پاورپوینت کامل میراث فرهنگی ناملموس(۱) ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میراث فرهنگی ناملموس(۱) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میراث فرهنگی ناملموس(۱) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میراث فرهنگی ناملموس(۱) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

مقدمه

جهانِ رو به رشد و توسعه روزافزون تمدّن، دستاوردهای پیشین
بشر را تحت الشعاع قرار داده است و مسائل انسانی را کم کم به
حاشیه می راند. انسان، به عنوان بانی تمدن امروزی، باید خود را
از خطر تولیدات صنعتی و یافته های خود مصون بدارد و بدین
منظور، حفظ و حراست و تقویت مسائل انسانی را در راستای
برنامه های خود نهاده است تا بتواند روند رو به رشد جهان امروز
را در مسیری منطقی، عقلی و تکاملی هدایت کند، وگر نه،
هیولای بی رحم صنعت، انسان را نابود خواهد کرد.

روند جهانی سازی، صنعتی شدن، مهاجرت های روستایی و
شرایط زندگی شهری امروزی و … فرهنگ ملل را مورد هجوم
قرار داده است. جهت حفظ و حراست از هویّت فرهنگی در برابر
موج جهانی شدن، اندیشه مندان و سیاستمداران کشورهای
صنعتی، به عنوان سردمداران رشد و توسعه تمدن امروزی،
مجبور شده اند تا در پی عوامل مهم و تأثیرگذار، طرح «میراث
فرهنگی ناملموس و شفاهی»۱ را مطرح سازند که یکی از آرزوها
و خواسته های دیرین دلسوزان و فرهیختگان کشورهای در حال
توسعه و عقب مانده بود ؛ چون داد و فغانشان از زوال
فرهنگ های بومی و ملّی شان به گوش کسی نمی رسید و جواب
دغدغه های فکری شان را با نیشخندهای تُند و مسخره آمیز
می شنیدند.

سرگذشت کنوانسیون ۲۰۰۳

کنوانسیون، به معنای «میثاق» یا «معاهده» است. عنوان
«کنوانسیون ۲۰۰۳» با عنوان «میراث فرهنگی ناملموس و
شفاهی» گره خورده است. کنوانسیون ۲۰۰۳، تصویب شده در
سازمان علمی، آموزشی و فرهنگی ملل متّحد (یونسکو) ،
رهاورد دو دهه تلاش مستمر اندیشمندان کشورهای عضو است.
سازمان یونسکو از بدو تأسیس، کنوانسیون های گوناگونی را
جهت حفظ میراث فرهنگی و طبیعی جهان (که اغلب ، منحصر
به میراث مادی و معنوی بود) ، به تصویب رسانیده است. از
تلاش های اولیه سازمان یونسکو در راستای حفاظت از میراث
فرهنگی ناملموس می توان به تصویب «حقوق مالکیت
معنوی»۲ اشاره نمود. در پی این تلاش ها در سال ۱۹۸۹م،
کشورهای عضو، سند صیانت از فرهنگ های سنّتی و بومی –
محلّی۳ را در حدّ «توصیه نامه» به تصویب رساندند، که البته با
توجه به توصیه نامه بودن آن، انتظار می رفت که چندان با
موفقیت روبه رو نشود ( ؛ چون هیچ گونه قید الزام آوری در مفاد این
سند به چشم نمی خورد).

علی رغم عدم موفقیت آن سند، در سال های بعد، این موضوع
در بسیاری از نشست ها، سمینارها و کنفرانس های منطقه ای و
بین المللی، مورد تجزیه و تحلیل بیشتری قرار گرفت . همچنین
متعاقب تصویب این کنوانسیون، فهرست مؤسسات ملی فعال در
زمینه فرهنگ های سنتی و عامه در پایگاه های اطلاعاتی
منطقه ای و جهانی به ثبت رسید و نظام شناسایی، جمع آوری،
نمایه سازی و ثبت اشکال متنوّع فرهنگ های سنّتی و عامه و
حراست از آنها و حمایت از عاملان فرهنگ سنتی و عامه و
اطلاع رسانی و همکاری های جهانی در این زمینه، در اولویت
برنامه های یونسکو و نهادهای مربوط در دیگر کشورها قرار
گرفت.

اگر چه این فعالیت ها، نشست ها، سمینارها و کنفرانس ها
شرایط الزام آوری برای اجرای مفاد کنوانسیون ۱۹۸۹ به همراه
نداشت ، ولی منجر به بازنگری و تجزیه و تحلیل هر چه بیشتر
این موضوع گردید که در نهایت ، به موضوع «میراث فرهنگی
ناملموس» منتهی می شد. بدین ترتیب ، در پی این تلاش ها، در
کنوانسیون بعدی در سال ۱۹۹۲م برنامه ای تحت عنوان «میراث
فرهنگی ناملموس»۴ تدوین گردید. یک سال بعد، در سال
۱۹۹۳ ، پروژه «گنجینه های بشری زنده»۵ به اجرا گذاشته شد.

همچنان که اندیشمندان در تلاش برای شفاف سازی میراث
فرهنگی ناملموس ، جهت صیانت از دستاوردهای معنوی و
شفاهی بشری بودند ، هیئت اجرایی یونسکو، در آوریل ۱۹۹۷م،
میزگردی در تایلند برگزار کرد . در این میزگرد، بر ضرورت تعیین
یک نظام ملّی شناسایی، حفظ و حمایت قانونی از فرهنگ
سنّتی و عامه به عنوان مقدمه ای برای اتخاذ اقدامات لازم در
سطح جهانی تأکید شد.

