پاورپوینت کامل گفتگو با خانم دکتر معصومه ابتکار ۹۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با خانم دکتر معصومه ابتکار ۹۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با خانم دکتر معصومه ابتکار ۹۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با خانم دکتر معصومه ابتکار ۹۸ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

جوان ها می پرسند که ایا زمین واقعاً دارد تهدید می شود؟

برای شروع بحث، سؤال قشنگی است؛ چون واقعاً این سؤال برای خیلی ها مطرح است و برای
بسیاری از جوان ها و افرادی که بحث تهدیدات زیست محیطی را می شنوند، این سؤال پیش
می اید که قضیه چیست؟ ایا این حرف ها شعار است، یا مباحث تبلیغاتی یا بحث های
سیاسی است که می خواهند در دنیا راه بیندازند، یا مثلاً موضع کشورهای صنعتی برای
مهار کردن کشورهای در حال توسعه است؟ یا نه، واقعاً یک اتّفاقاتی دارد می افتد؟

بعد از دوران صنعتی شدن، چند پدیده با هم رخ داد: یکی افزایش جمعیت بود که به دلیل
افزایش سطح بهداشت و وضعیت رفاه نسبی در زندگی جوامع، در دنیا اتّفاق افتاد.
هم زمان با پدیده افزایش جمعیت، رشد شهرگرایی یا شهرنشینی و کاهش روستانشینی هم
اتّفاق افتاد که کشور خودمان هم از آن، مستثنا نیست، به طوری که فکر می کنم در حال
حاضر، نسبت شهرنشینی در ایران، از مرز شصت درصد هم گذشته است. پدیده دیگر، بحث
صنعتی شدن و آثار توسعه و پیشرفت های مختلف فنّی و اقتصادی و تکنولوژیک است که
عملاً طبیعت را به کار گرفت، برای این که وضعیت زندگی انسان بهتر شود و رفاه و
پیشرفت بیشتری حاصل شود.

این اتّفاقات در مجموع، باعث شد که فشار بیش از حدّ ظرفیت بر طبیعت جهانْ وارد شود،
به این معنا که خداوند، یک ظرفیت طبیعی را در نهاد هر کدام از این زیست بوم ها قرار
داده، به طوری که مثلاً آب اگر تا یک حدّی آلوده شود، قدرت خودپالایی دارد، یا هوا
تا یک حدّی با تبادلاتی که انجام می دهد، می تواند خودش را تصفیه کند. در مورد
مراتع هم اگر بیش از حدّ ظرفیت از آنها برداشت نشود، این مراتع، دوباره رشد می کنند
و گیاهان، بعد از یک مدّتی دوباره جایگزین می شوند، یا اگر میزان برداشت از
سفره های آب زیرزمینی هم منطقی باشد، باید به طور معمول، سطحشان افزایش هم بیابد،
یا حدّاقل در همان حد باقی بماند، و یا خیلی از پدیده های دیگر، مانند: جنگل، دریا،
آبزیان و یا حیات وحشی که در طبیعت زندگی می کنند. اینها قدرت بازسازی خودشان را
با یک درصدی از برداشت انسان، می توانند حفظ کنند. تمام اینها را خداوند در حدّ
خودش تعریف و مقدّر کرده و واقعاً هم هست. این که خداوند در قرآن می گوید که زمین
را برای انسان «مهد» قرار داده است، واقعاً درست است؛ چون زمین یک «مهد»ی است که
همه این خدمات را به طور رایگان در اختیار انسان قرار می دهد. ولی این خدمات،
اندازه دارند، یعنی این سرمایه ها نامحدود نیستند و محدودیتشان هم همان ظرفیت
برداشت و خودپالایی و توان بازسازی آنهاست، به طوری که وقتی میزان برداشت از آن
ظرفیت گذشت، کار، خیلی سخت می شود.

