پاورپوینت کامل در حاشیه زندگی ; سازمان های غیر دولتی ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در حاشیه زندگی ; سازمان های غیر دولتی ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در حاشیه زندگی ; سازمان های غیر دولتی ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل در حاشیه زندگی ; سازمان های غیر دولتی ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۸۴

در دهه های اخیر ، شاهد رشد بی سابقه سازمان های غیر
دولتی (NGOs)1 و بازیگریِ قدرتمند آنها در عرصه های ملی و
بین المللی هستیم .

از سازمان غیردولتی به معنای اصطلاحی ، تعریفی فراگیر ،
جامع و دقیق ، ارائه نشده است . پژوهشگران و حتی بعضی از
مراکز بین المللی مانند بانک جهانی و شورای اروپا ، تعاریف
متفاوتی از این سازمان ها داشته اند .

بر اساس ماده دوازدهم قطع نامه سال ۱۹۶۶ شورای
اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد (آکوسوک =
Ecosoc) ، هر سازمانی که بر اساس نهادهای دولتی یا موافقت
نامه های بین دولت ها ، شکل نگرفته باشد ، غیر دولتی محسوب
می گردد .

ساختار اصلی NGOها ، غیر دولتی بودن آنهاست که به
معنای عدم دخالت دولت ها (حکومت) ، سازمان های دولتی و
مسئولان دولتی (به لحاظ شخصیت حقوقی) در تأسیس و
مدیریت آنهاست . از ویژگی های مهم سازمان های غیر دولتی ،
فعالیت های غیر انتفاعی ، غیر سیاسی ، انسان دوستانه و
داوطلبانه است و به همین دلیل ، افراد باانگیزه ، جذب این
سازمان ها می شوند و اقشار مختلف مردم ، ارتباط مناسبی با آنها
برقرار می کنند که باعث توانایی این سازمان ها در کسب
اطلاعات و جلب مشارکت مردمی می شود.۲

در این مجال ، خیلی کوتاه به روند قانونگذاری برای
سازمان های غیر دولتی در سازمان ملل متحد (UN) و
جمهوری اسلامی ایران ، اشاره می شود :

سازمان ملل و سازمان های غیر دولتی

در سال ۱۹۴۶ م ، مجمع عمومی سازمان ملل ، جهت انتشار
فعالیت های خود در سراسر جهان ، در زمینه های صلح ، امنیت ،
توسعه ، حقوق بشر و … ، «اداره اطلاعات عمومی (DPI)» را
تأسیس کرد و از آن خواست که به صورت فعال ، سرویس های
اطلاعاتی ملی ، نهادهای آموزشی و سایر سازمان های دولتی و
غیر دولتی علاقه مند به توسعه اطلاعات در خصوص سازمان
ملل را تعذیه و تشویق نماید و امکانات خود را در معرض
استفاده آنها قرار دهد .

در حال حاضر ، بیش از ۱۵۰۰ سازمان غیر دولتی با بخش
سازمان های غیر دولتی اداره اطلاعات عمومی (NGO /
DPI) همکاری دارند و از خدمات متنوع آن برخوردارند .۳

در سال ۱۹۸۶ م ، شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل ،
کمیته سازمان های غیر دولتی (DESA) را تشکیل داد و پس
از قطع نامه سال ۱۹۹۳ م ، در سال ۱۹۹۶ م ، مصوبات قبلی را
مورد بازبینی قرار داد و در چهل و نهمین مجمع عمومی خود ،
قطع نامه ای در هفتاد ماده درباره چگونگی مشورت سازمان ملل
با سازمان های غیر دولتی ، صادر کرد .۴

بر اساس این قطع نامه ، سازمان های غیر دولتی ، طبق
قوانین و شرایط مصوب ، می توانند از سه نوع جایگاه مشورتی
برخوردار شوند : جایگاه مشورتی عام ، جایگاه مشورتی خاص ، و
جایگاه مشورتی موردی .

در ماده ۲۷ آمده است : دستور کار موقت شورای اقتصادی و
اجتماعی ، باید به سازمان های دارای جایگاه مشورتی عام ،
خاص و همچنین سازمان های موردی ارسال گردد .

