پاورپوینت کامل نماینده نوع دوستی ایرانیان گفتگو با دکتر احمد علی نوربالا ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نماینده نوع دوستی ایرانیان گفتگو با دکتر احمد علی نوربالا ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نماینده نوع دوستی ایرانیان گفتگو با دکتر احمد علی نوربالا ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نماینده نوع دوستی ایرانیان گفتگو با دکتر احمد علی نوربالا ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۵۹

با همکاری سازمان جوانان جمعیت هلال احمر

در سال ۱۸۶۲ م (۱۲۴۱ ش)، یک تاجر سوئیسی به نام «هانری دونان»، تحت تأثیر صحنه های دلخراش جنگ
«سولفرینو» در ایتالیا، اقدام به نگارش کتابی به نام «خاطرات سولفرینو» نمود. او در این کتاب با الهام از تعالیم ادیان
الهی، علاوه بر خاطراتش، راه کارهایی جهت کمک به آسیب دیدگان از جنگ ارائه نمود؛ راه کارهایی که زمینه آغاز
نهضت نوع دوستی و انسان دوستی در جهان شد.

این نهضت، در سال ۱۸۶۳م، از سوئیس آغاز شد و بعدها در سطح جهان با نام های «صلیب سرخ» و «هلال احمر» بر
اساس اصول هفتگانه: انسانیت (Humanity)، خدمات داوطلبانه (Volunatary)، استقلال
(Independence)، بی غرضی (Impartiality)، بی طرفی (Neutrality)، وحدت (Unity) و جهان
شمولی (Universality)، گسترش یافت. دستیابی به صلح پایدار، همبستگی میان تمام افراد بشر، دوری از
هرگونه مداخله سیاسی و نظامی کشورها و نیز تبعیض های قومی و فرقه ای، از اهداف این تشکیلات بوده و هست. در
این میان، «جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران» با بیش از هشتاد سال تجربه خدمت رسانی و امدادی، یکی
از اعضای فعال «سازمان بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر» است. در ماده دوم اساس نامه آن می خوانیم:

۱. تلاش برای تسکین آلام بشری؛ ۲.تأمین احترام انسان ها؛ ۳. کوشش در جهت برقراری دوستی، تفاهم متقابل و
صلح پایدار میان ملت ها؛ ۴. حمایت از زندگی و سلامت انسان ها، بدون در نظر گرفتن هرگونه تبعیض میان آنان.

این جمعیت، تاکنون خدمات گسترده و تحسین برانگیز ملی و بین المللی ای داشته که نمونه های بارزش در عرصه
ملی، جریان هشت سال دفاع مقدس، زلزله شمال کشور و بویژه زلزله بم، بوده است.

ریاست جمعیت هلال احمر را دکتر احمدعلی نوربالا به عهده دارند. وی متولّد تفت به سال ۱۳۳۴ است. با ایشان که
روان پزشک و نماینده ایران در انسان دوستی است، در روزهایی که زلزله پاکستان رخ داده بود و به همین جهت
کارشان هم زیاد بود، در یکی از روزهای ماه رمضان در دفتر کار ایشان به گفتگو نشستیم.

آقای دکتر! جهان، هنوز بسیار پُرتنش است و در رسانه ها، هر روزه، از درگیرهای سیاسی و مرزی و نژادی و … خبر

می دهند. به نظر شما با این همه تضاد و خصومت، آیا هلال احمر یا صلیب سرخ، همچنان می توانند به اهداف خود در
امداد رسانی بدون تبعیض به آسیب دیدگان از جنگ یا حوادث غیر مترقّبه نزدیک شوند، یا این سازمان جهانی هم مثل
خیلی سازمان های دیگر، جنبه تشریفاتی پیدا کرده است؟

– نهضت جهانی صلیب سرخ و هلال احمر از زمان آغازشان تاکنون که در ۱۸۱ کشور، جمعیت های ملی، تشکیل
داده اند، عمدتاً در دو زمینه کار می کنند: یکی حوادث و سوانح طبیعی مثل سیل و زلزله، که نقش امداد رسانی و
فعالیت های انسان دوستانه را ایفا می کنند. دوم در زمان جنگ و خشونت هایی که بین کشورهای مختلف یا اقوام و
قبایل گوناگون به وجود می آید.

به نظرم، صلیب سرخ و هلال احمر در کمک رسانی امدادی در حوادث و سوانح، بر حسب امکاناتشان، توانسته اند
حضور به موقع و نسبتاً موفّقی داشته باشند، مگر آن که امکانات کافی نبوده یا راه دور و دشوار بوده است و یا این که
نخواسته باشند که حضور داشته باشند.

