پاورپوینت کامل دین و مهارت های خویشتنداری ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین و مهارت های خویشتنداری ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین و مهارت های خویشتنداری ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین و مهارت های خویشتنداری ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

دانشمندان، یکی از عوامل موفّقیت را برخورداری از توان «انتظار کشیدن» دانسته اند و
بر این باورند که بدون این عامل، نمی توان یک زندگی کامیاب را رقم زد. افرادی که
توان انتظار کشیدن ندارند و نمی توانند صبر کنند، کسانی هستند که هم لذّت های آنی و
فوری را طلب می کنند و به آینده نمی اندیشند، و هم خواسته هایشان باید فوراً ارضا
شود. در حالی که زندگی موفّق، نیازمند صبر و گذشت از لذّت های آنی، برای رسیدن به
لذّت پایدار آتی است. افراد فاقد این توانایی، هر چند لذّت های آنی را به دست
می آورند، امّا آینده و لذّت های پایدار آن را از دست می دهند. به همین دلیل،
دانشمندان، توان انتظار کشیدن را عامل اساسی موفّقیت می دانند و در همین زمینه، از
اموری همانند توان منع و بازداری،۱ به تأخیر انداختن ارضای خواسته۲ و مقاومت در
برابر وسوسه،۳ یاد می کنند.

این نظریه پردازان، با آزمایشی که انجام دادند، نشان دادند کسانی که در کودکی، توان
انتظار کشیدن و به تأخیر انداختن خواسته را آموخته اند، در بزرگ سالی، زندگی موفّقی
داشته اند و بر عکس، کسانی که فاقد چنین نیرویی بوده اند، در آینده، خلافکار و
بزهکار شده اند.

نکته جالبی که در این آزمایش به دست آمد، وجود روش هایی بود که کودکان، برای به
تأخیر انداختن خواسته های خود و بالا بردن توان انتظار کشیدن، به کار برده بودند.
همه آنها به نوعی (نقاشی کردن، بازی کردن، صحبت کردن با دوست خود و خوابیدن و…)،
حواس خود را از موضوعی که باید نسبت به آن انتظار می کشیدند (مثل غذای خوش مزه، پس
از یک گرسنگی طولانی)، پرت می کردند.

توان انتظار کشیدن و قدرت بازداری از خواسته ها، همان چیزی است که در ادبیات دین،
تحت عنوان «تقوا» شناخته می شود ؛ البته در سطحی بالاتر و متعالی تر. آنچه
دانشمندان طرح کرده اند، قاعده ای فراگیر بوده و تمام جنبه های زندگی را در بر
می گیرد، که یکی از آنها «غریزه جنسی» است. آنچه در این بحثْ مهم است، روش های
مؤثّر در بالا بردن توانِ انتظار کشیدن و تحقّق خویشتنداری جنسی است. خویشتنداری،
در هر امری و از جمله در قلمرو غریزه جنسی، نیاز به کسب «مهارت» دارد. بدون
برخورداری از مهارت، نمی توان به خویشتنداری دست یافت. یکی از علل مهم ناکامی در
خویشتنداری، برخوردار نبودن از مهارت های خویشتنداری است. بنا بر این، یکی از مسائل
مهم در بحث عفاف، «مهارت های خویشتنداری جنسی» است که در متون دینی، فراوان به آن
پرداخته شده و در ادامه، به بیان آنها می پردازیم.

مهارت های خویشتنداری جنسی

مهارت های خویشتنداری جنسی را در دو بخش ارائه می کنیم: «مهارت های شناختی ـ معنوی»
و «مهارت های رفتاری».

