پاورپوینت کامل تعصّب(بررسی روان شناختیِ یک رفتار) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعصّب(بررسی روان شناختیِ یک رفتار) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعصّب(بررسی روان شناختیِ یک رفتار) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعصّب(بررسی روان شناختیِ یک رفتار) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۵۴

تعریف «تعصّب»

تعصّب(۱) از نظر لغوی به معنای «جانبداری کردن»، «حمایت» و «سخت گرفتن» است.(۲)

در حوزه های روان شناسی و رشته های مرتبط، آن را معادل «پیش داوری» و منظور از آن را «نگرشی منفی و خصمانه
نسبت به فرد یا گروهی خاص» می دانند که «بر اساس اطلاعات ناقص یا نادرست و بدون داشتن تجربه مستقیم در
مورد آن فرد یا گروه»، شکل گرفته باشد و بر پایه آن، قضاوت شود؛(۳) امّا در یک کاربرد عمومی تر می توان چنین بیان
داشت: «تعصّب یعنی موضعگیری قبل از کسب اطلاعات کافی که ممکن است مربوط به یک چیز، عقیده، یا شخص
معیّن و یا حتی درباره وجهی از یک کار علمی باشد». مثلاً وقتی فرضیه ای بر اساس دلایل و قرائن اندک، طرّاحی و
فرمول بندی می شود، گویای تعصّبی از جانب ارائه دهنده فرضیه است.(۴)

کاربردهای درست و نادرست این واژه

اجازه بدهید یک مسئله در ابتدا روشن گردد. بارها شنیده ایم که افرادی را دارای «تعصّب دینی» نامیده اند؛ امّا منظور
گوینده، پایبندی و التزام به دین بوده است. در عین حال، گاهی نیز از این واژه برای شناسایی فردی «بی منطق و فاقد
عقل سلیم» بهره می گیرند. افراد دسته دوم، گاهی به عنوان افراد «دارای تعصّب کورکورانه» و «پیرو کورکورانه» نیز
شناسایی می شود؛ امّا به راستی کدام یک از دو گروه یاد شده، با چنین عنوانی مطابقت می کنند؟

چنانچه به معانی لغوی «تعصّب» بنگرید، تمامی آنها به نوعی در بردارنده یک زیاده روی و شدّت هستند. این شدت،
بسته به مورد آن، ممکن است مثبت یا منفی ارزیابی گردد؛ امّا به دلیل کاربرد بیش از اندازه آن در معنای منفی از سوی
افراد جامعه، وقتی از آن صحبت می کنیم، تنها به بُعد منفی آن نظر داریم.

فرض کنید به درستی یک مسئله، اطمینان دارید و برای آن، دلایل فراوانی نیز در دست دارید. به عنوان مثال مطمئن
هستید که «الآن روز است». وقتی در مقام دفاع برمی آیید تا آن را اثبات کنید، آیا می توان گفت شما تعصّب به خرج
داده اید؟ پاسخ اجتماعی غالب افراد به چنین سؤالی «نه» خواهد بود؛ امّا زمانی که سعی دارید دیگران را بدون در دست
داشتن و پذیرفتن دلایل شما مورد نفوذ خود قرار دهید و آنها را به چنین باوری برسانید، به احتمال قوی، راه
متعصّبانه ای را پیموده اید.

دست یافتن به یک «باور» یا «اعتقاد»، راهی نیست که شما بتوانید به جای دیگران آن را بپیمایید. دیگران، خودشان
به طور مستقیم باید به آنچه شما بدان رسیده اید، برسند و شما حدّاکثر می توانید دلایل و شواهد کافی را برای آنان
فراهم کنید.

