پاورپوینت کامل مرگ و زندگی، از نگاه عارفان مسلمان ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ و زندگی، از نگاه عارفان مسلمان ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ و زندگی، از نگاه عارفان مسلمان ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ و زندگی، از نگاه عارفان مسلمان ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۳

۱

در تصویری که عارفان مسلمان, ترسیم می کنند, مرگ و زندگ‍ی, آدمی را از دو سو محاصره کرد ه اند. بنا بر این، آن چنان که ورود ما به زندگان‍ی این جهان‍ی، به اختیار خودمان نبوده است, داخل شدن به حیات جاودان‍ی نیز بیرون از دایره اختیارات و اراده ماست. ابوسعید ابوالخیر, مرگ و زندگ‍ی را به لشکریان‍ی تشبیه می کند که راه را از پیش و پس, بر آدمی بسته اند و او را چاره ای جز رفت و آمد میان آن دو نیست:

القصّه پی شکستِ مـا بسته صف‍ی

مرگ از طرف‍ی و زندگ‍ی از طرف‍ی!

این دو سدّ سکندر را نه می توان شکست و نه می توان نادیده گرفت؛ ول‍ی می توان یک‍ی را در پای دیگری قربان کرد؛ امّا این دو، چنان پیوندی با یکدیگر دارند که ب‍ی مهری به هر یک، جفا بر دیگری است. پس می توان آن دو را اینه هایی دانست که مقابل هم ایستاد ه اند و پیوسته همدیگر را نشان می دهند.

مولوی, فراخی و وسعت زندگ‍ی این جهان‍ی را در مقایسه با زندگ‍ی شگفت‍ی که در آن سوی دیوار مرگ, انتظار انسان را می کشد, همچون تناسب زندگ‍ی جنین‍ی با زندگ‍ی دنیای‍ی می داند. در جای‍ی از «مثنوی», با جنین، سخن می گوید و از او می خواهد که هرچه زودتر, زهدان مادر را ر ها کند؛ امّا جنین به آنچه دارد و به آنچه بر او می گذرد, راض‍ی تر است. مولوی به جنین می گوید: در بیرون از این فضای تنگ و تاریکی که در آن جز خون نمی آشامی , جهان‍ی است بزرگ و پر از میوه های خوش طعم و سرشار از رنگ ها و صدا ها. در آن جا می توانی خود را حرکت دهی و گام زن‍ی و از نو زندگ‍ی کن‍ی. آن جا گاه روز است و گاه شب؛ امّا اکنون تو جز شب نمی بین‍ی, جز خون نمی آشامی و غیر از سیاه‍ی, رنگ‍ی نمی شناس‍ی؛ امّا او همه را منکر است، همان گونه که کافران، وعده های پیامبران را انکار می کردند:

گر جنین را کس بگفت‍ی در رحم

هست بیرون عالَمی بس منتظم

کوه ها و بحر ها و دشت ها

بوستان ها، باغ ها و کشت ها

آسمان‍ی بس بلند و پُر ضیا

آفتاب و ماهتاب و صد سُها…

او به حکم حال خود منکر بُدی

زین رسالت, مُعرض و کافر شدی.۱۱

این گونه توجّه دادن ها به آن جهان, برای آن نبوده است که آدمیان, دل از زندگ‍ی حاضر بکَنند و آن را به چیزی نگیرند. بیشترین فایده این گونه هشدار ها، به قابلیت ها و ظرفیت های انسان باز می گردد؛ زیرا کسی که بداند زندگ‍ی حاضر, چه پیشینه ای دارد و تا کجا دامن خواهد کشید, در حیات جسمانی خود, شیوه ای دیگر را به کار می بندد و همین زندگی گذرا و محدود را به گونه ای دیگر می بیند و می فهمد.

شروع از پایان

انسان معاصر, عادت کرده است که چندان به فرجام ها نیندیشد؛ زیرا اندیشیدن به اینده دور، به کار او در ساخت وساز دنیای مدرن نمی اید. «چرا انسان هست»، چندان اهمیت ندارد؛ امّا این که «چگونه باید باشد», در نظرش بسیار مهم است! حال آن که در اندیشه های شرق‍ی و دین‍ی, پاسخ سؤال دوم را باید از دل پاسخی که به سؤال اول(انسان چیست و چرا هست؟) می دهیم، بیرون کشید. مرگ، در پایان زندگی است، امّا معنای زندگی را باید در آن جستجو کرد. امور بسیاری را می توان نام برد که چنین وضعی دارند؛ یعنی اگر چه در پایان قرار می گیرند، امّا در واقع، آغازند. نظامی , قافیه را در شعر, مثال می زند؛ زیرا قافیه اگرچه در پایان بیت می اید, امّا همه بیت، برای آن ساخته و پرداخته شده است؛ یعن‍ی شاعر, بیت را طوری مدیریت می کند که قافیه در جای خود قرار گیرد و اگر چه در پایان می اید, اما همه کلماتِ بیت، مقدمه و زمینه ساز آن اند. بنا بر این, قافیه که جای آن آخر بیت است, از اول بیت، حضوری قاهرانه و محسوس دارد:

اوّل بیت، ار چه به نام تو بست

نام تو چون قافیه، آخر نشست.۱۲

همه علّت های غایی و فرجام های هدف ساز، از جمله مرگ، حکایتی شبیه به داستان قافیه در شعر دارند. بدین سبب است که نباید مردن را «فوت (از دست دادن)» خواند؛ بلکه تعبیر درست تر و حقیقی تر «وفات (باز پس دادن)» است که در قرآن و متون حدیثی ما نیز از آن استفاده شده است؛ زیرا آنچه در هنگام مرگ, اتفاق می افتد، «فوت» و نابودی مطلق نیست؛ بلکه وفات یا بازپس دادنِ امانت‍ی است که زمانِ استرداد آن فرا رسیده است.۱۳

حافظ نیز این برگرداندن امانت را گوشزد کرده است:

این جانِ عاریت که به حافظ سپرد دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم.

معنابخشی مرگ به زندگی و هدف سازی اش برای آن، به قدری است که برخ‍ی نویسندگان غربی, اعتقاد به حیات پس از مرگ را, حت‍ی اساس‍ی تر از اعتقاد به خدا دانسته اند!۱۴ به عقیده این گروه، اعتقاد به خدا، بدون باورمندی به جهانِ پس از مرگ، تأثیر چندانی بر زندگی انسان ندارد؛ زیرا بدون اعتقاد به حیات جاودانه انسان, خداوند برای انسان، وجودی مساوی با عدم دارد؛ یعن‍ی بود و نبودش, یکی است! حشرکه در واقع، شروع زندگ‍ی دوباره است, سرّ زندگ‍ی پر مشقت این جهان‍ی را بازگو می کند. مردمی که چشمِ باور خود را بر روی حیات جاودانه می بندند, نمی توانند حکمت این همه رنج‍ی را که در این زندگ‍ی می بینند یا می کشن