پاورپوینت کامل فردای بهتری در راه است ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فردای بهتری در راه است ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فردای بهتری در راه است ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فردای بهتری در راه است ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۶

یکی از سهالهایی که برای هر کس در دوران زندگی اش پیدا می شود و فکرش را مشغول می سازد، اندیشه درباره جهان دیگر است ؛ اگر چه آن فرد به جهان آخرت، معتقد هم نباشد. اما این
سهال برای کسانی چون ما مسلمانان جایگاه ویژه ای دارد و البته یافتن پاسخ درست هم نقش بسزایی در خوشبختی ما دارد.

در این نوشته، به دنبال جوابی مناسب برای این پرسش هستیم که واقعا نحوه زندگی در این دنیا و جهان پسین چه ارتباطی با هم دارند ؛ آیا می توانیم در عین اینکه در دنیا خوشبختی را
احساس می کنیم، سعادت جهان دیگر را هم به دست آوریم؟ یا اینکه فقط در یک جهان می شود رویِ سعادت را دید؟

سعادت و لذّت(۱)

دو مفهوم سعادت و لذّت، خیلی به هم نزدیک اند. در واقع، سعادتمند کسی است که لذت می برد؛ لذتی که با رنج همراه نباشد. عمده تفاوت این دو معنا در این است که لذت در موارد
لحظه ای و کوتاه هم به کار می رود؛ اما سعادت، تنها در جایی است که لذتها پایدار یا نسبتا پایدار باشند. مثلاً هیچ وقت درباره کسی که غذای لذیذی می خورد و لذت می برد، نمی گویند:
فلانی آدم سعادتمندی است.

پس سعادت یعنی لذت پایدار ؛ ولی چون زندگی این دنیا خالی از رنج نیست، پس سعادتمند در این دنیا کسی است که لذتهایش از نظر کمّی و کیفی، بیشتر از درد و رنجش باشد. خلاصه
سعادت، لذتی است که دو ویژگی دارد:

۱ . از جهت کیفی برتری دارد؛

۲ . از جهت کمّی، دوام دارد.

قرآن کریم در مقایسه بین لذتهای دنیا و آخرت می فرماید: «و جهان دیگر، بهتر و با دوام تر است».(۲)

اما در کتابهای لغت،(۳) خوشبخت، این چنین معنا شده است: «کسی که بخت با او یار است، دنیا به کام اوست، از آنچه دارد راضی است و…». در واقع، خوشبخت، کسی است که زندگی اش
توأم با رنج نیست و احساس رضایت می کند.

سعادت ابدی و خوشبختی دنیا در چیست؟

با توجه به مفهوم سعادت، سعادت ابدی هم به این معناست که فرد در جهان ابدی، نه تنها هیچ نوع رنج و عذابی ندارد، بلکه از انواع لذتها و نعمتهای پایدار و آن هم با بهترین کیفیت،
بهره مند است. اصولاً حقیقت سعادت انسان به لذت دائمی و فراگیر او برمی گردد ؛ از اینجاست که لذت و سعادت را توأم و همراه با هم ذکر می کنیم.(۴)

قرآن کریم در این باره می فرماید: در آنجاست هرچه دلْ آرزو کند و دیده از آن، لذت ببرد».(۵)

خداوند، در جایی دیگر از قرآن، مصداقهای سعادت ابدی را این طور بیان می کند: «وصف بهشتی که به پرهیزگاران وعده داده شده، این است که در آن، نهرهایی است از آبهای
تغییرناپذیر و نهرهایی از شیری که طعمش دگرگون نمی شود و نهرهایی از شراب که آشامندگان از آن لذت می برند…».(۶)

خوشبختی در دنی

درباره خوشبختی در دنیا، دو رویکرد وجود دارد:

الف) رویکرد غیر دینی؛

ب) رویکرد دینی (در اینجا منظور، اسلام است).

