پاورپوینت کامل تجربه دینی چیست؟(نگاهی به «تجربه دینی» از چشم انداز قرآن) ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تجربه دینی چیست؟(نگاهی به «تجربه دینی» از چشم انداز قرآن) ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تجربه دینی چیست؟(نگاهی به «تجربه دینی» از چشم انداز قرآن) ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تجربه دینی چیست؟(نگاهی به «تجربه دینی» از چشم انداز قرآن) ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

دین، ابعاد و جنبه های گوناگونی دارد که می توان به بُعد عقیدتی، اخلاقی، فقهی،
حقوقی، تجربی و… اشاره کرد. نگاه تک بُعدی به دین، باعث محروم شدن فرد از هویت و
حقیقت دین خواهد شد.

منظور از بُعد تجربی دین، ساحتی از دین است که نه تنها مربوط به منشأ ادیان الهی
(خداوند) است ـ، که در فرایند اتّصال شخصی پیامبر به عالم غیب و دریافت معارف
وحیانی از منبعی لایزالْ متجلّی می شود ـ، بلکه غایاتی هم که ادیان، پیروان خود را
(به واسطه اعتقاد ورزیدن به باورهای دینی و سلوک عملی مطابق با آموزه های توصیه ای
دین) به آنها نایل می گردانند (مانند احساس تعلّق و وابستگی به وجودی غیبی و
نادیدنی، شهودهای معنوی، آرزوها، امیدها، دعا و مناجات، استجابت دعا و امثال آن)
نیز در بر می گیرد. افزون بر این، مجموعه ای از آموزه های دینی را (که به گزارش
حالات یاد شده در زندگی انبیای الهی اختصاص یافته است) نیز شامل می شود.

برای مثال، گزارش های قرآن از تجربه دینی حضرت ابراهیم(ع) و ذبح فرزندش اسماعیل،۱
ابتلای او و از سر گذراندن آزمایش های دشوار و در نهایت، رسیدن به مقام امامت،۲
داستان موسی(ع) و تجربه گفتگوی خداوند با او،۳ داستان ابتلای حضرت یونس و استجابت
دعای او۴ و داستان معراج پیامبر اسلام و تقرّب او به ذات اقدس خداوند،۵ تا جایی که
فرشته مقرّب الهی نیز از نیل به آن، عاجز می مانَد،۶ از موارد مورد توجّه این مقوله
است.

تجربه چیست؟

در کاربرد عرفی، «تجربه» به معنای آشنایی حاصل از برخی زمینه ها و امور عملی و
شناخت ناشی از نوعی تکرار و تمرین و آزمون و خطا (و نه صرفاً نظری و شناخت حاصل از
مطالعه کتاب و امثال آن) استعمال می شود.

این واژه، از جمله واژه هایی است که از نظر معنا، تحوّل عمده ای داشته است. این
واژه به صورت گسترده، در رشته های گوناگونی چون: علوم طبیعی، روان شناسی، فلسفه و
فلسفه دین به کار می رود و در هر زمینه، معنایی خاص دارد.

در اصطلاح دانش روش شناسی (متدولوژی)، «تجربه» به عنوان روشی برای داوری در بخشی از
علوم (که علوم تجربی نامیده می شوند)، به کار می رود. در روش شناسی، پسوند «تجربی»
را معمولاً زمانی به کار می برند که یافته های ما، درباره یک پدیده، از طریق
مشاهده، آزمایش و یا اندازه گیری، قابل تحقیق و داوری باشد.

روش های «شناخت»

برای کسب معرفت (شناخت)، چهار روش کلّی شناخته شده است که عبارت اند از:

۱ . روش حسّی ـ تجربی: علوم طبیعی و انسانی، از این روش، ارزیابی می شوند.

۲ . روش عقلی ـ استدلالی: در علومی مانند فلسفه، ریاضیات و منطق، از این روش، بهره
برده می شود.

۳ . روش نقلی ـ تاریخی: این روش، در علومی مانند تاریخ، کاربرد دارد.

۴ . روش کشف و شهود یا درون بینی: این روش، مخصوص شاخه های مختلف عرفان و شاخه
مهمّی از روان شناسی است. تجربه، به عنوان روش یا منبع شناخت، معادل «علم حضوری» و
«ادراک باطنی» در ادبیات عرفانی است. علم حضوری، ادراک مستقیم و بدون واسطه است و
ادراک باطنی، نوعی ادراک حسّی است که ابزار شناخت و ادراک در آن، حواسّ باطنی انسان
است. تجربه در ترکیبِ «تجربه دینی» همین معنا را دارد.

