پاورپوینت کامل مُسلمْ استی، دل به اقلیمی مبند ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مُسلمْ استی، دل به اقلیمی مبند ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مُسلمْ استی، دل به اقلیمی مبند ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مُسلمْ استی، دل به اقلیمی مبند ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۶

کدام بهتر است؟ «واو عاطفه» یا «خطّ فاصله»؟

چه چیزی یا چیزهایی ما را به هم پیوند و چه چیزهایی پیوند را می گسلد؟

این موضوع، هم در روابط خانوادگی و فامیلی مطرح است، هم در ارتباط های دوستانه و اجتماعی با مردم، و هم در
پیوند با ملّت ها و ملیّت ها و آیین ها و سرزمین ها.

چه کسی مرز را ابداع کرد؟ و چگونه می توان فراتر از مرزها اندیشید و فرامرزی زیست و جهانی بدون مرزهای
جغرافیایی و انسجام یافته با عُلقه های انسانی و پیوندهای فکری و آیینی پدید آورد؟

رسول خاتم(ص)، رسالتی جهانی داشت و مبعوث به سوی همه انسان ها و قومیّت ها بود. محتوای دعوتش نیز جهانی
بود، نه محدود در حجاز یا مخصوص به عرب. به تعبیر قرآن: «برای همه مردمان (کافّهً للنّاس)» بود و «رحمتی برای
جهانیان (رحمهً للعالمین)».

مرز وطن اسلامی کجاست؟ تا هر جا که بانگ «لااله الااللّه» به گوش رسد و تا هر سرزمینی که موّحدی خداپرست، به
این آیین عمل کند، چه شرق باشد چه غرب، چه حجاز و عراق، چه شام و یمامه، چه اقوام عرب زبان و ترک زبان، چه
عجم و رومی و زنگی و بربر.

به قول مولانا:

این وطن، مصر و عراق و شام نیست

این وطن، جایی است کان را نام نیست.

این ایده که «مرز» را عقیده و باور رسم می کند، نه سیم های خاردار و کوه ها و رودها و دره ها، عقیده ای وحدت آفرین
است؛ وحدتی بر پایه «ایمان مشترک».

در روایات ما نیز، بر «مرزهای ایدئولوژیک» تأکید شده است و محدوده های جغرافیایی و قراردادهای زمینی، هرگز به
عنوان دیواری که بتوان امت مسلمان را از یکدیگر جدا کند و با این گونه خط کشی ها، حسّ نوع دوستی و احساس
هم آیینی را کم رنگ کند، به رسمیت شمرده نشده است.

در احکام فقهی نیز، گاهی که خطری متوجّه «بلاد اسلام» شود یا فتنه ای و دشمنی، یک مجموعه بزرگ و حسّاس را که
با عنوانِ «کیان اسلامی» از آن یاد می شود مورد تهدید قرار دهد، تکلیف های فراتر از مرزهای قراردادی پیش می آید
و دفاع از اسلام و کیان اسلامی، بر همگان یک وظیفه شرعی می شود. این، همان نگرش فراتر از مرزهاست که در متن
آیین ماست و گاهی در حالت شمول، «جامعه بشری» را هم فرا می گیرد.

مگر نه این است که داعیه «حکومت جهانی» بر پایه قسط و عدل که در «ایده مهدویّت» نهفته است، از چنین نگرشی
حکایت می کند؟

امام راحل، چنین نگاهی داشت و در اندیشه «بسیج تمامی نیروهای متعهد در سطح جهان» بود و حکومت اسلامی در
ایران را هم طلایه آن جامعه جهانی و بدون مرز اسلام می دانست که در عصر مهدی موعود(ع) تشکیل خواهد شد. به
این جملات از آن پیشوای فقید بنگرید: «من امیدوارم که همه ملّت های اسلام که به واسطه تبلیغاتی و فعالیت هایی
که از [جانب] اجانب شد، اینها را از هم متفّرق کردند و مقابل هم قرار دادند، بیدار بشوند و همه با هم بشوند، یک
دولت بزرگ اسلامی؛ یک دولت زیر پرچم «لااله الااللّه» تشکیل بدهند و این دولت بر همه دنیا غلبه بکند».۱

و نیز این سخن وحدت آفرین آن پیشوا: «مسلمین باید با هم «ید واحده» باشند. اینها باید دست واحد باشند، مجتمع
باشند، یک باشند، خودشان را از هم جدا ندانند، مرزها را اسباب جدایی قلب ها ندانند. مرزها جدا، قلب ها با هم!».۲

این، هم نوعی حرمت نهادن به مقررات بین المللی و مرزهای جغرافیایی رایج است، هم به نوعی در نوردیدن این
مرزها و نگاهی به پیروان اندیشه اسلامی فراتر از این مرزها. هم آری، هم نه! کسی می تواند جهان را این گونه ببیند
که از پشت عینک مکتب به دنیا و انسان بنگرد. پیش از چنین بیان و گفتار، داشتن چنین نگرش و دیدی لازم است.

«اقبال لاهوری» از این گونه متفکّران است. او با زبان شعر، این مفهوم و نگاه را مکرّر و زیبا برای خوانندگان آثارش القا
کرده است. او می گوید:

آنچه در آدم بگنجد، عالم است

آنچه در عالم نگنجد، آدم است.۳

و بر اساس همین نگاه است که نه تنها جهان بدون مرز را تداعی می کند، بلکه انسان را فراتر از این عالم می داند، تا
چه رسد به مرزهای موهوم و قراردادیِ این عالم. و چه زیبا می سراید:

چیست دین؟ برخاستن از روی خاک

تا زخود آگاه گردد جان پاک

می نگنجد آن که گفت: اللّه هو

در حدود این نظا