پاورپوینت کامل مناجات و احساس خوشبختی ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناجات و احساس خوشبختی ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناجات و احساس خوشبختی ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناجات و احساس خوشبختی ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

«شاید امروز یکی از سخت ترین روزهای زندگی ام بود ؛ آخه
صبح اوّل وقت، مشاجره ای بین من و همسرم صورت گرفت
که البته به دعوا منجر شد و آخر سر هم، ایشان قهر کرد و به
خانه پدرش رفت. دو سه ساعتی از این قضیه نگذشته بود
که مطّلع شدم دو تا از چکهایم برگشت خورده ؛ به همین
دلیل، رفتم تا به هر صورت که شده، پولی گیر بیاورم و آنها

را پاس کنم، چون آبرو و اعتبارم داشت از بین می رفت.

ظهر به خانه برگشتم تا نهاری بخورم و کمی استراحت کنم.
مشغول نهار خوردن بودم که تلفن زنگ زد. مادرم بود. در
این فکر بودم که به مادرم بگویم اگر کمی پول دارد به
حسابم واریز کند تا بتوانم چکهایم را پاس کنم که ناگهان
مادرم زد زیر گریه و گفت که برادرم در بین راه مشهد ـ
تهران تصادف کرده و حالش خیلی وخیم است و الآن هم
در «بخش آی سی یو» است و برای معالجه اش به پول نیاز
دارد.

بعداز ظهر که به محل کارم رفتم، مشکلم را با چند نفر از
همکاران صمیمی ام در میان گذاشتم تا شاید بتوانند کمکم
کنند. آنها هم بسیار ناراحت شدند و مرا دلداری دادند ؛ اما
متأسّفانه از جهت مالی در موقعیتی نبودند که بتوانند مرا
کمک کنند. به نزد مدیر شرکت رفتم. او هم ابراز همدردی
کرد و بهانه ای آورد که: متأسّفانه الآن حسابم خالی است و
پولی در دست ندارم.

شب با ناراحتی به خانه برگشتم. همین که وارد خانه شدم
تمام غمهای عالم بر دلم نشست. گفتم: خدایا! امروز دیگر
چه روزی بود. همسرم مرا تنها گذاشت و رفت، چکهایم را
هم برگشت زدند، برادرم در بیمارستان، در حالت کُما به سر
می برد و برای معالجه اش نیاز به پول دارم. خلاصه، تمام
مشکلات، دست به دست هم دادند تا یک دفعه مرا از پا
بیندازند. به هر دری که زدم به رویم بسته شد.

به سراغ کامپیوترم رفتم و به ور رفتن آن مشغول شدم تا
شاید کمی از این ناراحتیها را فراموش کنم ؛ اما فایده ای
نداشت. در همین فکر بودم که: «خوب بالاخره فردا چه کنم،
نمی توانم با دست خالی پیش برادرم بروم، به مادرم چه
جوابی بدهم»، به سراغ ضبط صوت رفتم و کلید ضبط را
فشار دادم. تصنیفی از محمّد اصفهانی بود. نشستم تا
گوش کنم شاید کمی به من آرامش دهد.

چند دقیقه ای گذشت. حوصله ام سر رفت. دیدم حال گوش
دادن به نوار هم ندارم. ضبط را خاموش کردم و به طرف
اتاق خواب رفتم. با تمام ناراحتیهایی که داشتم، به
رختخواب رفتم تا بخوابم ؛ اما هرچه سعی کردم، خوابم نبرد
که نبرد. آن قدر از این پهلو به آن پهلو چرخیدم که دیگر
کلافه شده بودم. آمده بودم بخوابم تا از این ناراحتی فرار
کنم ؛ اما بی خوابی هم به آنها اضافه شد.

به ساعت نگاه کردم. از نیمه شب گذشته بود. از رختخواب
بلند شدم. لباسهایم را پوشیدم و از خانه بیرون زدم.
نمی دانم چند دقیقه یا چند ساعت طول کشید ؛ ولی
بی هدف، توی کوچه پس کوچه ها پرسه می زدم.