بر اساس ماده ۷۱ منشور سازمان ملل و قطع نامه ۱۹۹۶
آکوسوک ، «دفتر ارتباطی سازمان های غیر دولتی» ، در دفتر
مدیر کل مستقر در ژنو ، تشکیل شد .

البته در سیستم سازمان ملل ، بخش های دیگری نیز وجود
دارند که با سازمان های غیردولتی مربوط هستند .

سازمان های غیردولتی در ایران

به دنبال رشد سازمان های غیر دولتی در جهان ، این سازمان ها
در ایران ، متولد شدند و از سال ۱۳۷۶ با روی کارآمدن دولت
سید محمّد خاتمی و شعار جامعه مدنی و ایجاد فضا و فرصت
مناسب ، رشد این سازمان ها، سرعت بیشتری پیدا کرد .

در برنامه سوم توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی
(مصوب ۱۳۷۹) در ماده های ۱۵۷ و ۱۸۲ بر ساماندهی ،
شناسایی ، تقویت ، توسعه و واگذاری آن دسته از فعالیت های
قابل واگذاری به سازمان های غیر دولتی ، تأکید و تکلیف شد .
متأسفانه در کشور ما ، درباره سازمان های غیر دولتی ، برنامه
ریزی هماهنگ و متمرکزی وجود ندارد و مراکز متعدد و
بسیاری ، مجوز فعالیت می دهند و یا بر فعالیت آنها نظارت
می کنند .

در سال ۱۳۸۱ ، اولین آیین نامه اجرایی تأسیس و فعالیت
سازمان های غیر دولتی ، در هیئت دولت تصویب شد و در سال
۱۳۸۲ ، دوباره تغییر کرد و در سال ۱۳۸۴ ، آیین نامه پیشنهادی
وزارت خانه های : کشور ، اطلاعات و امور خارجه و بانک
مرکزی ، به تصویب رسید .

هر چند طبق این مصوبات ، سازمان های غیر دولتی جدیدی
و نیز خانه های استانی سازمان های غیر دولتی در یک سوم
استان های کشور۵ ، تشکیل گردید ، ولی هنوز مشکلات فراوانی
درباره جایگاه ، مجوز ، نظارت ، چگونگی فعالیّت و واگذاری کارها
توسط مراکز دولتی و تصمیم سازی در سطح محلی ، ملی و بین
المللی ، وجود دارد .

در پایان ، جهت آگاهی خوانندگان جوان ، درباره تأسیس ،
فعالیت و نظارت بر سازمان های غیر دولتی در ایران ، آخرین
مصوبه هیئت وزیران ، که در تاریخ ۸/۵/۸۴ ابلاغ شده است ،
ذکر می شود .

آیین نامه اجرایی تأسیس و فعالیت سازمان های غیر
دولتی

هیئت وزیران در جلسه مورخ ۲۹/۳/۱۳۸۴ بنا به پیشنهاد شماره ۶۱۷۶/م/۷۷
مورخ ۸/۵/۱۳۸۳ وزارت اطلاعات و به استناد اصل یکصد و سی و هشتم قانون
اساسی جمهوری اسلامی ایران ، آیین نامه اجرایی تأسیس و فعالیت
سازمان های غیر دولتی را به شرح زیر تصویب نمود :

فصل اول . کلیات

مادّه ۱ : در این آیین نامه ، واژه ها و عبارات زیر به جای مفاهیم مشروح
مربوط به کار می روند :

الف ـ سازمان غیر دولتی که در این آیین نامه «سازمان» نامیده می شود ، به
تشکّل هایی اطلاق می شود که توسط گروهی از اشخاص حقیقی یا حقوقی غیر
حکومتی ، به صورت داوطلبانه ، با رعایت مقررات مربوط تأسیس شده ، دارای
اهداف غیر انتفاعی و غیر سیاسی است .

تبصره ۱ : عناوین «جمعیّت» ، «انجمن» ، «کانون» ، «مرکز» ، «مجمع» ،
«خانه» ، «مؤسسه» و نظایر آن می تواند به جای واژه «سازمان» در نام گذاری به
کار گرفته شوند .

تبصره ۲ : واژه «غیر دولتی» به این معناست که دستگاه های حکومتی در
تأسیس و اداره سازمان ، دخالت نداشته باشند . مشارکت مقامات و کارکنان
دولتی در تأسیس و اداره سازمان ، در صورتی که خارج از عنوان و سمت دولتی
آنان باشد ، مانع وصف غیردولتی سازمان نخواهد بود .

