پاورپوینت کامل زندگی با تو خوش است ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندگی با تو خوش است ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندگی با تو خوش است ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندگی با تو خوش است ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

درباره سعادت و خوشبختی انسان، چند نقطه تاریک و چند نکته روشن وجود دارد که وارسی
آنها، خالی از فایده نیست. نخست، نقاط تاریک را گزارش می کنم تا معلوم شود که وقتی
سخن از خوشبختی انسان و رابطه آن با دین به میان می آید، چه اندازه محتاج حقایق الهی
و معارف ناب انسانی هستیم. سپس، نکته هایی را که چند و چونِ چندانی در آنها نیست،
برمی شمریم و از مجموع و حاصل ضرب روشنیها در تاریکی، می کوشیم به سایه روشنی از
منظر خوشبختی انسان دست یابیم.

یک . نقاط تاریک در مسئله خوشبختی انسان

سعادت چیست؟

از تاریک ترین نقاطی که به مسئله خوشبختی انسان مربوط می شود، تعریف «سعادت»
است. تعریف سعادت و خوشبختی انسان، ورطه ای است که هر کس در آن فرو رفت،
پیروزمندانه بیرون نیامد. تعریفِ علمی سعادت انسان، از این جهت، همچون مشکل عشق
است که به قول حافظ، در حوصله دانش ما نیست و «حلِ این نکته، بدین فکرِ خطا، نتوان
کرد». البته هر کسی بر حسب فکر خود، گمانی دارد ؛ ولی آیا محرم راز سعادت نیز شده اند؟

در ره عشق، نشد کس به یقین محرم راز

هر کسی بر حسب فکر، گمانی دارد!(۱)

این ناتوانی در شناخت علمی و معرفت نظری، منحصر به مسئله سعادت و خوشبختی
انسان نیست. در این دنیای بزرگ، کمتر چیزی را می توان یافت که به دام تعریف و
شناسایی کامل ما درآید. ما حتی یک سنگ نتراشیده را هم نمی توانیم به کمال، تعریف
کنیم و از آن بگذریم. با این همه، به هر چیز که می رسیم، نخست، هوس می کنیم که آن را
در قالب یک تعریف منطقی بریزیم و سپس درباره آن، سخن بگوییم!

سعادت یا خوشبختی چیست؟ شاید بتوان صدها تعریفِ عالمانه بر سر و روی این سهالِ
رندانه ریخت ؛ امّا آیا آبِ سردی که از منبع پاسخهای عقل پسند ما می جوشد، حرارت این
پرسش داغ را پایین می آورد؟ از آن مهم تر و پیچیده تر، گره زدنِ این سهال به نوع بشر و
انسانِ کلی است ؛ که در این صورت، دیگر پاسخهای شاعرانه یا از سر احساساتِ فردی، از
عهده آن برنمی آیند.

نیکبختی و خوش اقبالی، نامی است که ما به «مطلوب نهایی» خود می نهیم ؛ امّا از
تعریف و شناخت دقیق آن عاجزیم. گروهی آن را لذّتخواهی و کامجویی می دانند ؛ گروهی
شرف و حرمت اجتماعی ؛ حکیمان، آن را قدرتِ نظرپردازی و اندیشیدن به واقعیتهای غاییِ
هستی می دانند… ؛(۲) آن را به معنای آرامشِ خاطر و رضایتِ درونی نیز گرفته اند؛(۳) چنان که
حافظ در بیتی از دیوانش، چنین تعریفی از سعادت داده است:

هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

سعادت، همدم او گشت و دولتْ همنشین دارد.

البته حافظ، از سعادت، تعریفهای دیگری نیز داده است ؛ امّا او هم مثل همه انسانها، در
تعریف سعادت و شناسایی آن، به مقتضای حال خود سخن می گفته است ؛ زیرا کسی را
نمی توان یافت که سعادت را در همه عمر خود، یک گونه فهمیده باشد و همیشه از
خوشبختی، یک معنا را اراده کند.

