پاورپوینت کامل خود، راه، بگویدت که چون باید رفت(گفتگو با خانم دکتر طاهره صفّارزاده) ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خود، راه، بگویدت که چون باید رفت(گفتگو با خانم دکتر طاهره صفّارزاده) ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خود، راه، بگویدت که چون باید رفت(گفتگو با خانم دکتر طاهره صفّارزاده) ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خود، راه، بگویدت که چون باید رفت(گفتگو با خانم دکتر طاهره صفّارزاده) ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۵۸

[دکتر طاهره صفّارزاده، به سال ۱۳۱۵ در سیرجان و در خانواده ای متوسط که پیشینه ای
عرفانی داشتند، متولّد شد. در پنج سالگی، پدر و مادرش را از دست داد. در شش سالگی،
تجوید و قرائت قرآن را در مکتب آموخت . تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در کرمان
گذراند و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی تا دوره کارشناسی
در شیراز ادامه داد و برای تأمین مخارج زندگی، به عنوان مترجم متون فنّی، به
استخدام شرکت نفت درآمد؛ امّا به دنبال یک سخنرانی بر ضدّ فقر و تبعیض در اردوی
تابستانی فرزندان کارگران شرکت نفت، مجبور به ترک کار شد و برای ادامه تحصیل، به
انگلستان و سپس به امریکا رفت و در دانشگاه ایووا، هم در گروه نویسندگان بین المللی
پذیرفته شد و هم به کسب درجه دکتری MFA (ویژه اثرآفرینان برجسته، در حوزه های هنر و
ادبیات) نایل آمد.

پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۹، علی رغم فعالیت های سیاسی در خارج از کشور، به
دلیل تحصیلات ارزنده ای که در زمینه ترجمه داشت، در دانشگاه ملّی (شهید بهشتی فعلی)
استخدام شد؛ امّا در سال ۱۳۵۵، به اتّهام سرودن بی وقفه شعر مقاومت دینی، از
دانشگاه اخراج شد. در این ایام، درونِ مذهبی او بیش از پیش، متوجّه حمایت خداوند
گردید و تحوّلی شدید در وی ایجاد شد، آن گونه که در زمان خانه نشینی، تمام وقت خود
را وقف مطالعات قرآنی کرد که ثمره آن سال ها، شکل گیری دو ترجمه بسیار ارزشمند از
قرآن به زبان های فارسی و انگلیسی بوده است.

در آغاز پیروزی انقلاب اسلامی ، به کمک نویسندگان و هنرمندان سرشناس و متعهّد
مسلمان، به تأسیس مرکزی به نام «کانون فرهنگی نهضت اسلامی» اقدام کرد. در مدت
مسئولیت او حدود سیصد هنرجو در رشته های سینما، عکاسی ، تئاتر، نقاشی ، گرافیک ،
شعر و داستان ، در آن مرکز پرورش یافتند که بسیاری از آنها بعداً از دست اندرکاران
و مسئولان فرهنگی و هنری انقلاب شدند.

صفّارزاده، پس از انقلاب از سوی همکاران خود در دانشگاه شهید بهشتی، به عنوان رئیس
دانشگاه و نیز رئیس دانشکده ادبیات انتخاب شد. در سال ۱۳۵۹، در پی نشر مقالات
انتقادی او درباره آموزش زبان های خارجی در ایران، از سوی ستاد انقلاب فرهنگی برای
مسئولیت «برنامه ریزی آموزش زبان های خارجی»، از وی دعوت به عمل آمد و در این
مسئولیت، با همکاری استادان باتجربه، تغییرات مفیدی در برنامه ها پدید آورد و پیرو
طرحی که از سوی او تقدیم ستاد انقلاب فرهنگی شد و به تصویب رسید، برای نخستین بار،
برای کلیه رشته های علمی دانشگاه ها، به زبان های انگلیسی ، فرانسه ، آلمانی و
روسی، کتاب زبان تخصّصی تألیف شد که این امر، در آموزش علوم و پژوهش های علمی در
سال های بعد از انقلاب، بسیار مؤثّر بوده است . وی حدود شانزده سال، سرپرست اجرایی
این طرح بود و دوازده سال از آن مدّت را علاوه بر سرپرستی، در ویراستاری علمی
کتاب های زبان تخصّصی دانشگاه ها (کتاب های «سمت») فعّالیت مؤثّر داشت .

این بانوی قرآن پژوه، در سال ۲۰۰۶ میلادی و همزمان با برپایی روز جهانی زن، از سوی
سازمان نویسندگان افریقا و آسیا به عنوان «شاعر مبارز و زن نخبه و دانشمند مسلمان»
برگزیده شد. وی پیش از آن، در سال ۱۳۷۱ از سوی وزارت فرهنگ و آموزش عالی، به عنوان
«استاد نمونه» معرفی شده بود و در سال ۱۳۸۰ نیز پس از انتشار «قرآن حکیم (متن قرآن
با دو ترجمه فارسی و انگلیسی)» به دریافت عنوان «خادم القرآن» مفتخر گردید.

از این نویسنده تاکنون، یک مجموعه داستان، دوازده مجموعه شعر (فارسی و انگلیسی)،
چهار گزیده اشعار و دوازده اثر در موضوعات: اصول و مبانی ترجمه و نقد ترجمه، قرآن،
علوم قرآن، حدیث و ترجمه و شرح حدیث (به فارسی و انگلیسی) منتشر شده است.]

