پاورپوینت کامل دین ومعنویت گرایی ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین ومعنویت گرایی ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین ومعنویت گرایی ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین ومعنویت گرایی ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۰

مقدّمه

پیش از آنکه به تبیین رابطه دین و معنویت از دیدگاه متفکران غربی و
اسلام بپردازیم، لازم است نگاهی گذرا و اجمالی به دیدگاههای
صاحب نظران غرب جدید، نسبت به دین و فراز و نشیب دین خواهی و
معنویت گرایی داشته باشیم ؛ زیرا خلاصه کردن دین در حوزه رابطه
انسان با خداوند و حتی پایین تر از آن، یعنی یک نوع احساس مذهبی
صرف بر اثر توجه ماورای طبیعت، بدون هیچ نوع اعتقاد به خداوند، یک
پدیده دفعی نبوده است بلکه بر اثر تقابل و حُکم فطرت خداخواهانه
انسانها با نوع دیدگاههای ضد دینیِ برخی متفکران از یک طرف و
توجیه و تأویل این نوع گرایش اصیل از جانب متفکرانِ نسبتا بی طرف
در طول تاریخ غرب جدید، شکل گرفته است. به همین دلیل، بی توجهی
نسبت به سیر تحولات نظریه های دین شناسانه، زمینه درک نادرست و
تصویر غلطی را نسبت به دین و نهضت دین گرایی در عصر جدید فراهم
می کند ؛ زیرا عده ای با این توّهم که در غرب جدید نیز یک نوع نهضت
دین خواهی و معنویت گرایی شکل گرفته است آن را به فال نیک گرفته،
خیال می کنند که دین و معنویت مورد نظر مردم و متفکران غربی معادل
دین از دیدگاه اسلام و منطبق با عقاید دینی مسلمانان است. در حالی
که این نوع نگاه، توهّمی بیش نیست.

به تعبیر مرحوم شریعتی، دین خواهی و معنویت گرایی در غرب جدید،
بیش از آنکه شبیه دین گرایی در ادیان ابراهیمی و جهان اسلام باشد به
الحاد (کفر) و بت پرستی شبیه است ؛ اما الحاد و بت پرستی از نوع مدرن
آن. به عبارت دیگر، معنای این نوع دین گرایی در واقع، گرایش به
ماورای طبیعت و عالم غیرمحسوس و شکستن حصار تنگ جهان
محسوس است، با هر سوژه و موضوع خاص و یا هر وسیله و ابزار ممکن
از قبیل شعر و موسیقی و مواد مخدر و… . بنابراین قبل از تبیین دقیق
رابطه دین و معنویت از دیدگاه متفکران غرب جدید در عصر حاضر و
متفکّران اسلامی، لازم است سیر تحولات دین از منظر متفکران غربی
را مورد توجه قرار دهیم.

فراز و نشیب دین و معنویت گرایی از دیدگاه متفکّران

غربی

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی.(۱)

یکی از تأثیرگذارترین فلاسفه غرب، اگوست کُنت است. مهم ترین
عنصر تفکر وی، نفی ماورای طبیعت و موهوم قلمداد کردن داده های
فلسفی یا متّکی بر وحی است. به اعتقاد وی، گرایش به ماورای طبیعت و
اعتقاد به آموزه های متکّی بر وحی، نمود عصر ابتدایی و اولیّه تمدّن
بشری و جلوه بازگشت به سالهای اولیه زندگی و آرزوی زندگی در دوره
خردسالی و طفولیّت هر فرد است.

دوره ابتداییِ زندگی هر فرد، آمیخته با اوهام و خیالات و تفکّر
خلاّقانه و آزاد است. امیال و خواسته های کودکی، بدون هیچ آلایشی و
عاری از هرگونه سانسور و کنترل درونی، به صورت طبیعی شکل
می گیرند و با صداقت کامل و به دور از تظاهر، اسرارآمیزترین دوره
زندگی هر فرد در ناخودآگاه وی تثبیت می شود.

جاندار انگاری وزنده تلقّی کردن همه موجودات، از دیگر خصوصیّات
دوره کودکی انسانهاست. کودکان هر چیز را دارای روح تلقی نموده، با هر
موجودی به عنوان یک موجود زنده گفتگو می کنند. اگر کودکی با خورشید
مواجه می شود و یا با درخت گفتگو می کند، ابتدا در ذهن خود، تصویری از
یک موجود زنده و جاندار می سازد و آن گاه با درختی که روح دارد و با
آفتابی که زنده است به تعامل می پردازد ؛ امّا رشد ذهنی وی و ازدیاد
تجربیات عملی و عینی به وی می آموزد که اغلب تصوّرات وی
نادرست اند. خیلی از موجودات که در نظر وی زنده جلوه می کردند، سرد و
بی روح اند ؛ خیلی از پدیده ها که اسرارآمیز به نظر می رسیدند، کاملاً
توجیه پذیر بوده، به روشنی قابل درک اند.