الف. مهارت های شناختی ـ معنوی

شناخت، منشأ رفتارها و احساسات انسان است. خویشتنداری و بازداری، در هر قلمرویی از
جمله در قلمرو جنسی، نیازمند برخورداری از شناخت ها و باورهای لازم است. این جاست
که مفاهیمی همانند معرفت، ایمان و باور به خدا معنا می یابند. ایمان و باور به خدا،
یکی از مهم ترین عوامل در تقویت خویشتنداری جنسی است که کمتر مورد توجّه قرار گرفته
و قفل شده، مانده است. نقش ایمان در خویشتنداری جنسی، بحث دامنه داری است که
نمی توان در این نوشتار، به آن پرداخت. اموری همچون محبّت به خدا، شکر، حیا، امید
به بهشت، ترس از دوزخ و… از زیرمجموعه های این بحث اند. فقط به عنوان نمونه، بحثی
کوتاه درباره حیا خواهیم داشت.

عامل خویشتنداری حضرت یوسف، چه بود؟

حضرت یوسف (ع) ضرب المثل پاک دامنی و خویشتنداری جنسی است. آنچه حضرت یوسف را نجات
داد، این بود که ابتدا به یاد خدا افتاد و سپس شرم کرد. قرآن مجید، هنگام طرح
داستان خلوت کردن زلیخا با حضرت یوسف، در بیان علّت امتناع حضرت یوسف (ع)
می فرماید: «و در حقیقت ]آن زن[ آهنگ وی کرد، و ]یوسف نیز[ اگر برهان پروردگارش را
ندیده بود، آهنگ او می کرد».۴

در این آیه شریف، از «برهان پروردگار»، به عنوان عامل بازدارندگی از گناه، اشاره
شده است. امام زین العابدین (ع) در تفسیر «برهان پروردگار» می فرماید: همسر عزیز
مصر، به سوی بُت رفت و پارچه ای روی آن انداخت. یوسف از او پرسید: «برای چه این کار
را کردی؟». پاسخ داد: «شرم دارم از این که این بت، ما را ببیند!». در این هنگام،
یوسف به وی گفت: «آیا تو شرم می کنی از چیزی که نه می شنود و نه می بیند و نه
می فهمد و نه می خورد و نه می نوشد، ولی من، شرم نکنم از کسی که بشر را آفریده و او
را دانش آموخته است؟!». این است معنای سخن خداوند که می فرماید: « ]یوسف نیز[ اگر
برهان پروردگارش را ندیده بود، آهنگ او می کرد».۵

آنچه باعث حیای زلیخا شد، ناظر بودن بت بود، هر چند نظارت بُت بر اعمال بشر، خیال
باطل است و آنچه مایه شرم حضرت یوسف (ع) شد، این بود که خداوند، آگاه و ناظر بر
اعمال بشر است.

ب. مهارت های رفتاری

هدف از آموختن مهارت های رفتاری، کاهش زمینه های خطر جنسی است. برای تحقّق
خویشتنداری، باید زمینه های خطر را کاهش داد. این راهبرد، خود، دو بخش دارد: «کاهش
تماس» و «کاهش تحریک» که در ادامه، به بررسی آنها می پردازیم:

اصل اول: کاهش تماس

مراد از کاهش تماس، به حداقل رساندن تماس های بی دلیل و غیر موجّه است که ممکن است
زمینه فساد جنسی را فراهم سازد. تماس زیاد و بدون دلیل با نامحرم، زن و مرد را در
معرض تهدید قرار می دهد و امکان شکسته شدن حریم امنیتی آنان را افزایش می دهد. برای
تحقّق این امر، چند راه کار وجود دارد:

۱. کاهش خروج از خانه

در فرهنگ دین، از خانه، به عنوان دژ مستحکم و قلعه نفوذناپذیر زنْ یاد شده است.۶
بدیهی است که خروج «بی دلیل» و «زیاد» از این قلعه امنیتی که به شکل پَرسه زدن و
پدیده خیابان گردی بروز می کند، زن را بیشتر در معرض خطر قرار می دهد و در معرض
قرار گرفتن، هم توان بازداری مردان را کاهش می دهد و آنان را تحریک می کند و هم
توان بازداری خودِ زن را کاهش می دهد و امکان تمایل او را به رابطه نادرست، افزایش
می دهد. بنا بر این، کمتر خارج شدنِ زنان تنها (بدون همراهی مرد مَحرم) از خانه،
یکی از مهارت های لازم برای حفظ و تقویت توان خویشتنداری است. به همین جهت، خداوند
متعال به زنان پیامبر(ص) خطاب می کند: «و در خانه هایتان قرار گیرید و مانند روزگار
جاهلیت قدیم، زینت های خود را آشکار نکنید».۷