امّا در جنگ ها، خصومت ها و خشونت ها آن اندازه ای که سیاست مداران و افراد درگیر در بحران و مناقشات اجازه دادند،
اینها توانستند موفق باشند. در بعضی از موارد طرف های درگیر، اجازه نمی دهند گروه های امداد رسان کمک کنند. مثلاً
در سال های اخیر که حوادث خشونت باری در افغانستان، فلسطین و عراق، رخ داد، کمیته بین المللی صلیب سرخ و حتی
جمعیت هلال احمر محلّی، در امداد رسانی، با مشکلاتی مواجه بودند. با کمال تأسف در جنگ عراق، تعداد زیادی
نیروهای امدادی کشته شدند و انبارهای وسائل امدادی، مورد هدف قرار گرفت.

در جنگ، خصومت و خشونت، جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر در عمل با یک سری محدودیت هایی که از
جانب قدرتمندان اعمال می شده، مواجه بوده اند؛ امّا در حوادث و سوانح که خیلی مزاحمت و ممانعتی برایشان نبوده
است، نسبتاً موفق بوده اند.

به عنوان یک سؤال شفّاف و مصداقی، بفرمایید که آیا صلیب سرخ امریکا در عمل به وظیفه انسانی اش در زلزله بم،

به شما اعلام کمک و امداد کرد؟ یا شما در عمل وظیفه تان، به توفان زدگان نیواورلئان امریکا، اعلام کمک و امداد کردید؟
مثلاً شخص حضرت عالی، با شنیدن خبر توفان کاترنیا و آوارگی یک میلیون نفر در امریکا، دست به تلفن بردید تا از
مدیرانتان درباره چنین کمکی، کارشناسی و مشورت بخواهید؟

– پاسخ، به طور کلی بلی است. در زلزله بم، صلیب سرخ امریکا اعلام آمادگی و کمک کردند و حضور هم پیدا کردند. در
توفان کاترینا، ما اظهار همدردی و اعلام آمادگی برای کمک کردیم؛ ولی مورد استقبال واقع نشد، به خاطر این که هم
نیازشان تأمین شده بود و هم شرایط سیاسی دو کشور باعث شد که پاسخ مثبت داده نشود. البته موارد دیگر هم بود.
وقتی که حادثه یازده سپتامبر به وجود آمد، یکی از مسئولان صلیب سرخ امریکا برای پروژه ای در ارتباط با
خشک سالی سیستان و بلوچستان، در ایران بود. ما ضمن این که تلفنی با ایشان اظهار همدردی کردیم، با همتای
خودمان هم، نامه نگاری کردیم و هم دوستانمان، حضوری به ایشان ابراز همدردی کردند که در تلطیف رابطه انسانی
بین دو ملت و دو کشو، بسیار مؤثر بود.

به هر حال، ما در بعضی از موارد باید از سیاست خارجی کشورمان تبعیت کنیم. در مورد سؤال شما جمعیت، زودتر از
دولت، اعلام آمادگی کرد. به دوستانمان در وزارت امور خارجه هم گفتیم که این بحث، انسان دوستانه است و جدای از
مقوله های سیاسی باید مورد توجه قرار بگیرد. خوب است که ما به سرعت اظهار همدردی و اعلام آمادگی کنیم و اگر
آنها نپذیرفتند، توپ در میدان آنها باشد و همین طور هم شد.

البته امریکا، به همه دولت ها گفت که ما احتیاج به کمک نداریم؛ ولی هر کدام از کشورها که مایل بودند، کمک هایی به
صورت نقدی یا ارسال محموله انجام دادند.

شما چند سالی است که ریاست جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران را به عهده دارید. در این سال ها و در

جریان فعالیت ها و مذاکرات و سفرهایتان، هیچ وقت شده است که به مؤسسان سازمان جهانی صلیب سرخ و طراحان
این فکر، آفرین بگویید یا اصول هفتگانه این نهاد را تحسین کنید؟