سرکار خانم صفّارزاده! شما، هم شاعر و منتقد ادبی هستید و هم قرآن پژوه و مترجم
قرآن. یک جاهایی از ترجمه قرآن شما هم شعر به نظر می رسد. می خواهم بدانم ایا شاعر
نبودن پیامبر، به معنای وجود نداشتن هیچ شعری در سراسر قرآن است؟

قرآن، کلام الهی است و از «تخیل» ـ که از عناصر اصلی شعر محسوب می شودـ ، مصون و
برکنار است. تحت تأثیر کلام وحی، جوهر بیان پیامبر اکرم(ص)، جاذبه ای دارد که کفّار
و مشرکان قریش، برای مخدوش کردن این جاذبه، حضرت را شاعر، جادوگر و مجنون معرّفی
می کردند که از تأثیر گذاری کلام خداوند بر جامعه کاسته شود.

توجّه داشته باشید که قرآن، خودش معجزه الهی است. اعجازش هم در این است که بر زبان
پیامبری «اُمّی» (یعنی مکتب نرفته و خط ننوشته) جاری شده است؛ امّا سخن پیامبر(ص)
نیست تا بشود بحث کرد که شعر در آن هست یا نه! شعر، محصول تخیل انسانی است.

از طرف دیگر، خداوند می فرماید: «ما هرگز به پیامبرمان شعر تعلیم ندادیم و مناسب او
هم نیست»(سوره یس، ایه۶۹). پس شعر در قرآن نیست، با آن که قرآن، بویژه در سوره های
مکّی، بیان فصیح ادبی و زبانی فاخر دارد که لازمه درافتادن با مشرکان مکّه و شعرای
توانمند عرب است.

در کل، قرآن، یک دستور العمل برای زندگی انسان از تولّد تا مرگ است که جاذبه های
بَلاغی و ادبی و علمی و تاریخ و پیشگویی های تحقّق یافته هم در آن هست. اینها برای
جذب شدن و عبور کردن و رفتن و رسیدن به مفاهیم اصلی و دریافت پیام قرآن است. نباید
در اینها توقّف کرد و از فهم قرآن، بازماند.

بعضی از قرآن پژوهان معاصر، مثل مرحوم ایه الله طالقانی، معتقدند که سوره ها، هر
کدام، آهنگ و رنگ و بوی خاصّی دارند و همین طور، علّامه عسکری، معتقد است که هر
سوره ای، آهنگ درونی خاص خودش را دارد. دوست داریم بدانیم که شما در این سال های
طولانی ای که به مطالعه و ترجمه فارسی و انگلیسی قرآن مشغول بوده اید و اُنس زیادی
هم با سوره ها داشته اید، چه دیدگاهی در این باره دارید؟

اگر منظورشان از «رنگ و بو»، سبک نگارش است، تنها می توان گفت که سبک سوره های مکّی
از سوره های مدنی، تفاوت دارد و آن هم به این دلیل است که از لقب «اُمّی» که خدا به
پیامبرش داده، سوء استفاده یا سوء برداشت نشود. پیامبر اکرم، خودشان هم از همان
دوران مکّه، به این قدرت نمایی های خداوند از طریق بلاغت کلامی ایات و مواجهه قرآن
با شعرای زبردست عرب آن زمان، توجّه داشتند و بعد که ایه ۶۹ سوره یس، در نفی شاعری
حضرت نازل شد که می فرماید: «ما علّمناه الشّعر و ما ینبغی له إن هو إلّا ذکر و
قرآنٌ مبین [یعنی: ما به او شعر نیاموختیم، که شایسته او نیست. این قرآن، نیست مگر
یادآوری ای و کتابی روشن]»؛ هشداری است که شخص پیامبر(ص) هم از آن بهره مند می شود
ـ که قرار نیست این قرآن، کتابی ادبی باشد. این، کتاب هدایت است ـ و دیگر در
سوره های مدنی، مضامین الهی از بندهای کوتاه آهنگین و قافیه دار و قواعد عروضی دور
می شوند.

استاد! برای فهمیدن داستان های شکسپیر، ما مجبور به شناخت تاریخ و فرهنگ عصر
نویسنده (مثلاً قرون وسطای اروپا) و عصر مورد توجّه در داستان (مثلاً ایتالیای قبل
از سقوط رُم) هستیم. برای فهمیدن قصّه های مولیر هم به تاریخ و فرهنگ دوره روشنگری
فرانسه و برای نمایش نامه های برنارد شاو، به مسائل اجتماعی امروز انگلیس و ایرلند
احتیاج داریم. ایا این قانون، در فهم قرآن و ترجمه قرآن هم صدق می کند و مثلاً ما
به شناخت تاریخ اسلام و فرهنگ عربی عصر ظهور اسلام و تاریخ مطرح در قصّه ها (مثل
قصّه یوسف که مربوط به عصر فراعنه مصر است) احتیاج داریم؟ اگر احتیاج داریم، چه
قدر؟

قرآن، خودش به «تدبّر در ایات»، دعوت می کند. پس باید برای فهم معانی ایات، تلاش
کرد؛ امّا فهم پیام ایات، آن قدرها هم سخت نیست. یک دلیلش هم این که همان عرب های
صدر اسلام، آن را فهمیدند و گاهی جانشان را هم بر سر آن گذاشتند، با آن که مثلاً
همین نقل های قرآن از انبیا، مربوط به روزگار آنها هم نبود؛ امّا بیان قرآن، روشن و
ساده است و فکر می کنم تدبّر در ایات هم در اثر مطالعه یک ترجمه آسان و قابل فهم و
مصون از ابهام، میسّر است. چیزی که هست، آن دقّت هایی که در سؤال شما ذکر شد، برای
مترجم و مفسّر، مطرح است و با داشتن یک ترجمه مفهومی از قرآن ـ که به پیوند مفهومی
ایات و شأن نزول آنها توجّه کرده باشد ـ همه این مشکلات برای خوانندگان قرآن، حل
می شود و لازم نیس