را شاد کنی.

دقّت، حقیقت خوش بینی

اساس خوش بینی، در اندیشه درست در مورد علت رویدادهاست. تکرار جملات مثبتی همچون
«من آدم ویژه ای هستم»، «همه مردم، مرا دوست دارند»، «زندگی ام هر روز از روز
قبل بهتر می شود و…» از شما یک فرد خوش بین نمی سازد. این کار ممکن است برای
لحظه ای به شما گرمی و شور ببخشد؛ ولی در دستیابی به هدفهایتان کمک چندانی به
شما نمی کند.

همچنین خوش بینی، نپذیرفتن مسئولیت حوادث بد نیست. مسئولیت را به دوش دیگران
انداختن، تنها منجر به عصبانی شدن آنها می شود. خوش بینی، پرهیز از غم و خشم
نیست. عواطف منفی هم بخشی از غنایم زندگی اند و معمولاً واکنشهای سالمی هستند
که ما را برای درک یا تغییر چیزهایی که موجب به هم ریختگی می شوند راهنمایی
می نمایند.

خوش بینی واقعی این است که فرد، خویش را بشناسد، در مورد خود و جهان
پیرامونش کنجکاو باشد، در دنیای خویش فعال بوده، به زندگی خود شکل ببخشد.

خوش بینی عبارت است از دقیق بودن. دقیق بودن، فرصت دیدن سایر علتها را هم فراهم
می کند. آموزش خوش بینی مثل آموزش دقت است.

باورها

همیشه بین افکار و احساسات، رابطه ای هست. افکار خود را به «نتایج» ربط دهید تا
بفهمید خوش بینی و بدبینی، احساس و عمل را تغییر می دهد. مطالبی که شما هنگام
ارزیابی حوادث به خود می گویید، به طور مستقیم، احساسات و رفتارتان را تغییر
می دهد.

افراد بدبین باورشان این است که علل حوادث بد، دائمی هستند و از آنجا که علت،
همیشه وجود دارد پس به همین دلیل معتقدند که اتفاقات بد، همیشه برای آنها پیش
خواهد آمد.

در عوض، افراد خوش بین، علل حوادث بد را موقّتی می دانند.

مثلاً وقتی در روزهای آغازین مدرسه دوستی پیدا نکردند، فرد بدبین می گوید: «من در
مدرسه جدید، هیچ وقت دوستی پیدا نمی کنم»؛ ولی فرد خوش بین می گوید: «در مدرسه
جدید مدّتی طول می کشد تا دوستی پیدا کنم».

فرد بدبین فکر می کند که حوادث بد، ناشی از اشکالاتی است که در وجود اوست؛ ولی فرد
خوش بین درباره حالتها که موقّت و قابل تغییرند می اندیشد.

اگر شخص با کلمات «همیشه» و «هرگز» حوادث بد را ارزیابی کند، روش بدبینانه ای دارد
و اگر حوادث بد را با کلماتی چون «گاهی» و «به تازگی» ارزیابی کند، روش
خوش بینانه ای دارد.

در برخورد با حوادث خوب، قضیه بالعکس است؛ یعنی فرد خوش بین، حوادث خوب را با علل
دائمی برای خود توضیح می دهد و همیشه به تواناییها و چیزهای مثبتی که دارد – از
قبیل سختکوشی و دوست داشتنی بودن – اشاره می کند؛ ولی فرد بدبین علل را موقّتی
می بیند و از محدوده زمانی نام می برد.

وقتی علّت حوادث خوب، موقتی ارزیابی شود، موفقیت را اتفاقی می بینند و یا آن را به
راحت بودن تکلیف نسبت می دهند. افراد بدبین به تعمیم افراطی امور، گرایش دارند،
مثل اینکه: «من به طور کلّی در تمام ورزشها ضعیف هستم» یا «همه مربّیان، ظالم
هستند»؛ ولی فرد خوش بین، علت رویداد را ویژه و خاص ارزیابی می کند. مثل اینکه:
«من در توپ بازی ضعیف هستم» یا «آقای شریفی مربی ظالمی است».

در حوادث خوب، باز هم امر به عکس است؛ یعنی فرد خوش بین می گوید: «من با هوشم»؛
ولی بدبین می گوید: «من در درس ریاضی خوبم».

فرد بدبین باور دارد که شکستها غیرقابل تغییرند و سطح وسیعی از زندگی او را
فرامی گیرند. او باور دارد که تنها علّت این شکستها نه محیط، نه شانس و نه
دیگران بلکه «خود» اوست. بدبین ترین افراد، باور دارند که آنها از رفتاری ویژه
برخوردارند که آنها را محکوم به از دست دادن فرصتها در تمام عمرشان می کند،
روابطشان منجر به شکست شده و دچار خُسران خواهند بود. حتی زمانی که متوجه
می شوند که در ایجاد مشکل، گناهی هم نداشته اند، باز هم موقعیت را غیرقابل
تغییر می شمرند و در نتیجه تلاشی برای تغییر وضعیت نمی کنند.

درستی باورها

این ساده اندیشی است که فکر کنیم د