پاورپوینت کامل روزها و رازها;معنای زندگی ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزها و رازها;معنای زندگی ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزها و رازها;معنای زندگی ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزها و رازها;معنای زندگی ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۴

یکم خرداد (پنجم جمادی الأوّل)

ولادت حضرت زینب

پس از سخنان فاطمه ]دختر حسین بن علی[ مردی شامی برخاست و به یزید گفت: «این دختر
را به من بخش».

فاطمه، به جامه زینب آویخت و زینب گفت: «دروغ گفتی و خوارمایه سخنی بر زبان آوردی!
نه تو چنین حقّی داری، نه یزید».

یزید در خشم شد و گفت: «دروغ می گویی. به خدا این حق را دارم و اگر بخواهم
می کنم!».

ـ هرگز خدا چنین حقّی به تو نداده است، مگر آن که از ملّت ما بیرون بروی و دین
دیگری بگیری!

ـ با من چنین سخن می گویی؟ پدر و برادرت از دین بیرون رفتند!

ـ تو، پدر و جدّت به دین خدا و دین پدر و جدّ من هدایت شُدید!

ـ دشمن خدا، دروغ می گویی!

ـ تو امیری و به ستم دشنام می دهی و به قدرتِ پادشاهی می نازی.

و سرانجام یزید، شرم کرد و خاموش شد.

زندگانی علی بن الحسین، سید جعفر شهیدی

سوم خرداد

آزادسازی خرّمشهر

سرانجام، طلسم شکست و نزدیکی غروب آفتاب، خبر آزادی خرّمشهر از رادیو پخش شد و همه
ما را خوش حال کرد؛ چون آزادسازی خرّمشهر، مساوی بود با آزاد شدن ما. سرهنگ صیاد
شیرازی، قول داده بود که بعد از آزاد شدن خرّمشهر، لشکر ۲۱ حمزه را به تهران خواهند
فرستاد. بچّه ها هم به خانواده هایشان وعده وعیدهای زیادی داده بودند. به ساعتم
نگاه کردم و فهمیدم که روز سوم خرداد ماه است؛ یعنی درست روز تولّدم. با خودم فکر
کردم چه قدر خوب! خاطره آزادسازی خرّمشهر برای همیشه در ذهنم خواهد ماند و هر سال
وقتی روز تولّدم فرا رسد، با خود خواهم گفت که این روز، روز آزادسازی خرّمشهر بود.

روز تولّدم را به جای این که کنار پدر و مادر و برادر و خواهرانم باشم و روزی را به
شادی سپری کنم، فرسنگ ها دورتر از خانواده ام و زیر گلوله های مرگ آور و داخل سنگر
سپری کردم. چه می شود کرد؟ تقدیر و سرنوشتم چنین بود و تنها چیزی که می توانستم
بگویم این بود که «پایان شب سیه، سپید است». همیشه که این جوری نخواهد بود. اگر
زنده ماندم، سال اینده، حتماً روز تولّدم را کنار خانواده ام خواهم بود و دیگر چنین
روزهایی را نخواهم دید.

خاطرات یک سرباز، کمال شکوفه

چهاردهم خرداد

وفات امام خمینی

صاحبه بانو، از صدرِ اتاق، بانگ برداشت: «روح الله!».

روح الله به اطاعت، دوان آمد. بغض کرده، تلخ روی و اخم آلود.

ـ باز چه شده برادرزاده؟

ـ عمّه جان! عبد الله به جواد، زور می گوید.

ـ جواد، زور نشنود، برادرزاده! این که کاری ندارد.

ـ نمی شود. عبد الله، جواد را می زند. بد می زند.

ـ خُب جواد نخورَد. زدن که بد و خوب ندارد. بدش بد است، خوبش هم بد؛ مگر آن که به
خاطرِ نخوردن، مجبور شوی بزنی، که تازه، این طور زدن هم «خوب» نیست، «لازم» است.
جواد، می خواهد عبد الله را بزند؟

ـ نه، فکرش را هم نمی کند. اصلاً دست بزن ندارد.

ـ پس باید یاد بگیرد که نخورَد، همین!

ـ نمی تواند، عمّه جان! جواد، کوچک است، لاغر است، از عبد الله کم دارد.

ـ پس تو نگذار که عبد الله، جواد را بزند، برادرزاده! تو هم از عبد الله کم داری؟
تو هم کوچکی، لاغری، مریضی؟ بله؟

روح الله، هیچ نداشت که بگوید. خود را قوی می دانست؛ امّا اهل زدن نبود. تا آن روز،
هرگز با عبد الله در نیفتاده بود.

نور الدّین در خانه نبود. مرتضی هم سر به زیر نشسته بود و حرف نمی زد. هفت سال از
روحی، بزرگ تر بود؛ امّا یاد گرفته بود که تا از او نخواهند، در کار دیگران دخالت
نکند. دوست هم نداشت.

روح الله از پنجره بالاخانه، سرازیر نگاه می کرد به انتهای باغ، جایی که عبد الله،
تازه، باز جواد را زده بود.

سه دیدار با مردی که از فراسوی باور ما می آمد، نادر ابراهیمی