بر همین اساس، رسول خدا می فرماید: «در خروج از خانه برای زنان، بهره ای نیست».۸

البته رسول خدا، به مسلمانان توصیه می کرد که اگر زنان شما خواستند به مسجد بیایند،
مانع آنها نشوید.۹ به زنان نیز توصیه کرده است که نماز خواندن در خانه، بهتر از
نماز خواندن در مسجد است و این، به جهت آن است که کمتر در معرض دید نامحرم قرار
گیرند و بر این اساس، نماز خواندن در جایی که کمتر در معرض دید است، بهتر است. در
روایات، آمده که نماز خواندن زن درون اتاق، بهتر از نماز خواندن در ایوان خانه است
و نماز خواندن در ایوان، بهتر از نماز خواندن در وسط حیاط خانه است و نماز خواندن
در وسط حیاط خانه، بهتر از نماز خواندن در مسجد است.۱۰

۲. جداسازی مکانی

مهارت دیگر، جدا کردن محلّ زنان و مردان از یکدیگر، به جهت جلوگیری از اختلاط است.
گاهی اختلاط زن و مرد، خواسته یا ناخواسته، صحنه های ناخوشایندی را به وجود
می آورد. برای جلوگیری از این امر می توان مکان های ویژه ای را به بانوان اختصاص
داد. امروز در برخی کشورهای توسعه یافته، در مکان هایی مثل اتوبوس و مترو، محل
خانم ها و آقایان را جدا کرده اند و جالب این که این کار، به خواست زنان و فشار
اجتماعی از سوی آنان انجام شده است.

رسول خدا، هنگامی که مسجد مدینه را بنا می کرد، دری مخصوص زنان قرار داد و استفاده
مردان را از آن ممنوع ساخت. این الگو می تواند در همه جا رعایت شود.۱۱

۳. تأخیر زمانی

مهارت دیگر، استفاده از «تأخیر زمانی» است. اگر در اجتماعی مثل مسجد، زن و مرد حضور
دارند، هنگام خروج، با استفاده از تأخیر زمانی، می توان مانع اختلاط آنها شد و
زمانِ در دید قرار گرفتن زنان را کاهش داد. رسول خدا، وقتی نمازش تمام می شد، قدری
صبر می نمود و از جا حرکت نمی کرد، تا زنان از مسجد خارج شوند؛ زیرا عادت مردان،
این بود که تا رسول خدا از جا بر نمی خاست، از مسجد خارج نمی شدند. به همین جهت،
صبر رسول خدا، سبب می شد که زنان، بدون این که در معرض دید مردان قرار گیرند، مسجد
را ترک کنند و به خانه های خود باز گردند. این نیز روشی است که می تواند به کاهش
مدّت زمانی که ممکن است زن، در دید نامحرم قرار گیرد، منجر شود.۱۲

۴. تقدّم و تأخّر مکانی

مهارت دیگر «تقدّم و تأخّر مکانی» است. قرار گرفتن زنان در پشت سر مردان، آنان را
از دید مردان، دور نگه می دارد. این راه کار، در اجتماعات، می تواند مانع اختلاط زن
و مرد شود و در عین حال، زنان را از دید مردان خارج سازد. در مسیر حرکت نیز بهتر
است زنان، جلوتر از مردان نباشند. وقتی پیامبر(ص) شنیدند که در راه ها و مسیرها،
زنان و مردان، در کنار هم حرکت می کنند، توصیه کردند که زنان، پشت سر مردان حرکت
نمایند.۱۳

مردان با حیا، خودشان می دانند که نباید پشت سر زنان حرکت کنند. حضرت داوود(ع) به
فرزند خود توصیه می کند که: «پشت سر زنان، حرکت نکن». این، نشان از خطری است که
چنین کاری می تواند برای طرفین، در پی داشته باشد.۱۴