ادامه تلاش های این میزگرد ، در ماه ژوئن همان سال، طی
یک اجلاس مشورتی بین المللی که با همکاری و هماهنگی
بخش میراث شفاهی یونسکو و کمیسیون ملی یونسکو در رَباط،
پایتخت مغرب، در زمینه فضاهای فرهنگی و عامه برگزار
گردید، شرکت کنندگان به اتفاق آرا، روندی را برای معرّفی و
تجلیل از بهترین میراث شفاهی تصویب کردند که در نهایت،
منجر به تصویب برنامه و سند جدیدی تحت عنوان
«شاهکارهای میراث ناملموس و شفاهی بشری»۶ گردید. هر
چند طی این برنامه، نهادهای فرهنگی کشورهای عضو و دیگر
کشورها اقداماتی جدّی انجام دادند ، ولی این ، پایان کار نبود.

بعد از مجمع عمومی یونسکو در سال ۱۹۹۹م، و بعد از
مذاکرات هیئت اجرایی در سی و یکمین نشست یونسکو در سال
۲۰۰۱م، تصمیم گرفته شد که یک معاهده جدید و استاندارد و
قابل اجرا تهیه و تدوین شود. بدین ترتیب، بعد از تلاش های
مستمر و خستگی ناپذیر، متخصصانِ کشورهای عضو، این
معاهده جدید را – که همان کنوانسیون ۲۰۰۳ میلادی باشد –
تهیه و تدوین کردند که به تصویب اکثریت قاطع کشورهای
عضو رسید، بدون این که هیچ رأی مخالفی داشته باشد.۷

تعریف

طبق مَفاد بند دوم کنوانسیون ۲۰۰۳ یونسکو، «میراث فرهنگی
ناملموس»، این گونه تعریف می شود: «رویّه ها (عُرف ها)،
نمادها، دانش ها، مهارت ها، ابزارها، اشیا، آثار هنری و
مکان های مرتبط با آنها، که جوامع و افراد، آنها را بخشی از
میراث ناملموس خود می شناسند و همواره از نسلی به نسلی
دیگر منتقل می شود و پیوسته به وسیله انسان ها و جوامع و
گروه ها در پاسخ به محیط اطرافشان و در تقابل با طبیعت و
تاریخشان خَلق می شود و سازگار با مفاد حقوق بشر بین المللی و
شرایط احترام متقابل میان جوامع، گروه ها و اشخاص باشد».

هر چند هنوز تعریف جامعی از «میراث ناملموس» ارائه نشده
است ، ولی با تأمل در مفاد بند دوم کنوانسیون – که ذکر کردیم –
می توان فهرست مفیدی از حوزه هایی که در آنها میراث
فرهنگی ناملموس، بارز و روشن است، ارائه داد.

۱. رویّه ها، نمادها و سنن شفاهی، به انضمام زبان، به عنوان
حاصل میراث فرهنگی ناملموس ؛

۲. هنرهای نمایشی، از جمله: تئاتر، موسیقی، قصه خوانی،
حرکات موزون و … ؛

۳. آداب و سنن اجتماعی، آیین های مذهبی، مراسم جشن و
شادی، اعیاد و … ؛

۴. دانش و تجربیات انسان در تعامل با طبیعت و جهان ؛

۵. حرفه ها و صنایع دستی و آثار هنری ؛

۶. غذاها و لباس ها .

میراث فرهنگی ملموس و ناملموس

از دیدگاه یونسکو، تفاوت های بارزی میان میراث فرهنگی
ملموس (مادّی/ فیزیکی) و ناملموس (غیر مادّی/ معنوی) وجود
دارد. داشتن ارزش و اهمیت برجسته همگانی (عام و جهانی
بودن)، طبق مفاد کنوانسیون ۱۹۷۲م، برای میراث فرهنگی
ملموس ، به عنوان شرط پذیرش یا پیش نیاز، پذیرفته شده
است، حال آن که در کنوانسیون ۲۰۰۳م، پیش شرطِ «داشتن
ارزش و اهمیت همگانی» برای میراث فرهنگی ناملموس،
اساساً مطرح نگردیده است. این مسئله یکی از تفاوت های
بسیار مهم کنوانسیون های ۲۰۰۳ و ۱۹۷۲ است. اگر چه معاهده
صیانت، برای هر دو نوع میراث فرهنگی ، یکی قلمداد شده
است، ولی کارشناسان و متخصّصان، در پی نشست ها و
سمینارهای گوناگون، تأکید دارند که معاهده «صیانت از میراث
فرهنگی ناملموس»، به طور مجزّا ارائه گردد تا این که ابهامی در
آن ایجاد نشود. هر چند در کنوانسیون ۱۹۷۲م ، هیچ گونه
اشاره ای به میراث فرهنگیِ ناملموس نشده، در بند سوم
کنوانسیون ۲۰۰۳م، مَفاد اجرایی مصوّبه ۱۹۷۲م ، به قوت خود
باقی و نیز لازم الاجرا شمرده شده است. در ضمن، در مقدّمه
کنوانسیون ۲۰۰۳م ، به رابطه نزدیک و تنگاتنگ میراث
فرهنگی ملموس و ناملموس نیز اشاره گردیده است.

در بخشی از مفاد کنوانسیون ۲۰۰۳م ، (بند ۲۰۱) چنین آمده
است که: میراث فرهنگی ناملموس، تنها شامل شاه کارها،
دانش ها و مهارت ها نیست؛ بلکه مکان های فرهنگی، اشیا و
آثار هنری و دستی مرتبط با آنها نیز در زمره میراث فرهنگی
ناملموس (غیر مادّی)اند و طبق مفاد این کنوانسیون، به آن
پرداخته می شود، هر چند به آثار فیزیکی (مادّی) مربوط اند.<