مطالعات علمی نشان داده اند که در خیلی از زمینه ها، ما از ظرفیت ها گذشته ایم.
برای مثال، مطالعاتی که تحت عنوان «ردّپای زیست بوم» یا «ردّپای اکولوژیک انسان»
انجام شده، نشان می دهد که ایران تقریباً از سال ۱۹۷۲ میلادی، از ظرفیت خودش در
برداشت از سفره های آب زیرزمینی، در بهره برداری از مراتع و استفاده دام از آنها،
در بهره برداری از جنگل ها، در حیات وحش و تقریباً در آن ظرفیت های طبیعی که برای
این کشور قرار داده شده، گذشته است. به این معنا که میزان برداشت ما از قدرت
بازسازی مان بیشتر شده است؛ یعنی ردّپای ما، ردّپای بزرگ تری شده است. اتفاقاً من
در وبلاگم، در این باره مطلبی دارم با عنوان «ردّپای هیولا» و آن جا گفته ام که
آدم ها گاهی اوقات، تبدیل یه هیولاهای وحشتناکی می شوند، که هیچ چیزی جز یک ردّپای
بزرگ و کثیف و مخرّب از آنها باقی نمی ماند.

چه دلایل و نشانه های جدّی و برجسته ای وجود دارد که بشود با آنها به دیگران ثابت
کرد که زمین، امروز، احتیاج به کمک دارد؟

متأسّفانه این هیولاها ـ که اشاره کردم ـ، واقعیت های علمی هستند. شاید در گذشته،
در بعضی از زمینه ها مثل بحث گرم شدن زمین، چالش هایی وجود داشت که مثلاً: ایا
واقعاً تولید گازهای گلخانه ای ـ که عمده آنها گازهای دی اکسید کربن و متان هستند و
منشا آنها هم یکی نیروگاه های بزرگ و دیگری [سموم دفع آفات] کشاورزی است ـ سبب
شده اند دمای زمین افزایش پیدا کند و این افزایش دما، باعث به هم زدن تمام سیستم آب
و هوایی طبیعی دنیا شود؟ این بحث، مدّت ها یک چالش بود؛ چون معاهده کیوتو، اوّل از
همه مهاری است برای کشورهای صنعتی که عمده گازهای گلخانه ای را تولید می کنند. از
جمله آقای بوش (رئیس جمهور امریکا) می گفت این حرف ها همه بی ربط هستند، اینها را
گفته اند که اقتصاد ما رشد نکند و اعلام کرد که من از نظر علمی، این حرف را قبول
ندارم. این گرم شدن زمین، قبلاً هم اتفاق افتاده و چیز خطرناکی نیست و دوباره به
تعادل و وضعیت قبلی بر می گردد. به علاوه، این گونه موارد، یک جاهایی بوده و یک
جاهایی نبوده یا نقض شده و…! خلاصه، بعضی ها، بخصوص در کشورهای توسعه یافته، این
بحث را به چالش کشیدند و زیر سؤال بردند؛ امّا امروزه دیگر چنین تردیدی در کار
نیست.

بعد از آن چالش ها، سازمان ملل آمد و یک گروه حدوداً دوهزار نفری از متخصّصان و
دانشمندان مسائل اقلیم و آب و هوا و محیط زیست را جمع کرد و این گروه، شروع کردند
به مطالعه بر روی این که واقعاً چه روندهای جهانی از مثلاً سیصد، چهارصد یا هزارسال
پیش، باعث تغییر در آب و هوای کره زمین شده است. برای مثال، آمدند میزان
دی اکسید کربنِ محبوس شده در بین لایه های مختلف یخ های قطبی را با هم مقایسه کردند
و دیدند که نه، واقعاً یک اتفاقاتی (مخصوصاً در این صدـ صد و پنجاه سال اخیر)، دارد
می افتد که قبلاً هم به این شدّت نبوده و دارد تغییرات خیلی جدّی و غیر قابل کنترلی
را در اقلیم دنیا به وجود می آورد و این، چیزی نیست که به راحتی بشود مهارش کرد.
برای مثال، با آب شدن یخ های قطبی، تمام جریانات اقیانوس ها که آب و هوای دنیا و
این که مثلاً بارندگی در چه فصولی باشد، رطوبت کجا بالا برود، کجا خشکی باشد، و…
را تنظیم می کردند، همه به هم می ریزد و جاهایی که قبلاً خشک بوده، ممکن است
بارندگی های وحشتناک و سیل، اتّفاق بیفتد، جاهایی که بارندگی بوده، ممکن است خشک
شود و جاهایی که خشک بوده، ممکن است خشک سالی های خیلی شدیدی به وجود بیاید و به
این ترتیب، همه معادلات، به هم می ریزد؛ همان طور که عملاً هم شواهدش را دیده ایم.

