پاورپوینت کامل [۱]خویش را در خویش پیدا کن ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل [۱]خویش را در خویش پیدا کن ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل [۱]خویش را در خویش پیدا کن ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل [۱]خویش را در خویش پیدا کن ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

شاید شما هم داستان کوتاه «ماهی سیاهِ
کوچولو» را خوانده باشید. در این داستان
کوتاه، مضامینی بلند نهفته است. جوهره
اصلی داستان، حرکت و تلاش برای رسیدن به
آینده ای بهتر و بیرون از چرخه ملال آورِ
روز مرّگی است. ماهی کوچکِ داستان، با آن
که از همه سو تحقیر می شود و همه او را از
روشی که در پیش گرفته، باز می دارند، امّا
با اتّکا بر اراده خویش و با بهره گیری از
تجربیات گذشتگان، بر خواسته خویش پای می
فشارد و بر همه سختی ها و ناملایمات،
پیروز می شود.

ماهی کوچولو، در جایی از داستان، در پاسخ
به مادر، که او را به زندگی همیشگی دعوت
می کند، می گوید: «نه مادر، من دیگر از این
گردش ها خسته شده ام؛ می خواهم راه بیفتم
و بروم ببینم جاهای دیگر، چه خبرهایی هست.
ممکن است فکر کنی که یک کسی این حرف ها را
به ماهی کوچولو یاد داده؛ امّا بدان که
من، خودم خیلی وقت است در این فکرم.
البتّه خیلی چیزها هم از این و آن یاد
گرفته ام. مثلاً این را فهمیده ام که
بیشتر ماهی ها، موقع پیری، شکایت می کنند
که زندگی شان را بیخودی تلف کرده اند؛
دائم ناله و نفرین می کنند و از همه چیز
شکایت دارند. من می خواهم بدانم که راستی
راستی، زندگی یعنی این که توی یک تکّه جا
بروی و برگردی تا پیر شوی و دیگر هیچ؟ یا
این که طور دیگری هم توی دنیا می شود
زندگی کرد؟…».

و باز در پاسخ به سرزنش های همسایه که می
گوید: «کوچولو! ببینم تو از کِی تا حالا
عالم و فیلسوف شده ای و ما را خبر
نکردی؟»، جواب می دهد: «خانم! من نمی دانم
شما عالم و فیلسوف به چه می گویید. من فقط
از این گردش ها خسته شده ام و نمی خواهم به
گردش های خسته کننده، ادامه بدهم و
اَلَکی خوش باشم و یک دفعه چشم باز کنم و
ببینم مثل شماها پیر شده ام و هنوز هم
همان ماهی چشم و گوش بسته ام که بودم».

این داستان، مرا همواره به این نکته
توجّه می دهد که ما آدمیان، بیشتر دوست
داریم با اتّکا به تصمیم و اراده دیگران،
و با تقلید از برداشت های آنها – که گاه آن
را با بهره گیری از تجربیات بزرگ ترها
اشتباه می گیریم – خود را از قید تصمیم
گیری رها کنیم. بدین ترتیب که در بسیاری

موارد، انبوه کسانی که براساس عادت و
اعتماد به روش دیگران و برخلاف خواستِ
قلبی خود زندگی می کنند، چنان در چشم ما
بزرگ می نمایند که در برابر آنها جرئت
عرضِ اندام نمی یابیم و با خود می گوییم
لابد همه درست دریافته اند که این گونه
عمل می کنند! از این رو، کم هستند کسانی که
بر رأی و تصمیم عاقلانه خود، پا می فشارند
و دست خوشِ جوّ زمانه نمی شوند.

از قضا، در داستان «ماهی سیاهِ کوچولو»
می بینیم که تمام قصّه، از زبان مادر بزرگ
پیری برای دوازده هزار بچّه و نوه خود ،
نقل می شود . در پایان قصّه و پس از به خواب
رفتن همه ماهی ها می خوانیم : «یازده هزار
و نُهصد و نود و نُه ماهی کوچولو ~شب به
خیر{ گفتند و رفتند و خوابیدند . مادر بزرگ
هم خوابش برد؛ امّا ماهی سرخِ کوچولویی ،
هر چه کرد ، خوابش نبرد ؛ شب تا صبح، همه
اش در فکر دریا بود …».[۲]

خود باوری ، رابطه ای مستقیم با عزم و
اراده دارد . آن کس که توانایی های خود را
باور کرده است ، برای رسیدن به آنچه خود
دریافته، هر سختی ای را پشت سر می گذارد.

