پاورپوینت کامل چرا «نی» می نالد؟ ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا «نی» می نالد؟ ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا «نی» می نالد؟ ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا «نی» می نالد؟ ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

به کوشش: رضا بابایی

ناله «نی» ، نوای غریبی و تنهایی است. آنان که به غربتْ دچار و به تنهایی مبتلا می گردند، یا دل به نوای نی می سپارند و یا خود، دست و لب بر «نی» می نهند و می نوازند… و می نالند؛ قبیله ای که در گوشه ای از بیابان به غربت زندگی می کنند، و چوپانی که در پهنه دشت و لابه لای کوه های سر به فلک کشیده، خود را گمگشته و تنها می بیند، همگی با «نی» هم ناله و هم نوا می شوند … و آن که درمیان انبوه آدمیان و غوغا وداد و فریاد هم خود را یکّه و تنها می یابد، دلش هوای «نوای نی» می کند …

به راستی راز هم نوایی «نی» با انسانِ تنها چیست؟

بشنو از نی چون حکایت می کند

از جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند

از نفیرم مرد و زن نالیده اند(۱)

ناله «نی»، ناله تنهایی و دورافتادگی است و درد «نی»، درد جدایی و فراق. عشق «نی»، جان «نی»، هوای «نی»، و وطن «نی»، نیستان است و بس. آن گاه که «نی» را از وادی عاشقی و دلدادگی جدا کردند و به تیغ فراق، رشته های عشق او را بریدند، غمین و حزین و نالان شد:

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور مانْد از اصل خویش

بازجوید روزگار وصل خویش (۲)

و این گونه است که «نی»، هم نوای غریبان و تنهایان است: همانان که درد فراق و غم تنهایی و شوق وصال، سنیه هاشان را به تنگ آورده است… آری! نی، «هم نوای» آنان است، چون «همدرد» و «همراز» آنان است؛ قصّه ای مشترک !

آدمی، در برهوت مادّیت، در خاکستان، سرگشته و حیران است، دلش آرام ندارد و بهانه کسی را می گیرد. من این جا غریب و تنهایم: «من مَلَک بودم و فردوسِ برین جایم بود».

اصل و ریشه من، جای دیگری است. این جا خانه من نیست. خانه من آن جاست که نور او و روح او را در من دمیدند. «خانه دوست کجاست؟».

همدم من و مونس دل من، هموست که روح خود را در من دمید:

و نفخت فیه من روحی.(۳)

و از روح خود، در او دمیدم…

آری! راز غربت و تنهایی آدمی، دور افتادگی او از وادی عشقی است که گِل او را و دل او را در آن جا سرشتند، و این تنهایی، با هیچ همنوعی جبران نمی شود، که همه همنوعان، خود، دردی مشترک دارند و از غربتی جانکاه، رنج می برند… و این جاست که دل، سوزناک تر از «نی» می نالد.

آنان که از دوری جانِ جانان در رنج اند، نِی را رها می کنند و لب به نجوا می گشایند؛ نجوای تنهایی، زمزمه عاشقی، اشتیاق وصل. ناله نی کجا و زمزمه عشق کجا؟! این جا قلمرو نِی نیست. این جا نی، رنگ می بازد و مبهوت مناجات مشتاقان می گردد:

نشنو از نی، چون نوای بی نواست

بشنو از دل، چون حریم کبریاست

نی چو سوزد، تلّ خاکستر شود

دل چو سوزد، خانه داور شود(۴)

القلب حرم اللَّه.(۵)

دل، خانه خدا است.

و خدا مونس تنهایان است:

یا أنیس کلّ غریب!(۶)

یا آنس کلّ غریبٍ مفرد!(۷)

ای مونس هر غریبِ تنها.

راه، بسته نیست. دنیا، سرد و تار نیست، و دل، بی یار نیست، که خدا، مونس آنانی است که همدمی ندارند و همدمشان خداست:

یا أنیس من لا أنیس له!(۸)

ای مونس آنان که مونسی ندارند!

اُنس با تو ، چه شیرین است، شیرین:

یا من أذاق أحبّاءه حلاوه المؤانسه!(۹)

ای آن که به دوستانش حلاوت همدمی را چشاند!

أنت المونس لهم حیث أوحشتهم العوالم.(۱۰)

تو مونس آنانی ، آن گاه که عوالم (دنیا و آخرت)، دلِ آنان را به وحشت اندازَد.

خدایا!

من ذا الذی ذاق حلاوه محبّتک فرام منک بدلاً، و من ذا الذی آنس بقربک فابتغی عنک حولاً؟!

کیست که حلاوت محبت تو را چشید و دیگری را به جای تو برگزید؟! و کیست که نزد تو اُنس گرفت و روی از تو برگرفت؟!

خدایا!

فاجعلنا ممّن اصطفیته لقربِک و ولایتک، و أخلصته لودّک و محبّتِک و شوقته إلی لقائک… و فرغت فؤاده لحبّک.(۱۱)

ما را از آنانی قرارده که برای هم جواری خود و مهرورزی خود برگزیده ای ، و برای دوستی و محبّت خود، پاک و خالص کرده ای، و به دیدار خود، شیفته و شیدا ساخته ای … و دلش را برای عشق خود، خالی کرده ای.

آری! از آنانی که دلی خالی برای عشق دارند و عشقی خالص برای خدا، و تنهای تنها فقط با خدایند.

تو بهترین مونس تنهایی منی:

یا خیرُ مَن آنَسْتُ بِه وَحْدَتی!(۱۲)

ماذا وَجَد مَن فقدک؟! و ما الذی فقد مَن وَجَدک؟!(۱۳)

آن کس که تو را ندارد، چه دارد؟! و آن کس که تو را دارد، چه ندارد؟!

به راستی آن که خدا همدم و مونسش باشد، دل پریشان و نگران نمی شود:

لایستوحش من کان اللَّه أنیسه.(۱۴)

و دنیا برای آن که خدا مونسش نباشد، تنگ و تار و وحشت آفرین است:

الهی! ما أضیق الطریق علی من لم تکن أنت أنیسه!(۱۵)

خدایا! چه قدر تنگ است راه (زندگی) برای آن که تو مونسش نیستی!

الهی ! ما … أوحش المسلک علی من لم تکن أنیسه!(۱۶)

خدایا! چه وحشت آور است راه (زندگی) بر آن کس که تو همدم او نیستی!

آری! تو خود گفته ای که:

و من أعرض عن ذکری فإنَّ له معیشه ضنکاً.(۱۷)

آن کس که از یاد من روی گردانَد، زندگی او تنگ و سخت خواهد شد.

و من از هر آنچه تا کنون بوده ام، پشیمان و شرمسارم. تو چه قدر زیبا بودی و ما تو را ندیدیم؛

و تو چه قدر مهربان بودی و ما اُنس و مهر تو را نچشیدیم. چه فرصت