نکته اساسی در تفکر اگوست کنت این است که رشد ذهنی و عقلانیت
انسانها در این حد نیز متوقف نمی شود ؛ بلکه نقطه اوج عقلانیت بشری،
نفی هر نوع جاندارانگاری و زندگی آمیخته با تقدّس و احترام حتی در
حوزه موجودات زنده (مخصوصا انسانها) و نوع رابطه آنها با ماورای
طبیعت است. به این ترتیب، «واقعیّت»، مساوی با «محسوسات» است و
«عقلانیت»، معادل «حس گرایی مطلق». با این تصوّر، دیگر نه جایی
برای دین و نه مجالی برای معنویت گرایی و عشقِ متعالی می ماند.

امّا و صد امّا که توهّمات اگوست کنت دیری نپایید ؛ زیرا تیر عشقی از
کمان غیب برآمد و سنگ خارای دل گشت و جسم بی روح وی را نشانه
گرفت و این جسم بی روح، به روح برافروخته تبدیل شد و سنگ خارای
صخره عقلانیت، به چشمه جوشان عشق و محبت.

این دل مسکین من اسیر هوا شد

پیش هزاران هزارگونه بلا شد

حکم قضا بود و این قضا به دلم بر

محکم از آن شد که یار، یار قضا شد

اگوست کنت با دیدن زنی، دل در گرو عشق وی نهاد و زنجیر اسارت
محبّت وی را به گردن آویخت و با ذهنی آشفته و قلبی شیفته و سینه ای
سوخته، به تأسیس فلسفه ای جدید روی آورد و بنایی نو برافراشت و
آیین نوینی بنا نهاد. این آیین جدید، تأسیس «دین انسانیّت» بود.
فروغی، در مقام توصیف این آیین جدید می نویسد:

«چون اهمیت عاطفه و احساسات قلبی دانسته شد، پس صفت و
هنرهای زیبا در جامعه، مقامی والا دارد و اولیای دینِ انسانیت که
مقتدا و رهبرند، باید حکمت و شعر را جمع داشته باشند و مردم را در
ایمان به این سه اصل، راسخ کنند که در انسانیت، عشق، مبدأ است
و انتظام، مبناست و ترقی، غایت است».(۲)

نکته جالب توجه در «دین انسانیت» اگوست کُنت، نقش محوری زن
است. «در حوزه دیانتِ انسانیت، زن، مقامی بلند دارد. به سیاست نباید
بپردازد امّا وظایف مهم دیگری بر عهده اوست و باید مرد را مهذّب
کند».(۳) به تعبیر کُنت: «اگر فقط کار بشر، عشق و محبت می بود… زنان
برترین مقام را داشتند… بنابراین مرد… نیکی اش از زن کمتر است…
مردان با این ادراک که زنان در اعلاترین خصایص انسانی از مردان
برترند، به سادگی به نفوذ نرم کننده آنان تسلیم می شوند».(۴)

این نوع تغییر عقیده و چرخش فکری چنان سخیف و ناهنجار جلوه
می کرد و «در نظر اهل علم شگفت بود که اکثر آنها اعتقاد پیدا کردند که
دِماغش اختلال یافته است و بعضی از پیروانش در این قسمت از او جدا
شدند»؛(۵) امّا اگوست کنت اعتنایی به اعتراضات و نیش و کنایه های
دیگران نداشت.

واقعیت این است که قصّه شیدایی و دلدادگی انسان و غُصّه غربت و
مهجوری وی پدیده ای نیست که با تحلیلهای برخاسته از ذهنی آشفته و
ناپخته و عاطفه ای نشئت گرفته از دلهایی مریض و خودباخته، بتوان
حتّی گوشه ای از ابعاد گوناگون آن را درک کرد و پرده ای از لایه های
تودرتو و پیچیده آن برداشت. بحر عشق، نهنگهای خاص خود را
می طلبد. این فقط انسانها نیستند که با مهر حق و عشق به خدا
سرشته اند بلکه مهر و محبّت خدا با گوهر و سرشت هر موجودی گره
خورده است: «خدای متعال، همه را در مسیر عشق خود برانگیخت».(۶)

وزغها چون در حوضچه ها غوطه ورند و یا مگسها چون بر شاخ و برگ
درختان پرسه می زنند، چنان می پندارند که «دریا» یعنی حوضچه و
«سدره المنتهی» یعنی نهال نازک اندامی که با یک اوج و فرود، می توان
به بلندای آن صعود کرد، در حالی که:

هزار بنده ندارد دل خداوندی

هزار کبک ندارد دل یکی شاهین.(۷)

آری غرورِ علمی ناشی از تحقیقات تجربی تا بدانجا منتهی گشت که
هرچه را نادیدنی است، نیست بینگارند و به جای آنکه حقیقت اجسام به
ظاهر بی روح و بدون احساس را درک کنند و به این واقعیت پی ببرند که
حتی این کوهها و سنگها و زمین و آسمان نیز طوق طاعت حق به گردن
آویخته و جبین عبادت در پیشگاه ربوبیت بر زمین می سایند و به مدح و
تقدیس پروردگار خود مشغول اند، حتّی به انکار روشن ترین حقایق،
یعنی روح و عشق و عاطفه جوشان انسان به خدای متعال و تعلّق خاطر
دل بی قرار وی به دریای لطف و رحمت بی کران خداوند پرداختند.