تعصّب اعتقادی چه معنایی دارد؟

در نگاه یک مسلمان، «حجاب، واجب است»، «برپا داشتن هفده رکعت نماز در شبانه روز، واجب است»، «ضرر رساند
به خود یا دیگری، حرام است» و بسیاری دیگر از قضایای شرعی که برای آنها دلایلی از قرآن یا احادیث، سراغ داریم.
در موارد متعدّدی هم خودمان عاجز از یافتن آنها هستیم و باید با رجوع به عالم دینی، آنها را پیگیری کنیم؛ درست
مثل مراجعه به پزشک متخصّص. به راستی چه کسی می تواند ما را به دلیل عدم اطلاع از مسائل پزشکی یا دینی و
پذیرش توصیه های پزشک یا عالم دینی، «متعصّب» یا «مقلّد کور» بنامد؟

شما سخت پابرجا ایستاده اید و حاضر نیستید «حجاب» خود را رها کنید؛ یا سختْ پایبند به جا آوردن نماز خود هستید؛
یا حاضر به شرکت در مجالس لهو و لَعِبی که به حرام کشیده شوند نیستید و در مقابل، برخی شما را «متعصّب» خطاب
می کنند. این کاربرد واژه «تعصّب» نیز کاملاً نادرست است و در صورت به کارگیری، معنایی منفی در بر ندارد.

در مقابل، فرض کنید شخصی بنابر سلیقه خود، سعی کند پا را از حدّ توصیه و خواست دین، فراتر بگذارد و به محدود
کردن نابه جا و بیش از اندازه خود یا دیگران بپردازد، بی آن که دلیلی معتبر از متن دین در دست داشته باشد، این جاست
که «تعصّب دینی» رخ می نمایاند. چنین تعصّبی، تنها به رفتارهای فردی محدود نمی شود و به تعیین تکلیف و
برچسب زدن بر دیگران و به مشقّت انداختن بقیّه افراد نیز می انجامد. او دیگران را که به سبک او رفتار نمی کنند،
«لااُبالی»، «بی قید» و «بی بندوبار» می داند.

زمینه های گوناگون تعصّب

به راستی، افراد متعصّب از چه ویژگی های مشترکی برخوردارند که در زمینه های گوناگون، رفتار و عملکردی مشابه از
خود بروز می دهند؟ «یک معلم، سال هاست که از روشی یکسان برای تدریس استفاده می کند و به هیچ قیمت، حاضر
نیست از الگوهای نوین تدریس استفاده کند»، «دانشجویی معتقد است مسائل سیاسی را بهتر از همه درک می کند و
بهترین تحلیلگر است»، «مادری اعتقاد دارد برای تربیت بچه ها باید لزوماً از روش تنبیه استفاده کرد»، «یک متعصّب
یهودی بر این باور است که پیروان سایر ادیان، حق زندگی بر کره خاکی را ندارند و محکوم به مرگ اند»، «یک مهندس
سازه های آبی نیز به حرف های زیر دستانش در یک پروژه سد سازی، هیچ توجهی نمی کند؛ چون معتقد است از همه
آنها بهتر می فهمد».

البته نباید تصوّر کنیم تعصّب ها صرفاً به اعتقادات دینی و باورهای علمی مربوط می شوند. گاهی تعصّب ها در مورد
امور سلیقه ای است: «من سخت طرفدار تیم رئال مادرید هستم و با هر کس که مخالف آنها باشد، مخالفم»، «من از
رنگ سبز خوشم می آید و از کسانی که لباس بنفش می پوشند، خوشم نمی آید»، «ما ایرانی ها باهوش ترین مردم
جهان هستیم»، «ما سفید پوستان، به خاطر سفیدی پوستمان باید در همه جا اوّل باشیم» و … !

بررسی علل و عوامل روان شناختی

الف ـ عوامل شناختی(۵)

فرد متعصّب، از نظر شناختی، دچار خطایی بنیادین است؛ او اجازه نمی دهد محتوای دانش و آگاهی های جدید با
محتوای دانش و آگاهی های پیشین وی درگیر شوند و در تعامل باشند. از نظر پیاژه (یکی از روان شناسان شناختی
مشهور سوئیسی)(۶) «ذهن، اطلاعات رسیده از جهان خارج را بازسازی و تفسیر و تعبیر مجدد می کند تا آن را با
چارچوب درونی خود منطبق گرداند»(۷). بیان این مسئله مهم، ما را با مهم ترین خطای فرد متعصّب، آشنا می سازد؛
این گونه افراد، به ذهن خود اجازه چنین تفسیری را نمی دهند و تلاش می کنند تا آن را متوقّف سازند؛ البته همان گونه
که اشاره شد، ممکن است فقط در زمینه ای خاص چنین رفتاری را بروز دهند.