در جایی دیگر نیز، وقتی قرار شد حضرت موسی (ع) همراه یکی از دختران حضرت شعیب (ع)
نزد ایشان برود، به وی گفت: «تو پشت سر من حرکت کن. اگر اشتباه رفتم، مرا راهنمایی
کن. همانا ما خاندانی هستیم که به پشت زنانْ نگاه نمی کنیم».۱۵

در جای دیگری نقل شده که ایشان فرموده است: «من خوش ندارم که باد، به بدن تو بوزد و
در نتیجه، بدنت را برای من توصیف کند».

۵ . حرکت از کنار راه

مهارت دیگر «حرکت از کناه راه» است. وسط راه ها معمولاً دو ویژگی دارد: یکی شلوغ
بودن و دیگری در دید بودن. شلوغی، ممکن است سبب برخورد زن و مرد نامحرم با یکدیگر
شود. لذا حرکت کردن از کنار مسیر که معمولاً خلوت تر است، راه مناسبی برای جلوگیری
از این پیشامد است. همچنین حرکت زن از وسط مسیر، ممکن است او را بیشتر در دید
نامحرم قرار دهد. اگر تصوّر کنیم که مسیر حرکت، خلوت است و برخوردی پیش نمی آید،
باز هم حیا حکم می کند که زن، از کنار راه حرکت کند تا کمتر در دید نامحرم قرار
گیرد. به همین جهت، رسول خدا فرموده اند: «میانه راه، برای زنان نیست، بلکه باید از
کنار دیوار و جاده حرکت کنند».۱۶

اصل دوم: کاهش تحریک

در اصل اوّل، مهارت های مربوط به «کاهش تماس» بررسی شد ؛ امّا برای موقعیت تماس نیز
مهارت ها و راه کارهایی وجود دارد که مبتنی بر «کاهش تحریک» است. عفاف، به معنای
زندانی شدن درون خانه و ارتباط نداشتن با هیچ کس نیست؛ بلکه به معنای «پاکی جنسی»
است که گاهی با کاهش تماس، محقق می شود (چنانچه در بحث قبل گذشت) و گاهی با «خروج
پاک» و «تماس پاک». انسان عفیف، کسی نیست که از خانه خارج نمی شود و یا با هیچ کس
(از جنس مخالف) ارتباط برقرار نمی سازد. وی انسانی است که اگر از خانه خارج شود،
خروجی پاک خواهد داشت و اگر با دیگران تماس داشته باشد، تماسی پاک دارد.

کاهش تحریک، یک مبنای عقلانی دارد و آن، نظریه کنترل ورودی به جای کنترل خروجی است.
در خویشتنداری غربی، بیشترین تأکید، بر کنترل خروجی است و یکی از دلایل ناکارآمدی
آن را نیز باید همین دانست و وقتی اطّلاعات تحریک کننده، وارد روح و روان انسان شد،
کنترل خروجی و مهار کردن غریزه جنسی، مشکل می شود ؛ امّا اگر از آغاز، ورودی ها
کنترل شوند و از ورود عوامل تحریک کننده، به روح و روان جلوگیری شود، مهار غریزه و
تحقّق خویشتنداری، آسان تر خواهد بود.

خروج و تماس پاک، یعنی خروج و تماس بدون تحریک کنندگی. از این رو، باید آنچه را که
موجب تحریک جنسی می گردد و ممکن است خطراتی در پی داشته باشد، شناخت، و ساز و کار
لازم را برای آن تدارک دید. زمینه های تحریک جنسی، عبارت اند از: بینایی (دیدن
صحنه های تحریک کننده)، گویایی (گفتن سخنان تحریک کننده)، شنوایی (شنیدن سخنان
تحریک کننده)، و بویایی (استشمام عطرهای تحریک کننده). امام باقر(ع) و امام
صادق (ع) در این باره می فرمایند: «هیچ کس نیست مگر این که بهره ای از زنا می برد:
زنای چشم ها نگاه است، و زنای دهانْ بوسه است، و زنای دست ها لمس است ؛ چه اینها به
زنای اندام جنسی بینجامد و چه نینجامد».۱۷