ما هنگام بیماری، سعادت را سلامتی، هنگام فقر و تنگدستی، پول و ثروت…، در وقت
گرفتاری به دام غربت درد، داشتن همدمِ نازنین و خاطر مجموع، و هنگام مواجهه با
بی حرمتی و ناآبرومَندی، برخورداری از شرف و منزلت اجتماعی و… می دانیم.(۴)

عوامل درونی و بیرونی سعادت

غیر از تعریف خوشبختی، مشکل دیگر، شناسایی عواملِ درونی و بیرونی آن است. ما
غیر از آنکه نمی دانیم دقیقا چه کسی خوشبخت است، این را نیز نمی دانیم که چرا و چگونه؟
از اولین کسانی که درباره عوامل خوشبختی انسان، سخن گفته است، ارسطو است. او عوامل
سعادت را به سه دسته تقسیم می کند و برای هر یک، ارکانی نیز می شمرد:

۱ . عوامل روحی: حکمت، عدالت و شجاعت؛

۲ . عوامل بدنی: سلامت، قوّت و زیبایی؛

۳ . عوامل خارجی: ثروت، مقام و فامیل.

شهید مطهری در نقد این تقسیم بندی می گوید: «تعیین عوامل خوشبختی، بدین گونه که
ارسطو گفته است، نه جامع است و نه مانع ؛ زیرا عوامل دیگری نیز می توان برای سعادت
شمرد که در تقسیم ارسطو نیست ، مانند همسر شایسته . همچنین برای خوشبخت بودن،
انسان نمی تواند به آنچه ارسطو گفته است، بسنده کند».(۵)

به هر روی، در عوامل سعادت نیز توافق و اجماعی در کار نیست و حتی در اینکه چه
عاملی واقعا سعادت آفرین است و چه عاملی در پی خود، تیره روزی و شقاوت دارد.

توان و اختیار انسان

از دیگر نقاط تاریک در این مسئله، بحث اختیار انسان در کسب سعادت خویش است. آیا
آدمی، هیچ مانعِ کوچک و بزرگی در راه خوشبخت شدن خود ندارد؟ اگر برای خوشبختی، باید
موانعی را پشت سر گذاشت، آیا این گذر از موانع، در توان و اختیار انسان هست؟ ما چه اندازه
می توانیم در سعادتِ خود مهثر باشیم و چرا سعادت که خوشایند همه انسانهاست و همگان،
آن را می جویند، نصیب همه نمی شود؟

البته این مقدار روشن است که انسان، خالی از اراده و اختیار نیست و استعدادِ کسب
سعادت را از طریق اختیار خود دارد ؛ به گفته مولانا:

در جهان، دو بانگ می آید به ضد

تا کدامین را تو باشی مستعد!

سردرگُمی انسان

آخرین نقطه تاریکی که باید یادآور شد، سردرگمی انسان در انتخاب راهی است که به
سعادت می انجامد. برای سعادتمندی، به چه آیین و مرامی باید دل بست؟ آیا عقل،
راهنمای مطمئنی برای رسیدن به دروازه های خوشبختی است؟ اگر راه دین، تنها صراط
مستقیم به سوی سعادت است، این راه را چگونه باید پیمود و با چه فهم و درکی از دین؟

*

تاریکخانه ای را که تاکنون، در آن به سر می بردیم، شاید بتوان تا حد و اندازه ای روشن
کرد و پرتوی به میانِ آن انداخت. بدین رو، پس از این، نکات روشنی که مسئله سعادت
بشری را از تاریکی بیرون می آورد، برمی شمریم و شاید بتوان از این رهگذر، چراغی در آن
تاریکزارِ بی سامان برافروخت.