ورود افکار و اطلاعات جدید، همواره باعث تغییر در محتویات دانش و آگاهی قبلی نمی شود؛ بلکه گاهی خود آنها در
معرض تغییر قرار می گیرند و در نهایت، به تجارب فرد، افزوده می شود و واقعیت کشف می گردد. بنابراین، «ذهن، نه از
جهان خارج، رونوشت می گیرد، بدین صورت که آن را همان طور که هست بپذیرد و نه نسبت به آن بی تفاوت است و
خودمحورانه به خلق یک مفهوم خودساخته و بی ربط با محیط می پردازد».(۸) پیاژه نام این عملکرد ذهن را
«درون سازی(۹) ـ برون سازی(۱۰)» می نامد.

فرض کنید به تازگی با فردی دوست شده اید. او از شما درخواست می کند مبلغ قابل توجهی به او قرض دهید. شما به
رسم دوستی، این کار را انجام می دهید؛ امّا ظاهراً او قصد برگشت دادن پول را به شما ندارد. شما با خود می گویید
احتمالاً فراموش کرده است. در عین حال، به روابط خود ادامه می دهید. دیگران به شما توصیه می کنند که: «مراقب
باش؟ ممکن است او فردی کلاهبردار باشد»؛ امّا شما سخت انکار می کنید. پس از مدتی مسئله را با وی در جریان
می گذارید؛ امّا او به کلّی منکر طلب شما می شود. شما با خود می گویید: «خُب! ممکن است واقعاً فراموش کرده باشد».
مدت ها بعد، برای بار دوم، مبلغی را مطالبه می کند. شما باز هم به او پاسخ مثبت می دهید و پس از آن هرگز او را
نمی بینید. دیگران می گویند باید به پلیس مراجعه کنید؛ امّا شما سرسختانه بر موضع سابق خود تکیه کرده اید و او را
دوستی صمیمی می دانید. آیا شما دچار تعصّب شده اید که اطلاعات جدید را رها ساخته اید؟ امّا اگر به پلیس مراجعه
کردید و چند ساعت بعد، او با شما تماس گرفت و شما را در جریان یک سانحه رانندگی که برایش پیش آمده قرار داد،
چه خواهید کرد؟ مسئله بُغرنجی است که با آن مواجه هستید.

شاید اگر در این مرحله به پلیس مراجعه نکنید، هیچ کار اشتباهی انجام نداده باشید؛ امّا کمترین انتظار دانشمندان
شناختی این خواهد بود که اجازه دهید اطلاعات جدید «قرض گرفتن دومین مرتبه و غیبت طولانی»، تا اندازه ای از
اطمینان و سرسختی اولیه شما بکاهد و فرضیه ای جدید بسازید که: «شاید حق با دیگران باشد؛ امّا هنوز برای
قضاوت کردن، زود است. باید اطلاعات بیشتری به دست آورم!».

ب ـ عوامل عاطفی(۱۱)

انسان ها هر یک دارای نگرش و قواعد ذهنی منحصر به فردی درباره خود و دنیای اطراف هستند که با آن به تدبیر و
اداره کردن امور شخصی و اجتماعی می پردازند. از طرفی، چرخه زندگی در حرکت است و هر آن، چهره ای جدید را
متفاوت از آنچه تاکنون تجربه کرده ایم، پیش روی ما ترسیم می کند. بنابراین باید مهارت های جدیدی را در رویارویی
با آنها فرا گیریم و مهارت های پیشین را توسعه یا تغییر دهیم. این