انواع تجربه دینی

تجربه دینی به این معنا ـ که گفتیم ـ، انواع گوناگونی دارد:

۱ . تجاربی که عموم متدینان، بر حسب مراتبشان، آنها را از سر می گذرانند. مثل دعا
و مناجات با خدا، احساس استجابت دعا، توبه و… .

۲ . تجاربی که دستیابی به آنها، مشروط به سیر و سلوک درونی در شخص دیندار است، و
این، با صِرف اعتقاد به باورهای دینی، حاصل نمی شود؛ بلکه علاوه بر آن، به انجام
دادن نوافل (مستحبّات) و تهذیب نفس و… نیز نیاز است.

توصیه های قرآنی به شب زنده داری۷ و اِنفاق۸ و دستورهایی نظیر اینها، برای این است
که باب این گونه تجارب دینی، به روی آدمیان گشوده شود.

این نوع تجربه ها، دین ورزی آدمی را ارتقا می دهند. شاید «دین ورزی عارفانه» نامی
مناسب برای این نوع دین ورزی باشد. همان طور که امام علی(ع) می فرماید: «خدایا! تو
را به جهت ترس از آتشت نپرستیدم و به خاطر طمع در بهشتت عبادت نکردم؛ بلکه تو را
شایسته پرستش یافتم و پرستیدمت».۹

۳ . نوع دیگر از تجارب دینی، مخصوص پیامبران است. به تعبیر مولوی، انبیا، انسان های
مسعودبختی بودند که مشمول لطف الهی قرار گرفتند و به رسالت، برگزیده شدند و سپس در
فرایندی شگفت، تجربه ای را از سر گذراندند که در ادبیات دینی و قرآنی، «وحی» نامیده
می شود.

در فلسفه دین و الهیات جدید (علم کلام جدید)، معمولاً به جای «وحی» از تعبیر
«تجربه وحیانی» یا «تجربه نبوی» استفاده می شود و گروهی از فیلسوفان دین،۱۰ معتقدند
که وحی به انبیا (که خاصّ رسولان الهی است)، تا پیامبر گرامی اسلام، ادامه داشته و
پس از آن، پایان یافته است؛ امّا انواع دیگر وحی و از جمله الهام و اشراق و
راهنمایی های غیبی (که اقسام پیش گفته تجارب دینی را شامل می شود)، قطع نشده و
نخواهند شد و برای هر انسان مؤمن دیگری که راه پیامبر (ص) را در پیش گرفته نیز قابل
تکرار و امکان پذیر است.

مفهوم تجربه دینی

تجربه دینی، عبارتی شامل «تجربه» و «دین» است. مهم ترین تحوّل در معنای واژه تجربه،
مربوط به دوره جدیدی است که تحوّل از معنای فعلی تجربه، به معنای انفعالی آن، صورت
گرفته است. در این معنای جدید، انسان، در خود، استعداد و لیاقت و ظرفیت را ایجاد
می کند تا از الهام و اِشراق، بهره مند شود و بیش از این، نقشی در این «تجربه»
ندارد.

تجارب به این معنا، در مقابل اِعمال واکنش ها قرار می گیرند و تجربه، آن چیزی است
که برای ما رخ می دهد، نه آنچه انجام می دهیم. البته آمپرسیست ها (تجربه گرایان)
اصطلاح «تجربه» را در مقابل «عقل» و برای اشاره به محتوای ذهنی ای که از حواس
پنجگانه فراهم می شود، استفاده کردند؛ امّا هنگامی که متفکّرانی همچون شلایر ماخر و
ویلیام جیمز، به مفهوم تجربه دینی پرداختند، مفهوم تجربه را وسیع تر گرفتند تا همه
محتوای آگاهی های انسان را شامل گردد. تجربه در این اصطلاح، پنج ویژگی مهم دارد که
عبارت اند از:

۱ . دریافت زنده یک پدیده؛

۲ . احساس همدردی بودن در آن؛

۳ . استقلال آن از مفاهیم و استدلال های عقلی؛