– بله. به خاطر این که من فکر می کنم که اصل کمک رسانی و امداد رسانی به آسیب دیدگان ناشی از جنگ و حوادث،
یک وظیفه انسان دوستانه است که همه ادیان الهی حتی همه مکاتب انسان دوستانه، آن را تأیید می کنند. این اصول
هفتگانه هم انصافاً اصول خوبی است. بنده به عنوان مسلمان، فکر می کنم بسیاری از این اصول با موازین اعتقادی و
دینی ما همخوانی دارد. مثلاً اصل بی طرفی، پر واضح است کسی که می خواهد در مقوله های انسان دوستانه کمک
کند، دیگر نباید طرف، جناح، گروه و مانند اینها را مدّ نظر قرار دهد. یا اصل بی غرضی که مصداقی از بحث اخلاص
ماست. یعنی شما یک کاری را انجام دهید؛ ولی غرضتان و نیتتان جز نفس انسان دوستانه و به تعبیر ما جز انگیزه های
الهی، هیچ چیز دیگری نباشد. نه بخواهید از قِبَل این خدمتی که ارائه می کنید، خودتان، گروهتان، دارودسته تان به
جایی و مقامی برسد و نه بخواهید خدای ناکرده، گروه دیگری در موقعیت ضعف قرار بگیرد. اصول داوطلبانه بودن،
غیر وابسته بودن ،یگانگی و جهانی بودن را در فرهنگمان تحسین کرده ایم. در شعر زیبا و مشهور سعدی: «بنی آدم
اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند» بخشی از این اصول، نهفته است.

موضوع این شماره از مجله ما «جهان بدون مرز» است و شما، الآن، نماینده مردم ایران و وجدان ایرانیان در

نوع دوستی و خدمات بشر دوستانه هستید. آیا از این مسئولیت و خدمات، خاطره ای یا گزارشی شفاهی دارید که به
مخاطبان مجله ما این اطمینان را بدهد که از قافله نوع دوستی در جهان عقب نیفتاده اند و ایرانیان هم در تسکین آلام
بشری و تأمین صلح و سلامت و حرمت انسان ها سهم داشته اند و دارند؟

– بله، سؤال شما، یک سؤال بسیار جالب است و پاسخش هم مفصّل . سعی می کنم که پاسخش را موجز بدهم. ایران
در زمینه فعالیت های انسان دوستانه، از سابقه و قدمتی طولانی برخوردار است که باعث افتخار است. اوّلین سند
حقوق بشردوستانه ای که در جهان وجود دارد، متعلق به فرمان کورش کبیر است که در سازمان ملل، ثبت و مورد توجه
است و یا همین شعر معروف سعدی در مجامع بین المللی مورد توجه قرار می گیرد.

این سابقه تاریخی ماست و امّا در مورد وضعیت فعلی ما، به مواردی اشاره می کنم مثلاً در حوادث سیل چند سال
گذشته، می بینیم که یک جوان امدادگر ایرانی برای این که یک هموطنی را نجات دهد، خودش را به سیل می زند و
یک مقدار زیادی هم سیل او را می برد. البته به لطف خدا موفق می شود که هم او را نجات بدهد و هم خودش را. خوب،
این خیلی شهامت می خواهد. این، خود یک ایثارگری است.

یا در بحث امدادگری در جاده ها، یکی از کارمندهای ما داستانی را از زبان یک راننده تاکسی نقل می کرد که برایتان
تعریف می کنم. راننده گفته است: من یک روز با خانواده ام عازم شمال بودم. نمی دانم من خواب رفتم یا ماشین
اشکالی پیدا کرد که ماشین رفت ته درّه و ما هر کدام از داخل ماشین به گوشه ای پرت شدیم و احساس کردیم با این
وضعیت، همه ما رفتنی هستیم. چند لحظه نگذشته بود که دیدم این بچه های سفیدپوش و قرمز پوش امداد
هلال احمر آن بالا ایستاده اند، و وسائل را آماده می کنند. من که چشم امیدم به اینها بود، یکدفعه دیدم یکی از این
افراد پرت شد و یک گوشه ای افتاد. البته گروه دیگری آمدند ما را بلند کردند و بردند و به لطف خدا هم زنده ماندیم.
می گفت حالا نمی دانم این بنده خدایی که به خاطر ما آمد و پرت شد، زنده ماند یا نه.

من یک خاطره ای از بم دارم. یکی از مسئولان هلال احمر بم، در حالی که بیش از پنجاه نفر از عزیزان درجه یک خود
را از دست داده بود، از پدر و مادر گرفته تا عمه و دایی و … ، تا یک ماه بعد از حادثه در صحنه بود و ما با اصرار از ایشان
خواهش کردیم که از صحنه خارج شود. خوب، اینها چیزهایی است که کمتر در دنیا پیدا می شود و به نظر من افتخار
ماست. با این که جوان امدادگری که در امداد رسانی بم داوطلب آمده بود و نوروز باستانی خود را رها کرده بود، متأسفانه
یک عده آدم شرور و فرصت طلبی که معلوم هم نبود که بمی بودند، این جوان داوطلب امدادگر را با چاقو مورد حمله قرار
داده بودند و این عزیز، از این جهت که مبادا شکوه او سبب شود که روح آسیب دیدگان و زلزله زدگان، متألم بشود مایل
نب