از میان شاعران معاصر ، محمّد تقی بهار ،
مشهور به ملک الشعرا، در ترجمه قطعه شعری
از فرانسه به فارسی، از زبان یک چشمه ، به
نیکی ، نقش خود باوری و اتّکای به خویش را
در پیروزی و بهروزی ، نشان می دهد:

جدا شد یکی
چشمه از کوهسار
به ره گشت ناگه به سنگی دچار

به نرمی چنین گفت با سنگ سخت :
کَرَم کرده، راهی ده، ای نیک بخت!

جناب اجل ، کِش گران بود سر
زدش سیلی و گفت : دور ، ای پسر!

نجنبیدم از سیلِ زورآزمای
که ای تو ، که پیش تو افتم ز جای؟

نشد چشمه از پاسخ سنگ ، سرد
به کَندن در اِستاد و اِبرام کرد

بسی کَند و کاوید و کوشش
نمود
کز آن سنگ خارا رهی برگشود

ز کوشش ، به هر چیز، خواهی رسید
به هر چیز خواهی کماهی رسید

برو کارگر باش و امیدوار
که از یأس ، جز مرگ ، ناید به بار

گَرَت پایداری است در
کارها
شود سهل پیش تو دشوارها[۳]

در ادبیات گذشته
ما ، آن اندازه که درباره «برخویشتن
اعتماد نکردن» سخن گفته اند ، در باب
«اعتماد به نفس» ، کمتر توصیه ای می توان
یافت . دلیل این مطلب نیز واضح است.

حجم
گسترده ای از متون ادبی ما، بخصوص متونی
که جنبه تعلیمی دارند ، به حوزه ادبیات
صوفیانه مربوط اند. همان گونه که می دانید
، ادبیات صوفیانه، بویژه پس از قرن ششم
هجری ، سخت تحت تأثیر تفکّر اشعریان[۴]
قرار گرفت و قبول «جبر» در برابر
«اختیار» ، از نتایج نامطلوب این سیطره
بود.

عارفان ما آن جا که اراده انسان را در
برابر اراده خداوند دیده اند یا به نوعی
در مقام مقایسه میان این دو برآمده اند،
سخت بر استقلال آدمی تاخته اند و او را از
اعتماد بر خویش ، برحذر داشته اند. نمونه
های این اندیشه و بینش را در بسیاری از
متون عرفانی می توان دید.

مولانا جلال الدین رومی ، در جای جایِ
مثنوی و نیز در دیوان شمس، نتایج اعتماد
ورزی های نابجای آدمی را بر خود ، آن جا که
موجب فراموشی خداوند و نیز غرور و طغیان
آدمی شده است ، به زیباترین شکلی به تصویر
کشیده است . طبعاً چنین خودباوری ای از
دیدگاه مولانا نامطلوب بوده و آن را نفی
کرده است:

اعتمادی بودشان بر نفس
خویش چیست بر شیر اعتمادِ
گاومیش؟

اعتمادی کرد بر تدبیر خویش
که بَرَم من کار خود با عقلْ پیش

(مثنوی ، دفتر ششم)

تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویش
بودمان تا این بلا آمد به پیش

(مثنوی ، دفتر ششم)

تو اعتماد مکن بر کمال و دانش خویش
که کوه قاف شوی، زود در هوات کنند

(دیوان شمس)

هر گاه خودباوری در برابر توکّل بنشیند ،
عُرفا آن را طرد می کنند و منفور می شمرند
. عارفان ، در مراحلی از کمال ، چون انسان
را در برابر خداوندْ فانی می دانند ، دیگر
در این نکته شکّی ندارند که انسان ،
اساساً اراده ای مستقل از اراده خداوند
ندارد و با همان تفکّر اشعری ، خودباوری
به این معنا را به طاق نسیان می سپارند .
خواجه سخن ، شمس الدین محمد حافظ شیرازی
در این زمینه گوید:

بارها گفته ام و بار دگر می گویم
که منِ دلشده ، این ره ، نه به خود می
پویم

از پسِ آینه ، طوطی صفتم داشته اند
آنچه استاد ازل گفت بگو ، می
گویم

من اگر خارم و گر گل ، چمن