پاورپوینت کامل شوخی و شادابی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شوخی و شادابی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شوخی و شادابی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شوخی و شادابی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۹

روزی
رسول خدا با گروهی از مردم، درباره بهشتْ
سخن می گفت. در میانه سخن فرمود: «پیر زنان
را هرگز به بهشت، راهی نیست». صدای عمه
پیر پیامبر بلند شد که: «ای رسول خدا!
چگونه خداوند عادلِ مهربان به چنین ستمی
رضا می دهد؟». پیامبر (ص) لبخندی زد و
فرمود: «اندوه به دل راه مده! چرا که
خداوند، پیران مؤمن را نخست جوان خواهد
ساخت و آن گاه به بهشت، میهمان خواهد
کرد». لبخند بر لب حاضران نشست.۱

شادی
بخشی

اندوه و افسردگی را محصول توقّف و محبوس
ماندن روح، قطع داد و ستدهای فکری-عاطفی،
و فزونی وابستگی ها و مشغله ها شمرده اند.
غم، بی زحمت و به رایگان به دست می آید؛
امّا شادی، رایگان نیست و برای کسب آن
باید کوشش کرد.۲

برای شاد کردنِ انسان اندوهگین نیز باید
روح او را از حالت رکودْ بیرون آورد؛
جریانهای فکری-روحی او را شتاب بخشید؛ و
او را تا جای ممکن، سبکبار کرد. شاید بر
همین اساس است که از «شادابی» به عنوان
نخستین اثر و فایده «ایمان مذهبی» یاد
کرده اند.۳

سِرّ طربناکی دائمی عارفان و اولیای خدا
را در این دانسته اند که آنها هر روز و هر
ساعت، در پی ارتقای علمی و اخلاقی خویش و
جامعه خویش اند ؛ امروز و دیروزشان یکی
نیست؛ از آنجا که تعلّقات کمتری در دنیا
دارند، سبکبارترند و گرفتاری هایشان
کمتر است؛ دیگر انسانها را دوست می
دارند، پس به یاری آنها می شتابند؛ روابط
ساده و صمیمانه ای با دیگران دارند و…
خلاصه: چنان روح فعّال و پرشتابی دارند که
غم در آن نمی پاید و چون خاشاکی در دست
موج، خواهد گذشت.۴

پس باید پذیرفت که شادی پایدار، آسان به
دست نمی آید و شادمانگی، نتیجه یک تلاش
واقعی و آگاهانه است. بدین ترتیب، شاد
بودن، هنر است و شاد ساختن، هنری بزرگتر ؛
هنری که آموختنش وظیفه انسانی و اسلامیِ
ماست.۵

شوخی

شوخی، سخنی است که لبهای شنونده را به
لبخند باز کند و خنده – هر چقدر هم کمرنگ
باشد-، حتّی نیمْ خند و حتّی خیال خنده،
شگفتیِ مطبوعی به روح انسان می بخشد که
غالباً با آرامش اعصاب و سبُکی ذهن،
همراه است.۶

شوخ طبعی، خوشرویی و خوش سخنی را می توان
ساده ترین راههای شادی بخشی دانست. شوخی،
روحها را شادمانه می کند و با آفرینش
لبخند، انسان را و محیط را شادابی و
خُرّمی می بخشد و کیست که شادی را نخواهد
و در جستجوی نشاط و تازگی نباشد؟

امام علی (ع) می فرماید: شادمانی، گشایشِ
خاطر می آورد.۷ اوقات شادی، غنیمت است۸

و
هر که شادی اش اندک باشد، آسایش او در مرگ
خواهد بود.۹

در گفتار
و رفتار بزرگان

پیامبر گرامی اسلام که اُسوه نیکوی امّت
است و مبعوث شده است تا فضایل اخلاقی را
کمال بخشد، با مردم، شوخی می کرد تا آنها
را شاد کند۱۰ و می فرمود: مؤمن، شوخ و شاداب
است و منافق، اخمو و عصبی مزاج.۱۱ هر که
مؤمنی را شاد کند، مرا شاد کرده، و هر که
مرا شاد کند خدا را شاد کرده است.۱۲ هر که
مؤمنی را اندوهگین سازد و سپس [برای جبران
این خطا] جهان را به او ببخشد، این، موجب
بخشودگی گناهش نخواهد بود.۱۳

یاران پیامبر (ص) می گویند: او بیشتر وقتها
لبخند بر لب داشت؛ نرمخوترین و شاداب
ترین و گشاده روترینِ مردم بود؛ هرگاه
یارانش شعری می خواندند و می خندیدند، او
هم لبخند می زد؛ بی صدا می خندید؛ گاهی در
حال خنده، دندانهای آسیایش آشکار می شد؛۱۴
امّا همیشه یادآوری می کرد که خنده زیاد،
قلب را می میراند.۱۵

امام علی (ع)، جوانمرد اسلام و قهرمان
عرصه های خطر، شوخ طبع بود و با مردم، بویژه
در شرایط سختی و خستگی مِزاح می کرد، تا
آنجا که مخالفان وی، همین اخلاق او را
بهانه کردند تا از حکومت، محرومش سازند.۱۶

