پاورپوینت کامل از آرمانگرایی تا آرمانشهر شیعی ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از آرمانگرایی تا آرمانشهر شیعی ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از آرمانگرایی تا آرمانشهر شیعی ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از آرمانگرایی تا آرمانشهر شیعی ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

۷

سرآغاز

بحث از آرمان، آرزو، ایدهآل و آرمانگرایی میتواند در بسترهای مختلف، مورد گفتگو
قرار گیرد؛ در حوزههایی چون: سیاست، اجتماع، اقتصاد، معرفتشناسی و حتی روان شناسی،
روانکاوی و … .

امّا آنچه در این جا مورد بحث ماست، قالبی است که تمام این حوزهها را در خود، جا
میدهد. بنا بر این، ما به طور خاص و در قالبی معین، به آرمان گرایی نمیپردازیم و
سعی میکنیم، تعریفی جامع از آرمان، آرمانگرایی و کمال مطلوب ارائه دهیم و این مفهوم
را با کمک مفاهیمی متعارض یا احیاناً مترادف و همسو، از زاویه نقد، بررسی کنیم. در
نهایت، به مفهوم آرمانشهر برسیم و در محدوده زمان و فضا، به مختصات آن اشاره کنیم و
متناسب با آنچه هست و باید باشد، به آن، تلنگر بزنیم.

گام اول: آرمانگرایی چیست؟

آرمان، در لغت به معنای آرزو و اَمَل و همچنین امید و رجا آمده است.۱ در اصطلاح
عوام، به خواستهها، آرزوها و حالات روحی ای گفته میشود که دست نیافتنی است و اگر هم
امکان دست یافتن به آن باشد، گرفتاری های فراوان به همراه دارد.

آرمان گرایی، مفهومی است که میتوان معانی گوناگونی برای آن متصوّر شد. عدّهای
میگویند تعابیری چون آرمان، سعادت، آزادی، اتوپیا و … قابل ادراک کامل نیست و
نمیتوان تعریفی جامع و مشترک (بین تمام علوم) از آن به دست آورد. در واقع، به نظر
این گروه، به تعداد تعاریفی که از این مفاهیم ارائه میشود، امکان وجود تفاوت هم
هست. لذا بحث از این مقولات را فردی، ذهنی و فضایی میدانند و از پرداختن به آن،
خودداری می کنند؛ امّا از دیدگاه دیگر، با دقّت نظر میتوان به تعریفی رسید که
حداقلهای تعریف جامع را داشته و ریشه در مفاهیم و باورهای مذهبی، قومی و حتّی گروهی
داشته باشد.

از منظر دیگر، آرمان گرایی در تاریخ فلسفه، جایگاه ویژه ای دارد. در یونان باستان،
اوّلین کسی که این بحث را مطرح کرد، افلاطون بود. وی اصطلاح ایدهآلیسم را ـ که
مترادف با آرمان گرایی بودـ در مقابل عالم محسوس، به کار بُرد و ایدهآلها را
مفاهیمی خارج از محسوسات دانست که در واقع، از دید و لمس بشر، خارج اند و در جایی
دور از دسترس انسان قرار دارند. در ترجمه اندیشمندان اسلامی، «ایده»، به «مثال» و
«نمونه» برگردان شد و گروهی ـ که به پیروان فسلفه «اشراق» معروفاندـ، به بسط و
گسترش این تفکّر، با اندکی تفاوت پرداختند.

تا اواخر قرن هفدهم میلادی، این نوع برداشت از مفاهیم و موجودات اطراف، با قوّت،
پیگیری شد و هر کس به فراخور حال خود، به تبیین و تشریح آن پرداخت؛ امّا از این
زمان به بعد، با پدید آمدن جریان های فلسفی جدید، این مفهوم هم رنگ و لعاب دیگری
یافت و در پسِ تحوّلات بزرگ روحی، فکری و صنعتی بشر، به مفاهیمی دیگر ـ که هیچ
سنخیتی با باورهای اوّلیه نداشتندـ، تغییر ماهیت داد.

گروهی، ایدهآل را در برابر واقعیت قرار دادند. در این اندیشه، ایدهآل، چیزی است که
فقط در عالم ذهن به آن میتوان رسید، نه در عالم خارج؛ لذا به آن، اصالت دادند و
گفتند چارهای نیست، جز تلاش برای نزدیک شدن به این مفهوم؛ زیرا ذهن است که توان
ارتقای وضع موجود را دارد. قاعدتاً در برابر این گروه ها، کسانی ایستادند که به طور
کامل، ایده یا به عبارت بهتر، آرمان را نفی کردند و آن را ضایع کننده انرژی،
استعداد و توانایی بشر دانستند. این افراد، اصالت را به واقعیت موجود و آنچه من و
شما داریم میبینیم و میشنویم و لمس میکنیم، دادند و به «رئالیستها» مشهور شدند. این
دگرگونی در مفاهیم، در دیگر بخشهای زندگی (چون هنر) نیز پدیدار شد و در تعریف
«زیبایی شناسی» نیز ردّ پایی از خود به جا گذاشت. در جریان همین تغییرات، گروهی
نیز، «ایدهآل گرایی» را در جبهه روبه روی «عمل گرایی» یا همان «پراگماتیسم» قرار
دادند و اصالت را به عمل دادند، نه به ایده.