پیامبر(ص) نیز می فرماید: «همه انسان ها حظّی از زنا دارند: زنای چشم ها نگاه است،
زنای دست ها خشونت است، زنای پاها رفتن است، زنای دهانْ بوسه است. قلب، عاشق می شود
و می طلبد ]که این، زنای قلب است[، و اندام تناسلی، گاه همراه اینها می شود و گاه
نمی شود».۱۸

بنا بر این، برای تحقّق خویشتنداری جنسی، باید زمینه های تحریک جنسی را کنترل نمود.
از این رو، در ادامه به مهارت های این اصل (کاهش تحریک)، اشاره خواهد شد.

۱. کنترل نگاه

یکی از مهارت های بسیار مهم و تأثیرگذار در این اصل، مسئله «کنترل نگاه» است. دیدن
زن یا مرد نامحرم و یا مشاهده تصویر و فیلم مستهجن، موجب هیجان جنسی و برانگیختگی
شهوانی انسان می شود و این، آغاز اغتشاش و ناامنی جنسی است. روزی امام علی (ع) با
تعدادی از مردم نشسته بودند که زنی از روبه روی آنان گذشت و همراهان حضرت، به وی
چشم دوختند. حضرت با مشاهده این وضع فرمود: «چشمان این مردان، سختْ در طلب است و
این، مایه تحریک و هیجان است».۱۹

به همین جهت، در حدیثی از پیامبر(ص) آمده: «نگاه کردن به نامحرم، تیر زهرآگینی از
تیرهای شیطان است».۲۰

امام رضا(ع) در تبیین نقش نگاه در کاهش توان بازداری و خویشتنداری می فرماید: «نگاه
کردن به موی زنان شوهردار و دیگر زنان، حرام است ؛ چون که تحریک کننده مردان است، و
تحریک، موجب فساد و ورود در چیزهایی می گردد که حلال و زیبا نیست».۲۱

البته کنترل نگاه، به مردان، اختصاص ندارد. زنان نیز به وسیله کنترل نگاه خود،
می توانند توان خویشتنداری را در خود تقویت کنند. از این رو قرآن کریم از یک سو
می فرماید: «به مردان با ایمانْ بگو چشمان خود را از نامحرم بپوشانند».۲۲

و از سوی دیگر می فرماید: «به زنان با ایمانْ بگو چشمان خود را بپوشانند».۲۳

و در این باره، ام سلمه، همسر پیامبر خدا، نقل می کند که: پس از نزول آیه حجاب،
روزی من و میمونه، نزد رسول خدا بودیم که ابن مکتوم نابینا وارد شد. حضرت به ما
فرمود: «پشت پرده قرار گیرید». ما گفتیم: ای رسول خدا! مگر نه این است که او
نابیناست و ما را نمی بیند؟! حضرت در پاسخ فرمود: «آیا شما دو نفر هم کور هستید؟
آیا او را نمی بینید؟!».۲۴

در این جا می توان عمق سخن حضرت زهرا(ع) را فهمید، آن جا که می فرماید: «برای زنان،
بهتر است که نه مردی را ببینند و نه مردی، آنان را ببیند».۲۵

این کلام، در قالب نظریه خویشتنداریِ جنسی است که معنا می یابد.

۲. پوشش مناسب

مهارت دیگر، استفاده از «پوشش مناسب» است. پوشش نامناسب یا بی پوششی، به جهت قدرت
تحریت کنندگی بالایی که دارد، توان خویشتنداری را کاهش می دهد ؛ اما استفاده از
پوشش مناسب، می تواند عامل مهمی در حفظ و تقویت این توان باشد و زن و مرد را از
بی عفّتی و ناخویشتنداری، نجات دهد. «حجاب» و الگوی پوشش دینی، در همین جا معنا
می یابد و حکمت