بنا بر این، بر اساس این گزارش ـ که یک گزارش صد درصد علمی است ـ جای شکّی باقی
نمانده که زمین دارد به سمت یک فاجعه تمام عیار زیست محیطی پیش می رود؛ چرا که بر
اساس این گزارش، سرعت گرم شدن قطب زمین، دو برابر بقیه زمین است و این، باعث می شود
که یخ های قطبی که تنظیم کننده تمام معادلات آب و هوایی دنیا هستند، به سرعت، آب
شوند و در نتیجه، جزایر کوچک در دنیا، یکی یکی زیر آب می روند، شهرهای ساحلی به
شدّت تهدید می شوند و حتّی امکان دارد تا بیست سال اینده، بخش های عمده ای از
کشورهایی مثل بنگلادش، به طور کامل به زیر آب برود؛ چون سطح دریاها در حال بالا
آمدن است و این، یک اتّفاق وحشتناکی است که روی همه اثر خواهد گذاشت و حتماً در
خلیج فارس هم آثارش را خواهیم دید.

حالا این بحث تغییرات آب و هوایی، تنها یک چشمه از مشکلات زیست محیطی است که الآن
به خاطر این یافته های جدید علمی، خیلی مطرح و حاد شده و همه خیلی مضطرب شده اند که
حالا این وضع، خیلی بدتر از آنی است که فکر می کردیم و منشأ تمام این تغییرات، دست
بردن انسان به طور بی رویه و بی حساب و کتاب در طبیعت است.

یکی دیگر از این تهدیدها، از بین رفتن تنوّع زیستی است. یعنی تنوّع گونه های گیاهی،
جانوری، حشرات و… به سرعت در حال کم شدن است. این تنوّع، یک تعادلی را در دنیا
ایجاد کرده و ما هم بخشی از این تنوّع هستیم. گاهی اوقات می شنویم که بعضی ها
می گویند که: ای بابا! حیات وحش، چه اهمیتی دارد؟! انسان ها را دریابید که دارند
تهدید می شوند! در پاسخ این افراد، باید گفت که این چرخه طبیعت و حیات، یک چرخه ای
است که انسان هم بخشی از آن است و انسان، منهای این چرخه نمی تواند زنده بماند و
اگر مقاومتی هم دارد، یک مقاومت ظاهری است؛ چون اگر این گونه ها آسیب بخورند و صدمه
ببینند، در واقع، این نشانه انقراضِ خود انسان است، یعنی اینها همه به هم
پیوسته اند. یک پیوستگی بلامنازعی بین تمام گونه های مختلف طبیعت وجود دارد، و خطر،
این است که ما خیلی وقت ها این را جدّی نمی گیریم و می گوییم: مگر اینها چه اهمیتی
دارند و یا چه تأثیری بر زندگی ما می گذارند؟

خانم دکتر! این که شما می فرمایید خطر انقراض گونه ها وجود دارد، این سؤال را به
ذهن می رساند که ممکن است این تغییراتی که به وجود می اید، باعث به وجود آمدن
گونه های جدید بشود. مثلاً دایناسورها هم در یک زمانی از بین رفتند. ایا از آن زمان
تا به حال، با توجه به شرایط جدید، گونه های جدیدی به وجود نیامده است؟