تبصره ۳ : اهداف غیر سیاسی در بر دارنده فعالیتی است که مشمول ماده
یک قانون احزاب نگردد .

تبصره ۴ : اهداف غیر انتفاعی عبارت است از عدم فعالیت های تجاری و
صنفی انتفاعی به منظور تقسیم منافع آن بین اعضای مؤسسان ، مدیران و
کارکنان سازمان .

تبصره ۵ : داوطلبانه به معنای مشارکت و تأسیس و اداره سازمان بر اساس
اصل آزادی اراده اشخاص است .

ب ـ هیئت مؤسس به مجموعه اشخاصی گفته می شود که سازمان را تأسیس
می نمایند .

پ ـ پروانه فعالیت ، سندی است که توسط مراجع مقرر در این آیین نامه با
رعایت ضوابط مربوط در جهت تشکیل سازمان ، صادر می شود .

ت ـ مراجع نظارتی مشتمل بر هیئت نظارت شهرستان (مرکب از استاندار ،
نماینده شورای اسلامی استان و نماینده سازمان های غیر دولتی) و هیئت
نظارت کشور (مرکب از معاون ذیربط وزیر کشور ، نماینده شورای عالی استان ها
و نماینده سازمان های غیر دولتی) هستند که بر اساس این آیین نامه و با رعایت
ضوابط مربوط ، در سطح شهرستان ، استان و کشور ، نسبت به نظارت بر
سازمان های غیر دولتی فرا استان ، کشوری یا بین اللملی ، با هیئت نظارت
کشور خواهد بود .

ماده ۲ : سازمان ، پس از اخذ پروانه فعالیت و ثبت ، برابر ضوابط این
آیین نامه و سایر مقررات جاری ، دارای شخصیت حقوقی می گردد .

ماده ۳ : موضوع فعالیت سازمان ، مشتمل بر یکی از موارد علمی ،
فرهنگی ، اجتماعی ، ورزشی ، هنری ، نیکوکاری و امور خیریه ، بشر دوستانه ،
امور زنان ، آسیب دیدگان اجتماعی ، حمایتی ، بهداشت و درمان ، توانبخشی ،
محیط زیست ، عمران و آبادانی و نظایر آن یا مجموعه ای از آنهاست .

فصل دوم . حقوق و تکالیف

ماده ۴ : سازمان ، حق دارد متناسب با موضوع فعالیت خود ، با رعایت این
آیین نامه و سایر قوانین و مقررات مربوط ، فعالیت نموده و از جمله نسبت به
موارد زیر اقدام نماید : الف ـ ارائه خدمات امدادی مورد نیاز دستگاه های دولتی
و عمومی غیر دولتی ؛ ب ـ اظهار نظر و پیشهاد راه کارهای مناسب : ۱ . در
فرایند برنامه ریزی مراجع دولتی و عمومی غیر دولتی در سطح شهرستان ،
استان یا ملی بر حسب مورد ، ۲ . در مورد آثار و نتایج فعالیت های دستگاه دولتی
و عمومی غیر دولتی ، کاستی ها و مشکلات موجود به مراجع و دستگاه های
قانوی ذیربط ؛ پ ـ کمک به اجرای برنامه ها و پروژه های دستگاهای دولتی و
عمومی غیر دولتی از طریق توافق و تفاهم با آنها ؛ ت ـ برگزاری اجتماعات و
راهپیمایی ها در جهت تحقق اهداف سازمان ؛ ث ـ انتشار نشریه ، ج ـ انجام
دادن هر گونه عملیات دیگر برای تأمین اهداف مقرر در اساسنامه سازمان ؛ چ ـ
حق دادخواهی در مراجع قضایی و شبه قضایی .

ماده ۵ : سازمان ، مکلّف است گزارش عملکرد اجرایی و مالی سالانه خود را
حداکثر تا دو ماه پس از پایان هر سال مالی ، به مرجع نظارتی مربوط و نیز در
طی سال ، سایر گزارش های عملکرد اجرایی و مالی را بنا به درخواست مرجع
یاد شده ، حسب مورد ، ارائه و همچنین نسبت به انتشار خلاصه ای از گزارش
سالانه مذکور برای اطلاع عموم ، در محدوده جغرافیایی فعالیت خود اقدام کند .

