پاورپوینت کامل تازه باشیم، چون نسیم،و باستانی، چون دماوند! ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تازه باشیم، چون نسیم،و باستانی، چون دماوند! ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تازه باشیم، چون نسیم،و باستانی، چون دماوند! ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تازه باشیم، چون نسیم،و باستانی، چون دماوند! ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۶

در این نوشته نه قصد داریم خود را جای «نسیم»ی گذرا بنشانیم و نه می خواهیم با اضافه وزن و افزودن بر حجم، خودمان را به قد و قواره «دماوند» درآوریم. اینها را
نمی خواهیم ؛ چون ما طبیعت نیستیم، انسان هستیم و باید خودمان باشیم، و اتفاقا سخن بر سر همین است که در این زندگی جدید که هر روز رنگی می گیرد و الگویی تازه
برای ما پیش می نهد، باید به چه رنگ و چه شکلی درآییم تا هم بتوانیم زندگی کنیم و هم بتوانیم خودمان باشیم. به بیانی دیگر: به چه میزان باید تحوّلات زندگی جدید را با
نام «امروزی شدن» پذیرا باشیم و به چه میزان باید چشم به گذشته دوخت و دست از آن نشست.

در عنوان مقاله به این نکته اشاره شد که همانند «نسیم» تازه باشیم ؛ یعنی جدید باشیم و امروزی و همانند «دماوند» ریشه دار و دارای قدمت، و برگذشته های اصیل خود
تکیه زنیم. نه می توان صرفا به گذشته ها فکر کرد و تنها به دماوند شدن اندیشید که در این صورت، خیلی زود باید زیبایی قدمت داشتن و باستانی بودن را با زشتیِ کهنگی و
پوسیده بودن عوض نمود، و نه می توان صرفا به زندگی جدید و به تازگی نسیم، دل بست که نسیم گذراست و همین که لحظاتی چند به صورت رهگذری خنکی دهد، می میرد و
در واقع، عمر نسیم فقط همان چند لحظه ای است که به گفته حافظ: «سر زلف تو در دست نسیم افتاده»!

پس چه باید کرد؟ باید به «نسیم»ی دل خوش نمود که از «دماوند» برمی خیزد! در این صورت است که با توجه به گذشته، به حال پرداخته ایم. در بحث ما این نکته اساسی
است که در «حال» زندگی کنیم، اما به «گذشته» هم نیم نگاهی بیندازیم. نسیم که هنگام از کوه وزیدن، طراوت زا و روح افزاست، اگر از سر مشتی زباله برخیزد، اثری همانند
همان زباله ها دارد و باید از آن دوری جست تا مشام را نیازارد.

خواسته های زمان

برای آن که بحث را به شکلی واقعی تر دنبال کنیم و تصویر روشن تری از امروزی شدن ارائه دهیم، به گزیده ای از سخن استاد مرتضی مطهری درباره «مقتضیات زمان»
اشاره می کنیم. ایشان مقتضیات زمان (یا به بیان دیگر: تقاضاها و خواسته هایی که هر زمانه ای دارد) را به سه طریق معنا می کنند:

الف) منظور از مقتضیات زمان این باشد که در هر دوره زمانی چیزهایی به وجود می آید که هر کدام اقتضائاتی دارد ؛ بنابراین، تبعیت مردم از مقتضای زمان یعنی در هر دوره،
مردم باید از پدیده ها و چیزهایی تبعیت کنند که در زمانه آنها به وجود می آید.

ب) منظور از آن، تقاضای مردم زمان است ؛ یعنی آنچه مردم پسند و مطابق ذوق و سلیقه مردم باشد. بنابراین، منظور از تبعیت از مقتضیات زمان، تبعیت از چیزی است که
اکثریت مردم می پسندند. اما این دو معنا همیشه درست نیستند ؛ چون انسان ها آزاد و دارای اختیار و حق انتخاب آفریده شده اند ، از این رو، هم می توانند حرکت رو به جلو داشته
باشند و هم حرکت رو به عقب، و چیزهایی را که به وجود می آورند هم می تواند مفید باشد و هم مضر ؛ چنانچه اموری که در بین مردم رواج می یابد و مطابق ذوق، سلیقه آنان
می شود، ممکن است درست و صحیح باشد و ممکن است غلط و نادرست.

ج) معنای سوم مقتضیات زمان، آن است که: نیازهای واقعی انسان ها در طول زمان تغییر می یابد. بر این اساس، هر دوره زمانی مطابق احتیاجی که بشر در آن دوره پیدا
می کند، یک نوع تقاضایی دارد که باید برآورده شود. استاد مطهری این معنا از مقتضیات زمان را معنای درستی می داند و در این باره می گوید: «انسان ها در زندگی، یک
مجموعه هدف های کلی ای دارند که همیشه باید برای دستیابی به آنها تلاش کنند ؛ مثلاً رابطه خود را با خدا به گونه ای باید نظم دهند یا در اجتماع خود، نظم و امنیت را برقرار
کنند. در این رهگذر، ابزار لازم برای نظم دهی ممکن است تغییر کنند. این ابزارها تا آن جا که غیر مشروع نباشند، اهمیتی ندارند. مهم، هدف های اصلی است که باید به آنها
دست یافت. بنابراین برای دستیابی به اهداف ثابت و کلان بشری، هر روز ممکن است ابزار جدیدی به وجود آید و انسان ها برای آن که بهتر به اهداف خود دست یابند، باید از
این ابزارهای جدید بهره ببرند و ابزارهای قدیمی را به کناری نهند».(۱) پس تنها شرط برای به کار نبردن این ابزارها، غیرشرعی بودن آنهاست و این موارد نیز در دین مشخص
شده است و در غیر از آنها (یعنی در مواردی که نمی دانیم مجاز به استفاده از آن هستیم یا نه)، اصل بر جایز و حلال بودن استفاده از آنهاست.

