پاورپوینت کامل گزارشی از «مجلّه جوانان محلّه (NYM)» ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گزارشی از «مجلّه جوانان محلّه (NYM)» ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گزارشی از «مجلّه جوانان محلّه (NYM)» ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گزارشی از «مجلّه جوانان محلّه (NYM)» ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۴

مجلّه «جوانان محلّه (Native Youth Magazine)»، مجلّه ای اینترنتی است که به
مهارت ها و شیوه زندگی جوانان محلّه های امریکا و کانادا می پردازد. این مجلّه
موفّق به دریافت سه جایزه از انجمن «خبرنگاران بومی امریکا»، انجمن «زنان انتشارات
آریزونا» و «جامعه زنان انتشارات ملّی» شده است.

مجلّه «جوانان محلّه» که در اوّل جولای ۲۰۰۵م به وجود آمد، در حال حاضر، به طور
متوسط ۱۱۰۰ بیننده دارد. این مجلّه، شامل بخش های صوتی، تصویری، گزارش ها،
زندگی نامه مختصر افراد، خلاصه اخبار، تصاویر و کارهای هنری ای است که جوانان
محلّه، ارائه داده اند.

بعد از معرّفی کوتاه، ترجمه سه نمونه از آثار منتشره در سایت مجلّه «جوانان محلّه»۱
تقدیم میگردد:

۱. نکات آموزنده از یک مرد پیر در داین

نویسنده: جاش مانریکوز، پانزدهم فوریه ۲۰۰۶م

جایی روی کره زمین، در میان صخره هایی که به سوی آسمانِ آبی، اوج گرفته اند و
پرتگاه ها و رشته کوه هایی که بلندی آنها تا هزار فوت می رسد، جایی در میان رنگ های
خرمایی، یک بیابان قرمزرنگ مسطّح وجود دارد که تا مرزهای اوتا و آریزونا در داین
(ناواجا) گسترده شده است. من اخیراً برای اوّلین بار، به آن جا رفتم در حالی که
پیش تر، تنها چند عکس از این سرزمین هیجان آور ـ که درّه تاریخی «مونومنت» نامیده
می شودـ دیده بودم.

من در پاییز پارسال، با چند تن از دوستان خود و فلوید (یکی از رهبران معنوی داین)،
به این سفر رفتم. ما سفرمان را از «شیپراک» (بخش شرقی نیو مکزیکو) آغاز کردیم و سپس
به طرف «کاینتا»ی آریزونا رفتیم. پس از آن، به دیدن «کتیبه خانه ژرف درّه» رفتیم.
ما همچنین به درونِ ژرف درّه های کوچک در نزدیکی شونتو، آریزونا و صخره های سر به
فلک کشیده «بلاف اوتا» و مکان های موجود در میان آنها نیز سفر کردیم.

همان طور که از این مناطق بازدید می کردیم (همه این مناطق در دیان بود)، فلوید، با
ما سخن می گفت و ما را به عنوان جوانان محلّه، تشویق می کرد. من دوست داشتم به
حرف های وی ـ که گویی از جانب خداوند سخن می گفت ـ، گوش فرا دهم. او به گونه ای با
پروردگار سخن می گفت که انگار در حال نقّاشی روی ماسه است یا فلوت می نوازد. فلوید،
به من یادآوری کرد که: آن چیزی که دیگر افراد، خیلی ساده به عنوان آفریده های موجود
در روی کره زمین به آنها و عملکردشان نگاه می کنند، در واقع، چیزی نیست جز نعمت های
خداوند و زمانی که آنها از این نعمت های آفریدگار استفاده می کنند، در واقع، خداوند
در حال سخن گفتن با آنان است.

فلوید همچنین گفت که پیدایش سرزمین درّه تاریخی «مونومنت» یا «کلاه مکزیکی»، خود،
نمونه هایی از آثار هنری ای هستند که تمامی از سوی خداوند برای مردم آفریده شده اند
تا از آنها لذّت ببرند. آن قدر آسان می توان در کارهای تجاری مربوط به ساختمان ها و
چراغ های نورانی شهر گم شد که زیبایی و سادگی ای را که نیاکانمان از آنها لذّت
می بردند و صخره های خرمایی رنگ هزار فوتی و ماه و ستارگانی را که در شب، راهنمای
ما بوده اند، به دست فراموشی سپرد.

ما به عنوان «جوانان محلّه» باید این درس ها را از بزرگانمان به یاد داشته باشیم تا
فرزندانِ فرزندان ما بتوانند این داستان ها و سنّت ها را برای نوه های خود تعریف
کنند. ای کاش به یاد داشته باشیم که گاهی به خورشید صبحگاهی، خوش آمد بگوییم و از
خداوند، برای آفرینش یک روز جدید برای زندگی، تشکّر کنیم! زندگی ما آن قدر پرمشغله
نیست که فرصت نداشته باشیم لحظه ای بنشینیم و از بزرگانمان چیزی بیاموزیم. ای کاش
تا زمانی که آنها در کنارمان هستند، از هر فرصتی برای لذّت بردن از حضورشان استفاده
کنیم!

۲. سفر من به قرارگاه دریاچه قرمز

نویسنده: جاش مانریکوز، یازدهم نوامبر ۲۰۰۵م

من به تازگی، «قرارگاه دریاچه قرمز» در مینسوتا را دیده ام؛ جایی که یک مرد جوان
دبیرستانی در آن مکان، آتش روشن کرد و خود و نُه نفر دیگر را در ۲۱ مارس ۲۰۰۵م، به
کشتن داد. برای من، بسیار سخت بود در میان بچّه هایی که افسردگی، چهره هایشان را
فرا گرفته بود، لبخند بزنم. دلم می خواست همچون مرغی که جوجه هایش را زیر بال و پر
خود می گیرد، آنان را جمع کنم و به آنان امیدواری بدهم که از آن زندگی مظلومانه،
رهایی خواهند یافت.

من، همراه تیمی از بومی های جوان چندین قبیله ( آپاچه، مسکواکی، ناواجو، نزپیرس،
پایوتی و سیوکس) به آن جا سفر کردیم. ما بخشی از چهار انجمن مناطق «ماسترا (فور ام
سی)» بودیم و یکی از وظایفمان این بود که به قرارگاه های سراسر جزیره «لاک پشت»
(تورتل