ماده ۶ : هزینه های سازمان از منابع زیر تأمین می شود : الف ـ هدیه ، اعانه
و هبه اشخاص حقیقی و حقوقی ، اعم از داخلی و خارجی و دولتی و غیر دولتی ؛
ب ـ وقف و حبس ؛ پ ـ وجوه حاصل از فعالیت های انجام شده در چارچوب
موضوع فعالیت ، اهداف و اساس نامه سازمان و این آیین نامه ؛ ت ـ حق عضویت
در سازمان .

تبصره ۱ . سازمان ، موظّف است پیش از دریافت کمک از منابع خارجی ،
مشخصات منبع کمک کننده ، میزان کمک و چگونگی آن را به صورت مشروح
بر حسب مورد به مراجع نظارتی مربوط اعلام نماید . مراجع مذکور موظف اند
ظرف حداکثر یک هفته از تاریخ وصول اعلام یاد شده ، نسبت به نظر خواهی از
وزارت خانه های اطلاعات و امور خارجه و بانک مرکزی جمهوری اسلامی
ایران اقدام نمایند . موافقت دستگاه های یاد شده ضروری است و این
دستگاه ها موظف به اظهار نظر ظرف حداکثر یک ماه از تاریخ وصول استعلام
هستند . عدم ارائه پاسخ ظرف این مدت ، به منزله نظر موافق است .

تبصره ۲ . دریافت کمک از مجامع رسمی بین المللی و منطقه ای و
آژانس های وابسته به سازمان ملل ، نیاز به دریافت مجوّز ندارد . فهرست
سازمان های یاد شده ، توسط وزارت امور خارجه تهیه می شود و در اختیار هیئت
نظارت قرار می گیرد .

ماده ۷ : تقسیم دارایی ، سود و یا درآمد سازمان در میان مؤسسان ، اعضا و
مدیران و کارکنان آن ، قبل و پس از انحلال ممنوع است .

ماده ۸ : اساس نامه و فعالیت های سازمان نباید مغایر با اصول قانون
اساسی باشد .

ماده ۹ : سازمان ، موظّف است امکان دسترسی بازرسان را در حضور
نماینده سازمان و صرفا در محل دفتر سازمان ، فراهم سازد تا اسناد و اطلاعات
مذکور را بررسی نمایند . نحوه بررسی باید به گونه ای باشد که به وظایف سازمان
خللی وارد نیاید . خارج کردن اسناد از سازمان در راستای بازرسی ، مگر به حکم
مرجع قضایی صالح ، ممنوع است .

ماده ۱۰ : فعالیت سازمان در کشورهای دیگر ، باید به کسب مجوز کلی از
مرجع نظارتی فرا استانی و ملی باشد .

تبصره ۱ . مرجع یاد شده ، قبل از اعلام نتیجه به سازمان متقاضی ، باید از
دستگاه های غیر دولتی ذیربط ، از جمله وزارت امور خارجه نظرخواهی نماید .
دستگاه های مذکور ، ظرف حداکثر یک ماه باید پاسخ لازم را ارائه دهند ؛ در غیر
این صورت ، نظر آنها موافق تلقی می شود .

تبصره ۲ . مرجع مذکور باید حداکثر ظرف ۴۵ روز از تاریخ تقاضا ، پاسخ لازم
را به متقاضی ارائه دهد .

تبصره ۳ . ارائه تقاضای سازمان ، با محدوده فعالیت شهرستان و یا استان ،
حسب مورد ، در ابتدا از طریق مرجع نظارتی شهرستان یا استان انجام می گیرد .

تبصره ۴ . شرکت سازمان در مجامع بین المللی ، دوره های آموزشی و
نمایشگاه ها ، باید با اطلاع کتبی به مراجع نظارتی انجام گیرد .

ماده ۱۱ : سازمان باید در فعالیت های خود ، قوانین و مقررات و الگوهای
رفتاری نهادهای مدنی را رعایت نموده و از ارتکاب اعمال مجرمانه خودداری
نماید .

ماده ۱۲ : سازمان از حق دسترسی به اطلاعات موجود در مؤس