از نظر دین، پایه گذاری شیوه های رفتاری جدید، به خودی خود، نه چیز بدی است و نه چیز خوبی ؛ بلکه بستگی دارد به نتیجه ای که از آن به دست می آید و چارچوبی که این
شیوه رفتاری در آن جای می گیرد. این کلام پیامبر اکرم(ص) به قدر کافی گویاست که می فرماید: «هر کس راه جدید و خوبی (سُنّهً حسنهً) را به مردم عرضه کند، پاداش ارائه
این شیوه تازه و نیز پاداش عمل کنندگان به آن را دریافت می کند و هر کس راه جدید اما بدی (سنّهً سیّئهً) به مردم عرضه کند، عقوبت ارائه این راه جدید و عقوبت عمل
کنندگان به آن را دریافت می کند».(۲)

در ارائه راه جدید، مهم آن است که خارج از چارچوب کلّی دین قرار نگیرد ؛ اما این سخن پیامبر(ص) در نگاه اول، مربوط می شود به این که ما بخواهیم شیوه تازه ای را به
جامعه عرضه کنیم ؛ ولی در بیشتر موارد، با اموری مواجهیم که یا از قبل در جامعه به وجود آمده اند و یا امروزه و به عنوان امری جدید به ما عرضه می شوند و در واقع، ما جزو عمل
کنندگان به شیوه های جدیدِ خوب یا بدی قرار می گیریم که دیگران ایجاد کرده اند. بنابراین، در انتخاب شیوه جدیدِ و مناسب، باید به اندازه کافی دقت نمود.

اجتناب از امور قدیمی، استقبال از امور جدید

شاید در این باره که از برخی امور جدید باید استقبال کرد یا برخی از امور قدیمی را باید کنار گذاشت، همگان اتفاق داشته باشند، چنان که خداوند در پاسخ به کسانی که
می گفتند: «ما آن طور عمل می کنیم که پدرانمان عمل می کردند» می فرماید: «حتّی اگر پدران شما اهل فکر و اندیشه نبودند و هدایت نیافته بودند، آیا باز هم باید دنباله رو آنها
باشید؟!».(۳) به دلیل وضوح مطب، توضیح خاصی بیان نمی کنیم و به ذکر یکی دو مثال بسنده می کنیم.

در این زمانه که به هر دلیل، لازم شده تا شهرها به جای گسترش افقی به شکل عمودی و رو به بالا توسعه یابند و ساختمان های چندین و چند طبقه ساخته شوند، دیگر
نمی توان با ابزارها و مهندسی قدیم، ساختمان های بلند را بنا کرد. مثلاً ساختن یک برج بیست طبقه از خشت (مثلاً به آرزوی داشتن یک اثر باستانی و قدیمی!) نیز ممکن
نخواهد بود، و به فرض ساختن شدن، کج شدن و فرو ریختن این نوع بنا، چنان زود و سریع است که حتی رؤیاهای یک شبْ «برج کج ایفل» داشتن هم به دلمان می ماند. بنا
کردن یک ساختمان بلند خشتی به همان اندازه غلط است که بخواهیم به جای نورافکن های زمین فوتبال ورزشگاه آزادی از چند چراغ نفتی قدیمی در چهارگوشه آن استفاده
کنیم یا بخواهیم با انرژی یک شمع، برق لازم برای کارخانه ماشین سازی ایران خودرو را فراهم کنیم. البته لازم نیست داستان حمامی را که شیخ بهایی ساخته بود و آب آن را با
یک شمع، گرم می کرد به ما یادآوری کنید ؛ چرا که این هنر شیخ بهایی بود و او اگر امروز زنده شود و یا دیگر شیخ بهایی های جامعه ما به خود آیند و خودی نشان دهند و چنین
شمعی بسازند، در واقع، ابزاری جدید و امروزین ساخته اند و ما می توانیم به کوری چشم همه آبگرمکن ها از این نوع شمع استفاده کنیم.

اما در این باره که برخی امور قدیمی و مربوط به گذشته را باید حفظ کرد و نیز به سراغ بعضی امور جدید نباید رفت، به توضیح بیشتری نیاز است. از این پس به این دو نکته
می پردازیم.

برخی چیزهای کهن، اما مفید!

چیزهای کهن، چگونه چیزهایی هستند؟ مهم ترین ویژگی شان این است که زمانْ بر آنها گذشته و مربوط به بُرهه ای از زمان می شوند که ما در آن قرار نداشته ایم. اما صِرف
این که چیزی مربوط به دوره ای باشد که ما در آن قرار نداشته ایم دلیل بر عدم کارایی آن در عصر و زمانه ما نیست و ما را مجاز نمی سازد تا یک قاعده کلی بسازیم که هر چیزی
که زمان بر آن بگذرد یا هر چیزی که در زمانی به وجود آمده باشد که ما در آن زمان نبوده ایم، دیگر به درد نمی خورد. چه بسا چیزهایی که سابقا بی فایده بوده اند، با گذر زمان،
بسیار ارزشمن