پاورپوینت کامل دین، جامعه دینی و خوشبختی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین، جامعه دینی و خوشبختی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین، جامعه دینی و خوشبختی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین، جامعه دینی و خوشبختی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۵۶

جامعه خوشبخت، چه جامعه ای است؟ شاید برخی از طرح چنین پرسشی تعجب کنند و بگویند: خوشبختی و یا بدبختی امری فردی است و نه اجتماعی. این فرد است که به خوشبختی یا
بدبختی موصوف می شود و نه جامعه. امّا با کمی دقّت و لختی تأمّل می توان به این نتیجه رسید که: جامعه هم می تواند موصوف به خوش طالعی و یا بدطالعی شود. در این نوشته برآنیم تا
معنای خوشبختی جامعه و ملاک آن را از دیدگاه دین بررسی کنیم.

خوشبختی چیست؟

واژه خوشبختی در لغت، به معنای سعادت و خوش طالعی است(۱) و اینکه انسان در زندگی خویش، از بیشترین و بهترین لذّتها و کامیابیها بهره مند باشد.

همه می خواهند خوشبخت باشند. بدون شک همه انسانها و جوامع انسانی، خواهان خوشبختی و سعادت اند و می خواهند که خوشبخت زندگی کنند. هیچ جامعه ای را نمی توان یافت که
نخواهد خوشبخت باشد ؛ امّا در اینجا یک پرسش مهم، پیش روی خواستاران خوشبختی، هویدا می شود و آن، این است که: راه رسیدن به خوشبختی چیست؟ و چگونه باید کیمیای سعادت
را به کف آورد؟

در پاسخ به این سهال، ذهنها به تکاپو افتاده و هر کسی چیزی را خوشبختی پنداشته است. برخی به غلط، تصوّر کرده اند که خوشبختی و سعادت در گرو مال و ثروت است و گمان می کنند
که جامعه خوشبخت، همان جامعه ثروتمند است. این گروه بر این عقیده اند که ثروت، هر قفلِ بسته ای را باز کرده، چشم انداز خوشبختی را برای جامعه به ارمغان خواهد آورد. گروه دیگر را
عقیده بر این است که جامعه خوشبخت، یعنی جامعه قدرتمند. هرچه قدرت جامعه بیشتر باشد از خوشبختی افزون تری برخوردار است.

دیدگاهها درباره راه رسیدن به سعادت، آن قدر متفاوت اند که می توان فهرستی طولانی از آنها نگاشت. یکی از دانشمندان غربی می گوید: «یکی از بزرگان گذشته ۲۸۸ عقیده مختلف را
درباره خوشبختی، نقل می کند که تمام این عقاید را فیلسوفان و بزرگان جهان اظهار داشته اند و هر یک از آنها برای وصول به خوشبختی ـ که گمشده جهانیان است ـ راه متفاوتی را نشان
داده اند».(۲)

آیا ثروت و قدرتِ جامعه خوشبختی می آورد؟

آنچه مسلم به نظر می رسد، این است که سعادت و خوشبختی، از آنِ جامعه ای است که آسایش خاطر و آرامش بیشتری داشته باشد. هر چیزی که بتواند آسودگی و آرامش اجتماعی را به
جامعه هدیه کند، همان، مقدمه وصول به سعادت است. حال باید دید آنچه به جامعه انسانی، آرامش می دهد چیست؟ آیا ثروت است یا قدرت؟ و یا چیز دیگر؟ آنان که تصوّر می کنند قدرت و
ثروت به جامعه آرامش می بخشد، سخت در اشتباه اند ؛ زیرا ثروت و قدرت، رفاه می آورند، امّا آرامش بخش نیستند. بسیارند جوامعی که از جهت منابع مالی و سرمایه بی رقیب اند و از رفاه
چشمگیری برخوردارند ؛ امّا این رفاه، هرگز برای آنها خوشبختی به ارمغان نیاورده است.

جان لوبوک آویبوری (دانشمند انگلیسی) می گوید: «برای مردم عاقل، ثروت، یکی از عوالم اضطراب و بدبختی است. مسئله مهم این است که باید بکوشیم تا مالک ثروت خود باشیم، نه
بنده آن. کسانی که ثروت بی اندازه را دوست دارند، گویی خودشان را اسیر آن ساخته اند، و از فکر اینکه مبادا در کشمکش حوادث، ثروتشان از دست برود، دائما به خود می لرزند، و هیچ وقت،
روی آسایش را نمی بینند».(۳)

او در جای دیگر می نویسد: «مردم گمان می کنند که ثروت، راهی است که آنها را به سعادت می رساند و این گمشده ابدی را برای همیشه در کنارشان می نشاند. نمی دانند که خوشبختی را با
مال نمی توان خرید. بیچاره ها در راه تحصیل ثروت، هرچه بیشتر می روند، از خودشان دورتر می شوند».(۴)

آمارها چه می گویند؟

با نگاهی به دنیای غریب و راه گم کرده امروز، به خوبی می توان دید که دنیای ما از نظر ثروت و قدرت، خیلی پیش رفته و ترقّی کرده است ؛ امّا در عوض می بینیم هرچه ثروت و قدرتْ
بالاتر رفته و اقتصادْ بهتر شده، بر ناامنی و اضطراب و نگرانی جوامع، افزوده شده است، و هر جامعه ای که ثروتش بیشتر است، مردم آن در نگرانی بیشتری به سر می برند. یکی از شواهد
گویای این ادعای ما، کشور امریکاست، که از نظر ثروت و قدرت ترقّی کرده و در رأس قله قدرت و ثروت جهان است ؛ امّا این فتح برای آنها جز ناامنی و اضطراب و جنایت، چیزی به بار
نیاورده است و روزی نیست که در شهرهای بزرگ امریکا جنایت یا بحران اجتماعی تازه ای رخ ندهد.