درست است. به وجود آمدن گونه های جدید، تابع یک سری مراحل تکاملی است که در اثر آن،
اتّفاقاتی در سطح ژنوم (نقشه ژنتیک) رخ می دهد، یا ممکن است موتاسیون هایی
(جهش هایی) رخ بدهد که بر اثر آن، گونه های مقاومی پدید بیایند، یا در بحث انتخاب
طبیعی، به دلیل یک سری شرایط سخت طبیعی، گونه هایی از بین می روند و گونه هایی رشد
می کنند و باقی می مانند؛ امّا این کار، خیلی زمان می بَرَد، در حالی که تغییراتی
که الآن در حال رخ دادن است، خیلی سریع تر از آن چیزی است که گونه های جدید بتوانند
شکل بگیرند و جایگزین شوند یا خود را با شرایط جدید، هماهنگ کنند؛ چون آن روال،
روال خود طبیعت و چرخه خود طبیعت بوده، امّا این روال، روالی است که انسان در آن
دست برده و معادله طبیعت را به هم زده است و به همین دلیل، ممکن است دیگر نتواند به
تعادل برگردد و این، در بحث تنوّع زیستی، یک بحث خیلی جدّی است.

مثلاً برداشت بی رویه از دریاها، در حال حاضر، به خطر انقراض بعضی از گونه های
دریایی منجر شده است. به همین دلیل، الآن بحث هایی در مورد حفاظت از بعضی گونه ها و
ممنوع کردن صید آنها مطرح است. مثلاً در همین دریای خزر، ما بحث گونه های ماهیان
خاویاری را داریم که جمعیت این ماهیان، به دلیل برداشت بی رویه و غیرقانونی
کشورهای همسایه، به شدّت رو به افول است، (هر چند شیلات ایران، برنامه های خیلی
خوبی را برای حفاظت از این گونه ها اجرا می کند) و این، یک چیزی است که تبعات خیلی
ویرانگری را به دنبال خواهد داشت؛ به دلیل این که تغذیه و کشاورزی ما هنوز متّکی به
این گونه منابع هستند.

ایا در جهان و سازمان های بین المللی، برنامه و الگویی برای مشارکت عموم شهروندان و
بخصوص جوانان در حفظ طبیعت و پاکسازی یا بهسازی محیط زیست وجود دارد؟ اگر هست،
چگونه قابل دستیابی است و چه سرفصل هایی دارد؟

اوّلین بحث، این است که به مردم، آگاهی داده شود؛ یعنی سازمان های بین المللی و
مجامع جهانی، الآن بحث اوّلشان این است که «شهروند محلّی» ما باید «شهروند جهانی»
هم باشد. یعنی باید بداند که فعالیت هایی که به عنوان یک انسان در سطح شهر و محلّه
و روستای خودش انجام می دهد، آثار و پیامدهایش نه تنها در محدوده روستا و شهر خودش
است، بلکه جهانی است. یعنی اگر در شهرش یک نیروگاه گاز گلخانه ای تولید می کند،
این، اثرش تنها در شهر خودش باقی نمی ماند؛ بلکه تأثیر آن بر روی طبیعت یک منطقه
دیگر دنیاست. بنا بر این، باید جهانی فکر کنیم و بدانیم که همه، سرنوشت مشترک
داریم.

امّا متأسفانه، خیلی از کشورهای صنعتی ـ که مسئولیت اصلی این رَوَند منفی را بر
عهده دارند ـ، این نکته را هنوز باور نکرده اند و فکر می کنند هر کدامشان در جزایر
مستقل و بسیار پیشرفته و لوکس خود، تا ابد می توانند مصون بمانند؛ ولی واقعیت، این
نیست.