شیدایی روح انسان

کسانی که از درک حقیقتی این چنین روشن، عاجزند، چه سان
می توانند به حقیقتی برتر و واقعیتی فراتر از آن یعنی سرسپردگی روح
انسان در جهانی مقدم بر جهان طبیعت و عوالمی فراتر از عالم
محسوسات پی ببرند.

یاد باد آنکه سر کوی تواَم منزل بود

دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود.(۸)

راستی چه شد که روح شیدایمان زندانی تن شد و مرغ دل ما در قفس
عالم طبیعت، گرفتار گشت؟

عبداللّه فضل هاشمی می گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم: به چه علت
خدای بلند مرتبه ارواح را در بدنها قرارداد در حالی که در ملکوت اعلی و
مکانی رفیع، مأوی گزیده بودند؟ امام فرمودند: «خدای تعالی می دانست
که اگر ارواح در آن جایگاه شریف و بلند، باقی بمانند، پندار خودبینی،
ایشان را فراگرفته، ادّعای ربوبیت کنند».(۹)

همان طور که در حدیث منسوب به امام صادق(ع) دیده می شود، عامل
هبوط انسان، همانا روحیه خود برتر بینی و غرور ناشی از بی ظرفیتی
اغلب انسانها قلمداد شده است ؛ همان عاملی که در عصر حاضر نیز
دامنگیر خیلی از متفکّران شده است و حاصل آن، تبدیل شدن این گروه
به دزدان راه حق است و محصولات فکری آنان، به سان ابرهایی
ضخیم، حجاب چهره آفتاب حقیقت شده اند؛ امّا با وجود این، تئوریهایی
این چنین، نه مانع از تکاپوی علمی حق طلبانه اندیشمندان شد و نه
تاب سیل خروشان عواطف و احساسات خداجویانه آحاد جامعه گشت.

شُبهاتی این چنین، گرچه با بوق و کرنا و هیاهوی فراوان به بازار،
عرصه شدند امّا به سان کف روی آب، پوچ و سراب بودن آنها به زودی
برملا گشت. طیف وسیعی از اندیشمندان حوزه های مختلف فکری
(فیزیکدان، فیزیولوژیست، فیلسوف، روانشناس و…) به اندیشه ورزی و
تأمل در این حوزه، مشغول شده، به اظهار نظر و ابراز عقیده درباره دین
پرداختند.(۱۰)

درباره دین

بیشترین آرا و تئوریها در باب دین و معنویت گرایی در حوزه فلسفه و
روانشناسی، ساخته و پرداخته شد. به عنوان نمونه: شلایر ماخر تجربه
دینی را «احساس اتّکای مطلق و یکپارچه به مبدأ یا قدرتی متمایز از
جهان» قلمداد کرده است. استیس، تجربه دینی را «آگاهی وجدانی و
یکپارچه ای که نافیِ هر نوع کثرت بوده، بی زمان و بی مکان است» تلقی
می کند «که حاصل آن احساس: تبرّک، تیمّن، نشاط، صلح، خشنودی و…
است».(۱۱)

تأکید بر ضرورت توجه به دین و لزوم تبیین ماهیّت آن و ارائه
تصویری عقل پسند از آن، محدود به فلاسفه مذکور نیست ؛ بلکه
فلاسفه و متفکّران دیگری نیز در این زمینه به اظهار نظر پرداخته اند که
به جهت اختصار، از بیان دیدگاههای آنان صرف نظر نموده، به آرای
برخی جامعه شناسان و روانشناسان دین می پردازیم.

برخی از جامعه شناسان نیز ضمن ردّ رویکرد نیستْ انگارانه نسبت به
دین و مواجهه تحقیرآمیز جامعه شناسان متقدم، بر اصالت دین و نقش
بی بدیل آن، تأکید ورزیده اند . الوین گولدنر معتقد است که: علت مخالفت
با دین و نفی اعتبار و ارزش آن، ریشه در ناکامیِ برخی نظریه پردازان و
جامعه شناسان در مقام ارائه راه حلّ علمی برای اداره جامعه دارد.

به عبارت بهتر، برخی جامعه شناسان به تبع اگوست کنت، در صدد
ارائه و ابداع دین جدید و تبیین آیین نوینی برای اداره جامعه بوده، برای
خود، مقام و مرتبه ای همانند پیامبران قائل بودند ؛ امّا به علت ناتوانی در
ایفای نقش پیامبران، با اصل دینداری و منصب نبوّت به معارض