پاورپوینت کامل ملّی گرایی، فراملّی گرایی و اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ملّی گرایی، فراملّی گرایی و اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ملّی گرایی، فراملّی گرایی و اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ملّی گرایی، فراملّی گرایی و اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

اصطلاح «ناسیون» در قرن دوازدهم میلادی (حدود
سال های ۱۱۶۰) از واژه «ناتوس» به معنایِ «متولّد»
مشتق شد و در آغاز قرن شانزدهم از این اسم، مصدر
«ناسیونالیسم» و صفت «ناسیونالیست» را ساختند.

در جریان انقلاب کبیر فرانسه (۱۷۸۹ ـ ۱۷۹۵م)
یکی از نمایندگان پارلمان، عنوان «ناسیون» را برای
اجتماع نمایندگان مردم یا «طبقه سوم» پیشنهاد کرد.

در اواخر قرن هجدهم، اسم مصدر فعل مذکور، به
صورت «ملی یا دولتی کردن»(۱) معمول شد و در همین
سال ها، اصطلاح ناسیونالیسم را فرانسویان (احتمالاً از
زبان انگلیسی) اقتباس کردند و به تدریج، به جای
«میهن پرستی یا میهن ستایی»(۲) نهادند. بدین معنا که
انقلابیون فرانسه ـ که خود را «میهن پرست»
می نامیدند ـ ، از عشق به سرزمین نیاکانی، به ستایش
مردمان انقلابی یا «ملّت» گرویدند و آن را بر تارک
قدرت و مسند دولت نشاندند. بدین سان، میهن پرستی
و ملّت پرستی درهم آمیخت و به گونه ای انتزاعی در
«دولت پرستی» تجلّی و تبلور یافت. فیخته، شارل
موراس و بارث، فیلسوفانی هستند که روی هم، افکار و
عقاید ناسیونالیستی را در کشورهای اروپایی تدوین
کردند.

ملّی گرایی در ایران و جهان عَرَب

ناسیونالیسم یا ملی گرایی و یا به تعبیر دقیق تر:
ملّیت پرستی، در آغاز قرن بیستم، بخصوص بعد از
جنگ اوّل و دوم جهانی، افول کرد و از شدت آن به
جهت پیامدهای ناگوار، کاسته شد.

در ایران ما، اگر چه واژه «ملّت» در ادبیات قدیم به
معنای دین یا فرقه های دینی است و متفکران و
جغرافی دانانی چون شهرستانی وقتی از «الملل و
النحل» سخن گفته اند، منظورشان «ادیان و مذاهب»
بوده است ؛ ولی چنین به نظر می رسد که از زمان
صفویه به بعد، در پی ارتباط ایران با اروپا، تحوّلاتی در
معنای «ملّت» به وقوع پیوسته است. بویژه در عصر
ناصری (یعنی در نیمه قرن نوزدهم که دوره «شکوفایی
ناسیونالیسم لیبرال» در اروپا بوده است)، مترجمانِ
ایرانی، شاید با اقتباس از تُرک ها، «ناسیون» را به
«ملّت» برگردانده اند و تا اواخر آن قرن، صفت آن را
«ملّی» می نوشتند و نه «ملّیِ» امروزین.

اندیشه مندان ترقّی خواه ایران (با هر مرام و
مسلک و عقیده ای)، نظیر مجدالملک قاجار، میرزا
فتحعلی آخوندزاده، میرزا آقاخان کرمانی و بویژه میرزا
ملکم خانِ ناظم الدوله، از ناقلان و نظریه پردازان
«ناسیونالیسم ایرانی» یا «ملّت وَنْدی ایران» بوده اند.
میرزا حسین خان سپهسالار، میرزا صالح شیرازی، میرزا
یوسف مستشارالدوله و شیخ احمد روحی را نیز باید در
شمار کسانی دانست که خواست هایِ عمده ایشان،
تجدید هویّت و سنّت های ملّی ایران بوده است.(۳)

در جهان عرب، قومیت گرایی و ملّیت پرستی در
کشورها به صورتی پا گرفت که بیشماری از مردم با
آن که مسلمان هستند، با تعصب خاصی تنها به جنبه
«عربیت» خود تکیه می کنند و این خود، چنان که
می دانیم، نوعی مبارزه است در برابر ارزش ها و
مقیاس های وسیع اسلامی که تنها به جنبه های
انسانی و معنوی متکی است.(۴) در جنگ اعراب و
اسرائیل، آنچه به مقابله نیروی مذهبیِ صهیونیسم
رفت و شکست خورد، قومیت عربی بود، نه اسلام.

