پاورپوینت کامل از ادبیات دینی تا دین ادبیاتی! ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از ادبیات دینی تا دین ادبیاتی! ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از ادبیات دینی تا دین ادبیاتی! ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از ادبیات دینی تا دین ادبیاتی! ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۶۶

ادبیات دینی قبل از اسلام

سابقه ادبیات دینی چه قدر است؟ ادبیات دینی قبل از اسلام، چیزی نیست که به چشم
بیاید. کتاب های آسمانی ادیان، بر خلاف قرآن که شیوه بسیار ادیبانه و منحصر به فردی
دارد، بنا به موقعیت زمانی، پندهای آسمانی و الهی را بدون هیچ گونه پیچ و خم و
ابهام وایهامی، ساده و روان، بازگو کرده اند.

ادبیات دینی پیش از اسلام را می توان در سه بخش، خلاصه کرد: ۱. قسمتی از اوستا (که
ظاهراً آسمانی نیست و سروده خود زرتشت است)؛ ۲. بخشی از کتاب مذهبی هندویان؛ ۳.
بعضی از نمایش نامه های یونانی که البته دینی صرف نیستند؛ امّا می توان به
گوشه هایی از آنان با دیدی دینی و اخلاقی نگاه کرد.

پس ادبیات دینی، بیشتر، بعد از اسلام معنا پیدا می کند، آن هم فقط با دین اسلام؛
چرا که بعد از اسلام، باز هم در هیچ کدام از ادیان دیگر، به ادبیات دینی پرداخته
نشده است.

ادبیات دینی پس از اسلام

قرن چهارم، دوره شکوفایی شکل نوِ ادبیات پارسی ـ یعنی ادبیات پس از اسلام ـ است. در
این دوره، فشارهای مذهبی زیادی صورت می گرفت؛ امّا این فشارها بر ادبیات پارسی،
تأثیر زیادی نداشت. خلفای عبّاسی، بیشتر با اولاد فاطمه زهرا(س) دشمنی می ورزیدند و
در این اندیشه بودند که از نفوذ اجتماعی و سیاسی علویان جلوگیری کنند. ضمن این که
خودشان نیز گرفتار اختلافات درونی این خاندان بودند. به همین دلیل، ادبیات پارسی،
آزادانه، راه خود را می رفت. شاهان ایرانی نیز بیشتر در پی این بودند که قلمرو خود
را گسترش دهند و اتّفاقاً رسمشان این بود که هنرمندان، شاعران و ادیبان را در
پایتخت جمع کنند و آنها را از خود راضی نگه دارند.

این چنین است که ما می بینیم دیدگاه های مذهبی با صورت های نوی در ادبیاتْ راه پیدا
می کنند. البته این موضوع نیز مدّ نظر بوده که اسلام در آن دوران، باعث پیشرفت
افکار اجتماعی و شکوفایی علم شده بود و شاعران و نویسندگان، دیدِ بسیار مثبتی نسبت
به دین اسلام داشتند.

در آن قرون، عموماً در کتاب ها، در توصیف ذات اقدس پروردگار و وصف خواجه دو دنیا
حضرت محمّد مصطفی(ص)، باب هایی مشاهده می شود. حتّی کتاب هایی که ربطی به مسائل
مذهبی نداشتند، با دیدگاه های مذهبی ترجمه می شدند. مثل «کلیله و دمنه» که ایات و
احادیث فراوان، باعث آراسته تر شدن محتوای اجتماعی و سیاسی کتاب شده است.

بعضی از ادبا نیز صرفاً آثار مذهبی از خود به جا گذاشتند، مثل «مثنوی معنوی» مولوی
یا «حدیقه» سنایی که سر تا پا گنجینه ای از ایات و احادیث و روایات اسلامی در پوشش
ادبی هستند و به «قرآن عجم» معروف شده اند.

این دید مذهبی، حتّی در داستان هایی هم که جنبه های ضدّ مذهبی و غیر اخلاقی داشتند،
دیده می شود. مثل کتاب «ویس و رامین» که شاعر، جدا از داستانِ باستانی آن، طبق رسم
دوران، از صفات باری تعالی و پیامبر راستینش، دُرفشانی کرده است.

ما در کارهای این قرن، مذهب زدگی نمی بینیم. شعاری حس نمی کنیم. کارهای مذهبی آن
دوران، کارهایی قوی و ماندگارند. به دلیل آزاد بودن ادبیات، در قصاید و غزلیات،
خبری از مذهب گرایی نبود. مذهب، بیشتر در مثنوی ها و نثرها رویکرد داشت. مردم نیز
با آغوش باز، از همه این آثار استقبال می کردند. مثل همان شعرهای مولوی که اصلاً
برای مردم کوچه و بازار بود و نقل است که مردم کوچه و بازار، سرِ درس مولوی
می نشستند و ازدحام عجیبی برای شنیدن بیانات مولانا ترتیب می دادند.

در این دوران، حتّی افکار غیر اسلامی هم فرصت بروز در ادبیات داشتند. در همین قرون
بود که «زرتشت بهرام پژدو»۱ شعر «زراتشت نامه» را می سراید که در آن، به معجزات پیش
از تولّد زرتشت پیغمبر پرداخته است و خودش یک اثر دینی بزرگ است.

باید بگوییم در همین دوران، در اروپا هیچ خبری نبود و هر چه بود، آتش تعصّب بود که
بر هیزم افکار می بارید. ما در این دوران، هیچ اثر هنری و ادبی ای را در اروپا
نمی بینیم.

ادبیات دینی، در خدمت تجارت

امّا قضیه، به همین جا ختم نمی شود. می رسیم به زمان هایی که کم کم دکان ها باز
می شوند و مذهب، وجهه دیگری برای بعضی از ادبا پیدا می کند: تجارت!

هر وقت فشار مذهبی، روی مردم زیاد شود، مذهب نمایی هم بروز می کند. شاید این جمله
شاه طهماسب را خطاب به شعرای دربار شنیده باشید که: «من راضی نیستم شاعران، زبان به
مدح و ثنای من بگشایند. بهتر است قصیده در شأن حضرت علی(ع) و امامان معصوم بگویند و
جایزه خود را ابتدا از ارواح مقدّس آنان و پس از آن، از ما توقّع نمایند».۲

همین عقیده، باعث شد که شاعران آن دوره، تصمیمات مختلفی بگیرند و شعر، سرانجامِ
دیگری پیدا کند. گروهی که نمی توانستند خود را با عقاید شاهان متعصّب صفوی وفق
دهند، راه هندوستان را در پیش گرفتند. گروهی نیز خانه نشین شدند؛ امّا تعداد زیادی،
شروع به سرودن شعر مذهبی کردند تا از قافله صله بگیران، عقب نمانند. موفّق ترین
آنها محتشم کاشانی بود که توانست زیبایی ادبیات را با افکار عمیق دینی ترکیب کند و
ترجیع بند ماندگار خود را تقدیم جامعه ادبیات کند. باقی، کسانی بودند که یا با
تقلید از سبک محتشم، وجهه ادبیات دین