امام صادق (ع) در این موضوع، فرموده است:
هیچ مؤمنی نیست که شوخی در طبع او نباشد۱۷
و شوخ طبعی بخشی از حُسن خلق است.۱۸ هر
مسلمانی که در برخورد با برادر مسلمان
خویش او را شاد سازد، خدا را شاد کرده
است.۱۹

راغب اصفهانی (ادیب و طنز نویس قرن ششم
هجری) می گوید: «مردم اگر شوخ طبعی نکنند،
گویی در زندان اند»۲۰ و آناتول فرانس (طنز
نویس نام آور فرانسه در آغاز قرن بیستم
میلادی) عقیده دارد که: «اولاد آدم از دو
نعمت برخوردارند که بدون آن دو،
روزگارشان جهنّم می شد: اوّل، شوخ طبعی و
دوم، مهربانی».۲۱

قالب های
شوخی

شوخ طبعان روزگار، هنر خویش را در شادی
آفرینی، به شکلهای گوناگون آشکار ساخته
اند. شوخی، گاهی زبانی و گفتاری است که
شنیدن آن (مثلاً از یک دوست) یا شنیدن
مبادله آن بین دو تن دیگر (مثلاً از رادیو)
اندوه را از دلِ ما می بَرَد.

گاه نیز در مطالعه یک نوشته، شوخ طبعیِ
نویسنده ای ما را به تبسّم وا می دارد.
طنزها و لطیفه های مجلاّت و حکایتهای
فُکاهی شعر و

نثر کتابها از این گونه اند.

برخی دیگر از شوخی ها تصویری و نمایشی
اند، مانند فیلمها و نمایش های کُمدی در
سینما و تئاتر و تلویزیون، کاریکاتورهای
مطبوعات، و … این نوع، ممکن است با شوخیِ
گفتاری ترکیب شود یا مستقل از آن باشد،
مثل طنزهای تصویری بدون گفتار
(پانتومیم)، میانْ پرده های کارتونی و
کُمدی های صامت.

می بینیم که لبخند سازی در جامعه و اندوه
زُدایی از دل و جان انسانها، روش های
بسیار متنوّعی دارد که شادی آفرینان
عصرها و نسلها، به فرا خور استعداد و
توانایی و ذوق، طبع خویش را در آنها
آزموده اند. بدین ترتیب است که ادبیات و
هنر ملّتها آکنده از شوخی هاست.

مرزهای
شوخی

شوخی۲۲ ممکن است مثل هر گفتار یا رفتار
دیگری، از اعتدال خارج شود و به عملی غیر
اخلاقی بدل گردد. به عنوان نمونه، ممکن
است به سبُکسری، بی شرمی و گستاخی
بیامیزد که در این حالت، «هَزْل» نامیده
می شود و یا به تحقیر و بدگویی و ناسزا
آمیخته گردد که آن را «هَجْو» می خوانند.
خردمندان و بزرگان دین و اخلاق، این هر دو
صورت را ناشایست شمرده اند.

همچنین، گاه اتّفاق می افتد که همان شوخی
لطیف و شادی بخش هم از حدْ خارج شود و به
بیهودگی یا زیاده روی بینجامد که در این
صورت نیز کاری ناپسند خواهد بود.

یکی از صحابیان از رسول خدا پرسید: «آیا
در اینکه با دوستان خود شوخی می کنیم و می
خندیم، اشکالی هست؟». حضرت فرمود: «اگر
سخن ناشایستی در میان نباشد، اشکالی
ندارد».۲۳

هم ایشان در جای دیگر فرمود: «من شوخی می
کنم؛ امّا جز حق نمی گویم».۲۴

امامان بزرگوار ما نیز در سخنان خود، به
خوبی مرزهای شوخی را نشان داده اند:

هر که مسخرگی بر او چیره آید، خِردش تباه
شود.۲۵

دروغ را ترک گویید ؛ چه شوخی و چه جدّی اش
را.۲۶

خداوند، کسی را که در میان جمعی شوخی و
بذله گویی می کند، دوست دارد، به شرط آنکه
ناسزایی در سخنش نباشد.۲۷

شادی، سه مرز دارد: وفاداری، رعایت حقوق
مردم و هشیاری در سختی ها.۲۸

پیشوایان ما بارها تذکّر داده اند که:
شوخیِ زیاد، آبرو، وقار، و احترام
اجتماعی انسان را می برد۲۹ و برای انسان،
دشمن می تراشد.۳۰ زیاده روی در شوخی، حماقت
است.۳۱ انسان کامل، کسی است که جدّی اش از
شوخی اش بیشتر باشد.۳۲ همچنین سفارش نموده
اند که بکوشیم شادیِ ما در دنیا هرگز به
قیمت از دست دادنِ سعادت آخرت نباشد.۳۳
سرمستی از گناه، به بدبختی و نابودی می
انجامد.۳۴

انگیزه
های شوخ طبعان

گرچه مردم، از بابت فراموشیِ غصّه ها و

غمها، پیوسته خود را وامْدار ظرافتها و
لطیفه گویی های طنز نویسان و بذله گویان
روزگار دانسته اند و می دانند، امّا کمتر
کسی به فکرِ یافتن ریشه و انگیزه شوخ طبعی
در این گونه افراد بوده است. با یک تحقیق
ابتدایی شای