بنا بر این، مهم ترین بحث در جذب مشارکت شهروندان و جوانان، درک این مطلب است که ما
یک سرنوشت مشترک داریم و نمی توانیم این جا به زندگی خودمان مشغول باشیم و بی تفاوت
از سرنوشت طبیعت و مردم دیگر نقاط جهان باشیم و این، اوّلین قدم است. بعد از آن،
بحث تشکّل های غیر دولتی است و سازمان های بین المللی زیادی از این نوع، در خصوص
این مسئله تشکیل شده اند که واقعاً جوانان در شکل گیری و اداره آنها نقش عمده ای
دارند. علّتش هم این است که جوانان، هم درک خیلی بهتری از این مسائل دارند و هم در
خیلی از این موضوعات، نگاهشان علمی است و از طرفی هم خیلی نگران اینده شان هستند و
فکر می کنند که برای اینده بهتر، باید یک کاری بکنند.

اگر ده ـ پانزده جوان ایرانی بخواهند دور هم جمع بشوند و به صورت هیئتی یا با تشکیل
یک NGO به محیط زیست شهر یا روستایشان کمک کنند، شما به عنوان یک صاحب نظر، چه
اولویت هایی را به آنها پیشنهاد می کنید؟

اتفاقاً در زمانی که من در سازمان محیط زیست مسئولیت داشتم، این سیاست را خیلی با
جدّیت دنبال می کردم و رسماً هم اعلام کردیم که از تشکیل گروه های داوطلبانه حمایت
می کنیم؛ به این دلیل که اعتقاد داشتیم این انگیزه ای که جوانان ما نسبت به مسائل
محیط زیست و حفظ طبیعت دارند، باید ساماندهی بشود و واقعاً به کار گرفته شود و
جوانان و نوجوانان، بتوانند فعالیت هایی بکنند که احساس کنند برای جامعه خودشان و
جامعه جهانی مفید هستند و در عمل هم به قدری استقبال شد که برای خود من، باورکردنی
نبود. به طوری که ما واقعاً کار خاص و حمایت ویژه ای هم (مخصوصاً در آن سال های
اوّل) برای تشکّل های غیر دولتی جوانان و کلاً تشکّل هایی که در زمینه محیط زیست
فعالیت می کردند، انجام ندادیم، غیر از همین که بگوییم که ما کمکتان می کنیم و از
نظر حقوقی، مشاوره می دهیم و یا یک جایی برای فعّالیت در اختیارتان قرار می دهیم.
با این شرایط، واقعاً استقبال، فوق العاده بود و این نشان می دهد که این موضوع در
دل جوانان و بچه های ایران چه قدر زنده است و چه قدر برای شان مطرح و مهم است و در
این زمینه، چه ایده های نو و فعالیت های قشنگی می توانند ارائه دهند و به انجام
برسانند.

من هیچ وقت یادم نمی رود که در یکی از همین همایش های سراسری تشکّل های غیر دولتی
(فکر می کنم اجلاس شیراز) که از همه نقاط کشور آمده بودند و همایش بسیار پرشور و
بانشاطی بود و هم زمان شده بود با آتش گرفتن جنگل های اندونزی، در ضمن مراسم، یک
دختر خانم دانشجوی ایلامی آمد و راجع به این که ما به عنوان یک شهروند ایرانی
نمی توانیم نسبت به این که آن جا چه می گذرد، بی تفاوت باشیم و چرا این قدر
تشکّل ها از روی مسائل بین المللی، بی تفاوت می گذرند و چرا ما با آنها هم صدایی
نمی کنیم، صحبت کرد. این، خیلی برای من جالب بود که واقعاً چه قدر ظرفیت هست و چه
قدر دیدگاه های بلندی را می توانیم در بین دانشجویان و جوانانمان پیدا کنیم. قطعاً
این کار، شدنی است، البته یک جاهایی نیاز به مجوّز و طبعاً قانونمند شدن کار دارد،
نیاز به نگاه تخصّصی دارد و من همیشه توصیه کرده ام که جوانان، وقتی دور هم جمع
می شوند و می خواهند یک فعّالیتی را شروع کنند، هم ساز و کارش را بدانند و هم
قوانین و مقرّراتش را و هم این که واقعاً یک نگاه تخصّصی