در رویکرد غیر دینی، معیارهای خوشبختی در بهره مندیِ هرچه بیشتر از دنیاست و نهایتا داشتن جامعه ای با بیشترین سطح سرمایه و امکانات؛ ولی در دیدگاه دینی، تکامل همه ابعاد
مختلف انسانی مطرح است؛ همه ابعاد حیات اجتماعی و فردی: ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و… اما شاخص و معیار خوشبختی در این ابعاد چیست؟

الف) شاخص خوشبختی در بُعد سیاسی:

۱ . حق مشارکت در تعیین سرنوشت،

۲ . حق انتخاب مدیران و حاکمان جامعه،

۳ . حقوق متقابل حکومت و مردم نسبت به یکدیگر.

در یک کلام، در بینش اسلام، مردم تابعان دست و پابسته حکومت نیستند؛ بلکه از پایگاه اجتماعی مناسبی در مقابل حکومت برخوردارند.

ب) شاخص خوشبختی در بعد اقتصاد:

۱ . برخورداری از استقلال و خودکفایی جامعه،

۲ . بهره مندی از رفاه با شأن انسانی افراد جامعه،

۳ . احترام و رعایت سرمایه های مشروع افراد (امنیت اقتصادی).

احکام اسلام، در رعایت حقوق مادّی افراد، چنان موشکافانه است که با رعایت آن در جامعه، افراد به احساس امنیت خواهند رسید.

ج) شاخص خوشبختی در بعد اجتماعی:

۱ . وجود عدالت اجتماعی،

۲ . امنیت در جان و آبرو و مال افراد جامعه،

۳ . رسیدن فاصله طبقاتی به حدّاقل.

در یک جمله می توان گفت: در جامعه ای که افراد از پایگاه اجتماعیِ مناسب برخوردار باشند و کرامت انسانی آنها حفظ شود، احساس خوشبختی خواهند کرد.

د) شاخص خوشبختی در بعد فرهنگی:

۱ . حاکمیت ارزشها و هنجارهای الهی،

۲ . خدا محوری (توحید)،

۳ . ارتباط عاطفی شدید میان افراد (به گونه ای که اسلام، اعضای جامعه ایمانی را برادر یکدیگر معرفی می کند ؛ یعنی بالاترین درجه همبستگی اجتماعی).

نکته ای مهم: در فرهنگ لغتهای فارسی، خوشبختی به نیکبختی، خوش اقبالی، سعید و مانند آن، معنا شده است؛ یعنی گویا خوشبخت، کسی است که از شانس و اقبال خوش، برخوردار
باشد ؛ به عبارتی خوشبختی یک معنای فردی است. اما ما در این مقاله بر جنبه های اجتماعی آن تأکید داریم. بنابراین خوشبختی از نظر ما شانس و اقبال خوب نیست؛ بلکه این است که
جامعه ای در تمام ابعاد ذکر شده، همه آن شاخصها را داشته باشد تا افراد آن نیز طعم خوشبختی را بچشند.

سعادت دنیا و آخرت چه رابطه ای با هم دارند؟

به راستی این دو چه رابطه ای با هم دارند؟ آیا خوشبختی و بدبختی دنیا و آخرت، ملازم با هم است یا اینکه یک رابطه دیگری در میان است؟

در این باره دو عقیده وجود دارد:

۱) بعضی از معتقدانِ معاد می پنداشتند که نظام آخرت هم مانند نظام دنیاست. آنها رابطه بین بهره های زندگی دنیا و آخرت را مستقیم می دیدند.

۲) عده ای برعکس، عقیده داشتند که هر خوشی ای در دنیا عدم سعادت و برخورداری در آخرت را در پی خواهد داشت. یعنی در واقع، ما دو «زندگی» و یک «رزق» داریم. اگر از این رزق در
دنیا استفاده کردیم، در آخرت، خبری از آن نیست و اگر در دنیا استفاده نکنیم، برای آخرت، ذخیره کرده ایم.

