پاورپوینت کامل زمانه ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زمانه ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زمانه ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زمانه ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

۶۷

ثانیه های فراری را با سکوتم به سوی خویش می خوانم. لیوانی را دستم می گیرم. وقتی آمدند آن را رویشان وارونه می کنم. نفسِ راحتی می کشم و دراز می کشم تا کمی بخوابم. خوابم نمی آید. روی میز را نگاه می کنم. ثانیه ها محکم به هم می خورند و به دیواره لیوان. نفسم تنگ می شود. کمی لیوان را کج می کنم. چند ثانیه به سرعت فرار می کنند. آهی از ته سینه ام بالا می آید و فرار می کند. چندتا سرفه می کنم و نفسم باز می شود.

ساعت اتاقم خوابیده است و خورشیدِ پشت کوه مانده، مردد است که برود یا بماند. پنجره را باز می کنم. همه آدمها، پرنده ها و ماشینها ایستاده اند. بادی نمی وزد ؛ اما تا می آیم پنجره را ببندم، قاصدکی با فرزی تمام، خودش را در اتاق می اندازد و آرام روی گلهای قالی می نشیند. پنجره را می بندم. می خواهم برش دارم ؛ اما سرم گیج می رود. نکند آنجا هم اعتصاب است؟

مجبور می شوم روی تختم دراز بکشم. افکارِ آشفته شده ام، خودشان را به دیواره سرم می زنند. با خود می گویم: «هیچ می دانی چه کرده ای؟ حالا دیگر زمان را گیر می اندازی؟».

چشمهایم را می بندم. حس می کنم قاصدک دارد تکان می خورد. صدای بالهای کوچکش را در برخورد با پُرزهای قالی می شنوم ؛ اما چشم را باز نمی کنم. می دانم چه می کند: قِل می خورد.

صدای آژیری از بیرون می آید. راستی چرا زمان برای اینها نمی ایستد؟ چرا زمانِ ما خاکیان گاهی و آن هم تنها برای بعضیها متوقف می شود؟

دلم می خواهد بلند شوم و هرچه از دهانم می آید بگویم، یا حداقل بزنم زیرآواز. یعنی برایم اهمیتی ندارید. دلم می خواهد می توانستم خود را به خوردنِ چیزی مشغول کنم یا مثل خیلیها قدم بزنم یا چهره ام را گرفته کنم تا دیگران از من بپرسند: چیزی شده؟!

سعی می کنم فکرم را روی کارهایم متمرکز کنم. آن قدر این آرزویم بزرگ است که عالم را به کلی مختل کرده ام. انگار،