دو . نکته های روشن در ماجرای خوشبختی انسان

طعم آشنای سعادت

آنچه همه آن تاریکیها را همچون آذرخشی فروزنده، به روشنایی خیره کننده ای بدل
می کند، طعم آشنای سعادت در کام هر انسان است ؛ یعنی هر موجود دو پایی، با هر فکر و
مرامی و با هر طریقت و شریعتی که دارد، سعادت را می فهمد و اگر قطره ای از آن در کام هر
تشنه ای بریزد، آن را می شناسد ؛ آن سان که مادران، فرزندانِ خویش را و مرغان، آشیانه
مألوف خود را . در این فهم و ادراک قلبی نیز، هیچ نیازی به تعریفهای منطقی یا
نظریه پردازیهای فیلسوفانه ندارد. من اگرچه از عناصر تشکیل دهنده آب، بی خبر باشم و
ندانم که آب، محصول ترکیب اکسیژن و هیدروژن است، امّا به وقت تشنگی، جز سراغ آب را
نمی گیرم. به واقع، آنچه من را سیراب می کند، حقیقت آب است، نه درکِ علمی و شناخت
عقلی من از آب.

در دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم، همه گونه آدمیزاد به چشم می آید ؛ امّا هرگز
نمی توان آدمیزادی را یافت که سعادت را، اگر ببیند، نشناسد. آری، بسیاری از آدمیزادگان، در
نشان دادنِ مصداق و طریقه خوشبختی، به خطا می روند ؛ امّا انسانی نیست که اگر طعم
سعادت را بچشد، آن را نشناسد و یا با غیر آن، اشتباه کند. این مسئله، موضوع سعادت و
خوشبختی انسان را از تاریکخانه مباحث علمی، بیرون می کشد و در دسترس هر انسانِ
سعادتجو و روحمندی قرار می دهد.

به دیگر سخن، سعادت از امور چشیدنی و رسیدنی است، نه از موضوعاتِ علمی در
کتابهای فلسفی، یا عرفانی یا… . اگر چه می توان از آن به زبان علمی نیز سخن گفت.

مختار بودن انسان

نقطه روشن دیگری که در مسئله خوشبختی انسان، نباید از آن غفلت ورزید، مختار
بودن انسان در رسیدن به سعادت است. یعنی، اراده و اختیار انسان در نیل به سعادت، نقش
اصلی را ایفا می کند ؛ اگرچه عوامل دیگری نیز در میان است که بیرون از اراده و اختیار
ماست. اینکه هر انسانی، در زندگی خویش، کمابیش مختار است و خود می تواند راه و همراه
خویش را برگزیند، نیاز به اثبات ندارد و تصوّر آن کافی است تا تصدیق شود.

بهترین دلیل به مختار بودن انسان، در اختیار داشتنِ ابزار اختیار است ؛ یعنی ما
مختاریم، چون لوازم و ابزار اعمال اختیار را داریم. به گفته شیرین و نغز مولوی:

خواجه چون بیلی به دستِ بنده داد،

بی زبان، معلوم شد او را مراد!(۶)

وقتی به دستِ کسی ابزار کشاورزی می دهند، معنایی جز این ندارد که او می تواند و
می باید که کشت و زرع کند.

خداوند در آفرینش انسان، قوا و ابزاری نهاده است که مفهوم آن، مُجاز بودن انسان در
استفاده از آنهاست و استخدام آن قوا و ابزار، جز به اختیار، ممکن نیست و معنایی ندارد.

امّا اینکه چرا برخی منکر اراده و اختیار انسان اند، دلایل بسیاری دارد که پاره ای از آنها، از
نوع دلایل نظری و فکری نیست ؛ بلکه گاه انسانها چنین افکاری را بر خود تحمیل می کنند
تا شاید بتوانند همه نگون بختیها و ناکامیهای خویش را بر سر «جبر» خراب کنند و خود، از
دادگاه وجدان و محکمه اجتماع، پیروز و آبرومند بیرون آیند.

آری! نمی توان گفت و باور داشت که همه چیز، به تمام و کمال در اختیار انسان است و
همه چیز به آ