یک لحظه صدای دلنشینی به گوشم رسید و مرا به خود
آورد. چقدر زیبا زمزمه می کرد: مَولایَ یا مَولای! أنتَ المَولی
و أنَا الْعَبْد، و هَلْ یَرْحَمُ العَبْدَ إلاّ الْمَوْلی؟(۱)

این صدا آن قدر مرا منقلب کرد و در آن تاریکی شب، روی
من اثر گذاشت که بی اختیار، بغضم ترکید و اشکهایم جاری
شد. سرم را به دیوار کوچه تکیه دادم و…

چند دقیقه ای بر همین منوال گذشت و دانه های اشک بر
گونه هایم جاری می شد. احساس کردم کُلّی سبک شده ام.
سرم را که بالا گرفتم، نگاهم به گنبد طلاییِ غرق در نورِ
علی بن موسی الرضا(ع) افتاد. با خود گفتم: من کجا و اینجا
کجا؟!

اصلاً نمی دانم از کوچه پس کوچه ها چطور گذشته بودم که از
مقابل حرم امام رضا(ع) سر درآورده بودم.

آن مناجات زیبا، آن قدر دلنشین بود که مرا از خود، بی خود
کرده بود و تمامی غم و غصه ها را از دلم برداشته بود. دیگر
غم و غصه ای نداشتم و تمام ناراحتیهایم را فراموش کرده
بودم. در عالم دیگری سیر می کردم. دیگر آن سعید شکست
خورده و مأیوسِ چند ساعت قبل نبودم. در دلم روزنه ای به
امید، باز شده بود که این مشکلات، با توکّل و استمداد از
خدا قابل حل است و من بی خودی این همه خود را عذاب و
رنج داده بودم.

به راستی، این احساس پر از اطمینان و این آرامش از کجا
در من ایجاد شده بود؟».

سرشت مشترک

انسان، موجودی است که همیشه به دنبال خوشبختی
است و دوست دارد در هر زمان و مکانی، بانشاط و شاد
باشد. هیچ گاه از اضطراب و نگرانیِ خاطر، خوشش نمی آید
و زمانی احساس سعادتمندی می کند که آرامش خاطر و
اطمینان قلب داشته باشد.

امّا چه کند که روح آدمی چنین نیست ؛ گاه با نشاط
می شود و گاه رنجور، گاه در سلامتی به سر می برد و گاه در
بیماری، گاه صعود می کند و گاه افول . او در این زمینه ها
همانند جسم است و نیاز به پیشگیری قبل از ابتلا دارد.
برای اینکه آرامش خاطر داشته باشد و رنجور و بیمار
نگردد، باید تکیه گاهی داشته باشد. البته نه هر تکیه گاهی ؛
تکیه گاهی مورد اطمینان و از هر جهت نیز کامل.

عده ای «دوست» را به عنوان تکیه گاه، انتخاب می کنند و
در این گمان اند که برقرار کردن یک ارتباط صمیمانه با
دوست، به آنها آرامش می دهد. بعضی با داشتن یک
«همسرِ» با محبت می پندارند که به تکیه گاه خوبی تکیه
کرده اند. عده ای دیگر هم تمام تکیه خود را بر جیبی پر از
«پول»، ماشینی با مدلِ بالا و… قرار می دهند و گمان
می کنند جمع کردن مال و منال دنیا و در خانه ای زیبا و
بزرگْ زندگی کردن و… به آنها آرامش می دهد. بعضی دیگر
به «علم» خود می بالند و فکر می کنند که علم به تنهایی
می تواند آنها را هدایت کرده، به مقصود برساند. بعضی هم
به «هوش» و «ذکاوت» و «اراده قویِ» خود تکیه می کنند، با
این گمان که با داشتن این خصوصیات، همه چیز دارند.

البته ناگفته نماند که دوست خوب داشتن و ارتباط
صمیمانه با آنها برقرار کردن، بسیار خوب است و در
بسیاری از مشکلات، یار و یاور انسان است. همچنین
داشتن همسری با محبت، بسیاری از غم و غصه ها را از
دوش انسان برمی دارد. دارایی نیز در موارد بسیاری به
کمک انسان می آید. همچنین علم در هدایت و راهنمایی
انسان در جهت انتخاب راه صحیح در دوراهیهای زندگی
بسیار مفید است. هوش و ذکاوت و ارا