ملّی گرایی مثبت و منفی

نقش مثبت و راهبردی بسیاری از انگیزه های ملّی
و میهنی یا به تعبیری «همگرایی ملی»(۵) در بازگشت به
خود و درک هویّت خویش برای مبارزه با فرهنگ های
بیگانه و ایده های مخالف، غیرقابل انکار است.(۶)
بسیاری از کسانی که روی جنبه های ملّی و میهنی
تأکید کرده اند (سوای آنها که این بحث را نقاب اهداف
شوم می کنند)، خواسته اند از این نیرو برای مبارزه با
هجوم فرهنگ دیگران و استیلای استعمار، استفاده
کنند.(۷) تمام عواملی که جذب، وصل و تأمین
یکپارچگی کشور (از نظر خاکی، خُلقی و خَلقی…) را
تحقق بخشد، می توان مؤلّفه های همگرایی ملّی یا
ناسیونالیسم در جهات مثبت دانست. برخی از این
عوامل، عبارت اند از: هم کشوری، هم دولتی، هم قانونی،
تقویم مشترک، زبان و خط مشترک، سُنن مشترک،
کیش و آیین مشترک،(۸) پول واحد،(۹) وحدت در شناسنامه
و پرچم، سرود، و… .(۱۰)

ملّی گرایی و اسلام

به هر حال، ناسیونالیسم، اگر تنها جنبه مثبت و
اصلاحی داشته باشد، یعنی موجب همبستگی بیشتر و
روابط حسنه و احسان و خدمت افزون تر به کسانی که با
آنها زندگی مشترک داریم بشود، ضد عقل و منطق
نیست و از نظر اسلام نیز مذموم نیست و اصولاً اسلام
برای کسانی که مشترکات و نزدیکی بیشتری دارند، از
قبیل همسایگان و خویشاوندان، حقوق قانونی
زیادتری قایل است.

ناسیونالیسم، آن گاه محکوم و مردود است که جبنه
منفی به خود می گیرد ؛ یعنی افراد را تحت عنوان
ملیت های مختلف، از یکدیگر جدا می کند و روابط
خصمانه ای میان آنها به وجود می آورد و حقوق واقعی
دیگران را نادیده می گیرد.

موج سوم ملّی گرایی

افکار تند ناسیونالیستی که در نازیسم (ملّی گرایی
سوسیالیستی) جلوه کرد و در پایان جنگ جهانی دوم،
می رفت که خاموش شود و گفتیم که در دهه های
پایانی قرن بیستم کاملاً در کُمون و سکون قرار گرفته
بود، با بالا گرفتن بحث جهانی شدن، می رود که دوباره
زنده شود و بعضی از اندیشه مندان، آن را «موج سوم
ناسیونالیسم» قلمداد کرده اند. پدیده جهانی شدن، به
جنبش های بنیادگرا (اعم از دینی و قومی و ملی)، زمینه
ظهور و بروز می دهد و این موج، همه ارزش های حقوق
بشر و دموکراسی را تهدید می کند.(۱۱)

در ایرانِ پیش از انقلاب اسلامی (عصر پهلوی)،
افراد زیادی تحت عنوان دفاع از ملّیت و قومیت ایرانی،
مبارزه وسیعی را علیه اسلام به پا کردند و زیر نقاب
مبارزه با عرب و عربیت، به مقدّسات اسلامی تاختند.
تبلیغات زرتشی گری و عَلَم کردن شخصیت های
مَزدَکی و مانَوی (و همه کسانی که به قول استاد
مطهری: هیچ صفت مشخّصه و مشترکی جز انحراف از
تعالیم اسلامی نداشته اند)، در واقع، نوعی سوء استفاده
از احساسات ملّی است.