در سال ۱۹۹۷م، در امریکا، خانواده های دارای درآمد سالانه زیر ۵۰۰/۷ دلار تقریبا دو برابر خانواده های دارای درآمد بالای ۰۰۰/۲۵ دلار در سال، مورد سرقت واقع شده اند. در همین
سال در ایالات متحده امریکا به ازای هر ۰۰۰/۱۰ نفر، ۹۲۳/۴ مورد جرم روی داده است.

در اوایل دهه ۱۹۹۰م، ارتکاب جرایم عمده در ایالات متحده در هر سال بیش از چهار صد میلیارد دلار به جامعه و قربانیان اصلی آن، خسارت وارد ساخته است. در سال ۱۹۹۸م، در
ایالات متحده، هجده میلیون نفر به افسردگی دچار شدند. در همین سال، میزان فروش داروی ضد افسردگی پروزاک (prozac) به ۸/۲ میلیارد دلار، یعنی ده درصد بیشتر از سال ۱۹۹۷م ،
رسید.(۵) تازه این، آماری است که در ادارات پلیس و بیمارستانها ثبت می شود، و حال آنکه جنایاتی رخ می دهد که از چشم مأموران دولتی امریکا دور می ماند. حال با این همه جنایات و آمار
سرسام آور قتل و آدم کُشی، آیا برای جامعه، خیال آسوده و آرامش خاطر باقی می ماند؟!

نگاه دین به خوشبختی

یکی از گرایشهای فطری انسان، گرایش به خوشبختی است. فطری بودن این گرایش بدین معناست که ساختمانِ روح و روان انسان، به گونه ای است که قادر نیست از لذّت، گریزان و به
جای آن، رنج و سختی را خواهان باشد. حقیقت خوشبختی انسان، به لذّت دائمی و فراگیر و همه جانبه او برمی گردد. دین نه تنها وجود این گرایش را در انسانْ انکار و یا محکوم نکرده، بلکه
یک سلسله از تعالیم خود را بر اساس این میل طبیعی، مبتنی ساخته است.

دین برای انسان، دو نوع زندگی قائل است: زندگی اُخروی و زندگی دنیوی . از این رو، هم به خوشبختی انسان در آخرت توجّه دارد و هم به خوشبختی او در زندگی دنیوی و اجتماعی. به
همین جهت، آموزه های دین برای رسیدن به خوشبختی، دارای دو جنبه فردی و اجتماعی است. دین برای خوشبختی انسان در زندگی اجتماعی دستورهایی صادر کرده و از انسان می خواهد
برای بهبود زندگی اجتماعی خود، آنها را به کار بندد.

آموزه های دین برای خوشبختی جامعه

از دیدگاه دین، نیازهای مشترک اجتماعی و روابط ویژه زندگی انسانی، انسانها را آنچنان به یکدیگر پیوند می زند و زندگی را آنچنان وحدت می بخشد که افراد را در حکم مسافرانی قرار
می دهد که در یک اتومبیل به سوی مقصدی در حرکت اند. همه با هم به منزل می رسند، و یا همه با هم از رفتنْ باز می مانند، و همه با هم دچار خطر می شوند و سرنوشت یگانه ای پیدا
می کنند.

دین، تأثیر جامعه را بر فرد می پذیرد. از این رو، در پی آن است که جامعه ای «انسانی» و به معنای حقیقی کلمه «خوشبخت» بنا نهد. برای دستیازی به این مهم، به جامعه انسانی
دستورهایی داده است تا با عمل به آن، خوشبختی جامعه میسّر شود. آموزه های اجتماعی دین، بسیارند که ما در اینجا به مهم ترین آنها اشاره می کنیم.

۱ . همبستگی اجتماعی (Social Solidarity)

از جمله آموزه های دین برای رسیدن جامعه به خوشبختی، دستور به همبستگی اجتماعی و وحدت ملّی است. دین نه تنها انسان را به حضور در اجتماع دعوت می کند، بلکه اجتماع را هم
به وحدت و همبستگی فرا خوانده است. دین، افراد جامعه انسانی را همچون اعضای یک پیکر می داند که به هنگامه نیاز، به یکدیگر وابسته اند. جامعه دینی مجموعه ای مرکّب از انسانهایی
است که اجزای آن به سبب ایمان با یکدیگر پیوند خورده، یکپارچگی و وحدتی تام یافته اند.

در میان احکام اجتماعی اسلام (که در قرآن بیان شده)، شاید کمتر حکمی را بتوان یافت که به اندازه همبستگی از آن سخن رفته باشد. تعبیرهای قرآن درباره همبستگی مختلف است، و
بدین مسئله با عبارتهای گوناگونی اشاره شده است، از جمله: اُمَّهً واحدهً، فألَّفَ بینَ قُلوبکُم، لا تَتَفرَّقوا، لا تَنازَعوا، و… و در سوره آل عمران می فرماید: «به ریسمان الهی چنگ زنید و متفرق
نشوید».(۶)

قرآن علّت لزوم همبستگی و وحدت را چنین بیان می کند: «با یکدیگر نزاع نکنید که ناتوان می شوید و شوکتتان از بین می رود».(۷)

پس نتیجه همبستگی و یا اختلاف مسلمانان، به اساس جامعه اسلامی برمی گردد. حضرت علی(ع) در نامه ای به ابوموسی اشعری می نویسد: «بدان که هیچ کس بیش از من، حریص بر
همبستگی و اُلفتِ امّت پیامبر(ص) نیست و من در این آزم