حقیقتْ این است که بین بهره مندی از نعمت دنیا و آخرت، نه تناسب مستقیم است و نه تناسب معکوس. تمام نعمتها و بلاهای این جهان بر اساس حکمت الهی میان انسانها تقسیم
شده و همه آن نعمتها و بلاها به نوعی وسیله آزمایش انسانهاست. پس برخورداری یا محرومیّت از نعمتهای این جهان به خودی خود، نشانه نزدیکی یا دور بودن از رحمت الهی و باعث
سعادت یا شقاوت نیست.

مثلاً فقر و بی نیازی علاوه بر اینکه به شرایط اقتصادی جامعه و عملکرد فردی اشخاص بستگی دارد، به اسباب و عواملی مربوط است که مطابق حکمت خدا برای مهمن و کافر، حاصل
می شود و باعث سعادت یا بدبختی در آخرت نیست.(۷)

نگاه کتاب آسمانی(۸)

قرآن کریم چگونگی این رابطه را در گروِ رفتار انسانها می داند. اگر انسان در این دنیا اهل ایمان و عمل صالح باشد، در آخرتْ سعادتمند است ؛ چه در دنیا ثروتمند باشد و چه مسکین.
همچنین اگر در دنیا غیر از این باشد، در جهان دیگر، شقاوتمند خواهد بود؛ حال در دنیا بهره مند باشد یا بی بهره. برای نمونه در آیات ۸۱ و ۸۲ از سوره بقره آمده است: «آری! کسانی که
مرتکب گناه شوند و آثار گناه، سراسر وجودشان را بپوشاند، آنها اهل آتش اند و جاودانه در آن خواهند بود. و آنها که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، آنان اهل بهشت اند و همیشه
در آن خواهند ماند».

جواب یک سهال

ما با مطالعه بعضی از احادیث، این گونه برداشت می کنیم که ظاهرا بین دنیا و آخرت، تضاد وجود دارد. مِثل سخن حضرت علی(ع) در نهج البلاغه: «و آن دو (دنیا و آخرت) همانند شرق و
غرب، از هم دورند و رونده به سوی آن دو، هرگاه به یکی نزدیک شود، از دیگری دور می گردد و آن دو همواره به یکدیگر زیان می رسانند».(۹)

از طرفی در برخی از احادیث هم آمده: «دنیا مزرعه آخرت است»(۱۰) و یا «دنیا کمک کارِ خوبی برای آخرت است».(۱۱) حال، این عبارتها چطور با هم سازگار است؟ بالأخره دنیا مفید است یا
مضر؟

پاسخ: یکی از مسلّمات دین اسلام، این است که جمع بین دنیا و آخرت و برخوردار شدن از هر دو (یعنی سعادت و خوشبختی در هر دو) ممکن و شدنی است.

چیزی که ناممکن است، جمع کردن میان آنهاست، به معنای هدف قراردادن هر دوی آنها.

اصولاً رابطه دنیا و آخرت را به سه گونه می شود تصوّر کرد:

۱ . «رابطه میان برخورداری از دنیا و نیکبختی آخرت» که هیچ تضادی بین آنها نیست و جمع شدنی هم هست. بهترین دلیلش هم وجود پیامبری مانند حضرت سلیمان(ع) است.

۲ . «رابطه میان هدف قراردادن دنیا و هدف قراردادن آخرت» که از نوع تضاد است و جمع بین آنها محال است ؛ زیرا خدا به انسان دو دل نداده(۱۲) تا بتواند دو معشوق و دو هدف داشته باشد .

۳ . «رابطه میان هدف قراردادن یکی از آنها به همراه برخورداری از دیگری». این نوع رابطه در واقع، تضاد میان کامل و ناقص (دنیا) است که هدف قراردادن ناقص، لازمه اش محرومیت
از کامل (آخرت) است؛ اما هدف بودن کامل، نه تنها محرومیت از ناقص نیست ، بلکه استفاده از آن به صورت شایسته و در سطح عالی و انسانی است.(۱۳)

در قرآن کریم، آیه ای هست که از آن، خوشبختی و سعادت دنیا به همراه رضایتمندی خداوندی فهمیده می شود: «اگر اهل شهرها و آبادیها ایمان می آوردند و تقو