پاورپوینت کامل نگهبان خویش باشیم ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگهبان خویش باشیم ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگهبان خویش باشیم ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگهبان خویش باشیم ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

شفاخانه دل

وقتی «جان» در قفس تن، دچار تنگی نفس می شود،

وقتی «قلب»، گرفتار فشار وسوسه های ابلیس می گردد،

وقتی سلسله اعصابِ «خداترسی» و «یاد معاد» از کار می افتد و حسّ و حیاتِ خود را از دست می دهد و نیش زهرآگین حسد و جراحت کبر و غرور را احساس نمی کند،

وقتی «چهره روح»، در اثر تکرار گناهان، زشت می شود،

اینها نشانه نوعی بیماری درونی است و باید به فکر «مداوای روح» افتاد و غدّه های رذایل را جرّاحی کرد و «تب شهوات» را پایین آورد و «فشار غضب» را کنترل کرد.

ولی… کدام شفاخانه است که جان بیمار را «درمان» می کند؟ و کدام «دارو» است که تشنّج روح و افسردگی روان را برطرف ساخته، شور و نشاط و امید می بخشد؟ و کدام طبیب است که «نبض دل» ما را می گیرد و «ضربان هوای نفس» و «تب خودخواهی» را می سنجد و نسخه مناسب برای درمان آن می نویسد؟

دشواری کار در آن است که بیماریهای روحی و معنوی، به این زودی خود را نشان نمی دهند و ویروسهای آلودگی باطنی، مرموزتر و پنهان تر از هر میکروبی عمل می کنند و مراعات بهداشت در قلمرو حالات روحی هم دشوار می شود. با کتمان درد هم هرگز مشکلی حل نمی شود و انکار بیماری نیز، خطر را برطرف نمی سازد.

غفلت از آفت درون

نگاهی که فراتر از «ظاهر» باشد، عیبهای «باطن» را هم می بیند. چرا باید همیشه به فکر درمان جسم بود و از آفات روان غفلت کرد؟ دل نیز کور می شود، همچون دیده. دل نیز کدر و غبارآلود می شود، مثل آینه غبار گرفته. دل هم بسته و قفل می گردد، مانند در.

اینجاست که اگر بسته دلان، سنگدلان، کوردلان و تیره دلان ندانند که دچار چه آفت و گرفتار چه دردی شده اند، این خود، بزرگ ترین درد و خطرناک ترین بیماری است. چه می توان کرد با دلی که هیچ زاویه ای از آن، پذیرای نور حقیقت نیست؟

گاهی می شود با اراده و تصمیمی جدّی، با «آب توبه» صورت جان را جلا داد و «دیده دل» را شفّاف ساخت و زنگارهای دل را زدود و قلب را نیز، آن گونه که جامه های چرک را می شوییم، شست و تمیز ساخت و نگذاشت رسوبات هوای نفس و غبار غفلت بر آن بنشیند و سیمای فطرت را زیر لایه های ضخیم بی خبری بپوشاند. کسانی که گرفتار «دل» می شوند، بی اختیار در راههایی نامطلوب می افتند.

چه شگفت انگیز است «دنیال دل»! اگر «امیرِ» آن نباشی «اسیر»ش می شوی و اگر «خدا» را مهمانش نسازی، «شیطان» آن را اشغال می کند و در دلت به زاد و ولد و تولید مثل می پردازد و آن گاه، «قلبِ» تو «پایگاه ابلیس» و «مرکز رشد هوس» می شود.

دو پنجره چشم و گوش

چگونه می توان این کانون را «پاک» نگه داشت؟

چشم و گوش، دو پنجره گشوده به قلب اند و دیدنیها و شنیدنیهای ما به قلب ما حالت و شکل می دهند و از طریق چشم و گوش و از رهگذر دیدن و شنیدن، مفاهیم و مضامینی وارد این خانه می شود و آنچه می خوانیم و می شنویم، به «باور» تبدیل می شود و همین گونه است که ذهنیّات و دیدگاههای ما شکل می گیرند.

این «دربانیِ دل»، گامی برای حفظ سلامت قلب است. کسی که این دو پنجره را بی حفاظ و مراقبت و بدون کنترل و دربان، به روی هر سخن و تصویر و صدا و فیلم و عکس و منظره و صحنه و نوشته و نقّاسی باز بگذارد، چه تضمینی است که ویروس به درون خانه دل او راه نیابد؟

به یکی از بزرگان عرفان گفتند: از کجا به این مرحله و پایه رسیدی؟ گفت: دربان دلم بودم.

کیست که به صفای باطن خویش علاقه داشته باشد، امّا نسبت به «واردات قلبی» بی توجّه باشد؟

وقتی از غذای مسموم و حتی مشکوک پرهیز می کنیم، وقتی از سرنگ و تیغ مصرف شده، به خاطر بیم از انتقال عفونت، اجتناب می کنیم، وقتی میوه و سبزی را شسته، آن گاه مصرف می کنیم، وقتی شانه و حوله دیگری را به سر و صورت خود نمی زنیم، همه و همه برای مراعات تندرستی و خوف از آلودگی است. آیا بهداشت روح و فکر، به اندازه بهداشت جسم برایمان مهم است؟

اگر هست، پس نباید دل به هر حرفی بسپاریم و به هر گفته ای گوش بدهیم و به هر صحنه ای بنگریم و هر نوشته ای را بخوانیم و هر فیلمی را تماشا کنیم و در هر جلسه و محفلی شرکت کنیم، مگر آنکه از سلامت آن اطمینان داشته باشیم.

ویروس تردید

وقتی «یقین» دچار «شک» شود، یا کسی ما را در روشن ترین باورهایمان دچار تردید سازد و ما را بی انگیزه و دلسرد کند، جز این است که ویروسی مهلک را وارد اندا