به طور کلّی، اگر در حرکت به جلو و پیشرفت، هدف، رسیدن به هدفی کاملاً مطلوب،
بی عیب و نقص و دربرگیرنده تمام خواستههای بشری باشد، میتوان آن را آرمانگرایی
نامید. در این مسیر، باید با توجّه به آرمان و غایت آرزو، به سنجش خود پرداخت. مدام
با معیار هدف و در جهت تحقّق آن، به ارزیابی فعل و انفعالات انجام گرفته، دست زد.
بر این اساس، مبنا و ملاک موفّقیت، میزان نزدیکی به هدف نهایی خواهد بود. مثلاً اگر
هدف شما رسیدن به قلّهایی است که تاکنون کسی آن را فتح نکرده، آرمانتان در این
نهفته است که به قلّه برسید و آن را فتح کنید، هر چند که محال یا بسیار سخت به نظر
اید. حال در این مسیر برای ارزیابی خود، به حرکت دیگران یا مسیری که طی کردهاید،
نمیاندیشید. فکر و ذهن شما مشغول قلّه است و تمام انرژی تان باید در راستای فتح آن
صَرف شود. اگر به حرکت دیگران و یا مسائل حاشیهای توجّه میکنید، فقط در جهت تحقّق
آرمان شماست و نباید پرداختن به این امور، اصل قرار گیرد.

گام دوم: آرمانگرایی خوب ، آرمانگرایی بد

اگر آرمان را همان آرزو یا ایدهآل بدانیم، در متون دینی ما بر اهمّیت آن تأکید شده
است. پیامبر(ص) میفرماید: «آرزو، در حقیقت، رحمتی از جانب خداوند برای امّت من است.
اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزندی را شیر نمیداد و هیچ باغبانی، نهالی نمی کاشت».۲ و
نیز می فرماید: «دل هر پیرمردی، در دو چیز، همیشه جوان است: دنیادوستی و درازی
آرزو».۳ امام علی(ع) نیز، برپایی دنیا را منوط به آرزو میداند.۴

پس دین مقدّس اسلام، آرزو را می پذیرد و مُهر تایید بر آن می زند؛ امّا ایا هرنوع
آرزویی مقبول است؟ ایا شما میتوانید افقهایی را برای خود ترسیم کنید و آنها را
آرمانهایتان بنامید، درحالی که ناشدنی هستند؟ یا این، از نگاه دین، عقل، عرف و
قانون، مورد پذیرش نیست؟ حتماً جوابتان منفی است. هرچند که انسان، نامحدود آفریده
شده و کمالات و افق های روبه روی وی ابدی است، امّا برای انتخاب مسیر درست و آرمانی
معقول، شرعی، عرفی و قانونی، نیاز به چارچوبی صحیح دارد. به همان اندازه که انسان
نامحدود آفریده شده، نیازمند هم هست. نیازمند فانوسی است در جهان تاریک جهالت!

به یقین، ندانستههای ما فراوان تر از علم ماست و این عامل، ضریب خطا و اشتباه
فرزندان آدم را میافزاید. لذا باید دست به انتخاب صحیح زد. از آرمانهای مذموم و بد،
میتوان به گزینههای زیر اشاره کرد:

آرزوهای دراز

امام علی (ع) میگوید: «بدترین مردم، کسی است که بلندآرزو و بدکردار باشد».۵ در جایی
دیگر نیز می فرماید: «خداوند پاک، از بلندآرزوی بدکردار، نفرت دارد».۶ آرزوی دراز
و بلند چیست؟ برای جواب این پرسش و برای دورشدن از فهم غلط از کلام معصوم، به
ناچار، به خودِ کلام ائمه(ع) پناه می بریم.

پیامبر خدا (ص) می فرماید: «هر که آرزو داشته باشد که فردا زنده بماند، به زندگی
همیشگی آرزو بسته است».۷ در غالب روایات، درازی آرزو، در کنار کوتاهی عمر دنیا و
حیات انسان قرار گرفته، و این، بیان کننده این واقعیت است که آرزوهای دراز،
خواسته هایی است که از یک سو، فراتر از توانایی بشر است و از سوی دیگر، افزون بر
نیاز وی. انسانی که به آرمانهای دراز دنیوی دل میبندد و در رسیدن به آن، تلاش
فراوان میکند، اولاً از اهداف و وظایف مهمتر، باز می مانَد و پس از مدّت زمان
کوتاهی، اجلش فرا میرسد و دیگر از دست وی کاری ساخته نیست؛ ثانیاً آرزوهای دراز، آن
قدر دست نیافتنی به نظر میرسند که او را از عمل، باز می دارند که نتیجه آن، رخوت و
سستی و پوچ گرایی است. امام علی(ع) به زیبایی میفرماید: «از آرزوهای دراز بپرهیز؛
زیرا، بسا فریب خورده ای که