همه می دانند که هرگز ایران امروز به دین زرتشت
باز نخواهد گشت و هرگز افرادی چون المقفَّع و سَنْباد و
ابومسلم و بابک خُرّمدین، جای علی بن ابی طالب(ع) و
حسین بن علی(ع) و حتی سلمان فارسی و همه
قهرمانان اسلامی را در دل و جانِ ایرانیان نخواهند
گرفت ؛ ولی می توان جوانان خام و کم اطلاع را، با
تحریک احساسات و تعصّبات قومی و نژادی و وطنی،
علیه اسلام برانگیخت و خدمت شایانی به دشمنان
ایران و اسلام کرد.(۱۲)

اندیشه «جهانْ وطنی» یا

«اَنتِرناسیونالیسم»

انقلاب فرانسه و گیوتینه (سربُریده) شدن شاه
لویی و ملکه آنتوانِت، بیم بزرگی در دل شاهانِ اروپا
برانگیخت و در پی آن، اکثر خانواده های سلطنتی با
فرانسه انقلابی، و سپس با ناپلئون، وارد یک جنگ
بین المللی شدند. در پی این حوادث، فرانسویان نیز
کوشیدند خود را هوادار همه ملت هایِ تحت ستم
اشراف نشان دهند. در نتیجه، سال ۱۸۰۱م، اصطلاح
فرانسوی اَنترِناسیونال(۱۳) تولّد یافت.

هفتاد سال بعد، در زمان شورش کمونیستی
پاریس (۱۸۷۱م) اصطلاح انترناسیونالیسم(۱۴) معمول
شد و پس از پنج سال، «مکتب پیروان بین المللی
مارْکْس» وارد صحنه سیاست و جزئی از جنبش جهانی
سوسیالیسم گردید.

در یک تعریف ساده و با اندکی تسامح، اندیشه
«جهانْ وطنی» یا همان «فراملّی گرایی»، عبارت است
از: اعتقاد به این که حدّ اعلای همکاریِ امکان پذیر
بین ملت های جهان، تضمین کننده خیر و سعادت نوع
بشر است و تأمین و تثبیت صلح عمومی جهان را در
پی دارد. این گروه، تشکیل یک دولت بزرگ جهانی را
پیش بینی می کنند ؛ دولتی که کلّیه ملل سطح کره زمین
را در پوشش خود قرار دهد، بی آن که به شخصیت و یا
استقلال داخلی و یا آزادی ملتی لطمه ای وارد سازد.

این دیدگاه، در برابر ناسیونالیسم و احساسات
بی منطق ملّی (که موجب تبعیض در قضاوت و دیدن و
نادیدن خوبی ها و بدی ها و احساس تفوّقِ ملتی بر
ملّت دیگر می شد)، رشد کرد و گسترش یافت.

به طور حتم، در چشم انداز یک فرد نوع دوست که
آرمان انسانی دارد، انترناسیونالیسم، جلوه خاصی دارد،
هرچند با کمی تأمّل معلوم می شود که تحققِ حکومت
جهانی و جهانِ مبتنی بر صلح و آرامش، بدون اتّکا به
یک مکتب الهی امکان پذیر نیست و انسان هایِ
مادی، موفق به تحکیم وحدت در میان کشورهای
مترقّی و عقب مانده نخواهند شد و در نتیجه، حکومت
نیرومندان بر ضعیفان، به قوت و قدرت خود باقی
خواهد مانْد.

اگر متّهم به ناپختگی و سرعت در قضاوت نشویم،
می توان گفت: آنچه امروزه در ارتباط با مَحاسن
انترناسیونالیسم (جهانْ وطنی) با این دامنه وسیع گفته
می شود، نتیجه غَلَیان «عواطفِ انسانی» است ؛ چرا که
استقرار این مکتب، بدون پشتوانه مذهبی، دور و دشوار
است و مدعیان چ